Το μάθημα των θρησκευτικών στην δημόσια παιδεία μεταποιήθηκε, τον τελευταίο καιρό, σε «αποδιοπομπαίο τράγο», στην κεφαλή του οποίου οι εχθροί της Εκκλησίας επιθέτουν, αυθαιρέτως και αναρμοδίως, τις αμαρτίες της και ζητούν – σύμφωνα με το «λευϊτικό» της αποστασίας – την αποπομπή του έξω της παρεμβολής της δημόσιας παιδείας. Και τούτο, προκειμένου να εξαφανισθεί το μάθημα αυτό – να καταστραφεί, κατά το υπόδειγμα του παλαιοδιαθηκικού λευϊτικού για να ικανοποιήσουν, με τον τρόπον αυτόν, την επιθυμία τους να πολεμήσουν την έμμεση παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, με την ολοτελή κατάργηση του μαθήματος αυτού! Μια τέτοια κατάργηση, την έχουν ανάγκη οι εχθροί της Εκκλησίας, για να κατασιγάσουν τις ασυνείδητες ενοχές τους, επειδή είναι έξω από την Εκκλησία, υπαρξιακώς απροσδιόριστοι και, άρα, ανασφαλείς! Οπωσδήποτε όμως, ο πόλεμος κατά του μαθήματος των θρησκευτικών είναι δείγμα της συνεχιζομένης, από μακρού, πνευματικής κρίσεως στους κόλπους του επισκοπικού σώματος της Εκκλησίας, και αυτό ακριβώς το γεγονός αντανακλάται στον πόλεμον αυτόν.
῾Ο Ἅγιος ᾿Αθανάσιος ὁ Πάριος: τό «καθαρτήριον πῦρ»
Δεινός πολέμιος τοῦ Παπισμοῦ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἀναφέρει ὅτι
τό «καθαρτήριον πῦρ» ἐφευρέθη ἀπό τήν παπικήν ἐξουσίαν πρός χρηματισμόν. ᾿Εδῶ φαίνεται
εἶναι ἡ οὐσία τοῦ θέματος αὐτοῦ. «Τοῦτο δή τό Πουργατόριον ἡ Ἀνατολική ᾿Εκκλησία
παντελῶς δέν τό δέχεται, καί τό στοχάζεται δι’ ἕνα μῦθον, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν δι’ ἕνα
πλούσιον μεταλλεῖον ἀπό τό ὁποῖον ἐκ περιουσίας συγκροτεῖται καί συνίσταται ἡ
τράπεζα τοῦ Πάπα καί τῶν περί τόν Πάπαν».
O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 14 Μαΐου
2018
Ισιδώρου μάρτυρος
του εν Χίω, Λεοντίου αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, Θεράποντος ιερομάρτυρος, Μάρκο
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς
Ἰσίδωρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ γονεῖς του ἦταν εἰδωλολάτρες.
Ὑπηρέτησε στὸ ρωμαϊκὸ στρατὸ ἐπὶ βασιλέως Δεκίου (249 – 250 μ.Χ.) καὶ προήχθη
στὸ ἀξίωμα τοῦ Ὀπτίωνος. Ὁ Ἅγιος εἶχε ἑλκυσθεῖ στὴν Χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸ
τελευταῖο του ταξίδι ἀπὸ ἄλλους Χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν μαζί του στὴ
ναυτικὴ στρατιωτικὴ δύναμη. Ὅταν ἦλθε στὴ Χίο ὁ Κεντυρίων Ἰούλιος τὸν διέβαλε
ἀναφέροντας στὸ ναύαρχο Νουμέριο ὅτι ἦταν Χριστιανὸς καὶ ἀρνιόταν νὰ προσφέρει
θυσία στοὺς θεούς. Τότε τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἀπείλησαν, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν
πίστη του στὸν Χριστό. Ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ σὲ σκληρὸ
ξυλοδαρμὸ ποὺ κατανίκησε μὲ τὴν ἀδάμαστη πίστη του. Ὁ πατέρας του, ὅταν ἔμαθε
ὅτι ἦταν Χριστιανός, ἐξεπλάγην.
Ὁ Μέγας Βασίλειος μιλώντας γιὰ τὴν μέλλουσα Κρίση λέγει ὅτι:
«Εὐτυχισμένη εἶναι ἡ ψυχή, ἡ ὁποία νύκτα καὶ ἡμέρα δὲν ἔχει
ἄλλη μέριμνα παρὰ πῶς κατὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλη ἡ κτίση θὰ σταθεῖ
μπροστὰ στὸν Κριτή, γιὰ νὰ ἀποδώσει λόγο περὶ τῶν ἔργων της, θὰ μπορέσει καὶ αὐτὴ
εὔκολα νὰ ἐνεργήσει τὸν ἀπολογισμὸ τοῦ
βίου της. Γιατί, ὅποιος ἔχει ἐνώπιον τῶν ματιῶν του ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα καὶ πάντοτε μελετᾶ τὴν ἀπολογία του
μπροστὰ στὸ δικαστήριο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πλανηθεῖ, αὐτὸς ἤ καθόλου ἤ ἐλάχιστα θὰ ἁμαρτήσει, γιατί τὸ νὰ ἁμαρτάνει
κανεὶς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἐμᾶς. Σὲ ὅσους δὲ εἶναι
ζωηρὴ ἡ ἀναμονὴ τῶν ἀπειλουμένων τιμωριῶν, ὁ ἐνοικῶν σὲ αὐτοὺς φόβος δὲν θὰ τοὺς
δώσει εὐκαιρία νὰ περιπέσουν σὲ ἀπρόσεκτες πράξεις ἢ σκέψεις».
Ὁ Φώτης Κόντογλου ἐκφράζει με τό δικό του τρόπο τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τον πολυμέριμνο καί θορυβώδη κόσμο:
«Μ᾽
ὅλο πού ζῶ παράμερα στο ἐρημητήρι μου, σάν νά βρίσκουμαι μακρυά ἀπό τήν Ἀθήνα, ὡστόσο
τώρα πού καλοκαιρεύει πεθύμησα νά φύγω μακρυά, νά πάγω κατά τή θάλασσα. Νά
κρυφτῶ, νά μή μέ ξέρει κανένας, νά ξεχαστῶ σά νά ᾽μαι πεθαμένος. Πόσο εὐτυχισμένος
εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού δέν τόν ξέρει κανένας!
Ἄν γνώριζε τήν εὐτυχία του! Πόσο ζηλεύω κάτι ἀνθρώπους, ὁπού ζοῦνε σέ
κάποια μέρη, πού δέν τά βάζει κανένας στό νοῦ του, καί πού κανένας δέν μαθαίνει
ἄν ζοῦνε ἤ ἄν πεθάνανε! Τούς συλλογίζουμαι καί ξεκουράζουμαι. Καλότυχος ὁ ἄνθρωπος,
πού κατάλαβε ἀπό νωρίς, πώς ὅποιος ζεῖ μέ πολλές ἔγνοιες εἶναι δυστυχισμένος
καί πώς ὅποιος ζεῖ κρυφά, δίχως να τόν ξέρουνε οἱ ἄλλοι, αὐτός εἶναι
βλογημένος. Ἄς εἶναι φτωχός, ἄς εἶναι στεναχωρημένη ἡ ζωή του, πάντα ἔχει ἕνα
μεγάλο κέρδος ὁ τέτοιος ἄνθρωπος: γλυτώνει ἀπό πολλά φαρμάκια».
ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Η απρέπεια δύο πανεπιστημίων την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων
Από τον
Παναγιώτη Μπαλακτάρη*
Στην Κομοτηνή πέρασα υπέροχα χρόνια. Τέσσερα ως προπτυχιακός και δύο ως μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης με έκαναν, πάνω απ’ όλα, να αγαπήσω την ακριτική και ευαίσθητη αυτή περιοχή της πατρίδας μας, που μέχρι τότε δεν γνώριζα. Με έφεραν κοντά στη μουσουλμανική μειονότητα των συμπατριωτών μας Ελλήνων και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι την όρεξη των απλών ανθρώπων για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και την εθνική συνείδησή τους - και εννοώ την ελληνική. Ανέκαθεν υπήρχαν οι εγκάθετοι της Τουρκίας, που προσπαθούσαν να δυναμιτίσουν το καλό κλίμα στη Θράκη (νομοί Ξάνθης, Ροδόπης και Εβρου), ενώ δεν έλειπαν και οι άμυαλοι από τη δική μας πλευρά.