Αν
θα μπορούσε κανείς να διεισδύσει πραγματικά στον πυρήνα της υπαρξιακής αγωνίας
του ανθρώπου, που γεννάται από τον πόθο για ενότητα, θα ανακάλυπτε ακριβώς ότι
ο πόθος αυτός προδίδει την ψυχική δίψα του ανθρώπου για ησυχία. Είναι γεγονός
ότι ο διασπασμένος και διχασμένος εσωτερικά άνθρωπος, εκείνος τουλάχιστον που
βιώνει την ανάγκη για ενότητα σαν μια βασική επιδίωξη της ζωής, στο βάθος της
εσώτερης ψυχικής υποστάσεώς του λαχταρά την ησυχία. Εξάλλου, εάν ένας
διαταραγμένος από εσωτερικές συγκρούσεις και διασπάσεις άνθρωπος κατέληγε στην
ψυχική του συγκρότηση και ενοποίηση, το πρώτο αγαθό που θα γευόταν θάταν
ασφαλώς η πνευματική ησυχία, σαν έκφραση της αρμονίας των ψυχικών του
καταστάσεων και περιεχομένων. Γι’ αυτό το λόγο το ασκητικό βίωμα, η νηπτική πατερική
έρημος, θα πρότεινε, σ’ αυτόν που διψά την ενότητα και τον πόθο του απολύτου,
να βιώσει στο ψυχικό χώρο της μοναξιάς την ασκητική ησυχία και την «αναχώρηση»
από τα πράγματα του κόσμου. Κι’ εδώ βέβαια θα αντιμετώπιζε κανείς μια
«παράλογη» ίσως πραγματικότητα, μια ιδιάζουσα κατάσταση ησυχίας και ψυχικής
μοναξιάς.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη,
8 Φεβρουαρίου 2018
Τη Η΄ (8η) του μηνός Φεβρουαρίου μνήμη του Αγίου
Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Στρατηλάτου.
Θεόδωρος ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς του Χριστού ήτο κατά τους χρόνους του
βασιλέως Λικινίου, εν έτει τκ΄ (320), καταγόμενος μεν από τα Ευχάϊτα, τα οποία
κοινώς ονομάζονται Εφλεέμ και ευρίσκονται εν τη Γαλατία, κατώκει δε εις την εν
τω Ευξείνω Πόντω κειμένην Ηράκλειαν. Ούτος λοιπόν υπερέβαλλε τους πολλούς κατά
το κάλλος της ψυχής και την ωραιότητα του σώματος και κατά την δύναμιν των
λόγων, φρόνιμος και γνωστικός υπέρ τους νέους του καιρού εκείνου, τόσον ώστε,
δια την ευγλωττίαν του και την γνώσιν του τον ωνόμαζον Βρυορήτορα, ήτοι βρύσιν
της ρητορικής· δια τούτο και όλοι εφιλοτιμούντο να αποκτήσωσι την φιλίαν του.
Όθεν και ο βασιλεύς Λικίνιος πολλήν επιμέλειαν και φροντίδα είχε να συνομιλήση
μετ’ αυτού και τον διώρισεν
ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΠΗΓΑΣ – ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΒΙΟΙ ΔΥΟ ΚΡΗΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ
Νικολάου Μάννη
Εκπαιδευτικού
(nikolaosmannis@gmail.com)
Ο Μελέτιος Πηγάς
(1550-1601) και ο Μελέτιος Μεταξάκης (1871-1935) υπήρξαν δύο Πατριάρχες, οι
οποίοι είχαν μόνο δύο κοινά στην ζωή τους: το όνομά τους και την καταγωγή τους
από την Κρήτη. Οι πορείες όμως που ακολούθησαν ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες.
ΣΠΟΥΔΕΣ
Ο Μελέτιος Πηγάς,
κατά κόσμον Εμμανουήλ, γεννήθηκε στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο) Κρήτης, ενώ ο
Μελέτιος Μεταξάκης (επίσης Εμμανουήλ ως λαϊκός), το 1871 σε χωριό του Λασιθίου.
Από την νεανική τους ηλικία ακολούθησαν δρόμους αντίθετους, κυριολεκτικά και
μεταφορικά. Ο μεν Πηγάς κατευθύνθηκε προς την Δύση, στο Πατάβιο (Padova της σημερινής Ιταλίας), στου οποίου το
περίφημο Πανεπιστήμιο σπούδασε επί οκταετία, αρνούμενος όμως να παραλάβει το
πτυχίο του, για να μην δηλώσει πίστη στις αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου Φερράρας –
Φλωρεντίας (έναν όρο που είχαν θέσει οι Παπικοί για όσους Ορθοδόξους
αποφοιτούσαν από τις Σχολές της επικράτειάς τους). Ο δε Μεταξάκης, αντιθέτως,
κίνησε προς την Ανατολή και συγκεκριμένα στα Ιεροσόλυμα και αφού φοίτησε στην
Ιερατική Σχολή του Παναγίου Τάφου και στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού,
αποφοίτησε ως αριστούχος[1].
Τη αυτή ημέρα Ζ΄ (7η) του μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ
του εκ χωρίου Αλικιανού της επαρχίας Κυδωνίας Κρήτης
καταγομένου, αθλήσαντος δε εν Κρήτη κατά το σωτήριον έτος αωξζ΄ (1867).
