Ελέχθη ευφυώς ότι
το θαύμα συνίσταται εις το εμμένειν. Όντως. Θαύμα είναι η διάσπασις της σχέσεως
αιτίου και αποτελέσματος. Και τοιούτον θαύμα αποτελεί το γεγονός, ότι η αγία
Ορθοδοξία μας εμμένει είκοσιν αιώνας εν τη Αποστολική παραδόσει. Θαύμα θαυμάτων
η κεχαριτωμένη Εκκλησία μας! Τι δεν μετεβλήθη, τι δεν μετεμορφώθη, τι δεν
ανετράπη κατά τον μακρότατον δίαυλον των αιώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι,
ιδέαι, συστήματα, καθεστώτα, έθνη, ο κόσμος ολόκληρος. Πάντα ηλλοιώθησαν. Και
μόνη η Εκκλησία έμεινεν αρραγής, αμετάβλητος, υπερφυσικόν πράγμα και θέαμα μέσα
εις την ρέουσαν του βίου τούτου διάβασιν. Ιδού το θαύμα. «Και κατέβη η βροχή
και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη Εκκλησία και ουκ
έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». Η δε πέτρα είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία,
λοιπόν, μένει εις τον αιώνα και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι». Πίπτουσι μόνον οι
άνθρωποι. Εάν δε είπητε ότι έπεσαν και Εκκλησίαι, θ’ απαντήσωμεν: Εκκλησίαι,
ναι,-- ως σύνολα ανθρώπων. Η Εκκλησία ποτέ, ως διδασκαλία, ως θεσμός
θεοφύτευτος και ως σώζουσα πνευματική Κιβωτός, ως Θεανθρώπινον Σώμα.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τετάρτη, 25
Απριλίου 2018
Μάρκου του
αποστόλου και ευαγγελιστού, Μακεδονίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Νίκης
μάρτυρος, Γεωργίου νεομάρτυρος του Κυπρίου (1752).
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος
καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καὶ Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος
Ἑλληνιστὴς καὶ ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια
καὶ κατὰ τὴν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νὰ παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα
ἑλληνικὸ ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καὶ Μᾶρκος. Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τὸ προφανῶς
εὐρύχωρο σπίτι της στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὶς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι
παλαιότεροι ἐρευνητὲς δέχονται ὅτι στὸ σπίτι αὐτὸ ἔλαβε χώρα τὸ τελευταῖο
δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μὲ τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος
βαστάζων», ὁ ὁποῖος θὰ ἔδειχνε στοὺς δύο Μαθητὲς ποὺ ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν
προετοιμασία τοῦ δείπνου τὸ «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης
Μᾶρκος.
Σύγχρονοι Βαλκανικοί πόλεμοι: Η Δυτική παρέμβασις εις την Βαλκανικήν
Γράφει ο κ. Εμμανουήλ Β.
Βολουδάκης
Οι εξελίξεις στην ευρύτερη
περιοχή των Βαλκανίων, που αναμφίβολα θα επηρεάσουν άμεσα και σημαντικά την
Πατρίδα μας, μας αναγκάζουν να παρεκκλίνουμε λίγο από τον συστηματικό σχολιασμό
του επίσημου απολογισμού1 της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής
Ενώσεως και να εστιάσουμε την προσοχή μας στις διαφαινόμενες γεωπολιτικές
αλλαγές. Άλλωστε και αυτό το θέμα είναι ακόμα μία πτυχή του συνολικού ζητήματος
που εξετάζουμε και αφορά στην «Ευρωπαϊκή» πορεία της Ελλάδος.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ουσία του προβλήματος, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στον τρόπο που κινούνται οι «ισχυροί της γης». Μία από τις βασικές μεθόδους, που ακολουθεί η Δύση στην προσπάθειά της να επιβληθεί στους λαούς της υφηλίου, είναι η παραχάραξη της Ιστορίας. Αυτό ομολογούν οι ίδιοι οι Δυτικοί δια στόματος του Βολταίρου2, που είχε επισημάνει πως «για να γράψει κανείς την Ιστορία, όπως πρέπει να γραφτεί, θα πρέπει να ζει σε μία ελεύθερη χώρα».
