Η από ετών εξαγγελθείσα και αναμενομένη μετ’
ενδιαφέροντος έκδοσις των «Ὁραμάτων» του πολυάθλου Στρατηγού Μακρυγιάννη,
αποτελεί ήδη πραγματικότητα. Το Μορφωτικόν Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης, έθεσεν
εις κυκλοφορίαν εις ένα καλαίσθητον τόμον τα κατάλοιπα αυτά του εθνικού τούτου
ανδρός, υπό τον τίτλον «ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ». Η έκδοσις έτυχεν επιστημονικής
επιμελείας υπό ειδικών επί των χειρογράφων και ούτως επετεύχθη η αντιμετώπισις
αρκετών γλωσσικών και γραφολογικών προβλημάτων, που ανέκυπταν από την μη
υπακούουσαν εις ουδένα παλαιογραφικόν τύπον ή κανόνα «απελέκητη»
μακρυγιάννειον, φωνητικήν μάλλον, (ρουμελιώτικην) γραφήν. Διο και αποβαίνουν
λίαν διαφωτιστικά, ο εκτεταμένος Πρόλογος του μακαρίτου Λίνου Πολίτου, η
Εισαγωγή του μεταγράφοντος το στρυφνώτατον κείμενον, επίσης μακαρίτου Αγγ.
Παπακώστα, αι Σημειώσεις, το Γλωσσάριον και το Επίμετρον. Ήτο από δεκαετιών
γνωστόν μεταξύ των λογίων, ότι τα χειρόγραφα των «Οραμάτων» ευρίσκοντο εις
χείρας του Βλαχογιάννη—προς τον οποίον οφείλεται τιμή και εθνική ευγνωμοσύνη,
δια την ανακάλυψιν όλων των χειρογράφων του μεγάλου Μακρυγιάννη—τα οποία κατά
το γήρας του παρέδωκεν εις τον φιλόλογον Α. Παπακώνσταν. Με τα «Οράματά» του, ο
Μακρυγιάννης των «Απομνημονευμάτων», αποκτά νέας και πνευματικάς διαστάσεις και
τοποθετείται εις υψηλότερα βάθρα. Διότι, αποκαλύπτεται, ότι δεν είναι μόνον ο
χαρισματούχος Στρατηγός, ο ηρωϊκός επαναστάτης του ’21, ο εντιμότατος και
δημοκρατικώτατος Έλλην, ο πατριωτικώτατος πολίτης, ο ηθικώτατος άνθρωπος, ο
πιστότατος χριστιανός, ο υπερασπιστής των αδικουμένων, ο «πατριδοφύλακας», ο
προστάτης των χηρών και ο πατήρ των ορφανών. Είναι και ο αγιώτατος Ορθόδοξος,
που ενθυμίζει τους δικαίους Στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης, του οποίου αι
αδιάλειπτοι και πολύωροι προσευχαί, αι πολυάριθμοι και κατανυκτικαί
γονυκλισίαι, τα συνεχή ικετήρια δάκρυα υπέρ της Πατρίδος και της Ορθοδοξίας, η
συνεχής μνήμη του Θεού και η αίσθησις της αδιακόπου κοινωνίας του μετ’ Αυτού,
μετά της Θεοτόκου και των Αγίων, τον αναδεικνύουν προφήτην.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 22 Φεβρουαρίου 2018
Τη ΚΒ΄ (22α) του
αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
εν τω Παυλοπετρίω.
Αθανάσιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει υπό ευλαβών
και πλουσιωτάτων γονέων· επειδή δε εκ νεαράς ηλικίας υπήρξεν ευλαβής επόθησε να
ενδυθή το Μοναχικόν σχήμα. Μεταβάς λοιπόν εις την εν τω κόλπω της Νικομηδείας
Μονήν του Παυλοπετρίου, έγινεν εκεί Μοναχός. Τόσον δε υψώθη, ο αοίδιμος, εις
τας αρετάς και τόσον διεδόθη η φήμη του, ώστε έγινε γνωστός και εις τους
βασιλείς. Συνεδέθη δε και μετά των Οσίων Θεοδώρου του Στουδίτου, και Ιωάννου
της Μονής των Καθαρών, μετά των οποίων συνειργάσθη δια την αναστήλωσιν των
Αγίων Εικόνων. Κατά δε τους χρόνους Λέοντος του Εικονομάχου, κατηγορηθείς ότι
σέβεται τας αχράντους Εικόνας, έλαβε διαφόρους βασάνους και εδοκίμασε
πικροτάτας εξορίας και βαρείας θλίψεις· όθεν, μένων σταθερός και μέχρι τέλους
διατηρών την Ορθοδοξίαν, απήλθε χαίρων προς Κύριον.
