Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: 08/14/18

ΛΟΓΟΣ Α΄ Εις την Κοίμησιν της Υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. (Δαμασκηνού του Στουδίτου)

Τρεις καταστάσεις υπάρχουν των ανθρώπων όλων, ευλογημένοι Χριστιανοί, ως το λέγουν τα βιβλία μας· πρώτη μεν είναι των ανθρώπων εκείνων, οίτινες χωρίς άλλο τι, άμα επινοήσωσι το αγαθόν, το πράττουσιν· ως ο Αβραάμ, καθώς το μαρτυρούν αι θείαι Γραφαί ότι χωρίς να ακούση διδαχήν, έπραξε το καλόν. Που να ακούση διδαχήν ο Αβραάμ αφού ο πατήρ του, ο Θάρρας, και το γένος του όλον ήσαν ειδωλολάτραι; Τι δε λέγω το γένος του; Ο κόσμος ολόκληρος ελάτρευε τότε τα είδωλα, αλλ’ αυτός, ως έχων αγίαν ψυχήν, καθό έτοιμος να κάμη το καλόν, βλέπων τον ουρανόν πλήρη αστέρων, επίστευσεν απ’ αυτό εις τον Θεόν, και εμίσησε τα είδωλα του πατρός, σκεφθείς νοερώς, ότι εάν οι αστέρες, η σελήνη και ο ήλιος είναι τόσον λαμπρά και ωραιότατα τω όντι ποιήματα, πόσον μάλλον είναι εκείνος, όστις έπλασεν αυτά. Συλλογισθείς είτα ο Αβραάμ ως φρονιμώτατος, ότι ο πατήρ του και το γένος του όλον προσκυνεί τα είδωλα, και λέγουν, ότι αυτά είναι θεοί, διελογίσθη καθ’ εαυτόν και είπε·

Μέγας Παρακλητικός Κανών προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 15 Αυγούστου 2018

Τη ΙΕ΄ (15^η) του Αυγούστου, η σεβασμία Μετάστασις της Υπερενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ.

Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ηθέλησε να παραλάβη παρ’ εαυτώ την Μητέρα Του, τότε εφανέρωσεν εις αυτήν προ τριών ημερών δι’ Αγγέλου (όστις λέγουσιν ότι ήτο ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) την από γης εις ουρανόν μετάστασιν αυτής. Ελθών δε προς αυτήν ο Άγγελος είπε· «Τάδε λέγει ο Υιός σου – Καιρός είναι να παραλάβω πλησίον μου την Μητέρα μου – Όθεν μη ταραχθής δια τούτο, αλλ’ ευφροσύνως δέξαι το μήνυμα, επειδή μεταβαίνεις εις ζωήν αθάνατον». Τούτο μαθούσα η Θεοτόκος εχάρη χαράν μεγάλην, και φλεγομένη υπό του πόθου να μεταβή προς τον Υιόν της, ανέβη μετά σπουδής και προθυμίας εις το όρος των Ελαιών, ίνα προσευχηθή (διότι η πανύμνητος είχε τοιαύτην συνήθειαν, να αναβαίνη συχνότατα εις το όρος τούτο).

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΣΥΜΕΩΝ ο Τραπεζούντιος, ο μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει κατά το έτος αχνγ΄ (1653) αγχόνη τελειούται.

Συμεών ο νέος του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν εν Κωνσταντινουπόλει κατά το αχνγ΄ (1653) έτος, τα δε κατά το μαρτύριον αυτού έλαβον χώραν ως ακολούθως. Τρεις Χριστιανοί εν τη βασιλίδι των πόλεων έτυχε να κατέρχωνται οδόν τινά μεταβαίνοντες εις τας οικίας των πέραν εις τον Γαλατάν. Διερχόμενοι δε εκ της εβαϊκής συνοικίας, συνήντησαν Εβραίον τινά εξαιρετικώς μεγαλόσωμον, ο δε εις των Χριστιανών, όστις ήτο μικρόσωμος, εθεώρει τον Εβραίον όστις ίστατο όμοιος με τέρας. Ο δε Εβραίος δυσαρεστηθείς, διότι τον έβλεπεν ο Χριστιανός περιγελαστικώς, τον έλαβεν από την ζώνην και τον εσήκωσεν εις τον ώμον του, και περιεπάτησεν ολίγον, ο δε Χριστιανός δεινοπαθήσας ανέσπασε το μαχαίριόν του, και τον εκτύπησεν εις την ράχιν· ο δε Εβραίος, ων ολίγον μεθυσμένος, δεν τον ηννόησεν· όθεν τον άφησε και διέβη· το δε αίμα ήρχισε να τρέχη και η πληγή να τον πονή.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ, ΟΔΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ, ἀριθμός 14η Αὐγούστου 1996!!!

