O Συναξαριστής της ημέρας.
Σάββατο, 17
Φεβρουαρίου 2018
Τη ΙΖ΄ (17ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου,
μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τήρωνος.
Θεόδωρος ο ένδοξος
Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων της Ρώμης Διοκλητιανού και
Μαξιμιανού των βασιλευσάντων κατά τα έτη σπδ΄- τε΄ (284-305), Μαξιμιανού
Γαλερίου του εν τη ανατολή βασιλεύσαντος (τε΄ - τια΄ 305-311) και Μαξιμίνου του
ανεψιού και διαδόχου του Γαλερίου, κατήγετο δε εκ της Αμασείας πόλεως της
Καππαδοκίας, από το χωρίον Χουμιαλά. Κατ’ εκείνον τον καιρόν έστειλαν οι
βασιλείς διαταγάς, ότι όποιος εκ των Χριστιανών αρνηθή το Χριστόν και πιστεύση
εις τα είδωλα θα έχη μεγάλας τιμάς από τους βασιλείς· όστις δε αρνήται να
θυσιάση εις τα είδωλα και μένει εις την πίστιν του, να θανατώνεται με τιμωρίας
και βασάνους. Χριστιανοί δε τινες μετέβαινον φανερά και ωμολόγουν τον Χριστόν
ως Θεόν αληθινόν, διο και απέθνησκον με πολλάς τιμωρίας.
Τη ΙΣΤ΄ (16ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΠΑΜΦΙΛΟΣ, ΣΕΛΕΥΚΟΣ, ΟΥΑΛΗΣ, ΠΑΥΛΟΣ
και οι Άγιοι Πέντε Μάρτυρες οι Αιγύπτιοι,
ΗΛΙΑΣ, ΙΕΡΕΜΙΑΣ, ΗΣΑΪΑΣ, ΣΑΜΟΥΗΛ και ΔΑΝΙΗΛ, ξίφει τελειούνται.
Πάμφιλος και οι συν αυτώ αναφερθέντες ανωτέρω ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες
ήσαν κατά το έκτον έτος του διωγμού, τον οποίον εκίνησεν ο Διοκλητιανός
εναντίον των Χριστιανών, ήτοι εν έτει από Χριστού 290, εφέρθησαν δε εις το
Μαρτύριον προσερχόμενοι εκ διαφόρων τόπων, τεχνών και αξιωμάτων και ηνώθησαν
ομού εις εν σώμα δια την εις Χριστόν πίστιν, συλληφθέντες κατά τον ακόλουθον
τρόπον: Ερχόμενοι ούτοι εκ των τόπων αυτών προς την Καισάρειαν της Παλαιστίνης,
όταν έμελλον να εισέλθωσιν εις τας πύλας της πόλεως, ηρώτησαν αυτούς οι φύλακες
ποίοι είναι και πόθεν κατήγοντο· αποκριθέντων δε των Μαρτύρων, ότι είναι
Χριστιανοί και ότι έχουσι πατρίδα την άνω Ιερουσαλήμ, συνέλαβον αυτούς και τους
έφερον εις τον Φιρμιλιανόν τον ηγεμόνα της Καισαρείας, όστις ετιμώρησεν αυτούς
δια διαφόρων βασάνων και τους εβίαζε να αρνηθώσι τον Χριστόν.
TO ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ (20.2.2018)
ΚΑΙ
ΑΛΛΑ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΕΓΚΥΡΑ Μ.Μ.Ε
ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟΣ
ΛΟΓΟΣ
ΣΤΥΛΟΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
16.2.2018
Συνεπεῖς πρὸς τὸν λόγο μας και τὶς ἀρχές μας νὰ
διευκολύνωνται οἱ πάντες, ἀνεξαρτήτως ἄν οἱ ἄλλοι οὐσιαστικὰ καὶ ἀμέσως δὲν δείχνουν ἔμπρακτη κατανόηση
εἰς τὴν ρήση : «H
ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ»
συνιστοῦμε μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας νὰ παρακολουθῇ
ὅλο τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα καὶ οἱ ἑλληνόψυχοι τὰ παρακάτω σοβαρὰ καὶ ἔγκυρα ἔντυπα
:
ΑΚΡΟΠΟΛ – Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΛΑΣΤΗΜΕΙΤΑΙ -- Η Σιωπή είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Ανώνυμος άφησε
ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Τη ΙΣΤ΄ (16ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη
...":
ΑΚΡΟΠΟΛ – Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΛΑΣΤΗΜΕΙΤΑΙ. Καλούμε σε διαμαρτυρία όλους τους χριστιανούς το Σαββατοκύριακο. Η Σιωπή είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ.
ΑΚΡΟΠΟΛ – Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΛΑΣΤΗΜΕΙΤΑΙ. Καλούμε σε διαμαρτυρία όλους τους χριστιανούς το Σαββατοκύριακο. Η Σιωπή είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ.
Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!
….Διότι πράγματι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή
τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!
Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα
σήμερα και τόσοι πολλοί στην εποχή μας
ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως
τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός
αγίου;
Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν
«σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά
περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30,
ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως
απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι
νέων προσώπων;
Μήπως
η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής,
αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα
υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;
Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια
μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;
Πάντως
ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.