Το φλεγόμενο κελί.
Ρώτησαν κάποτε τον αββά
Παλλάδιο, πού καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη:
-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός;
-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ.
-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός;
-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ.
π. Θεόδωρος Ζήσης: Αὐτὰ γράφονται ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν ἱστορικῶν ὄντως στιγμῶν ποὺ ζοῦμε, ἀπὸ τὶς ἀρνητικὲς καὶ καταστροφικὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις.
...Ἐν πλήρει συνειδήσει ἐπίσης τῶν εὐθυνῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῆς μας τῆς στάσεως.
Προτιμοῦμε νὰ διωκόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα, παρὰ νὰ μένουμε σιωπηλοὶ
καὶ ἀφωνότεροι ἰχθύος μπροστὰ στὴν ἐμφανῆ κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Ἁγίους, παρὰ νὰ ἔχουμε τὴν φιλία
καὶ τὴν συμπάθεια τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων». Πολλοί πλέον «διαπιστώνουν ὅτι
κινδυνεύει πλέον ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀλήθειας, ὅτι οἱ μνημονευόενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, ὡς ἐγγυητὲς τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος
δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, δὲν εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ
τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ -- «ΔΥΟ ΓΑΪΔΑΡΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ»
ΕΘΝΙΚΑ
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
«ΔΥΟ ΓΑΪΔΑΡΟΙ
ΜΑΛΩΝΑΝ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ»
21.2.2018
Τό Τάμα τοῦ Ἔθνους εὔχεται ἐκ μέσης καρδίας εἰς
ὅλους τοὺς Πανέλληνας – Ἑλληνόψυχους καὶ μὴ εὐλογημένη, χαρούμενη, εἰρηνική καὶ
Ἁγία Τεσσαρακοστή.
Ἐπαναλαμβάνουμε :
Τη ΚΑ΄ (21η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ Επισκόπου Αμάστριδος.
Γεώργιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη περί το έτος ψν΄ (750) υπό γονέων
Θεοδοσίου και Μεγεθούς, καταγομένων εκ της Κρώμνης, πόλεως κειμένης περί την
Αμάστριδα, εν τω Ευξείνω Πόντω. Επειδή δε οι γονείς του Αγίου τούτου έμενον
άτεκνοι, παρεκάλουν τον Θεόν δια προσευχής και νηστείας να δώση εις αυτούς
καρπόν κοιλίας, όπερ και έγινε· διότι δια θείας φωνής έμαθον και την σύλληψιν
και το όνομα και το αξίωμα της Αρχιερωσύνης, το οποίον έμελλε να λάβη ο εξ
αυτών μέλλων να γεννηθή υιός, κατά τον καιρόν του γήρατός των, ο Γεώργιος ούτος
δηλαδή. Όταν δε εγεννήθη το παιδίον και απεγαλακτίσθη, τα μεν ηδονικά και
πρόσκαιρα της νεότητος πράγματα απέβαλε τελείως, τα δε μέλλοντα αγαθά επόθησεν
εξ όλης της καρδίας. Δεν ημέλει δε και τα μαθήματα, τα τε θεία και ανθρώπινα.
Όθεν οι γονείς, βλέποντες τας τοιαύτας αρετάς του τέκνου των, έχαιρον και
εδόξαζον τον Θεόν.
Πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν;
...Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Να έχετε τον θάνατο πάντοτε εμπρός εις τα μάτια σας.
Και
έτερος καλύτερος διδάσκαλος δεν είναι άλλος από τον θάνατο. Δεν είμαι άξιος,
αδελφοί μου, να σας διδάσκω και να σας συμβουλεύω, πλην αποτολμώ και παρακαλώ
τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό και Θεό να στείλει ουρανόθεν τη χάρη του και την
ευλογία του, να ευλογήσει και αυτή τη χώρα και όλα τα χωριά των χριστιανών, να
ευλογήσει τα σπίτια σας και τα πράγματά σας και τα έργα των χεριών σας. Και
πρώτον, αδελφοί μου, άμποτε να ευσπλαχνισθεί ο Κύριος να συγχωρήσει τα
αμαρτήματά σας και να σας αξιώσει ν΄ απεράσετε κι εδώ καλά, ειρηνικά,
αγαπημένα, εις αυτή τη μάταιη ζωή και μετά ταύτα να πηγαίνετε εις τον
παράδεισο, εις την πατρίδα μας την αληθινή, να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε και
να δοξάζετε και να προσκυνείτε Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον
και αχώριστον. Ανίσως και είναι κανένας από λόγου σας να αφήσει τα γένεια του,
ας σηκωθεί απάνω να μου το ειπεί, να τον φιλέψω ένα χτένι και να βάλω κι όλους
τους χριστιανούς να τον συγχωρήσουνε.
Τη Κ΄ (21η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΤΙΜΟΘΕΟΥ του εν Συμβόλοις.
Τιμόθεος
ο μακάριος Πατήρ ημών ενεδύθη εκ νεαράς ηλικίας το σχήμα των Μοναχών και με την
πολλήν εγκράτειαν και σύντομον προσευχήν ενέκρωσε τα σκιρτήματα των παθών·
όθεν, γενόμενος απαθής, έμεινεν έως τέλους της ζωής του παρθένος κατά τε το
σώμα και την ψυχήν, δι’ ο και κατέστη δοχείον του Αγίου Πνεύματος και χάρισμα
έλαβεν ιαμάτων ιατρεύων πάσαν ασθένειαν και δαίμονας διώκων από των ανθρώπων.
Ούτω λοιπόν καλώς πολιτευσάμενος έφθασεν εις γήρας βαθύ και με άκραν αγαθότητα
προς Κύριον εξεδήμησεν.
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ κατάθεσε ἐνώπιον τοῦ Εἰσαγγελέως Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν τήν κάτωθι Μηνυτήριον Ἀναφοράν, για την θεατρική παράσταση : «Jesus Christ – Super Star».
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ.
Σεραφείμ κατάθεσε ἐνώπιον τοῦ Εἰσαγγελέως Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν τήν κάτωθι
Μηνυτήριον Ἀναφοράν.
Ἐκ
τῆς Ἱ. Μητροπόλεως
________________________________________________________________________________
ENΩΠΙΟΝ
ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»! – Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών
Η τελευταία πορεία του Κυρίου με τους μαθητές του στα
Ιεροσόλυμα ήταν πορεία, μάλλον ανάβαση, στο μαρτύριο· στο σταυρικό πάθος με
τέρμα την Ανάσταση! Ο λόγος Του προς τους μαθητές Του σαφής και ξεκάθαρος·
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις
αρχιερεύσι… και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω… και αποκτενούσιν αυτόν, και τη
Τρίτη ημέρα αναστήσεται»! Η ψυχολογία των μαθητών, κατά την πορεία αυτή, ήταν
φορτισμένη με συναισθήματα θάμβους, μπροστά στην αποφασιστική και ακτινοβολούσα
ακάθεκτη διάθεση θυσίας, μορφή του Διδασκάλου, αλλά και φόβου, για τα
μελλούμενα να συμβούν εκεί. Σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και προβληματισμού
των μαθητών, συνέβη το αναπάντεχο και γι΄ αυτό απίστευτο. Δυό μαθητές του
Χριστού, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, αξιώνουν πρωτεία καθέδρας και δόξης, πλησίον,
του, όπως ενόμιζαν, θριαμβευτού στα Ιεροσόλυμα Κυρίου. Φαίνεται ότι δύο,
συμπορευόμενα με τη συνοδία του Κυρίου προς τα Ιεροσόλυμα, δαιμόνια, βρήκαν την
ευκαιρία να πλήξουν τις καρδιές των δύο μαθητών, με τα «πεπυρωμένα βέλη» του
πειρασμού της εξουσίας και της κοινωνικής προβολής!