Σήμερα αδελφέ που τα χρόνια περάσαν, ως επιτάφιο έπαινο, θα ήθελα να σου χαρίσω την Λευτεριά της Κύπρου, ως επάξιο δώρο στην μνήμη σου, αλλά δυστυχώς τα δικά μου τα «ΘΕΛΩ», όπως και η δική σου «ΘΥΣΙΑ» ΕΧΑΘΗΚΑΝ στην σκοπιμότητα των ΣΧΕΔΙΩΝ της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Παγκοσμιοποιήσεως. Σολάκη, το ξέρουμε και οι δυό ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν, αντί για επιτάφιο έπαινο και εγκώμιο για την «αποκοτιά σου», στήθηκες πολλές φορές στον τοίχο και θάφτηκες ακόμα πιό βαθιά, από τους πολιτικάντηδες, τους κατ’ επάγγελμα πατριώτες, τους επίδοξους εθνοπατέρες και τους συνήθεις τεθλιμμένους, που ξεχάσαν το χρέος τους.

Κοινὴ διαπίστωσις ΚΡΙΣΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τοῦτο τό θεοκάμωτο πλάσμα, ὁ ἄνθρωπος, ἀπ’ τή στιγμή πού πῆρε θεία πνοή, ἔγινε «ψυχή ζῶσα» καί «εἰκόνα Θεοῦ». Πρωτόπλαστες καί πρωτόγνωρες μέσα του, πνευματικές δυνάμεις, τόν ἀνακηρύττουν καί τόν καθιστοῦν κυρίαρχο καί βασιλιᾶ τῆς ὅλης κτιστῆς δημιουργίας τοῦ ἄκτιστου Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι «γῆ και σποδός», μά ταυτόχρονα εἶναι καί «ἔνσαρκος ἄγγελος». Εἶναι «οὐράνιο φυτό, τοῦ ὁποίου οἱ ρίζες βυθίζονται στό χῶμα, οἱ δέ κλάδοι ἐπεκτείνονται προς τό γαλανόμορφο τοῦ πνεύματος στερέωμα», λέγει ὁ διάσημος πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντῖνος Καλλίνικος. Ὁ δε Παν. Κανελλόπουλος τόν χαρακτηρίζει πώς εἶναι, «μηδέν σέ σύγκριση μέ τό ἄπειρο, ἀλλά εἶναι τό πᾶν σέ σύγκριση μέ το μηδέν». Εἶναι γήϊνος καί ὑπεργήϊνος, ἀδύναμος καί παντοδύναμος, μικρός καί μέγας, δημιούργημα καί δημιουργός. Μέ τά μοναδικά χαρίσματα πού τοῦ ἔδωκε ὁ Θεός —το λογικό, τήν ἐλευθερία καί τη συνείδηση—ὁ ἄνθρωπος γίνεται «συνεργός Θεοῦ» (Homocreator). Ἐπεξεργάζεται ὅλες τίς μεγάλες ἀξίες τῆς ζωῆς.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Πολλοί εὐσεβοφανεῖς ἐπικρίνουν ἐκείνους πού διαφωνοῦν μέ τούς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστές,γιατί, λένε, δέν ταιριάζει οἱ μικροί καί ἀμαθεῖς νά μή δείχνουν τόν προσήκοντα σεβασμό σέ ἐξέχοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ἀσέβεια ἕνας ἁπλός ἱερέας, ἕνας μοναχός ἤ ἕνας θεολόγος νά κρίνει τίς πράξεις τῶν Μητροπολιτῶν, τῶν Ἀρχιεπισκόπων καί τῶν Πατριαρχῶν. Μόνο νά ἐπαινεῖ ἐπιτρέπεται. Ποτέ νά διαφωνεῖ καί μάλιστα δημοσίως. Οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί πρέπει νά εἶναι πειθήνια ὄργανα τῶν προϊσταμένων τους, τῶν «ἡγουμένων» τους. Νά καθησυχάζουν τή συνείδησή τους ἀποδεχόμενοι τό «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες» καί ἄς ἀποδεικνύουν τά γεγονότα τό ἀντίθετο. Συνηθίζουν ἐπίσης οἱ ἀδελφοί αὐτοί νά χαρακτηρίζουν τούς ζηλωτές ὡς φανατικούς, στενόμυαλους, ἀδιάκριτους, ἀδιάλλακτους καί προβληματικούς. Γιά τούς πρωτεργάτες ὅμως κι ἔνοχους καμιά λέξη.

