Ερωτήθη
μίαν φοράν ένας σοφός: ποια είναι εκείνα τα μάτια, οπού βλέπουσι καλύτερα; τα
μαύρα ή τα γαλανά; των ανδρών ή των γυναικών; των ανθρώπων ή των αλόγων ζώων;
Απεκρίθη: τα μάτια οπού βλέπουσι καλύτερα είναι εκείνα των φθονερών διατί
βλέπουσι και από μακράν, διατί βλέπουσι και τα μικρότερα πράγματα· διατί
βλέπουσι και εκείνα οπού δεν είναι.
Ένα μόνον πράγμα δεν
βλέπουσι, το καλόν· μάλιστα βλέπουσι και τούτο, μα τότε κλαίουσι και σφαλίζουν
τα μάτια τους, διά να μη βλέπουσι. Κρύψου
όσον θέλεις, σφαλίσου, παραμέρισε, ησύχαζε μέσα εις το κελίον σου, φύγε και εις
την έρημον, διά να ασκητεύης, σε φθάνουσι τα μάτια του Φθονερού και βλέπουσι τι
κάνεις. Έχει κάποια τηλεσκόπια και ξανοίγει πολλά μακράν. Ποιος είναι
εκείνος ο άνθρωπος, ο πλέον ενάρετος και ο πλέον άγιος, οπού να μην έχη κανένα,
ας είναι και παραμικρόν, ελάττωμα; ουδετινάς· ο Θεός μόνος είναι
αναμάρτητος, και καθαρός από ρύπου.