Έτσι, και το απολύτως κατασκευασμένο και τεχνητό πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων δεν θα άντεχε σε σοβαρή συζήτηση, ούτε θα απασχολούσε ποτέ κανέναν, αν δεν είχε προηγηθεί μία άψογα ενορχηστρωμένη και προσεκτικά μελετημένη αλλοίωση της Ιστορίας, που γίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες με την συμμετοχή, δυστυχώς, πολλών Ελλήνων πολιτικών, καθηγητών, επιχειρηματιών αλλά και απλών πολιτών.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ουσία του προβλήματος, θα πρέπει να εμβαθύνουμε στον τρόπο που κινούνται οι «ισχυροί της γης». Μία από τις βασικές μεθόδους, που ακολουθεί η Δύση στην προσπάθειά της να επιβληθεί στους λαούς της υφηλίου, είναι η παραχάραξη της Ιστορίας. Αυτό ομολογούν οι ίδιοι οι Δυτικοί δια στόματος του Βολταίρου2, που είχε επισημάνει πως «για να γράψει κανείς την Ιστορία, όπως πρέπει να γραφτεί, θα πρέπει να ζει σε μία ελεύθερη χώρα».
Έτσι, και το απολύτως κατασκευασμένο και τεχνητό πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων δεν θα άντεχε σε σοβαρή συζήτηση, ούτε θα απασχολούσε ποτέ κανέναν, αν δεν είχε προηγηθεί μία άψογα ενορχηστρωμένη και προσεκτικά μελετημένη αλλοίωση της Ιστορίας, που γίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες με την συμμετοχή, δυστυχώς, πολλών Ελλήνων πολιτικών, καθηγητών, επιχειρηματιών αλλά και απλών πολιτών.
ΥΒΡΙΔΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΘΥΜΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Σε εξέλιξη οι επιχειρήσεις που αποσκοπούν στην εμπέδωση του φόβου στην ελληνική κοινωνία
Από τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά*
Ο υβριδικός πόλεμος αποτελεί ένα σύνολο εχθρικών επιχειρήσεων εν καιρώ ειρήνης, που αποσκοπούν στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού της αντίπαλης χώρας, ώστε οι πολίτες της να αδυνατούν να την υπερασπιστούν σε περίπτωση συμβατικού πολέμου. Ο κύριος στόχος του υβριδικού πολέμου είναι η εδραίωση και η διαιώνιση του φόβου στον πληθυσμό. Αυτό επιτυγχάνεται αποκλειστικά με την πολιτική ενθάρρυνση της εγκληματικότητας, την αφαίρεση της ιδιωτικής περιουσίας και την υπερφορολόγηση.
Αλλα μέσα του υβριδικού πολέμου είναι η καταστροφή των ιδεολογικών εθνικών θεσμών μέσω της αποδυνάμωσης του θρησκευτικού, ιστορικού και γλωσσικού πλαισίου της χώρας, η εμπέδωση της συλλογικής βαρβαρότητας με τη θεσμοθετημένη υποβάθμιση της παιδείας, της συλλογικής αισθητικής, της αρχιτεκτονικής και του φυσικού περιβάλλοντος, καθώς και η πολιτική ενθάρρυνση του εποικισμού του εθνικού χώρου με αλλογενείς πληθυσμούς με διαφορετικά ήθη και έθιμα από αυτά των αυτόχθονων πληθυσμών, που αποσκοπεί στην πλήρη διάλυση των συλλογικών κοινωνικών δομών. Επίσης, σημαντικό όπλο του υβριδικού πολέμου είναι και η καλλιέργεια του αισθήματος της συλλογικής και ατομικής «θυματοποίησης», όπου ο θύτης δικαιολογεί τις πράξεις του θύματος, με σκοπό την αποδυνάμωση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και της διάθεσης για άμυνα σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης από άλλη χώρα.
Από τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά*
Ο υβριδικός πόλεμος αποτελεί ένα σύνολο εχθρικών επιχειρήσεων εν καιρώ ειρήνης, που αποσκοπούν στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού της αντίπαλης χώρας, ώστε οι πολίτες της να αδυνατούν να την υπερασπιστούν σε περίπτωση συμβατικού πολέμου. Ο κύριος στόχος του υβριδικού πολέμου είναι η εδραίωση και η διαιώνιση του φόβου στον πληθυσμό. Αυτό επιτυγχάνεται αποκλειστικά με την πολιτική ενθάρρυνση της εγκληματικότητας, την αφαίρεση της ιδιωτικής περιουσίας και την υπερφορολόγηση.
Αλλα μέσα του υβριδικού πολέμου είναι η καταστροφή των ιδεολογικών εθνικών θεσμών μέσω της αποδυνάμωσης του θρησκευτικού, ιστορικού και γλωσσικού πλαισίου της χώρας, η εμπέδωση της συλλογικής βαρβαρότητας με τη θεσμοθετημένη υποβάθμιση της παιδείας, της συλλογικής αισθητικής, της αρχιτεκτονικής και του φυσικού περιβάλλοντος, καθώς και η πολιτική ενθάρρυνση του εποικισμού του εθνικού χώρου με αλλογενείς πληθυσμούς με διαφορετικά ήθη και έθιμα από αυτά των αυτόχθονων πληθυσμών, που αποσκοπεί στην πλήρη διάλυση των συλλογικών κοινωνικών δομών. Επίσης, σημαντικό όπλο του υβριδικού πολέμου είναι και η καλλιέργεια του αισθήματος της συλλογικής και ατομικής «θυματοποίησης», όπου ο θύτης δικαιολογεί τις πράξεις του θύματος, με σκοπό την αποδυνάμωση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και της διάθεσης για άμυνα σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης από άλλη χώρα.
Η χριστιανική πίστη πρεσβεύει έναν Θεό ο οποίος είναι ακατάληπτος στους πολλούς
Ανώνυμος άφησε
ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ἡ δουλικότης τῆς «Ὀρθοδόξου» Ἡγεσίας ὁδηγε...":
Η αντίστροφη μέτρηση της κατάπτωσης και της συρρίκνωσης του Ελληνισμού άρχισε από τις ανατολικές χριστιανικές αιρέσεις που προκάλεσαν ρήγμα μεταξύ του εθνικού κέντρου της Πόλης και της περιφέρειας. Μετά το αδιάκοπο σφυροκόπημα από τη δύση, οι αλλεπάλληλες εισβολές των Φράγκων στο δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής επικράτειας και οι μεγάλες μεταναστεύσεις των λαών από την ανατολή προς τη δύση ενέτειναν το πρόβλημα. Οι Τούρκοι απλά βρήκαν ένα πεδίο ελεύθερο στην ανατολή, ανίκανο το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος να τους αναχαιτίσει όταν είχε αν κάνει ταυτόχρονα ολομέτωπη επίθεση από τα δυτικά. Οι πόροι του ήταν λιγοστοί, όλος ο παραγωγικός πλούτος ήταν στα χέρια των Βενετών, Γενουατών και Πιζάνων, ενώ η 'Βυζαντινή ελίτ' διαβρωμένη και ελεεινή έτρωγε μεταξύ των μελών της τις σάρκες της. Κι ο λαός, πουθενά, ήταν έρμαιο των καταστάσεων, ληστευόταν σε καθημερινή βάση από τους προύχοντες, μεγαλοϊδιοκτήτες γεωργικών εκτάσεων, όλοι εκείνοι που όταν ο Τούρκος πλησίαζε έδωσε γη και ύδωρ για να μην απωλέσει τα κεκτημένα του. Υπηρέτησαν πιστά τους νέους εισβολείς, κι από πίσω τους χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου τους ακολούθησαν στη Μικρά Ασία εξισλαμιζόμενοι. Αλλά δε πρέπει να το κρύβουμε κι αυτό, υπήρξαν και ιεράρχες που δε στάθηκαν στο ύψος τους, λάκισαν και συμπαρέσυραν στο εξισλαμισμό ολόκληρες περιοχές! Ε πώς να μην χαθεί η Μικρά Ασία, πώς να μην τουρκοποιηθεί η κατ΄εξοχήν χριστιανική επικράτεια όταν έβλεπες πρώην χριστιανοί να πρωτοστατούν στις αλώσεις πόλεων και εκούσιων εξισλαμισμών? Η χριστιανική πίστη πρεσβεύει έναν Θεό ο οποίος είναι ακατάληπτος στους πολλούς, η αμάθεια και η μη γνώση των λεπτών θεολογικών εννοιών από το πλήθος ενώπιον μιας θρησκείας όπως το ισλάμ που δέχεται έναν απλούστερο θεό χωρίς πολλά-πολλά ακόμη και σήμερα κάνει πολλούς να αρνούνται αυτή τη αποκεκαλυμμένη πίστη προς το Τριαδικό Θεό. πέραν ότι ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων...
