O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2018
Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου
Μάρτυρος ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ και των συν αυτώ Τριακοσίων Εβδομήκοντα ΜΑΡΤΥΡΩΝ.
Παράμονος ο Άγιος Μάρτυς και οι
συν αυτώ ασκήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου
και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής εν έτει σν΄ (250), η δε αιτία του Μαρτυρίου
αυτών υπήρξε τοιαύτη. Εις ένα τόπον, Ιερόν ονομαζόμενον, της Βαλσατίας, ήτοι
της νυν λεγομένης Μπάστρας ή Βασόρας της ευρισκομένης παρά το στόμιον του
Τίγρητος ποταμού, αναβρύουσι θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν
ασθενείας. Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, ίνα ιατρευθή από
ασθένειαν σωματικήν, η οποία τον ηνώχλει.
Θεωρία καὶ πρᾶξις -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στις διάφορες συναντήσεις
πού πραγµατοποιοῦν οἱ χριστιανοί συχνά γίνεται λόγος γιά ἐνάρετους ἀνθρώπους,
πού εἶναι ἀνάµεσά µας καί προσφέρουν σηµαντικό πνευµατικό ἔργο. Περιγράφονται
γεγονότα καί καταστάσεις µέ ἐνθουσιασµό καί ὑπερβολή καί δηµιουργοῦνται ἐντυπώσεις
ἀδικαιολόγητες, γιατί ἡ πραγµατικότητα εἶναι διαφορετική. Αὐτό συµβαίνει, γιατί
ἀγνοοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ γνώση τῶν ἀρετῶν καί ἄλλο ἡ ἀπόκτησή τους.
Οἱ θεολόγοι καί οἱ ἱεροκήρυκες µιλοῦν µέ ἄνεση καί ἐνθουσιασµό γιά τίς ἀρετές, ἀλλά
γιά τόν κόπο καί τόν ἱδρώτα πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀπόκτησή τους δέν κάνουν λόγο! Ὁ ἅγιος
Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «ἀρετή πού δέν ἀσκεῖται ἔµπρακτα, γρήγορα, κάτω ἀπό
τήν ἐπήρεια τῶν διαφόρων περιστάσεων, ἐξαφανίζεται». Ἐνάρετος λοιπόν δέν εἶναι ὁ
θεωρητικός τῆς ἀρετῆς, ἀλλά ὁ ἐργάτης τῆς ἀρετῆς. Ὄχι αὐτός πού µελετάει, µιλάει
καί γράφει γιά τήν ἀρετή, ἀλλά αὐτός πού ταπεινά τηρεῖ τίς ἐντολές, δέν κάνει
θόρυβο, συναισθάνεται τίς ἀδυναµίες του καί ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Του μακαριστού γέροντα Χρυσοστόμου Σπύρου
…Ποία
υπήρξεν η στάσις των Ορθοδόξων έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού;
Ενταύθα η έκπληξις ανακόπτει τον λόγον και η λύπη επιβραδύνει την σκέψιν. Τα
γενόμενα είναι άξια θρήνου μάλλον ή διηγήσεως. Τα γνωρίζετε κάλλιον παντός
άλλου! Είναι αναντίρρητον ότι, και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου
εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί
βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστήν της Ορθοδοξίας. Το πάλαι, δια την
παράβασιν ενός και μόνον ιερού κανόνος, έστω απλής ηθικής τάξεως και ευταξίας,
εξεγείρετο πλήθος κληρικών και λαϊκών, αγωνιζομένων άχρι δεσμών και φυλακής,
