ΕΝ ΕΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ… -- Αθωνικά άνθη

Ο Θεός είναι ο Ων. Ο Υπάρχων. Τίποτε πέραν τούτου μεγαλύτερον, τίποτε αληθέστερον… Απεκαλύφθη εις τον εκλεκτόν Του λαόν Ισραήλ και ήνοιξε μετ’ αυτού διάλογον. Και ο διάλογος ούτος εκωδικοποιήθη εις την Παλαιάν Διαθήκην… Εις τα «Εθνη» «ωμίλησε» δια του «σπερματικού λόγου», δια της φυσικής οδού. Και «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», «επ’ εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ»… Και έκτοτε, έκλεισεν ο διάλογος, ο «δια γνόφου και νεφέλης» με τον Ισραήλ και ήνοιξεν ένας άλλος διάλογος, «τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα». Ο διάλογος με τα Έθνη, με ολόκληρον τον κόσμον… Και ο διάλογος ούτος συνεπυκνώθη εις την Καινήν Διαθήκην. Η Καινή Διαθήκη είναι κήρυγμα, εξαγγελία του θελήματος του Θεού, είναι το Ευαγγέλιον. Ως κήρυγμα αποτελεί μονόλογον. Ως πρόσκλησις προς τα λογικά όντα, προς έτερον λόγον, μεταβάλλεται εις διάλογον. Κατά βάθος, βεβαίως, ο Θεός λαλεί προς τους ανθρώπους, δεν διαλέγεται.
Διαλέγεται ο άνθρωπος με τον Θεόν, αφού έχει αντιρρήσεις, διατυπώνει ενστάσεις, αρνείται, αποδέχεται τον λόγον, μισεί, αγαπά… Ο λόγος όμως δεν είναι μόνον λόγος, δεν είναι Ευαγγέλιον μόνον. Είναι και ζωή, ύπαρξις, οντότης, σαρξ. Και «ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Και ούτως, ο ενυπόστατος λόγος, ο Ιησούς Χριστός, ίδρυσε την Εκκλησίαν…  Και η Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, αποτελουμένη από τον Χριστόν ως Κεφαλήν και τα μέλη, τους πιστούς, ως Σώμα Του… Τούτο αποτελεί την θεμελιωδεστέραν δογματικήν αλήθειαν της Εκκλησίας. Και η σύνθεσις αυτή, Κεφαλής και Σώματος, ελέγχει πάσας τας περί «Χριστιανισμού» κ.λ.π. θεωρίας, ως λυδία λίθος…

Τελευταίως, εις την τρομακτικήν σύγχυσιν θεσμών και ιδεών, λέγεται κατά κόρον ότι η Εκκλησία είναι ο Χριστιανισμός, υπό την μορφήν μόνον της διδασκαλίας. Και διαστέλλεται ο Χριστός από το Σώμα Του και παρουσιάζεται ο Θεός ως απών από την Εκκλησίαν Του. Και εντεύθεν έχομεν τα συναισθηματικά κηρύγματα περί ειρήνης και αγάπης και ενώσεως των πάντων. Και από αυτήν την αφετηρίαν αναχωρούν όλαι αι ετερόκλητοι σύγχρονοι οργανώσεις, όλα τα ιδεαλιστικά ρεύματα. Και εις το κέντρον του «Χριστιανισμού» άνευ Χριστού, συναντώνται οι σύγχρονοι «Πολιτισμένοι άνθρωποι», οι οποίοι εύρον ότι το Παρελθόν είναι πλήρες παρεξηγήσεων, ότι υπέρτατον αγαθόν είναι η «ειρήνη» και η «αγάπη», εις τας πλέον εγκοσμίους και ανθρωποκεντρικάς εκδόσεις, και οι περισσότερον…Χριστιανοί και εκκλησιαστικοί άνδρες ισχυρίζονται, ότι ουδεμία διαφορά υπάρχει μεταξύ των Εκκλησιών και πρέπει να οδηγηθώμεν προς την ενότητα… Χάριν της ειρήνης, χάριν της αγάπης, χάριν του πολιτισμού!...

