Παύλος ο Άγιος Μάρτυς και αι συν αυτώ αθλήσασαι Άγιαι, αυτάδελφοι όντες,
κατήγοντο μεν εξ Αιγύπτου, αχθέντες δε εις την πόλιν Διοκαισάρειαν παρεστάθησαν
εις τον άρχοντα Φιρμιλιανόν. Ομολογήσαντες δε το όνομα του Χριστού, εκάησαν
τους δεξιούς πόδας και ετυφλώθησαν τους δεξιούς οφθαλμούς· και αι μεν Άγιαι
Ουαλεντίνα και Θεή κρεμασθείσαι επί ξύλου εξέσθησαν και εθανατώθησαν δια πυρός
και σιδήρου, ο δε Άγιος Παύλος, βασανισθείς πρότερον, ηυχήθη μεγαλοφώνως υπέρ
των Χριστιανών, των Ιουδαίων, των Σαμαρειτών, και ίνα παύση ο κατά των
Χριστιανών διωγμός, ούτως ώστε εκίνησεν όλους τους παρεστώτας εις οίκτον και
συμπάθειαν, και τότε απεκεφαλίσθη. Όθεν έλαβον ομού και οι τρεις τους στεφάνους
της αθλήσεως.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τετάρτη, 18 Ιουλίου
2018
Αιμιλιανού, Παύλου,
Θέης μαρτ. Παμβώ οσίου.
Αιμιλιανός ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από την πόλιν Δορύστολον Μοισίας της
εν τη Θράκη, ήτο δε δούλος Έλληνος τινος κατά τους χρόνους Ιουλιανού του
παραβάτου και Καπετωλίνου Βικαρίου, εν έτει τξα΄ (361), σεβόμενος μεν και
πιστεύων εις τον Χριστόν, αποστρεφόμενος δε τα είδωλα. Εισελθών δε ποτε ο Άγιος
εν τω Ναώ των ειδώλων συνέτριψεν όλα τα είδωλα δια σφύρας, την οποίαν εκράτει
εις χείρας του· πολλών δε συρομένων εις καταδίκην και δερομένων δια το συμβεβηκός
τούτο, άτε αγνώστου μένοντος του αυτουργού, τούτου ένεκα αυθορμήτως
παρουσιασθείς απεκάλυψεν αυτός εαυτόν ως τον δράστην της πράξεως.
Ἡ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητος -- Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
1. Ἐντολὴ
τοῦ Θεοῦ
Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴ ζωή τους δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές. Ζοῦν χωρὶς ἠθική. Γι᾽ αὐτὸ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ἁγνότητας ἢ καλύτερα τὴ χλευάζουν καὶ τὴν περιφρονοῦν. Θεωροῦν ἀφύσικο νὰ εἶναι κανεὶς ἁγνός. Καὶ ὅμως τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦς αὐτὸ εἶναι. Δίχως τὴν ἁγνότητα δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὴ σωτηρία καὶ στὴ μέλλουσα μακαριότητα. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει: «Πλησιάστε τὸν Θεό, καὶ θὰ σᾶς πλησιάσει κι ἐκεῖνος. Καθαρίστε τὰ χέρια σας οἱ ἁμαρτωλοί, κι ἐξαγνίστε τὶς καρδιές σας οἱ δίγνωμοι. Θρηνῆστε καὶ πενθῆστε καὶ κλάψτε. Ἂς γίνει τὸ γέλιο σας πένθος καὶ ἡ χαρά σας θλίψη. Ταπεινωθεῖτε μπροστὰ στὸν Κύριο, κι ἐκεῖνος θὰ σᾶς ἀνεβάσει ψηλά» (δ´ 8-10). Ὁ δρόμος τῆς ἁγνότητας προϋποθέτει σταθερότητα στὴν ἀπόφαση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶσαι ἁγνὸς καὶ κάποτε - κάποτε νὰ στρέφεσαι καὶ πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Οἱ δίγνωμοι δὲν εἶναι ἁγνοί. Δὲν μποροῦν νὰ πετύχουν τὸν ἐξαγνισμό τους καὶ νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό.
Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴ ζωή τους δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές. Ζοῦν χωρὶς ἠθική. Γι᾽ αὐτὸ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ἁγνότητας ἢ καλύτερα τὴ χλευάζουν καὶ τὴν περιφρονοῦν. Θεωροῦν ἀφύσικο νὰ εἶναι κανεὶς ἁγνός. Καὶ ὅμως τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦς αὐτὸ εἶναι. Δίχως τὴν ἁγνότητα δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὴ σωτηρία καὶ στὴ μέλλουσα μακαριότητα. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει: «Πλησιάστε τὸν Θεό, καὶ θὰ σᾶς πλησιάσει κι ἐκεῖνος. Καθαρίστε τὰ χέρια σας οἱ ἁμαρτωλοί, κι ἐξαγνίστε τὶς καρδιές σας οἱ δίγνωμοι. Θρηνῆστε καὶ πενθῆστε καὶ κλάψτε. Ἂς γίνει τὸ γέλιο σας πένθος καὶ ἡ χαρά σας θλίψη. Ταπεινωθεῖτε μπροστὰ στὸν Κύριο, κι ἐκεῖνος θὰ σᾶς ἀνεβάσει ψηλά» (δ´ 8-10). Ὁ δρόμος τῆς ἁγνότητας προϋποθέτει σταθερότητα στὴν ἀπόφαση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶσαι ἁγνὸς καὶ κάποτε - κάποτε νὰ στρέφεσαι καὶ πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Οἱ δίγνωμοι δὲν εἶναι ἁγνοί. Δὲν μποροῦν νὰ πετύχουν τὸν ἐξαγνισμό τους καὶ νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό.
Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:
«Ἀλλά σύ μέν προτίμησον, εἰ δοκεῖ, τοῦ σωζομένου
Νῶε, τό ὑποβρύχιον πλῆθος· ἐμοί δέ συγχώρησον τοῖς ὀλίγοις τῇ Κιβωτῷ
προσδραμεῖν... Καί πάλιν, εἰ βούλει, τάξον σεαυτόν μετά τῶν πολλῶν ἐν Σοδόμοις.
Ἐγώ δέ συνοδεύσω τῷ Λώτ, κἄν μόνος τῶν ὄχλων συμφερόντως χωρίζηται».
(P.G. 99, 1084 )
(P.G. 99, 1084 )
Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν
O Άγιος Ειρηναίος γράφει ότι:
«Ἰωάννης ὁ τοῦ Κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι καὶ ἰδὼν ἔσω Κήρινθον ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών · “Φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ.”
Καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι καὶ φήσαντι· «Ἐπιγίνωσκε ἡμᾶς», ἀπεκρίθη · «Ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ.»
Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον
εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν
ἀλήθειαν , ὡς καὶ
Παῦλος ἔφησεν · «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,
εἰδὼςὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος».
To Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την αίτηση των Παμμακεδονικών Οργανώσεων για αναστολή της συμφωνίας των Πρεσπών
Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την αίτηση των Παμμακεδονικών Οργανώσεων που ζητούσαν να ανασταλεί η συμφωνία των Πρεσπών, που υπογράφηκε στις 17 Ιουνίου 2018 μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδος και των Σκοπίων.
Συγκεκριμένα, στο ΣτΕ έχει προσφύγει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και 13 Παμμακεδονικές Ενώσεις των αποδήμων Μακεδόνων και ζητούν να ανασταλεί και ακυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών, επειδή παραβιάζει το άρθρο 27 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, πριν την υπογραφή της συμφωνίας, απαιτείται προηγούμενη ψήφισή του από την Βουλή, με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία, επειδή περιλαμβάνει αλλαγή γεωγραφικών όρων (της περιοχής της Μακεδονίας).
Συγκεκριμένα, στο ΣτΕ έχει προσφύγει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και 13 Παμμακεδονικές Ενώσεις των αποδήμων Μακεδόνων και ζητούν να ανασταλεί και ακυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών, επειδή παραβιάζει το άρθρο 27 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, πριν την υπογραφή της συμφωνίας, απαιτείται προηγούμενη ψήφισή του από την Βουλή, με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία, επειδή περιλαμβάνει αλλαγή γεωγραφικών όρων (της περιοχής της Μακεδονίας).
π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι.
Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε “Φεύγουμε εμείς”.
Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος : ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ, προδώσατε την αγίαν Ορθοδοξίαν μας!
Ήλθεν η ώρα να σας εκφράσουμε την ταπεινή μας γνώμη για την δήθεν «Αγία καί
Μεγάλη Σύνοδο» του Κολυμπαρίου της Κρήτης. Εκεί κάτω, λοιπόν, οι συνελθόντες
Ιεράρχες της Ορθοδοξίας, όσοι βεβαίως εψήφισαν και υπέγραψαν την σχετική
πεπλανημένη Απόφαση της Ληστρικής εκείνης Συνόδου, απεφάνθησαν ότι είναι
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ (!!!!) όλες οι μέχρι σήμερα αποκαλούμενες «χριστιανικές Ομολογίες»!
Δηλ., σύμφωνα με την Απόφαση του Κολυμπαρίου,
οι Παπικοί (ή θεολογικώτερα, οι Ρωμαιοκαθολικοί) καί οι Διαμαρτυρόμενοι,
(ή αλλοιώς, οι Προτεστάντες) δεν
συνιστούν τα αποκόμματα, που ξεσχίσθηκαν από το Σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής
και Αποστολικής Εκκλησίας, ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!!!!
Πριγκίπισσα της Γεωργίας, σύζυγος δύο βυζαντινών αυτοκρατόρων, μητέρα συναυτοκράτορα, μόνασε και ετάφη στο Παπίκιο Όρος στη Ροδόπη
Ερευνά και γράφει ο Παράσχος Ανδρούτσος
Η Μαρία ή Μάρθα της Αλανίας πριγκίπισσα του θρόνου της Γεωργίας. Ήταν κόρη του βασιλιά της Γεωργίας Μπαγκράτ Δ΄. Γεννήθηκε στην Γεωργία το 1053. Σε νεαρή ηλικία εγκατέλειψε την πατρίδα της για να γίνει αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Η αριστοκρατική καταγωγή της, η μόρφωση, η εξυπνάδα, η ευγένεια, αλλά πάνω απ' όλα η ομορφιά της ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, έτσι με όλα αυτά εντυπωσίασε τους Βυζαντινούς. Όταν ήρθε στην Κωνσταντινούπολη παντρεύτηκε σε ηλικία 12 ετών τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ' Δούκα. Όταν έγινε 21 ετών η Μαρία αποκτάει τον διάδοχο του θρόνου τον Κωνσταντίνο.
Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν. -- Tου αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου
Κάποιοι
ηγούμενοι επί αγίου Θεόδωρου του Στουδίτου, δεν είχαν μεν προσχωρήσει στην
αίρεση, αλλά, ενώ παρέμεναν στα Μοναστήρια τους, όμως μνημόνευαν τους
αιρετικούς! Παρά ταύτα ενόμιζον, ότι πράττουν έργον θεάρεστον και διακριτικόν!
Προς αυτούς έγραψε ο Όσιος Πατήρ:
«Και τώρα δέξαι μου, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα.
Δέν τυγχάνει εκτός ευθύνης, το να συλληφθής, δηλαδή από ανθρώπους τού βασιλέως και να παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος...
Εάν η οσιότης σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που υπεβάλοντο οι πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά επλανήθης αδελφέ.
Και μή μου δικαιολογήσαι, πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τάς άγιογραφίας των ναών, ως καί τό μνημόσυνον του πατριάρχου.
Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν.
Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός, εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας.
Διότι σε παρακαλώ, ποια η ωφέλεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός του Θεού, έχουμε καταστραφή (δια της μη ομολογίας), με το να περιποιούμεθα άψυχους ναούς;...
Αλλοίμονον, άλλοι να αποθνήσκουν, άλλοι να εξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν, ότι θα παραμείνωμεν αβλαβείς.
Ουδόλως...».
Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας...».
«Και τώρα δέξαι μου, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα.
Δέν τυγχάνει εκτός ευθύνης, το να συλληφθής, δηλαδή από ανθρώπους τού βασιλέως και να παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος...
Εάν η οσιότης σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που υπεβάλοντο οι πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά επλανήθης αδελφέ.
Και μή μου δικαιολογήσαι, πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τάς άγιογραφίας των ναών, ως καί τό μνημόσυνον του πατριάρχου.
Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν.
Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός, εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας.
Διότι σε παρακαλώ, ποια η ωφέλεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός του Θεού, έχουμε καταστραφή (δια της μη ομολογίας), με το να περιποιούμεθα άψυχους ναούς;...
Αλλοίμονον, άλλοι να αποθνήσκουν, άλλοι να εξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν, ότι θα παραμείνωμεν αβλαβείς.
Ουδόλως...».
Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας...».
«Μύθοι», Αλέκος Φωτιάδης από το βιβλίο «Νεοελληνικά Αναγνώσματα Α΄ Γυμνασίου» ΟΕΔΒ 1976
Τον
αετό τον έκλεισαν μέσα σ’ ένα κοτέτσι .
Κι
ο κόκορας τον ρώτησε:
«
Γιατί πικραίνεσ’ έτσι,
που
τα ’χεις όλα τώρα;
Και
το νερό στον τόπο του, και το φαϊ στην ώρα,
και
στα κατσάβραχα δεν πας ,
όπου
μπορεί στο τέλος
μες στα καλά καθούμενα να φας κανένα βέλος.
Για
πες μου τί σου λείπει
κι όλο σε δέρνει η λύπη
και την καρδούλα σου χαλάς;»
Κι
εκείνος τ’ αποκρίθηκε: «Σαν κόκορας μιλάς».
Το πνεύμα του κόσμου και το πνεύμα του Χριστού. -- Του Φώτη Κόντογλου.
Αυτό που γίνεται σήμερα ανάμεσα στον Πάπα και στον
Πατριάρχη για να σμίξουνε ο Παπισμός με την Ορθοδοξία ή καλύτερα για να
υποταχθή η Ορθοδοξία στον Πάπα, γίνεται με το πνεύμα του κόσμου κι΄ όχι με το
πνεύμα του Χριστού. Και ποιος λοιπόν είναι ο κόσμος κατά το Ευαγγέλιο, και το
πνεύμα του κόσμου; Είναι ο κόσμος της
αμαρτίας που τον λέγει η Γραφή και «παρόντα αιώνα». Κόσμος είναι το σαρκικό και
υλικό φρόνημα που ό,τι κάνει το κάνει στόνομα του ανθρώπου και για τον σαρκικόν
άνθρωπο, μη λογαριάζοντας καθόλου τον πνευματικό. Ο Ευθύμιος Ζυγαβηνός, που
στάθηκε σοφός στην εξήγηση της Αγίας Γραφής, γράφει: «Κόσμον οίδε πολλάκις η Γραφή καλείν την
κακίαν και τας πονηράς πράξεις». Το πνεύμα του κόσμου είναι αντίμαχο με το
πνεύμα του Θεού, γιατί είναι το πνεύμα του διαβόλου που εξουσιάζει τούτον τον
κόσμο.
Ὑπάρχουν τρία εἴδη ἀθεΐας διακηρύττουν πατέρες τῆς ἐκκλησίας τοῦ τελευταίου καιροῦ:
1. ἄρνηση τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ 2. οἱ αἱρέσεις καὶ 3. ἀπόκρυψη
τῆς ἀλήθειας διὰ τῆς ἔνοχης σιωπῆς, ποὺ ἀποβλέπει σὲ καλὲς σχέσεις μὲ τὴν
κοσμικὴ ἐξουσία καὶ τοὺς ἰσχυροὺς σὲ καιρούς, ποὺ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ μιλήσει, νὰ
ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. H σύγχρονη αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ διαβρώνει τὸ λαό μας, τὶς θεολογικὲς
σχολὲς καὶ δυστυχῶς καὶ τὸν ἱερὸ κλῆρο. Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ σύγχρονη καὶ σὲ
ἐξέλιξη αἵρεση, ποὺ νοθεύει καὶ διαστρέφει ἔντεχνα τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἀναμιγνύει
τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, σχετικοποιεῖ τὰ ὀρθόδοξα δόγματα, τὴν Πατερικὴ καὶ
Αποστολικὴ Παράδοση καὶ Παρακαταθήκη, υἱοθετεῖ τὴ “θεωρία τῶν κλάδων”, ἀμφισβητεῖ
τὴν μοναδικότητα τῆς Μίας ἀληθινῆς ἀδιαιρέτου Ορθοδόξου Eκκλησίας, ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀλλάζει συχνὰ μορφή, ὥστε εἶναι
δύσκολο νὰ τὴν παρακολουθήσει κανείς.