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΟΥΡΣΙΚΙΟΥ.

Ουρσίκιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τ΄ (300) καταγόμενος εκ της πόλεως Σιβεντού, της εν τη Άνω Ιλλυρία (ήτοι Σλαβονία), στρατιώτης ων το επάγγελμα. Επομένως, καθό Χριστιανός, διεβλήθη εις τον βασιλέα Μαξιμιανόν, ο οποίος παρέδωκεν αυτόν εις τον έπαρχον Αριστείδην, ίνα τον κρίνη. Ούτος έδειρεν αυτόν εις την ράχιν με βούνευρα, και τας πλευράς του επλήγωσεν ισχυρώς, είτα ετύλιξε τας χείρας του με λινάρια βεβρεγμένα με έλαιον, επ’ αυτών δε επέπασε θείον και ρητίνην, και ούτως έδωκε πυρ εις αυτά. Πάσχων δε τας τιμωρίας ταύτας ο Άγιος, έλεγεν ότι δικαίως πάσχουσιν αι χείρες του, διότι ελύτρωσαν τον τύραννον, ο οποίος έμελλε κακώς να απολεσθή. Όθεν ο τύραννος Μαξιμιανός, επειδή κατηγορήθη υπό τινος Τερτυλλιανού εκεί παρευρισκομένου, ότι λυτρωθείς υπό του Αγίου εφάνη αχάριστος εις τον ευεργέτην του, τούτου ένεκα εντραπείς προσέταξε να χύσωσιν ύδωρ επί των χειρών του Μάρτυρος και να σβέσωσι το πυρ.

Μητέρα της Ορθοδοξίας και του ελληνικού έθνους

Η Παναγία Θεοτόκος δοξάζεται με την Κοίμησή της απ' άκρου εις άκρον στη χώρα και στα ιερά προσκυνήματα
Η Παναγία, το ιερότερο από τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας, δοξάζεται αύριο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Χιλιάδες πιστοί γεμίζουν λεωφορεία, πλοία και αεροπλάνα και κατευθύνονται στα μεγάλα προσκυνήματα της Παναγίας, εκεί όπου κάθε Δεκαπενταύγουστο χτυπά η καρδιά του Ελληνισμού.
Το σημαντικότερο προσκύνημα της Παναγίας στην Ελλάδα είναι ο Ναός της Ευαγγελιστρίας της Τήνου, που κατακλύζεται από προσκυνητές. Με Βασιλικό Διάταγμα του 1836 καθιερώθηκε ο εορτασμός της Παναγίας στην Τήνο να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τα εννιάμερα της Θεοτόκου, στις 23 Αυγούστου. Αυτό το διάστημα μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, κατάνυξης και σεβασμού, ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια μπροστά στον επιτάφιο και στην εικόνα. Το αποκορύφωμα της γιορτής είναι η λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου σε όλη την πόλη αμέσως μετά το πέρας της θείας λειτουργίας. Στην Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο τιμώνται και τα θύματα του καταδρομικού «Ελλη», το οποίο τορπιλίστηκε από ιταλικές δυνάμεις το 1940 ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι του νησιού.

ΠΑΡΟΣ: Η Παναγία Εκατονταπυλιανή στην Παροικιά της Πάρου, με ιστορία 1.700 ετών, θεωρείται σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα παλαιοχριστιανικά μνημεία της χώρας.

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ Επισκόπου Απαμείας.

Μάρκελλος ο θείος Ιερομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου εν έτει τοθ΄ (379), κατήγετο δε εκ της νήσου Κύπρου, εις την οποίαν, αναλαβών κοσμικήν εξουσίαν, εξέπληξε πάντας δια την ευσέβειαν και δικαιοσύνην, την οποίαν εφήρμοζεν εις την διοίκησιν των πολιτικών πραγμάτων. Ύστερον δε εισελθών εις την εκκλησιαστικήν τάξιν και εξουσίαν, έγινεν Επίσκοπος της Απαμείας της εν τη Συρία, επολιτεύθη δε δικαίως και οσίως και εις τα άλλα πράγματα, μάλιστα δε και κατ’ εξοχήν εγένετο θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, Εκκλησίας μεν και θείους Ναούς εις δόξαν Θεού ανεγείρων, τους δε ναούς των ειδώλων κατακρημνίζων.