εξοριών και αυτού του θανάτου, μη υποστελλόντων όμως ουδέ μέχρι κεραίας την
ευθαρσή ομολογίαν των! Απηύθυνον το του Προδρόμου «ουκ έξεστί σοι» εις βασιλείς
και Πατριάρχας, ουδέν προτιμώντες της του Χριστού Εκκλησίας και της ευνόμου
Αυτής λειτουργίας! Σήμερον, εξ αντιθέτου, ενώ πορθείται σύνολος η των Πατέρων
διδασκαλία και τα περί την πίστιν ναυάγια πυκνά, «σιγά των ευσεβούντων τα
στόματα» (Μ. Βασιλείου επιστ. 92), η των ποιμένων παρρησία, πλην ελαχιστοτάτων
εξαιρέσεων, ουδέ ίχνη διασώζει αγωνιστικής διαθέσεως των αρχαίων πατέρων, τα
των αιρέσεων κύματα όντως δεινά και πολλά και «βράχος» ουδείς…
«Δος αίμα και λάβε πνεύμα» - του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών
Οι
υπηρεσίες της σύγχρονης ψυχολογίας στην βελτίωση των όρων της ζωής του ανθρώπου
είναι ασφαλώς όχι απλώς αξιόλογες αλλά και επαινετές. Η ευρεία διάδοση των
ψυχολογικών γνώσεων συνετέλεσε και συντελεί στην κατανόηση του ανθρώπου από τον
άνθρωπο σε όλες τις εκδηλώσεις του και τις μορφές ή τους τομείς της ζωής του. Η
συνεχώς σωρευμένη ψυχολογική εμπειρία, από τη μεθοδική έρευνα ή το αυθόρμητο
και τυχαίο ψυχολογικό γεγονός, τίθεται συνεχώς στην υπηρεσία της βελτιώσεως και
εξομαλύνσεως της καθημερινής ζωής του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η πορεία της
ζωής του ανθρώπου διαποτίζεται συνεχώς από το πνεύμα της ψυχολογίας «για ένα
καλύτερο σήμερα»! Ό,τι είναι ψυχολογικό, είναι χρήσιμο σαν δείκτης ζωής, Ενώ
κάθε «αψυχολόγητο» θεωρείται σαν κάτι σχεδόν … απάνθρωπο!
Η
τάση αυτή να «ψυχολογοποιούμε» την ύπαρξη και τη δράση του ανθρώπου είναι πολύ
χρήσιμη, αλλά. .. μέχρις ενός σημείου!
Τὸ κοράνιον «βιβλίον εἰρήνης» κατὰ τὸν Πάπαν κ. Φραγκίσκον
Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας κατὰ
τὴν ἐπιστροφήν του ἀπὸ τὴν Τουρκίαν εἰς τὴν Ρώμην, ἀπεκάλεσε τὸ Κοράνιον «ἕνα
βιβλίον εἰρήνης». Τὸ Κοράνιον ἀμφισβητεῖ τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν καὶ διδάσκει τὸν ἱερὸν
πόλεμον ἐναντίον τῶν ἀπίστων. Μὲ ὁδηγὸν τὰς ἐντολὰς τοῦ Κορανίου οἱ τζιχαντισταὶ
ἐκδιώκουν, ἀτιμάζουν γυναῖκας, πωλοῦν ὡς σκλάβας ἀνηλίκους κορασίδας ἢ τὰς ἔχουν
διὰ τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν γενετησίων ἐπιθυμιῶν των, ἐκριζώνουν ἀπὸ τὰς πατρογονικὰς
ἑστίας των τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Μεσοποταμίας, σφάζουν τοὺς Χριστιανικοὺς
πληθυσμούς. Ἀλλὰ καὶ εἰς πολιτισμένα ἰσλαμικὰ κράτη παραβιάζονται τὰ ἀνθρώπινα
δικαιώματα τῶν γυναικῶν εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἰσλαμικῆς θρησκείας, ἐπιτρέπεται ἡ
πολυγαμία καὶ τὸ οἰκογενειακὸν δίκαιον ὑπάγεται (ὄχι εἰς τὰ πολιτικὰ - ποινικὰ
δικαστήρια) εἰς τὸν τοπικὸν Μουφτήν.