Γεώργιος ο Άγιος Νεομάρτυς
του Χριστού εγεννήθη εν Κρήτη εις την Επαρχίαν Κυδωνίας, χωρίον Αλικιανού, κατά
την 24ην Μαϊου 1846 από γονείς ευσεβείς Νικόλαον Ιερέα Διβόλην
επονομαζόμενον, όσις ήτο γέννημα και θρέμμα της νήσου Φολεγάνδρου, και
Αικατερίναν Μπουζιανοπούλαν, Κρήσσαν το γένος, εκ της άνωθεν επαρχίας Κυδωνίας
από την ευγενεστέραν οικογένειαν του ιστορικού και ηρωϊκού χωρίου Θερίσσου, εις
το οποίον μετέβη και ο πατήρ αυτού εφημέριος, όπου και ο μακάριος ανετράφη εν
παιδεία και νουθεσία Κυρίου, έμαθε δε και ολίγα γράμματα, αλλά τόσον ολίγα,
ώστε μόλις ανεγίνωσκεν, αλλ’ εκείνα τα ολίγα τον ωφέλησαν πάρα πολύ, καθώς θα
ίδωμεν κατωτέρω.
Ι.Μ. Μολίστης: Επιστροφή λειψανοθήκης που είχε κλαπεί από το 1976
Η λειψανοθήκη της Ιεράς Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου
Μόλιστας επέστρεψε στον τόπο της χάρις στο έμπρακτο ενδιαφέρον της οικογένειας
του εφοπλιστή κ. Αθανασίου Μαρτίνου. Την Κυριακή 4/02/2018 πραγματοποιήθηκε
στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη, εκδήλωση για την επιστροφή
προς τη Μητρόπολη Κονίτσης και την Κοινότητα Μόλιστας του Δήμου Κόνιτσας της
λειψανοθήκης της Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου Μολίστης, η οποία είχε κλαπεί το
1976 μαζί με εικόνες του τέμπλου του Καθολικού της Μονής. Η πολύτιμη
λειψανοθήκη φέρει τα λείψανα των Αγίων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του Αγίου
Χαραλάμπους, του Αγίου Παντελεήμονος, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου
Σιλβέστρου Πάπα Ρώμης και του Αγίου Μηνά και κοσμείται με τις αντίστοιχες εγχάρακτες
μορφές Αγίων.
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση......
Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ
1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα
τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος
τοῦ 1952 λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση
τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅπως ὁ
Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό
Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά
καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις.
Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική
κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς),
χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:
Τη αυτή ημέρα Ζ΄ (7η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των Αγίων Χιλίων Τριών ΜΑΡΤΥΡΩΝ των εν Νικομηδεία μαρτυρησάντων.
Μάρτυρες Άγιοι τον αριθμόν Χίλιοι Τρεις οι σήμερον εορταζόμενοι
υπηρέτουν υπό τας διαταγάς των τεσσάρων εκείνων προτεκτόρων από τους οποίους
συνελήφθη ο Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος ο Αλεξανδρείας και απεκεφαλίσθη δια
βασιλικής προσταγής. Αφ’ ου δε ετελείωσεν ο ρηθείς Άγιος Πέτρος, επίστευσαν εις
τον Χριστόν οι τέσσαρες εκείνοι προτέκτορες με όλον αυτών τον οίκον και
εμαρτύρησαν. Τότε και οι τούτων υπηρέται, ανάψαντες από τον ζήλον της πίστεως,
επήγαν αυτόκλητοι εις τον βασιλέα Διοκλητιανόν, ευρισκόμενον εν Νικομηδεία,
ομού με τας γυναίκας, τα τέκνα και αυτά ακόμη τα μικρά βρέφη των, τον αριθμόν
όντες όλοι, ως είπομεν, χίλιοι τρεις, ομολογήσαντες δε, ότι είναι Χριστιανοί
και μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, κατεκόπησαν με τα ξίφη από το
βασιλικόν στράτευμα και ούτως έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.
Ἡ μεγάλη ἀποστασία
Ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν ἀντιαιρετικὸπατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ παρόμοιους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺχάραξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια,ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μιὰ ἀθεολόγητη ὁμάδα ἀναξίωνμεγαλόσχημων κληρικῶν καὶ θεολόγων πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁΚύριός μας, τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰπαράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τη αυτή Ζ΄ (7η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΛΟΥΚΑ του εν τω Στειρίω όρει της Ελλάδος ασκήσαντος.
Λουκάς ο
θείος Πατήρ ημών ήτο βλαστός, ή μάλλον ειπείν, στολισμός της Ελλάδος· οι γονείς
του Οσίου κατήγοντο από την νήσον Αίγιναν, μη υποφέροντες δε ούτοι τας συχνάς
επιδρομάς των Αγαρηνών, άφησαν την πατρίδα των και μετώκησαν εις τα μέρη της
Φωκίδος, εις το παρά τον Σάλωνα χωρίον Καστόριον· εις το χωρίον τούτο εγεννήθη
ο μακάριος Λουκάς εν έτει 896 από Χριστού, και ο μεν πατήρ του ωνομάζετο
Στέφανος, η δε μήτηρ του Ευφροσύνη. Ευρισκόμενος ο Όσιος εις την παιδικήν του
ηλικίαν, δεν ήτο ωσάν τα άλλα παιδία, τα οποία αγαπούν να παίζουν και να γελούν
και να τρέχουν άτακτα, αλλ’ ήτο ήσυχος, εύτακτος και εις όλας του τας
εκδηλώσεις είχε φρόνημα στερεόν και γεροντικόν.