Αλλ’ οι τοιούτοι πρέπει να διερωτηθούν αν είναι Χριστιανοί, αφού δεν νοείται Χριστιανός χωρίς την ενσωμάτωσίν Του εις την Εκκλησίαν, χωρίς την ενότητά του με τον Χριστόν, χωρίς να είναι ζων μέλος του Σώματος του Χριστού… Είναι το ολιγώτερον, αστείον να επιδιώκη κανείς ενότητα εν τω Χριστιανισμώ, εν ονόματι του Χριστιανισμού, μόνον εν τη διδασκαλία τη ηθική, καθ’ ον χρόνον αυτός ο ίδιος στερείται ενότητος! Αφήνομε δε το πόσον αδιανόητος είναι ο διαχωρισμός του προσώπου του Κυρίου από την διδασκαλίαν του, αφού όλην την διδασκαλίαν του ανάγει εις το πρόσωπόν Του. Και είναι αδιαχώριστος… Διότι, ως λέγει τις, «ό,τι εξέρχεται εκ του στόματος του Ιησού είναι αληθές, δια τον λόγον ότι αυτός το λέγει και πάσα αυθεντία των λόγων αυτού στηρίζεται επί της αυθεντίας του προσώπου Του. Πιστεύομεν τον λόγον αυτού ουχί δια την αλήθειαν αυτού τούτου του λόγου, αλλά δια το πρόσωπον Αυτού. Τα πάντα θεμελιοί επί του ιδίου προσώπου. «Εγώ ειμι». Ιδού ο μέγας αυτού λόγος». Αλλά τι να είπωμεν και περί της πολυπαθούς αγάπης και ειρήνης, τας συγχρόνους αυτάς θεάς, εις τας οποίας προσφέρεται τόσον άφθονος λιβανωτός εν ονόματι του «γλυκυτάτου Ναζωραίου»; Λησμονούν ότι η εν Χριστώ αγάπη είναι αχώριστος της αληθείας και η αλήθεια και η αγάπη είναι αχώριστοι από του Χριστού; Δια ποίας απομιμήσεις αγάπης και αληθείας ομιλούν; Λησμονούν ότι ο Χριστός «ουκ ήλθε βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν»; Ότι ήλθε «διχάσαι…»; Και όπως λέγει τις θεολόγος: «Τι ήρχετο να κάμη ο Χριστός επί της γης; Ήρχετο ν’ ανορθώση τας διανοίας και κλίσεις της ανθρωπίνης καρδίας, αίτινες είχον καταντήσει εις την μεγαλυτέραν διαστροφήν. Ήτο λοιπόν έλλογον να μη συμμορφωθή προς τας διανοίας και κλίσεις ταύτας. Να πράξη τα ενάντια, να αποθεώση πάντα τα παθήματα, ως είχον αποθεωθή πάσαι αι ηδυπάθειαι. Να κηρυχθή, με ένα λόγον, εχθρός του ανθρωπίνου γένους»!... Ο Ιησούς «εχθρός του ανθρωπίνου γένους»! Ποίος; Ο Θεός της αγάπης. Πόσον δυσαρέστως ηχεί η γλώσσα αυτή εις τους συγχρόνους κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης! Αλλά δεν είπεν ο Ίδιος ο Ιησούς: «Εάν μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμι, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών»;…

Τα σημερινά μέσα του τεχνικού πολιτισμού επιτρέπουν εις τον άνθρωπον όλων των ηπείρων να βλέπη ολόκληρον τον κόσμον και την ζωήν του ωσάν εις κινηματογραφικήν ταινίαν εντός ολίγου χρόνου. Και πως μεν βλέπουν και κρίνουν οι άλλοι λαοί και τι φρονούν δια τον πολιτισμόν, δια τον σκοπόν υπάρξεως του κόσμου, πως αντιδρούν εις τους διαρκώς αυξανομένους κινδύνους της ανθρωπότητος από ένα διαγραφόμενον πυρηνικόν πόλεμον, αυτό αφορά εις αυτούς… Εκείνο που ενδιαφέρει ημάς, ως Έθνος και Εκκλησίαν, είναι να βλέπωμεν τα ημέτερα και τα ξένα υπό το πρίσμα της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Και να αξιολογώμεν τα διάφορα φαινόμενα, συμφώνως με την διδασκαλίαν της αγιωτάτης Εκκλησίας μας και την όντως ορθόδοξον πνευματικήν πείραν μας…  Και αν δεν έχωμεν προσωπικήν πνευματικήν πείραν εις βαθμόν «αρτίου εν Χριστώ ανθρώπου», οφείλομεν να υποτασσώμεθα εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, ως αποταμιευούσης πάσαν την αλήθειαν και «κρινούσης τα πάντα, ανακρινομένης δε υπ’ ουδενός»… Διότι, εστερημένοι πνευματικής πείρας, με ηλαττωμένην πίστιν και περίφοβοι ενώπιον ποικίλων κινδύνων εις κλίμακα εθνικήν και παγκόσμιον, τινές εκκλησιαστικοί παράγοντες τέμνουν, κατά τα ανασφαλή κριτήριά των, λίαν επιζημίους ατραπούς εις την Εκκλησίαν και το Έθνος, τας οποίας ο κόσμος, ο «κείμενος εν τω πονηρώ» χειροκροτεί από άγνοιαν της συμφοράς…

Αλλά δια την αγιωτάτην Ορθόδοξον Εκκλησίαν και τα πιστά τέκνα της ουδεμία εγκοσμία μεταβολή τα θροεί και ουδεμίαν «πτοούνται πτόησιν». Στρατεύονται, δια να μεταμορφώσουν τον κόσμον με αγάπην, με σεμνότητα, με πίστιν, χωρίς να εκτρέπωνται εις νοσηράς αγωνίας «δια την τύχην του κόσμου» και εντεύθεν να περιπίπτουν εις σύγχυσιν σκέψεων και συναισθημάτων, ώστε να μη γνωρίζουν «μήτε α λέγουν, μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται»… Και να αποκόπτωνται, δυνάμει του σώματος του Χριστού… Ο Κύριος Ιησούς δια της Εκκλησίας Του καλεί όλον τον κόσμον εις την σώζουσαν κιβωτόν, την Εκκλησίαν. Καλεί, ομιλεί, δρα, αγωνίζεται, διαλέγεται, προς σωτηρίαν όσων θέλουν την σωτηρίαν. Χρησιμοποιεί πάντα τα μέσα η Εκκλησία και πάσας τας οικονομίας. Ένα μόνον δεν κάμνει. Δεν νοθεύει την διδασκαλίαν της, δεν καπηλεύει τον λόγον, δεν αρνείται εαυτήν, δεν χωρίζεται από τον Νυμφίον της… Διώκεται χάριν της αληθείας. Τραυματίζεται υπό εχθρών, αιματούται, «ανταναπληροί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τω σώματί της». Αλλά παραμένει πιστή άχρι θανάτου… Προ παντός δεν φοβείται, διότι είναι ηνωμένη με τον Νυμφίον της, τον Παντοδύναμον Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών…

Λοιπόν, τώρα που εκπνέει το έτος ΄67, ας κάμωμεν τον απολογισμόν μας των προηγουμένων ετών της ιστορίας μας. Ας ίδωμεν ότι, εν μέσω κατακλυσμού αμαρτίας, η αγία Εκκλησία μας και ζη και στρατεύεται. Ότι είναι ανάγκη, επί ποινή ολοσχερούς καταστροφής, να επιστρέψωμεν εις τον Θεόν. Ότι ημών διατηρούντων την ορθόδοξον πίστιν και βιούντων εναρέτως, ουδεμία δύναμις εν τω κόσμω δύναται να μας βλάψη. Να θανατώση, ναι. Να βλάψη, ου… Αντιθέτως, όσην δραστηριότητα και αν αναπτύξωμεν, δια να ενταχθώμεν εις σύμφωνα συμμαχίας, όσον και αν επιτύχωμεν τας ευνοίας των ισχυρών της γης, όσας ψευδενώσεις, με τας «Εκκλησίας» και αν κάμωμεν, τίποτε δεν θα δυνηθή από αυτά να μας καλύψη από την οργήν του Θεού. «Δια το είναι ημάς σάρκας» και γυμνούς ορθής πίστεως, θα χάσωμεν και την παρούσαν ζωήν και την μέλλουσαν και ως άτομα και ως Έθνος…  Ας το εντυπώσωμεν καλώς εις τον νουν μας. «Έξω της Εκκλησίας ουδεμία σωτηρία». Και έξω της Εκκλησίας είναι πας όστις δεν είναι εντός της Ορθοδοξίας. Ακουσάτωσαν ταύτα και οι απόστολοι της κακής ειρήνης και της μισητής αγάπης, μισητής από τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του…

θ.μ.δ.