***
Ανώνυμος άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα
τε...":
Άστοχο το άρθρο που συνεχώς μας έχετε μπαφιάσει να το αναδημοσιεύεται.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ.
Οι άγιοι που ανακηρύσσονται είναι Άγιοι και αυτό το ξέρει χιλιάδες λαός που τους έζησε.
Τί να κάνουμε;
Να μην τους ονομάσουμε αγίους τους αγίους;
Ορθόδοξος
Άστοχο το άρθρο που συνεχώς μας έχετε μπαφιάσει να το αναδημοσιεύεται.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ.
Οι άγιοι που ανακηρύσσονται είναι Άγιοι και αυτό το ξέρει χιλιάδες λαός που τους έζησε.
Τί να κάνουμε;
Να μην τους ονομάσουμε αγίους τους αγίους;
Ορθόδοξος
Τη ΙΣΤ΄ (16ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων, των εν Περσία μαρτυρησάντων και εν Μαρτυρουπόλει ανακομισθέντων.
Τη αυτή ημέρα ο
Όσιος ΜΑΡΟΥΘΑΣ, ο ανεγείρας την ανωτέρω πόλιν επ’ ονόματι των ρηθέντων
Μαρτύρων, εν ειρήνη τελειούται.
Μαρουθάς ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, γενόμενος Επίσκοπος, απεστάλη υπό του Μεγάλου Θεοδοσίου του βασιλέως Ρωμαίων εν έτει τπ΄ (380) προς τον βασιλέα των Περσών. Απελθών όθεν εις την Περσίαν έλαβε μεγάλας τιμάς παρά των Περσών δια την αρετήν και αγιότητά του, μάλιστα δε διότι ηλευθέρωσεν από το δαιμόνιον την δαιμονιζομένην θυγατέρα του βασιλέως. Επειδή δε εύρε παρρησίαν εις τον βασιλέα των Περσών, εζήτησε και έλαβε τα λείψανα των ανωτέρω αγίων Μαρτύρων των εν Περσία μαρτυρησάντων και κτίσας πόλιν εις το όνομα αυτών, απεθησαύρισε τα ιερά λείψανα εν αυτή. Μετά τινα δε έτη εκοιμήθη κατ’ εκείνην την ιδίαν ημέραν κατά την οποίαν ενεκαινίασε την παρ’ αυτού κτισθείσαν Μαρτυρούπολιν, διο και η τούτου μνήμη συμπανηγυρίζεται ομού με την μνήμην των Μαρτύρων.
Μαρουθάς ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, γενόμενος Επίσκοπος, απεστάλη υπό του Μεγάλου Θεοδοσίου του βασιλέως Ρωμαίων εν έτει τπ΄ (380) προς τον βασιλέα των Περσών. Απελθών όθεν εις την Περσίαν έλαβε μεγάλας τιμάς παρά των Περσών δια την αρετήν και αγιότητά του, μάλιστα δε διότι ηλευθέρωσεν από το δαιμόνιον την δαιμονιζομένην θυγατέρα του βασιλέως. Επειδή δε εύρε παρρησίαν εις τον βασιλέα των Περσών, εζήτησε και έλαβε τα λείψανα των ανωτέρω αγίων Μαρτύρων των εν Περσία μαρτυρησάντων και κτίσας πόλιν εις το όνομα αυτών, απεθησαύρισε τα ιερά λείψανα εν αυτή. Μετά τινα δε έτη εκοιμήθη κατ’ εκείνην την ιδίαν ημέραν κατά την οποίαν ενεκαινίασε την παρ’ αυτού κτισθείσαν Μαρτυρούπολιν, διο και η τούτου μνήμη συμπανηγυρίζεται ομού με την μνήμην των Μαρτύρων.
π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.
«Δέν είμαι
βέβαιος ότι, αν απόψε με
καλέσει ο Θεός καί
εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους,
στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία
κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση
ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι
ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι
εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε.
Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται η άγνοια...
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται η άγνοια...
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι
μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος
σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε
υπεύθυνοικαί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ
εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς
λέτε: “Φεύγουμε
εμείς”.
Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί
Αείποτε η Εκκλησία του
Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος
δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός
περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς
ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας
πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων
των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω.
Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το
Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν
με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς
εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις
τας προσευχάς μας «δι' ευχών των αγίων
Πατέρων ημών».
H KΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Η «Κυριακή της
Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και
των νικών της Εκκλησίας… Διότι η Εκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει. Ουδέποτε
ηττάται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζη. Πάντοτε στρατεύεται. «Θλίβεται, αλλ΄ου
στενοχωρείται. Απορείται, αλλ’ ουκ εξαπορείται. Διώκεται, αλλ’ ουκ
εγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, αλλ’ ουκ απόλλυται». Και ταύτα προς καιρόν. Προς
παιδαγωγίαν και όπως αναφανή πιστή και μετά τους αγώνας ηγνισμένη και
λαμπροτέρα. Και «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται». Η Εκκλησία του Χριστού
θριαμβεύει εις τους αιώνας. Δια να ακτινοβολή εις όλον τον
κόσμον—ευηγγελισμένον και ανευαγγέλιστον—το φως της, την ελπίδα της, την χαράν
της, την εν Κυρίω ελευθερίαν της, την πνευματικότητά της, τον έρωτα του Θεού,
την αμώμητον Ορθοδοξίαν της!...