Η αντίστροφη μέτρηση της κατάπτωσης και της συρρίκνωσης του Ελληνισμού άρχισε από τις ανατολικές χριστιανικές αιρέσεις που προκάλεσαν ρήγμα μεταξύ του εθνικού κέντρου της Πόλης και της περιφέρειας. Μετά το αδιάκοπο σφυροκόπημα από τη δύση, οι αλλεπάλληλες εισβολές των Φράγκων στο δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής επικράτειας και οι μεγάλες μεταναστεύσεις των λαών από την ανατολή προς τη δύση ενέτειναν το πρόβλημα. Οι Τούρκοι απλά βρήκαν ένα πεδίο ελεύθερο στην ανατολή, ανίκανο το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος να τους αναχαιτίσει όταν είχε αν κάνει ταυτόχρονα ολομέτωπη επίθεση από τα δυτικά. Οι πόροι του ήταν λιγοστοί, όλος ο παραγωγικός πλούτος ήταν στα χέρια των Βενετών, Γενουατών και Πιζάνων, ενώ η 'Βυζαντινή ελίτ' διαβρωμένη και ελεεινή έτρωγε μεταξύ των μελών της τις σάρκες της. Κι ο λαός, πουθενά, ήταν έρμαιο των καταστάσεων, ληστευόταν σε καθημερινή βάση από τους προύχοντες, μεγαλοϊδιοκτήτες γεωργικών εκτάσεων, όλοι εκείνοι που όταν ο Τούρκος πλησίαζε έδωσε γη και ύδωρ για να μην απωλέσει τα κεκτημένα του. Υπηρέτησαν πιστά τους νέους εισβολείς, κι από πίσω τους χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι του μόχθου τους ακολούθησαν στη Μικρά Ασία εξισλαμιζόμενοι. Αλλά δε πρέπει να το κρύβουμε κι αυτό, υπήρξαν και ιεράρχες που δε στάθηκαν στο ύψος τους, λάκισαν και συμπαρέσυραν στο εξισλαμισμό ολόκληρες περιοχές! Ε πώς να μην χαθεί η Μικρά Ασία, πώς να μην τουρκοποιηθεί η κατ΄εξοχήν χριστιανική επικράτεια όταν έβλεπες πρώην χριστιανοί να πρωτοστατούν στις αλώσεις πόλεων και εκούσιων εξισλαμισμών? Η χριστιανική πίστη πρεσβεύει έναν Θεό ο οποίος είναι ακατάληπτος στους πολλούς, η αμάθεια και η μη γνώση των λεπτών θεολογικών εννοιών από το πλήθος ενώπιον μιας θρησκείας όπως το ισλάμ που δέχεται έναν απλούστερο θεό χωρίς πολλά-πολλά ακόμη και σήμερα κάνει πολλούς να αρνούνται αυτή τη αποκεκαλυμμένη πίστη προς το Τριαδικό Θεό. πέραν ότι ικανοποιεί τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων...