Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: 08/11/18

Ἐγκώμια στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου -- Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός

Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο τὸ μέγα, ποὺ συντελεῖται γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπό σου, ἱερὴ Μητέρα καὶ Παρθένε; «Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου». Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι θὰ σὲ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σὺ εἶσαι ἄξια γιὰ μακαρισμό!

Καὶ νὰ ποὺ ὅλες οἱ γενιὲς Σὲ μακαρίζουν. Ἐσένα εἶδαν οἱ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ σὲ μακάρισαν οἱ βασίλισσες, δηλαδὴ οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων, καὶ θὰ σὲ ὑμνοῦν αἰώνια. Γιατί Σὺ εἶσαι ὁ θρόνος ὁ βασιλικός, στὸν ὁποῖον παραστέκονται Ἄγγελοι κοιτάζοντας τὸν Βασιλέα καὶ Δημιουργὸ νὰ κάθεται ἐπάνω του.

Σὺ ἔγινες Ἐδὲμ νοητή, πιὸ ἱερὴ καὶ πιὸ θεϊκὴ ἀπὸ τὴν παλιά. Γιατί σὲ ἐκείνη τὴν Ἐδὲμ ἔμεινε ὁ Ἀδὰμ ὁ γήινος, ἐνῶ σ’ Ἐσένα ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ.

Μέγας Παρακλητικός Κανών προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 12 Αυγούστου 2018

Τη ΙΒ΄ (12^η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΩΤΙΟΥ και ΑΝΙΚΗΤΟΥ.

Ανίκητος και Φώτιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ (288), του Φωτίου όντος ανεψιού του Αγίου Ανικήτου. Όταν λοιπόν ο Διοκλητιανός εις την Νικομήδειαν εδημηγόρησε κατά των Χριστιανών, παρούσης εκεί και της Συγκλήτου Βουλής, και όταν έβαλεν εις το μέσον πολλά είδη βασανιστηρίων οργάνων, απειλήσας ο ασεβέστατος ότι θέλει εξαφανίσει παντοιοτρόπως, και εξ αυτών των άκρων της Οικουμένης, εκείνους, όσοι επικαλούνται το όνομα του Χριστού· όταν, λέγω, ο αλιτήριος εκείνος τύραννος εβλασφήμησε κατά της Θεότητος και δόξης του Μονογενούς Υιού του Θεού, τότε παρών και ο Μάρτυς του Χριστού Ανίκητος δεν εφοβήθη τας απειλάς του τυράννου, αλλά παρρησία ομολογήσας εαυτόν Χριστιανόν, ήλεγξε και εστηλίτευσε την πλάνην των ειδώλων, προσθέσας και τούτο, ότι όσοι σέβονται τα είδωλα είναι κωφοί και αναίσθητοι.

Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν επισκόπους φρονούντας τα των ετεροδόξων, που τότε Ορθοδοξία;

Εάν όμως αυτήν την γνώμην ( του Αγίου Ιγνατίου) ηκολούθουν πάντες οι χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονον τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος χριστιανός θα υπήρχε σήμερον. Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν τους πατριάρχας και επισκόπους, Απολιναρίους, Μακεδονίους, Ευτυχέας, Διοσκόρους, Σαββελιο-Σεβήρους, Ευσεβίους, Αθηναγόρους, Βαρθολομαίους και μυρίους άλλους, και εδέχοντο και ησπάζοντο τα φρονήματά των, που τότε Ορθοδοξία; Που χριστιανός ευσεβής και ορθόδοξος; Και τι λέγω ανθρώπους πατριάρχας και μητροπολίτας, και δεν λέγω Συνόδους;

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, η ανάμνησις του εν Κερκύρα υπερφυούς κατά Αγαρηνών θαύματος του εν Αγίοις πατρός ημών ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ του θαυματουργού.

