Η άποψις του Πάπα δια την κατ΄ ανατολάς Ορθόδοξον Εκκλησίαν -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε συνέντευξη, που παρεχώρησε σε εφημερίδα της Β. Ελλάδος, μεταξύ άλλων, σχετικώς με την επίσκεψη του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, είπε ότι η επίσκεψη αυτή «εκπέμπει μήνυμα αισιοδοξίας», ενώ, «αναφερόμενος στον διάλογο των δύο Εκκλησιών, τάχθηκε υπέρ της ένωσής τους και πρόσθεσε πως από την μέχρι τώρα διδασκαλία του Πάπα ως θεολόγου, εκφράζεται η κοινή συνείδηση της ¨αδιαιρέτου αρχαίας Εκκλησίας¨». («Ο.Τ.» 27.10.06).                                                               

Η άποψη αυτή του Παναγιωτάτου κ. Βαρθολομαίου, αν πράγματι έτσι διατυπώθηκε, στην εν λόγω συνέντευξη, φαίνεται να μη δικαιώνεται εκ των πραγμάτων, εφόσον άλλωστε, ουσιαστικώς, δεν είναι δυνατόν, η διδασκαλία του Πάπα, να είναι διαφορετική από την κατεστημένη διδασκαλία της παπικής ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας! Η δε διδασκαλία της παπικής Εκκλησίας αφίσταται ως γνωστόν, παρασάγγας από τη συνείδηση της «αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας»!  

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 2/2

Μικρός Παρακλητικός Κανών

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2018

Τη Λ΄ (30^η) Σεπτεμβρίου,  μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Επισκόπου της Μεγάλης Αρμενίας.                                                                                            

Γρηγόριος ο της Μεγάλης Αρμενίας λαμπρότατος φωστήρ ήτο από γένος βασιλικόν υιός ων Ανάκ, Πάρθου το γένος, γεννηθείς περί το έτος σμ΄ (240). Ούτος ήτο συγγενής του βασιλέως της Αρμενίας Κουσαρώ, τον οποίον εθανάτωσε δια δόλου ο ίδιος ο Ανάκ, αποσταλείς και παρακινηθείς εις τούτο από τον Αρτασύραν βασιλέα των Περσών. Όθεν δια τον βασιλικόν τούτον φόνον εθανατώθη όλη η γενεά του Ανάκ, μόνος δε ο θείος Γρηγόριος ούτος και εις έτερος αδελφός του ελυτρώθη από του θανάτου, πεμφθείς παις μικρός εις την επικράτειαν των Ρωμαίων, δια μέσου συγγενούς των τινός.

Το τέλος του σύγχρονου Ελληνικού Ορθόδοξου Χριστιανικού κράτους

« Η Διοικούσα Εκκλησία, υποταγμένη και συμβιβασμένη καθώς είναι, με αδικαιολόγητη δουλοπρέπεια, στην νεοταξική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ακολουθεί το πνεύμα της «ρεαλπολιτίκ» και δίνει την γραμμή της υποχώρησης στις κάθε είδους νεοταξικές απαιτήσεις, στην παθητικά αποδεχόμενη τα πάντα και υπνώτουσα Ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να επέρχεται -και σε συνδυασμό με τη σταδιακή ολοκλήρωση του σχεδίου του ειρηνικού εποικισμού της χώρας από μουσουλμανικές ορδές που συντελείται σταδιακά στις μέρες μας- το τέλος του σύγχρονου Ελληνικού Ορθόδοξου Χριστιανικού κράτους» 

(Παναγιώτης Τσαγκάρης, Γεν. Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων).

Λιντσάρισμα

Η υποκρισία των «ευαίσθητων» απέναντι στους εκτός σιναφιού

Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*

Με αφορμή ένα περιστατικό του καθημερινού αστυνομικού δελτίου και τον θάνατο ενός ανθρώπου εξαρτημένου από ουσίες και επίδοξου ληστή, γίναμε μάρτυρες ακόμη μία φορά της ηρωοποίησης της παραβατικότητας. Αναρτήσεις στο facebook, άρθρα, δηλώσεις που ξεχείλιζαν «ευαισθησία» και «πόνο» για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, που ο ίδιος είχε επιλέξει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με τον οποίο όποιος δεν συμφωνούσε εννοείται πως ήταν φασίστας, ρατσιστής, κακός άνθρωπος, ομοφοβικός, αναίσθητος.

