Τη ΚΘ΄ (29η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ του στρατιώτου.

Ιωάννης ο Άγιος ήκμασε κατά τους χρόνους του Παραβάτου Ιουλιανού, εν έτει τξα΄ (361), στρατιώτης ων εις τα νούμερα των καλουμένων Ταϊφάλων. Αποσταλείς λοιπόν μετ’ άλλων στρατιωτών εις καταδίωξιν των Χριστιανών, κατά μεν το φαινόμενον υπεκρίνετο ότι επολέμει αυτούς, κρυφίως όμως τους εβοήθει. Εις εκείνους δε εξ αυτών, τους οποίους οι άλλοι στρατιώται συνελάμβανον, αυτός εχορήγει τα μέσα της φυγής.

Άλμα στην αιωνιότητα. Ματθαίος· ο τελώνης που έγινε απόστολος! -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού ΑΠΘ

Η μετάνοια είναι η πιο μεγάλη παραχώρηση του Θεού στον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά και η πιο γενναία και ηρωϊκή ανθρώπινη πράξη. Είναι ένα άλμα, το οποίο επιτελεί ο αμαρτωλός με τη βοήθεια της πίστεως, για να μπει έτσι στη σφαίρα της χάριτος, όπου όλα είναι τέλεια και άγια, διότι η αγάπη του Θεού γνωρίζει να λαμπρύνει και να αξιοποιεί θετικά και τα πιο μελανά και αρνητικά στοιχεία του ανθρώπου. Αυτό το γενναίο άλμα της μετανοίας, με τις ασύλληπτες συνέπειές του, μπορούμε να μελετήσουμε απλά, αλλά και πολύ καθαρά στην αγιασμένη μορφή του ευαγγελιστού Ματθαίου, του τελώνη, που έγινε απόστολος του Χριστού.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2018

Θ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Καλλινίκου Θεοδότης και τέκνων αυτής μαρτύρων.

Καλλίνικος ο θείος και μέγας Μάρτυς ήτο από την καλήν και εύφορον χώραν των Κιλίκων, εκ νεαράς δε ηλικίας εσέβετο τον αληθή Θεόν, τον Σωτήρα και Ποιητήν απάσης της κτίσεως, τα δε είδωλα ως δόλια ο άδολος προς τον Χριστόν και εύχρηστος νέος εμίσει εξ όλης του της καρδίας και τα επόμπευε, κηρύττων φανερά και μεγαλοφώνως την πλάνην εκείνων και ματαιότητα. Ήτο δε καταπολλά γνωστικός και λόγιος. Όθεν με τα γλυκύτατα και φρόνιμα λόγια του έσυρεν ως άλλη τις σειρήν τους ακροατάς του προς εαυτόν και ως ο μαγνήτης τον σίδηρον, τοιουτοτρόπως προσείλκυεν έκαστον με την ενάρετον και θαυμασίαν ζωήν και πολιτείαν του.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Νεμάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ,

του εκ Κασσάνδρας, εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψοζ΄ (1777) Ιουλίου 28 και αγχόνη τελειωθέντος.                                                                                                                                                          

Χριστόδουλος ο νεομάρτυς του Χριστού ήτο από την Κασσάνδραν, από εν χωρίον ονομαζόμενον Βάλτα· μικρός δε έτι ων εις την ηλικίαν ανεχώρησεν από την πατρίδα του και επήγεν εις την Θεσσαλινίκην· εκεί εκμαθών την τέχνην του αμπατζή, ειργάζετο την τέχνην του και πηγαίνων με τους τεχνίτας του εις τα ταξείδια, πάλιν επέστρεφεν εις την Θεσσαλονίκην και εκάθητο. Μεταβάς δε ποτε εις την Χίον ομού με τον συντεχνίτην του, ηγόρασεν από εκεί ένα σταυρόν αζωγράφητον, και διερχόμενος εις την Θεσσαλονίκην επλήρωσε και τον εζωγράφησαν· ήτο δε εις το μέγεθος έως δύο σπιθαμάς· είτα λαμβάνων αυτόν, τον επήγεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου Αθανασίου, και τον αφήκεν εκεί, επειδή ήτο φίλος του νεωκόρου της Εκκλησίας εκείνης.

Στην ΜΓ´ Ὁμιλία του ο Μέγας Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος γράφει:

«Ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἔχει πάντοτε στὴν μνήμη του τὸν Θεόν. Διότι ἔχει γραφεῖ: “Νὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριον καὶ Θεὸν σου μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς καρδιᾶς σου” (Ματθ. ΚΒ´37). N μὴ ἀγαπᾶ τὸν Κύριον μόνο ὅταν μπαίνη στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅταν περπατᾶ καὶ ὅταν μιλᾶ καὶ ὅταν τρώγη νὰ ἔχει τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργὴ γι᾽ Αὐτόν. Γιατὶ λέγει: “ Ὅπου εἶναι ὁ νοῦς σου, ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ὁ θησαυρός σου” (Ματθ. ΣΤ´ 21). Διότι σὲ ὅποιο πρᾶγμα εἶναι δεμένη κάποιου ἡ καρδιὰ καὶ ὅπου ἡ ἐπιθυμία τὸν ἕλκει, ἐκεῖνο εἶναι ὁ Θεός του. Ἐὰν ἡ καρδιὰ ἐπιθυμεῖ πάντοτε τὸν Θεόν, αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος τῆς καρδιᾶς του…

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ του Ξηροποταμηνού

του κτίσαντος τας δύο Μονάς, την του Ξηροποτάμου και την του Αγίου Παύλου, ήτοι την του Αγίου Γεωργίου, του ακμάσαντος εν έτει ωκ΄ και εν ειρήνη τελειωθέντος.                                           

Παύλος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από την Κωνσταντινούπολιν. Πατήρ του ήτο Μιχαήλ ο βασιλεύς ο Κουροπαλάτης, ο και Ραγκαβέ λεγόμενος, ο οποίος μη υποφέρων να βλέπη τας καθημερινάς αταξίας όπου τότε εγίνοντο, ως ειρηνικός όπου ήτο και θεοφοβούμενος, παρητήθη της βασιλείας, γενόμενος μοναχός εις ένα Μοναστήριον ιδικόν του κτίριον, την κλήσιν Μυρέλαιον, και ζήσας θεαρέστως ανεπαύθη εν Κυρίω· η μήτηρ αυτού ήτο η θαυμαστή κατά την αρετήν Προκοπία, θυγάτηρ Νικηφόρου βασιλέως του Γενικού και αδελφή Σταυρακίου του βασιλέως.

Καθέδρα Βασιλέως τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ

Δέσποινα, ὑπεραγία μου Θεοτόκε, κεχαριτωμένη Θεογεννήτρια, ὑπερευλογημένη Θεοχαρίτωτε Θεομῆτορ, δοχεῖον τῆς ἀστέκτου Θεότητος τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ ἀθανάτου καὶ ἀοράτου Πατρός, θρόνε πυρίμορφε, τῶν τετραμόρφων ὑπερενδοξοτέρα, πάναγνε, πανάχραντε, πανάσπιλε, παναμόλυντε, παναμώμητε, πανύμνητε, πανάφθορε, παμμακάριστε, πανακήρατε, πάνσεπτε, πάντιμε, παντευλόγητε, παντομνημόνευτε, παμπόθητε, παρθένε τῇ ψυχῇ καὶ τῷ σώματι καὶ τῷ νοΐ, καθέδρα Βασιλέως τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ, κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἧς οἱ ἐπὶ γῆς εἰς οὐρανοὺς ἀνατρέχομεν, νύμφη Θεοῦ, δι’ ἧς αὐτῷ κατηλλάγημεν·

Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΕΙΡΗΝΗΣ της εκ Καππαδοκίας μεν ορμωμένης, ασκησάσης δε εν τη Μονή του Χρυσοβαλάντου.

Ειρήνη η Οσία Μήτηρ ημών, η Ηγουμένη της Μονής του Χρυσοβαλάντου, ήκμασε μετά τον θάνατον του μισοχρίστου και φιλοχρύσου βασιλέως Θεοφίλου αποθανόντος εν έτει ωμβ΄ (842), ότε η ευσεβεστάτη και θεοφιλεστάτη Θεοδώρα η σύζυγος του Θεοφίλου έμεινε διάδοχος της βασιλείας, αλλ’ όχι και της ασεβείας αυτού. Τότε αύτη εστερέωσε την Ορθοδοξίαν, αναστηλώσασα τας αγίας Εικόνας, και ούτως απέλαβε πάλιν η Εκκλησία μας την ευπρέπειαν των αγίων Εικόνων ως πρότερον. Έως ου δε ήτο ο υιός της Μιχαήλ ανήλικος, εκυβέρνα αυτή η αοίδιμος το βασίλειον· όταν δε έφθασεν ο βασιλεύς εις χρόνους ιβ΄ (12) ηθέλησε να τον υπανδρεύση, όθεν έστειλεν ανθρώπους εις διαφόρους τόπους, να εύρωσι κόρην τινά ωραίαν, ευγενικήν και ενάρετον, ήτις να είναι αξία δια σύζυγον βασιλέως.

Πρὸς τὴν τρίτην Ἅλωσιν; ---π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία! Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ του νέου.

Ακάκιος ο νέος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τιη΄ (318). Νέος δε ων την ηλικίαν, επειδή ωμολόγησεν εαυτόν Χριστιανόν, εκρεμάσθη και εξεσχίθη, και έπειτα παρεδόθη όπως τιμωρηθή εις τον ηγεμόνα Τερέντιον, ο οποίος έρριψε τον Άγιον εντός λέβητος πεπυρωμένου, πλήρους πίσσης, ελαίου και λίπους· αλλ’ ο Άγιος, υπό της θείας χάριτος φυλαττόμενος, έμεινεν αβλαβής. Μετά ταύτα αναγκάζεται ο του Χριστού αθλητής να τρέχη κατόπιν του ηγεμόνος μεταβαίνοντος εις την Απάμειαν και Απολλωνίαν.

Μία κοινωνικὴ φωτογραφία ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου


Θεέ μου, ποῦ βαδίζουμε; Σέ τί γκρεμούς κατρακυλᾶμε; Σέ τί θάλασσες καταποντιζόμαστε; Ποιοί ἐχθροί ζήλεψαν τή χώρα μας καί χύμηξαν να τήν κατασπαράξουν; Ἡ ἄθλια φωτογραφία τοῦ περίγυρου, μᾶς ἀναγκάζει νά θυμηθοῦμε τό Σαιξπηρικό: «To be or not to be»? Νά ζοῦμε ἤ νά μη ζοῦμε; Ἀφορμή γιά τό σημερινό μου κείμενο, εἶναι τό καθημερινό «Ἀστυνομικό Δελτίο» τῶν ἐφημερίδων. Δέν ἔχω τήν πρόθεση νά κινδυνολογήσω, ἀλλά νά ἐκθέσω τήν παραβατική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, γιά μιά μόνο μέρα. Γιατί, ἄλλο τό «ἐκθέτω» μιά σειρά πραγματικῶν κινδύνων, καί ἄλλο σημαίνει ἡ λέξη «κινδυνολογῶ», ἡ ὁποία, κατά τό λεξικό τοῦ Μπαμπινιώτη, σημαίνει «ἐπισημαίνω πιθανούς κινδύνους πρός ἐκφοβισμό». Σκοπός μας λοιπόν, δεν εἶναι, οὔτε ἡ ἐπισήμανση πιθανῶν καί ἀόριστων κινδύνων, πολύ δέ περισσότερο, ὁ ἐκφοβισμός.

ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΑΙ ΜΟΝΑΧΑΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΙΝ ΜΕΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ -- Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης



1. Κακή μοναστική κληρονομιά
Περίεργα καί ἄκρως ἀνησυχητικά γεγονότα ἐκτυλίσσονται στόν διαρκῶς ἀλλοτριούμενο καί εὐτελιζόμενο ἐκκλησιαστικό βίο. Σύγχυσις καί ἀταξία παντοῦ· στά δόγματα, στήν ἠθική ζωή, στήν λατρεία, στήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, στόν μοναχικό βίο, τόν κατʼ ἐξοχή ζηλωτή τῆς τελειότητος καί τῆς ἀκριβείας. Καί παλαιότερα παρουσιάσθηκαν σκανδαλώδεις καί προκλητικές ἐνέργειες μοναχῶν, πολυτελῶς καί ἀναρμόστως διαβιούντων, συχνά δέ τά ἐπισκοπικά καί συνοδικά δικαστήρια ἐπέβαλαν αὐστηρές ποινές σέ μοναχούς καί μονάζουσες γιά ἠθικά καί διοικητικά παραπτώματα. Μερικοί μάλιστα ἐπίσκοποι ἐξεδίωξαν ἀπό τήν ἐπαρχία τους ὁλόκληρες μοναστικές ἀδελφότητες, διότι ἔκριναν ὅτι ἡ παρουσία των προκαλεῖ πνευματική βλάβη στό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Στήν τελευταία περίπτωση ἀνήκει ἡ γυναικεία ἀδελφότητα πού ἔχει ὡς Γέροντα-πνευματικό τόν ἀπό τῆς ῾Ι. Μ. Σιμωνόπετρας ὁρμηθέντα ἱερομόναχο Διονύσιο Καλαμπόκα, προκαλέσαντα διά τῶν μοναχῶν του ταραχές καί στήν ᾿Εκκλησία ῾Ιεροσολύμων, ἡ ὁποία ἀναγκάσθηκε νά τιμωρήσει αὐστηρά μερικούς ἐξ αὐτῶν.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ!

 Υπέρ της πατρίδος το παν!
Η κατάσταση σε μια χώρα δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Αν κάποιος κάνει τον κόπο και πειθαρχήσει συναισθηματικά ώστε να εξετάσει αμερόληπτα τα δεδομένα, μπορεί να αντιληφθεί αν η εθνική ναυς ακολουθεί τη σωστή ρότα ή αν κλυδωνίζεται επικίνδυνα και τα στεγανά της πλημμυρίζουν με θαλασσόνερα.

Η Ελλάδα δεν κλυδωνίζεται. Εχει βρει σε ύφαλο. Βυθίζεται. Η οικτρή κατάληξη που δείχνει ότι θα έχει το συλλογικό ταξίδι οφείλεται στους ανίκανους, ανέμπνευστους, ανεπάγγελτους, αποκομμένους από την κοινωνία, ετερόφωτους και ξενόδουλους καπετάνιους. Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες πάσχει από ηγεσία. 

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου. -- Ο Άγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός,

Ο Άγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Μητροπολίτης Ἐφέσου, ὑπῆρξε ἀτρόμητος ὁμολογητὴς τῆς πίστεως στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας, ἀφοῦ δὲν ὑπέκυψε στὶς παπικὲς πιέσεις καὶ τοὺς ἐκβιασμοὺς καὶ παρέμεινε μέχρι τέλους ὁμολογητὴς τῆς πίστεως. Ὄχι μόνον κατὰ τὴν Σύνοδο ἐκείνη ἀπέδειξε τὶς πλάνες τῶν Λατίνων, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἀπέδειξε καὶ τὶς νοθεῖες, ποὺ ἔκαναν οἱ Λατῖνοι στὰ κείμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν ἀρχή, βεβαίως, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς συμπεριφέρθηκε μὲ εὐγένεια, ἀλλὰ ἀργότερα, ὅταν διεπίστωσε τὶς ἀλχημίες, τὶς πιέσεις, τὶς νοθεῖες, τοὺς ἐκβιασμοὺς καὶ τὶς πονηρίες τῶν Λατίνων, ὑπῆρξε ὁμολογητὴς τῆς πίστεως. Ἡ στάση του ἦταν πέρα γιὰ πέρα Ρωμαϊκή, γιατί οἱ ἀληθινοὶ Ρωμηοὶ εἶναι ἀριστοκράτες τοῦ πνεύματος, μποροῦν νὰ συνδιαλέγωνται μὲ νηφαλιότητα, ἠρεμία καὶ εὐγένεια, ἀλλὰ ὅταν πρόκειται γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια, καὶ ὅταν βλέπουν τὶς ἀλχημίες τῶν ἄλλων, τότε γίνονται ὁμολογηταὶ τῆς πίστεως. Γιατί ὁ Χριστὸς δὲν θέλει ἁπλῶς ἀναζητητάς, ἀλλὰ ὁμολογητάς. Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς εἶχε σαφῆ γνώση τοῦ πράγματος. Γνώριζε δηλαδὴ ὅτι ἐμεῖς ἀπεκόψαμε τοὺς Λατίνους ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, γιατί οἱ Λατῖνοι ὑπέπεσαν στὴν αἵρεση τοῦ Filioque.