Σπυρίδων ο εν Αγίοις πατήρ ημών αείποτε πλείστα θαύματα επιτελεί, μεταξύ δε των υπερφυών θαυμάτων αυτού μέγα τω όντι και εξαίρετον είναι το κατά Αγαρηνών τερατούργημα, δια το οποίον άπασα η Κέρκυρα θαυμάζει και λαμπρά τη φωνή ανακηρύττει το παράδοξον· έχει δε η υπόθεσις ούτω. Πολέμου ποτέ γενομένου μεταξύ Ενετών και Ισμαηλιτών, μετά την άλωσιν της Πελοποννήσου, οι Αγαρηνοί εθεώρησαν καλόν να καταλάβουν και την Κέρκυραν. Ιδού λοιπόν κατά το χιλιοστόν επτακοσιοστόν δέκατον έκτον έτος από Χριστού, τη 24 του μηνός Ιουνίου, ενεφανίσθη εις τον λιμένα της πόλεως ισχυρός στόλος Ισμαηλιτών. Εκ του απροσδοκήτου τούτου κακού οι κάτοικοι της πόλεως της Κερκύρας κατελήφθησαν υπό θάμβους· πολυάριθμος δε στρατιά των επιδρομέων εξήλθεν εις την νήσον.

ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται καὶ τηροῦν τὸ κατὰ δύναμη τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ αὐτὸ διαπιστώνεται ἀπὸ τὴ συμπεριφορά τους. Δὲν ἔχουν καμιὰ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἀρνοῦνται νὰ δεχτοῦν ὅτι κάνουν κάτι σπουδαῖο καὶ ὅτι διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς τους. Ἔχουν ἀποδεχτεῖ πλήρως τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ θεωροῦν φυσικὸ νὰ βαδίζουν θεοφιλῶς καὶ νὰ καλλιεργοῦν διαρκῶς τὴν ταπείνωση, καθὼς καθημερινὰ διαπιστώνουν ὅτι ὑστεροῦν, ἀφοῦ οἱ ἀδυναμίες τους δὲν τοὺς ἐπιτρέπουν νὰ τηροῦν τὶς ἐντολὲς στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε. Ἔτσι γι᾽ αὐτοὺς ἡ προσευχὴ «Κύριε ἐλέησον» εἶναι ἡ σωσίβιος λέμβος. Δὲν συμβαίνει ὅμως αὐτὸ μὲ ὅλους τοὺς ἀγωνιζόμενους χριστιανούς. Βλέπουμε πνευματικὲς προσπάθειες, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἔπαρση καὶ ὄχι στὴν ταπείνωση. Οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ τηροῦν τὶς πρακτικὲς ἀρετὲς καὶ τὸ δείχνουν στοὺς ἄλλους, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι πρέπει νὰ διδαχθοῦν καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δικό τους παράδειγμα. Ὑπερτονίζουν τὴν ἀξία τῶν σωματικῶν ἔργων καὶ ἀνεπαίσθητα ἐπαίρονται καὶ μιλοῦν ἀπαξιωτικὰ γιὰ τοὺς ἀμελεῖς ἀδελφούς τους.

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΝΗΦΩΝΟΣ,

του εν τη κατά τον Άθω κοινοβιακή Μονή του Αγίου Διονυσίου ασκήσαντος και γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εν έτει αυξ΄ (1460) εν ειρήνη τελειωθέντος.

Νήφων ο θείος ούτος πατήρ ημών είχε πατρίδα την Πελοπόννησον, γεννηθείς από γονείς λαμπρούς μεν κατά κόσμον και ευγενείς, λαμπροτέρους δε και ευγενεστέρους κατά την ευσέβειαν και την αρετήν, Μανουήλ και Μαρίαν ονομαζομένους· αναγεννηθείς δε ωνομάσθη Νικόλαος, ερχόμενος δε εις ηλικίαν εδόθη εις σχολείον δια να μάθη τα ιερά γράμματα· έχων δε εξ αρχής γηραλέα φρονήματα, δεν κατεγίνετο εις άλλας παιδαριώδεις πράξεις, ως τα άλλα παιδία, αλλά ως σοφή μέλισσα επήγαινεν εις διδασκάλους σοφούς και εναρέτους δια να συνάξη το μέλι της αρετής, ακροατής και μιμητής γινόμενος όλων των καλών και ψυχωφελών μαθημάτων και παραδειγμάτων· είχε δε και τόσον δεξιόν νουν, ώστε εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλους τους συμμαθητάς του εις τα μαθήματα· εδιάβαζε συχνάκις και τους βίους των Αγίων Πατέρων και ηυφραίνετο η ψυχή του, εσπούδαζε δε κατά το δυνατόν να τους μιμήται εις τας αρετάς· ήτο και φύλαξ της σωφροσύνης θαυμάσιος, τόσον δε προθύμως εδόθη εις την εγκράτειαν, ώστε με άρτον μόνον και ύδωρ ανεπλήρωνε την χρείαν του σώματος· ομοίως και εις κάθε άλλην αρετήν ηγωνίζετο.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΛΟΝ ΑΛΑΣ

Ὑπὸ Εὐθυμίας Μοναχῆς, Ἡγουμένης Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Θέρμου Αἰτωλοακαρνανίας

Ἂν ἀπὸ ὁποιοδήποτε ὑμνολόγημα πρὸς τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ἀφαιρεθῆ ἡ δύναμις τῆς ὀρθοδόξου βιωτῆς καὶ ὁμολογίας του, τὸ ὑμνολόγημα τοῦτο καὶ ὁ ἔπαινος πρὸς αὐτὸν καταντᾶ ἕνας ἀνάλατος ἄρτος ἢ ὅπως λέγει τὸ Εὐαγγέλιο «ἄναλον ἅλας» (Μᾶρκ. θ´ 50).

Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἔλαβα γνῶσι γιὰ δύο ἐπιστολές, ποὺ εἶναι καταχωρημένες στὸ περιοδικὸ «Τὰ Νιάτα» ποὺ ἐκδίδεται στὴν Ἀθήνα (φ. Σεπτ. – Ὀκτ. 2009, σελ. 168) καὶ διαλέγονται διὰ τὴν μὴ ἐγκυρότητα τῆς προφητείας τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ «τὸν Πάπαν νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία» (Συλλογὴ Καντ. 90). Τὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς ἀναδημοσίευσε τὸ περιοδικὸ «Σπίθα» (φ. 683/Ἀπρίλιος 2010). Κάποιος γνωστός μου μοῦ ἔδωσε τὸ φύλλο τοῦτο καὶ μὲ ὤθησε νὰ γράψω ἕνα ἄρθρο σχετικὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα, διότι γνωρίζει ὅτι ἔχω ἀσχοληθῆ ἰδιαίτερα μὲ τὶς Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στὴ μελέτη μου «Οἱ Προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία» (2004, ἐκδ. «Τῆνος»). Σκέφθηκα μάλιστα νὰ στείλω τὸ παρὸν ἄρθρο νὰ δημοσιευθῆ στὸ περ. «Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία» (ἕνεκα τῆς συνεργασίας μου διὰ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων μου μὲ τὸν ἐκδ. οἶκο «Τῆνος») ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χριστιανικὲς ἐφημερίδες καὶ περιοδικά· καὶ τοῦτο, διότι αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ὑποχρεωμένο ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Διδάχου.

ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Πόνος και πόθος και πληγή αγιάτρευτη του πεσμένου ανθρώπου το κυνήγι της χαράς. Από τη μαύρη εκείνη ώρα που αναρχικά περιφρόνησε τον Άναρχο Θεό και ιταμά διέρρηξε το δεσμό τής αγάπης του, έχασε τον Παράδεισο και μαζί του έχασε τη χαρά. Κι ούτε υπήρχε ελπίδα να την ξαναβρή, έτσι που έμενε αλλοτριωμένος από τον Θεό και εχθρός απέναντί του. Γι΄ αυτό ήταν το πιο ευχάριστο μήνυμα, το όντως ευαγγέλιο για την ανθρωπότητα, η απόφασι του Θεού να εισβάλη στην ιστορία της, ν΄ αρχίση την ανθρώπινη ζωή Του από τα σπλάγχνα της Παρθένου Μητέρας του, την οποία κατέστησε τον πρώτο θεωμένο άνθρωπο, την απαρχή της σωτηρίας του κόσμου. Κι είνε ο ευαγγελισμός της Παρθένου, από την πρώτη φορά ως σήμερα, μήνυμα το ίδιο καινούργιο, το ίδιο χαρούμενο και λυτρωτικό για όλους.