Πριν καν δει κανείς τι είχε γίνει, τα social media είχαν δικάσει και καταδικάσει τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, που από θύμα της επίθεσης είχε γίνει θύτης. Το ίδιο βράδυ του γεγονότος, στο Πολυτεχνείο, σε συνέλευση, αποφασίστηκε πορεία προς το κέντρο της πόλης ως διαμαρτυρία, γενικώς, η οποία, φυσικά, πέρασε από το κατάστημα του «δολοφόνου» για να το περιποιηθεί καταλλήλως. Ολες αυτές οι «ευαίσθητες» ψυχές λοιπόν, των οποίων η «καλοσύνη» ξεχειλίζει στον δημόσιο λόγο για το θύμα, το οποίο πήγε να ληστέψει κρατώντας μαχαίρι, να μην ξεχνιόμαστε, μιλούσαν για λιντσάρισμα του ληστή.

Ολοι αυτοί οι ψυχοπονιάρηδες που «έκλαψαν» με μαύρο δάκρυ για τον Ζακ, για τη βασανισμένη ζωή του, για τα προβλήματά του, που όλοι τον ήξεραν, όλοι τον πόνεσαν, όλοι τον αγαπούσαν, αλήθεια πού ήταν να τον βοηθήσουν όσο ζούσε;

Από τον «Εὐεργετινὸ» (τόμ. Α΄):

«Ἕνας Γέροντας διηγήθηκε ὅτι κάποτε κάποιος Μοναχός, ποὺ ἔμενε στὴν Αἴγυπτο, ἐβάδιζε στὸν δρόμο. Ὅταν βράδιασε, μπῆκε σὲ ἕνα τάφο γιὰ νὰ κοιμηθῆ, ἐπειδὴ ἔκανε κρύο. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ περνοῦσαν δύο δαίμονες καὶ λέγει ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον. 

-Βλέπεις τί θάρρος ἔχει αὐτὸς ὁ Μοναχός, ἀφοῦ καὶ σὲ τάφο ἀκόμη κοιμᾶται; Ἔλα ὅμως νὰ τὸν πειράξουμε. 

- Διατὶ νὰ τὸν πειράξουμε; ἀπάντησε ὁ ἄλλος· εἶναι δικός μας, ἀφοῦ κάνει τὰ θελήματά μας, τρώγει καὶ πίνει καὶ κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους καὶ παραμελεῖ τὶς ἀκολουθίες του. Διατὶ λοιπὸν νὰ καθυστερήσουμε μὲ αὐτόν; Ἂς πᾶμε νὰ βασανίσουμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς στενοχωροῦν καὶ μᾶς πολεμοῦν ἡμέρα καὶ νύκτα μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑπόλοιπη ἄσκηση.

Μόνον ὁ Θεός ΤΟ ΥΨΙΣΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Συνηθίζουμε νά μιλᾶμε γιά ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό, σέ σχέση μέ τόν κόσμο. Κατά τούς Πατέρες «ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄληπτος καί ἀνέκφραστος». Οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ ἀναφέρονται στόν τρόπο ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαίτερα ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, «προϋποθέτει ἤδη τό προσωπικόν τοῦ Θεοῦ, οὗτινος θεμελιώδης ἰδιότης εἶναι, διότι ἀγάπη ἀπρόσωπος εἶναι τι ἀκατανόητον», διδάσκει ὁ διάσημος θεολόγος Χρῆστος Ἀνδροῦτσος. Κι ὅταν ὁ Ἰωάννης ἀποκαλεῖ τόν Θεό ἀγάπη, δηλώνει τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ «ὡς προσώπου καί ὡς ζῶντος». Θά μπορούσαμε λοιπόν, νά ἰσχυριστοῦμε πώς, ὅλες οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ἀποτελοῦν προσόντα τῆς ἀγάπης Του. 

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των συν τω Αγίω ΓΟΒΔΕΛΑΑ αθλησάντων ΔΑΔΑ, ΚΑΣΔΟΟΥ και ΚΑΣΔΟΑΣ, της θυγατρός του αυτού Σαβωρίου βασιλέως Περσών.

Γοβδελαάς ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς ήτο υιός του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου του βασιλεύοντος εις Περσίαν κατά το έτος τλ΄ (330), προσήλθε δε εις την πίστιν του Χριστού κατά τον εξής τρόπον. Κατά την εποχήν εκείνην έζη εις ονόματι Δάδας, όστις κατά μεν το γένος ήτο Πέρσης, κατά δε την πίστιν Χριστιανός. Ούτος ήτο πρώτος εις το βασιλικόν παλάτιον και συγγενής προσφιλέστατος του βασιλέως. Επειδή δε απεστάλη παρ’ αυτού εις το να εξουσιάζη πόλεις τινάς των Περσών, δεν έκρινεν εύλογον να κρύπτη πλέον την ευσέβειαν, αλλ’ εσέβετο τον Χριστόν φανερά. Όθεν, καίτι διεβλήθη εις τον βασιλέα, ότι ήτο Χριστιανός, δεν του αφηρέθη όμως η εξουσία.

Παυλόπουλος: Οιαδήποτε στήριξη της διαστρέβλωσης της ιστορίας επηρεάζει καθοριστικά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις

Αυστηρή προειδοποίηση στην Αλβανία, «να αποδεχτεί την τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια, του εγκληματικού ναζιστικού παρελθόντος των Τσάμηδων», εάν θέλει την ελληνική στήριξη στη ευρωπαϊκή της προοπτική, έστειλε από την Παραμυθιά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος τίμησε με την παρουσία του, τις εκδηλώσεις μνήμης των 49 προκρίτων που εκτελέστηκαν από τους Ναζί σε συνεργασία με τους Αλβανο-τσάμηδες, στις 29 Σεπτέμβρη του 1943.
Οφείλει η γειτονική μας χώρα, η Αλβανία, για την οποία τρέφουμε φιλικά αισθήματα, αλλά ως προς την οποία θα είμαστε πάντοτε ειλικρινείς, (να γνωρίζει ότι) όλα περνούν από τον σεβασμό της αλήθειας και της ιστορίας.. Πρέπει να ξέρει λοιπόν, πως το λεγόμενο Τσάμικο είναι ζήτημα γιατί έγιναν συνεργάτες των Ναζί. Και όσο το στηρίζει, είναι σαν να υπερασπίζεται τους εγκληματίες εκείνους που αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη και να μην υπολογίζει, ότι η Ευρώπη στην οποία προσδοκά να μπει, είναι το οικοδόμημα που δημιουργήθηκε, για να μην ζήσουμε ποτέ ξανά αυτά τα εγκλήματα, αυτή την θηριωδία.

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΓΟΥΔΕΛΙΑ ξίφει τελειούται.

Γουδελία η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών, εν έτει τλ΄ (330), και επειδή πολλούς απίστους Πέρσας επέστρεψεν εις την πίστιν του Χριστού, δια τούτο συνελήφθη από τον βασιλέα, και με πολλάς τιμωρίας εδασανίσθη η μακαρία· μη πεισθείσα δε να θυσιάση εις το πυρ, ερρίφθη εις την φυλακήν. Και εκεί διέμεινεν έτη πολλά, λιμοκτονούσα και μη έχουσα τι να φάγη. Μετά ταύτα εξήλθεν από την φυλακήν. Και επειδή δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν εξεδάρη το δέρμα της κεφαλής της, έπειτα δε καρφωθείσα δυνατά επί ξύλου, ούτω παρέδωκε τω Κυρίω το πνεύμα της και έλαβε παρ’ αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ!

Οι ΗΠΑ, που το 1944 μιλούσαν για δημαγωγία εκ μέρους του Τίτο, τώρα υποστηρίζουν τους Σκοπιανούς

Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Το έχουμε ξαναγράψει, όμως στη συγκεκριμένη συγκυρία, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το δημοψήφισμα στα Σκόπια, κρίνεται σκόπιμο να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο.

Οταν ο Τίτο, το 1944, αποφάσισε να δημιουργήσει την «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά η δημιουργία της -ανύπαρκτης μέχρι τότε- «μακεδονικής γλώσσας» και η καλλιέργεια στους μέχρι τότε βουλγαρικής συνείδησης κατοίκους της επαρχίας Βαρντάρσκα της «μακεδονικής συνείδησης», η επίσημη θέση των ΗΠΑ ήταν η εξής: «Η (αμερικανική) κυβέρνηση θεωρεί ότι αναφορές, όπως μακεδονικό “έθνος”, μακεδονική “πατρίδα” ή μακεδονική “συνείδηση”, συνιστούν αδικαιολόγητη δημαγωγία, που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα, που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας».