Ἀνάγκη ψυχικῆς ἠρεμίας -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι κουρασμένος καί πολυβασανισμένος, κι ἄς μή καταπονεῖ τίς σωματικές ἤ τίς πνευματικές του δυνάμεις. Ἡ κούραση τούτη δέν ὀφείλεται σ᾽ ἐξωγενεῖς παράγοντες τόσο, ὅσο σέ κάποιες ἐσωτερικές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις τοῦ συνειδητοῦ ἤ και ὑποσυνειδήτου. «Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε» (Ἰουδείθ Η´ 14). Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀβυθομέτρητος ὠκεανός. Εἶναι τό μεγαλύτερο μυστήριο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἀναζητεῖ, ὡστόσο, μέ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, λίγη ψυχική ἀνάπαυση καί ἠρεμία. Πόσο τή νοσταλγεῖ! Πόσο την ἐπιθυμεῖ και τη γλυκοποθεῖ! Πόσο τήν ἔχει ἀνάγκη! Εἶναι θησαυρός τῆς ψυχῆς ἀνεκτίμητος. "Πρό πάντων σπουδάζωμεν, ἀτάραχον ἔχειν τήν ψυχήν", λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιά τήν ἀπόκτησή της, χρειάζεται σπουδή και ἐπιμέλεια. Οὔτε μεμψιμοιρίες ὠφελοῦν, πολύ δέ περισσότερο, οὔτε ἀπόγνωση καί ἀπελπισία. Οἱ ἀδυσώπητοι ἐχθροί τῆς ψυχικῆς ἠρεμίας, εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὁ διάβολος καί ἡ ἀπόγνωση (ἀπελπισία). "Πάντων τῶν κακῶν αἴτια, τά ἁμαρτήματα",λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Καί προσθέτει λακωνικά:

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουλίου, μνήμη της Οσίας ΑΝΝΗΣ της εν τω Λευκαδίω (ή εν τω Λευκάτη).

Άννα η Οσία ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ (829), κατήγετο δε εκ γένους λαμπρού, έχουσα πλούτον και περιουσίαν πολλήν. Αποθανόντος δε του πατρός της επεμελείτο αυτήν η μήτηρ της, ήτις επεδίωκε να αναθρέψη αυτήν με κοσμιότητα και ευλάβειαν, επιζήσασα δε μετά τον θάνατον του ανδρός της ολίγον χρόνον, όσος εξήρκει, όπως η Αγία συγκεντρώση εις εαυτήν πάσας τας αρετάς, δια τε της ιδίας αυτής αγαθής προαιρέσεως και δια της Χριστιανικής παρακινήσεως της μητρός της, απέθανε και αύτη. Όθεν έγινεν η μακαρία Άννα κάτοχος πλούτου πολλού, δια του οποίου ανεκούφιζε τους πτωχούς και ενδεείς εις τας ανάγκας των.

Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ -- Αθωνικά άνθη

Θεία αρετή είναι η προαιρετική ενέργεια του ανθρώπου προς πραγμάτωσιν του ηθικού δέοντος. Είναι επίσης η βούλησις δια την ενέργειαν του καλού. Με το χάρισμα παρουσιάζεται η εξής σχέσις· κάθε χάρισμα που δίδεται εις τον άνθρωπον από τον Θεόν ως δώρημα τέλειον, έχει τα ιδιώματά του, τα οποία είναι αυταί αι αρεταί· με την σειράν της δε η αρετή αποσπά, όταν ευρεθή εις πληρότητα ιδανικήν, εκ του Θεού και ανάλογον χάρισμα κ.ο.κ. Αι αρεταί εννοούνται καθολικώς ως μία αρετή, ως στάσις δηλαδή του πνεύματος και δυναμισμός της ψυχής προς κτήσιν της τελειότητος. Ήδη και ο Πλάτων πρεσβεύει την ιδίαν άποψιν. «Η δικαιοσύνη και σωφροσύνη και οσιότης και πάντα ως εν τι είη συλλήβδην, αρετή» («Πρωταγόρας» 329. Βλ. και «Πολιτεία» 433 Α. κ.ε.). Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, χωρίς να απορρίπτουν την αρετήν, εις οποιονδήποτε φορέα την εύρουν –αποδέχονται και την τυχούσαν εις τους προ ή έξω της Εκκλησίας –, την θεωρούν ως ποιότητα της ψυχής, η οποία δεν ευρίσκεται βεβαίως ολοκληρωμένη. Αλλά εις ένα «τέλειον και ολόκληρον» (Ιακ. α: 4) Χριστιανόν η αρετή έχει πλήρη ενότητα.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων των υπό Βουλγάρων ποικίλοις τιμωριών τρόποις τελειωθέντων επί Νικηφόρου του Βασιλέως.

Νικηφόρος ο βασιλεύς, ο επικαλούμενος Πατρίκιος και γενικός λογοθέτης, κατά το ένατον έτος της βασιλείας του, εν έτει από Χριστού ωια΄ (811), εξήλθε μεθ’ όλων αυτού των στρατευμάτων εκ της Κωνσταντινουπόλεως, όπως πολεμήση τους Βουλγάρους, έχων μεθ’ εαυτού τον τε υιόν του Σταυράκιον και τον γαμβρόν του Μιχαήλ. Συνάψας λοιπόν μάχην μετά των Βουλγάρων ενίκησεν αυτούς κατά κράτος και τρόπαιον περιφανέστατον ήγειρεν. Αλλ’ υπερηφανευθείς επί τη νίκη ταύτη ως κούφος τον νουν, εκάθητο τρυφών, καταγινόμενος μεν εις συμπόσια, αμελών δε τας βασιλικάς υποθέσεις· αύτη δε η αμέλεια έδωκεν εις τους Βουλγάρους θάρρος. Αίφνης λοιπόν ούτοι επιπεσόντες νύκτα τινά κατά των βυζαντινών στρατευμάτων, συνέλαβον ζώντα τον βασιλέα μεθ’ όλης της Συγκλήτου και πολλούς φόνους σκληρώς διαπράξαντες δεν εφείσθησαν ουδ’ αυτού του βασιλέως, τον οποίον εθανάτωσεν ο αρχηγός αυτών Κρούμος.

''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ''

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2018

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουλίου,  μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΖΕΚΙΗΛ.                                                                                                         

Ιεζεκιήλ ο Προφήτης ήτο υιός Βουζεί, εκ της γης του Αριρά της ιερατικής, προφητεύσας πλέον των είκοσι δύο (595 – 572) ετών. Αιχμαλωτισθέντων δε των Εβραίων υπό του Ναβουχοδονόσορος και οδηγηθέντων εις την Βαβυλώνα, ωδηγήθη και αυτός μετ’ αυτών. Κατά δε το πέμπτον έτος της αιχμαλωσίας ταύτης ήρχισε να προφητεύη. Αφού δε προεφήτευσε πολλάς προφητείας εις τον λαόν των Ιουδαίων, έδωκε και τούτο το παράδοξον σημείον, ότι προσέχοντες εις τον ποταμόν της Βαβυλώνος τον καλούμενον Χοβάρ, όταν μεν ίδωσιν αυτόν ξηραινόμενον να ελπίζωσιν ότι θα επέλθη κατά της Βαβυλώνος το δρέπανον της ερημώσεως, όταν δε τον ίδωσιν αυξάνοντα τότε να ελπίζωσιν ότι θα επανέλθωσιν εις την Ιερουσαλήμ.

Μετάνοια: Ἡ μόνη διέξοδος* Τοῦ κ. Ἰωάννου Ἀγγελοπούλου, θεολόγου - Λυκειάρχου

Ἡ λέξις «μετάνοια» εἶναι σύνθετος ἀπὸ τὶς λέξεις μετὰ καὶ νοῦς. Κατὰ τοὺς ὁρισμοὺς τῶν ἁγίων Πατέρων «μετάνοιά ἐστιν ἀνάκλησις βαπτίσματος. Μετάνοιά ἐστι συνθήκη πρὸς Θεὸν δευτέρου βίου»1 · «μετάνοιά ἐστιν ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν εἰς τὸ κατὰ φύσιν καὶ ἐκ τοῦ διαβόλου πρὸς τὸν Θεὸν ἐπάνοδος δι' ἀσκήσεως καὶ πόνων»2 . Ἡ μετάνοια διακρίνεται σὲ ἀρετὴ καὶ σὲ μυστήριο. Ἡ μετάνοια ὀρθῶς βιουμένη προσφέρει διεξόδους ἀπὸ ὅλα τὰ ἀδιέξοδα, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίση ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς. Προσφέρει τὴν ἀλλαγὴ ἀπὸ τὶς ἄσχημες καταστάσεις, ἀφοῦ πλέον ὅλα τὰ βλέπομε μὲ νέα ὄμματα. Προσφέρει ἀκόμη τὴν πνευματικὴ ἀντιμετώπισι δυσκολιῶν καὶ ἀντιξοοτήτων τῆς ζωῆς μας. Μεταμορφώνει τὰ πάθη σὲ ἀρετές. Ἀπαλλάσσει τὸν μετανοοῦντα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸ βάρος καὶ τὰ δεσμά της. Θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάθε ἐξάρτησι καὶ δεσμό. Προσφέρει νοηματοδότησι τοῦ βίου· ἡ ζωή μας ἀποκτᾶ νόημα καὶ σκοπό. Ζοῦμε μὲ προοπτικὴ καὶ στόχο τὴν ὁμοίωσί μας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν θέωσί μας.

"Οικουμενισμός, επίκαιρα θέματα" π. Θεόδωρος Ζήσης (Ομιλία), από το πρώτο λεπτό και 40'' η φωνή ακούγεται δυνατά για τα συγκοινωνούντα δοχεία...

π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον Παπουλάκο και Κοσμά Φλαμιάτο:

Ο αιδεσιμ. πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής και έγκριτος και αυτός επιστήμων αντιλέγει: «μορφές, όπως ο Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος) και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, φαίνονται πολύ διαφορετικά σήμερα απ’ ότι στα μαθητικά μας χρόνια, που μας είχαν μάθει να τούς βλέπουμε «ως αμαθείς» και φανατικούς, «των οποίων η μνήμη ταχέως εσβήσθη»! Γιατί όπως η σύγχρονη έρευνα αποκαλύπτει, τίποτε δεν είναι περισσότερο αναληθές από αυτό. Και οι δύο αυτοί αγωνιστές όχι μόνο δεν λησμονήθηκαν από το Λαό μας, αλλά θα τολμήσουμε να πούμε ότι η δυναμική, που ανέπτυξαν στη λαϊκή συνείδηση, υπήρξε μεγαλύτερη μετά το θάνατό τους, απ’ όσο κατά τη διάρκεια του αγώνα τους. Ο άκρατος όμως ρασιοναλισμός συνετέλεσε παλαιότερα – και αυτό ήταν αμαρτία περισσότερο της εποχής απόσο των προσώπων – να μη βλέπουμε την αληθινή εικόνα των λαϊκών αυτών ευαγγελιστών, όπως οι Φαρισαίοι δεν «μπορούσαν» να «ίδουν» τα θαύματα του Χριστού. Σήμερα όμως φθάσαμε στο σημείο να συντάσσονται διδακτορικές διατριβές για τα πρόσωπα αυτά και τη δράση τους, για να μελετηθούν τα λαϊκά κινήματα του 19ου αιώνα σε όλες τις διαστάσεις τους, με ευρεία χρήση και των αρχειακών πηγών, που, όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ πλουσιώτερες απόσο μπορούσαμε να φαντασθούμε…

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις»; -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό σάλπισμα τοῦτο, τῆς προσωπικῆς ἔγερσης τῆς ψυχῆς ἀπό τον ὕπνο, το ἀπευθύνει στον ὑπέροχο “Μέγα Κανόνα” ὁ Ἀνδρέας Κρήτης. Καί γιατί; Διότι γνωρίζει ἄριστα τήν ψυχολογία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος συχνά περιέρχεται σέ ραθυμία καί ἀκηδία καί νυσταγμό τῆς ψυχῆς, καταστάσεις, δηλαδή, ἐπικίνδυνες γιά τήν πνευματική ζωή. Μέ τή ραθυμία, δηλαδή, τή νωθρότητα, χάνει τήν κινητικότητα καί τόν ἐνθουσιασμό. Μέ τήν ἀκηδία, δηλαδή, τήν ἀμέλεια καί τήν ὀλιγωρία, χάνει τήν ἐνεργητικότητά του, καί μέ τό νυσταγμό - τή νύστα, ὅπως λέμε στήν καθομιλούμενη, κοιμᾶται πνευματικά. Ὑποβαθμίζεται ὁ χριστιανικός του ζῆλος. Γιαυτό καί ὁ διάσημος ἐκκλησιαστικός ὑμνογράφος μᾶς ξυπνάει μέ τήν κραυγή τῆς ἀφύπνισης: “Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις”; Ὦ, ψυχή μου, γιατί κοιμᾶσαι ἀκόμα; Σήκου ἐπάνω! Ἔχουμε παλαίσματα καί ἀγωνίσματα! Ἔχουμε πόλεμο κατά δαιμόνων.

Τη αυτή ημέρα ΚΒ΄ (22α) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Παρθενομάρτυρος ΜΑΡΚΕΛΛΗΣ.

Μαρκέλλα η μακαρία και άσπιλος Νύμφη του Χριστού ήτο από την νήσον Χίον, από ένα χωρίον του επάν μέρους καλούμενον Βολισσόν· τα ονόματα των γονέων της δεν μας εφανέρωσε καμμία ιστορία, ουδέ εκ παραδόσεως δεν τα ηξεύρομεν· ήσαν όμως Χριστιανοί, πλουσιώτεροι και επισημότεροι των άλλων του χωρίου. Αλλ’ αποθανούσης της μητρός αυτής νέας την ηλικίαν, έμεινεν ορφανή η Μαρκέλλα και ανετρέφετο υπό του πατρός. Έχουσα δε εκ πρώτης ηλικίας αγαθήν προαίρεσιν και καλήν παιδαγωγίαν από την μητέρα της, ήτο και εφαίνετο η ευλογημένη σεμνοτάτη, και κατά πάντα εύτακτος και κοσμία· της δε ηλικίας αυξανούσης, συνηύξανον και τα πρώτα εκείνα καλά, και άλλα νέα προσετίθεντο, διότι πολλήν σπουδήν και επιμέλειαν εδείκνυεν εις την θείαν ευαρέστησιν, νηστεύουσα, προσευχομένη, ελεούσα τους χρείαν έχοντας και άλλας αγαθοεργίας ποιούσα και φυλάττουσα ακριβώς τας εντολάς του Κυρίου η αοίδιμος.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ : Εἰς ποιὰ ἀθλιεστάτη κατάσταση μᾶς κατήντησαν οἱ ἐξωμότες καὶ τὰ πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΕΥΧΟΣ 74

1.Τὸ ἐξώφυλλο καὶ τὰ περιεχόμενα τοῦ τεύχους 74 τοῦ περιοδικοῦ μας «Φωτεινή Γραμμή».

2. Εἰς ποιὰ ἀθλιεστάτη κατάσταση μᾶς κατήντησαν οἱ ἐξωμότες καὶ τὰ πειθήνια ὄργανα τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων

3.Πολὺ φοβούμεθα ὅτι ἡ ἀποφράδα ἡμέρα τῆς 17ης Ἰουνίου 2018 τῆς καταπτύστου καὶ ἐμετικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν θὰ ἐπιφέρῃ πολὺ χειρότερες καὶ λίαν δυσβάσταχτες-ἀφόρητες καταστάσεις ἀπ΄ ὅ,τι ἔφερε ἡ ἀποφρὰς ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453.

4.Ὅμως οἱ εὐλαβεῖς καὶ ἑλληνόψυχοι ἰδεολόγοι πατριῶτες δὲν τὸ βάζουν κάτω.