ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΝΟΝ ΑΡΙΘΜΩΝ; -- Γράφει ὁ π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς,Ὁμότιμος Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Θὰ ἦταν, θλιβερὸ σφάλμα, ἂν ἐπικρατοῦσε ἡ λογική τῶν ἀριθμῶν καὶ ἡ ἄποψη, ὅτι ἡ Χώρα μας κινδυνεύει μόνο ἀπὸ τὴν ὑπογεννητικότητα καὶ τὴν μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν τέκνων της. Ἀπὸ μιὰ ἄποψη αὐτὸ εἶναι πράγματι γεγονός, καὶ συνιστᾶ πρόβλημα ὑπαρκτὸ καὶ ὑπο λογίσιμο. Ἡ ἁπλῆ αὔξηση ὅμως τοῦ πληθυσμοῦ, μὲ τὰ δεδομένα τοὺ κόσμου, στὸν ὁποῖο ἔχουμε ἐνταχθεῖ, τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς, δὲν εἶναι σωτηρία, ἂν δὲν συνδέεται μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀνάπτυξη καὶ καλλιέργεια τῶν νέων Ἑλλήνων. Ὁ περιορισμὸς καὶ ἀπὸ μᾶς τοῦ προβλήματος στὸ ποσοτικὸ πλαίσιο δικαιώνει κυρίως τοὺς πολιτικοὺς τῶν εὔκολων λύσεων, ποὺ βλέπουν τοὺς μετανάστες στὴν Χώρα μας ὡς λύση καὶ εὐκαιρία ἀντιμετώπισης τῆς ὑπογεννητικότητάς μας. Βέβαια, ὑπάρχει ἀντίδραση σὲ μιὰ τέτοια θέση, ἀλλὰ ἡ προσέγγιση τοῦ προβλήματος δὲν παύει νὰ γίνεται μὲ φυλετικὲς καὶ αἱματολογικὲς προϋποθέσεις. «Νὰ σωθεῖ τὸ αἷμα τῆς φυλῆς, νὰ μὴ χαθεῖ ἡ ράτσα».

Λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι καὶ ὁ Ἐφιάλτης ἑλληνικὸ αἷμα εἶχε στὶς φλέβες του, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ γίνει προδότης τῶν συνελλήνων του, δηλαδὴ ἀνθέλληνας στὴν οὐσία. Γιὰ τὸν ὀρθόδοξο ὅμως Ἕλληνα δύναμη σωστικὴ δὲν εἶναι τὸ αἷμα, ἀλλὰ τὸ ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα. Ἡ αἱματολογικὴ σχέση ἔχει δευτερεύουσα σημασία. Στὴν Πίστη μας ἡ ἁγιοπνευματική συγγένεια ἔχει τὴν κύρια σημασία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἑνωτικὸ στοιχεῖο στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης –Ρωμανίας, ὅπως καὶ στὴν Ἐθναρχία, ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία, ποὺ ἑλληνοποιοῦσε πολιτιστικὰ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία, καὶ ἀδελφοποιοῦσε τοὺς ὑπηκόους της. Αὐτὸ ὑποδεικνύουν Ἅγιοι, μὴ ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ὅπως ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἐφραὶμ καὶ Ἰσαὰκ οἱ Σύροι κ.ἄ. Μέσα στὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιὰ σώζονται τὰ κάθε λογῆς σύνορα τοῦ Ἔθνους. Εἶναι σύνορα πρῶτα πνευματικὰ καὶ μετὰ γεωγραφικά. Ἡ αὔξηση τῶν γραικύλων καὶ γενιτσάρων πρὸς τὴν Ἀνατολὴ ἢ τὴν Δύση, μόνο σωτηρία τοῦ Ἔθνους δὲν εἶναι, ἀλλὰ καταστροφὴ καὶ θάνατός του. Ἐκεῖ δὲ μαθηματικὰ ὁδηγεῖ ἡ ἀλλοτρίωσή μας. Κάποτε εἴχαμε οἱ Ἕλληνες τόσο ψυχικοπνευματικὸ δυναμισμό, ριζωμένοι ὅπως ἤμαστε μέσα στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ποὺ μπορούσαμε, φυσικὰ καὶ ἀβίαστα, νὰ ἐξελληνίζουμε καὶ ὀρθοδοξοποιοῦμε τοὺς ἄλλους. Οἱ Ξένοι, μετέχοντας στὴν παιδεία μας, κατὰ τὸν Ἰσοκράτη, ἐντάσσονταν στὸν πολιτισμὸ μας καὶ γίνονταν Ἕλληνες, συχνὰ τρανότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Ἡ ἑλληνίδα γυναίκα, ἐξ ἄλλου, ὡς σταθερὸς φορέας τοῦ πολιτισμοῦ μας, μέσα ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη της ἑλληνοποιοῦσε τὸν ξένο σύζυγο καὶ τὰ παιδιὰ της. Αὐτὸ συνεχιζόταν μέχρι πρόσφατα στὸν ἑλληνισμὸ τῆς διασπορᾶς. Σήμερα, ἀντίθετα, ἀφελληνιζόμεθα στὴν ἴδια μας τὴν Χώρα, λόγω τῆς κακῆς ποιότητας καὶ τῶν ἐλλείψεων τῆς παιδείας μας, τῆς νοθεύσεως τῆς ἱστορίας μας καὶ τῆς συνειδήσεώς μας καὶ τελικὰ τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ ἀλλαγὴ τῶν συστατικῶν τῆς ταυτότητάς μας, ἡ ἀναιμικὴ ἑλληνικότητα χωρισμένη ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Πράξη, παράγει ἕνα Λαό, μὲ νοθευμένη ταυτότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀπέχθεια καὶ ἀποστροφὴ πρὸς τὴν παράδοσή μας, μὲ συνέπεια τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἐκστάσεως ἀπὸ ὅ,τι συνιστᾶ τὸν Ἕλληνα τῆς ἱστορίας μας, ὅπως ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Σολομός, ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ Κόντογλου, ὁ Σεφέρης. Φθάσαμε νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τὴν ἴδια τὴν οὐσία μας καὶ νὰ ζητοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅ,τι μᾶς τὴν θυμίζει. Ἔχουν πληθυνθεῖ ἐκεῖνοι καὶ μάλιστα οἱ νέοι, ποὺ προτείνουν νὰ παύσουν οἱ παρελάσεις καὶ νὰ μὴν τιμῶνται οἱ ἐθνικὲς ἑορτὲς μας, οἱ βασικὲς δηλαδή εὐκαιρίες ἀναρρίπισης τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης. Ἡ ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος καὶ τῆς ἐθνικότητας στὶς ταυτότητες, ὡς ἐπίσημη ἔκφραση ἐπιδίωξης τοῦ ἀφελληνισμοῦ μας, ὁριοθετεῖ τὸ πλαίσιο ἀνάπτυξης τῆς ἀποεθνικοποιήσεώς μας. Ἐκεῖνοι δέ, ποὺ κατεργάζονται ὅλα αὐτά, ὄχι πιὰ στὶς ταυτότητες, ἀλλὰ καὶ στὸν ἐθνικό μας βίο, ὀνομάζονται Ἕλληνες. Χωρὶς Ἑλλάδα ὅμως καὶ Ὀρθοδοξία Ἕλληνες δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν. Ἐξ ἄλλου, ὅσα ὁ κ. Henry Kissinger προέτεινε γιὰ τὸν ἀφελληνισμὸ μας τὸ 1974 δείχνουν, ὅτι καὶ οἱ Ξένοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, συνεργαζόμενοι μὲ τοὺς δικοὺς μας γραικύλους. Ὁ Ἕλληνας σὲ ὅλη τὴν μακρὰ ἱστορικὴ διάρκειά του λειτουργεῖ ὡς φῶς καὶ φωτοδότης τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Αὐτὴ εἶναι ἡ καθιερωμένη πιὰ καὶ καταξιωμένη ἱστορικὴ παρουσία του. Τὸ μεγαλύτερο καὶ σπουδαιότερο ἐπίτευγμα τῶν ἀρχαίων λαῶν ἦταν ἡ μέθεξη τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς σοφίας τῶν Ἑλλήνων. Μὲ τὴν ἔνταξη δὲ τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια ὁ Ἕλληνας στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Μητέρων μας, ἔγινε μέτοχος τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ αὐτὸ πιὰ μεταδίδει στὸν κόσμο, συνδυάζοντας τὴν «ἐπίγεια» σοφία μὲ τὴν «ἄνωθεν κατερχομένην» (Ἰακ. 3,15), ὅπως οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Διὰ τῶν Ἁγίων μας «φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι»! Σώζεται, συνεπῶς, καὶ ἐπιβιώνει ὁ Ἑλληνισμός, ὅπως διαμορφώθηκε στὴν ἕνωσή του μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ὅταν κάθε Ἕλληνας πολίτης γίνεται φορέας τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, καὶ ἐνσαρκώνει τὸ φρόνημα τὼν Πατέρων μας. Ἀντίθετα, τὸ Ἔθνος κινδυνεύει, ἔστω καὶ ἂν οἱ ἀριθμοὶ εὐημεροῦν, ὅταν μὲ τὴν ξενομανία καὶ ξενοδουλεία μας εἰσάγουμε τρὸπο ζωῆς καὶ ἤθη, ποὺ ἀναιροῦν ἀμετακίνητα συστατικὰ τῆς ταυτότητάς μας, ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Γλώσσα, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας. Δίκαια προκαλεῖ τρόμο ἡ «δημογραφικὴ ἔκρηξη» τῶν βορείων γειτόνων μας, ὅπως καὶ ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τους στὴν Χώρα μας. Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν εἶναι μόνον ὁ ἀριθμὸς τους, ὅπως καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ξένων, ποὺ ἡ ἀνύπαρκτη μεταναστευτικὴ πολιτικὴ καὶ ἡ ὑποταγή μας σὲ ξένα κελεύσματα, συσσώρευσαν στὴν Χώρα μας. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ στὴν Ἑλλάδα, σχεδὸν κατὰ κανόνα, ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἰσχυρότατο ἐθνικιστικὸ πνεῦμα καὶ ἔντονο ἀνθελληνισμό, δὲν ξεχνοῦν δὲ τοὺς στόχους τῆς ἡγεσίας τους. Πρὶν ἀπὸ καιρὸ διάβασα στὸν τύπο, ὅτι ὁ γνωστὸς ἀλβανὸς σημαιοφόρος Ὀδυσσέας Τσινάϊ, μὲ σπουδὲς ἤδη στὸ Χάρβαρντ, τὸ φυτώριο τῆς παγκόσμιας ἡγεσίας, ἑτοιμάζεται νὰ ἡγηθεῖ κόμματος ἀλβανοελληνικοῦ στὶς Εὐρωεκλογές. Εἶναι ἡ μεθοδευμένη πορεία πρὸς Ἀλβανικὸ Κόμμα στὴ Χώρα μας γιὰ τὴν μελλοντικὴ διεκδίκηση τῆς ἐξουσίας. Ὅσοι κάπως δειλὰ προβλέπουν σὲ λίγες δεκαετίες ξένη ἡγεσία στὴ Χώρα μας ἴσως εἶναι περισσότερο ὀξυδερκεῖς ἀπὸ ὅσο φανταζόμεθα, μολονότι οἱ κυβερνῶντες μᾶς ὑπενθυμίζουν καθησυχαστικά, ὅτι οἱ μετανάστες στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι «μειονότητες». Τὸ ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι: Ποιὸς θὰ προλάβει αὐτὲς τὶς κινήσεις; Ποιὸς θὰ ἀναχαιτίσει παρόμοια σχέδια στὴν Χώρα μας; Ἀφελληνισμένοι καὶ ἀποορθοδοξοποιημὲνοι πολιτικοὶ εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνοι ἀπὸ ὅσο οἱ ξένοι γιὰ ἱστορικὴ συνέχειά μας. Καὶ ἄν, ἀκόμη, διπλασιασθεῖ στὸ διάστημα αὐτὸ ἢ καὶ τριπλασιασθεῖ ὁ πληθυσμός μας, οἱ ἀφελληνισμένοι Ἕλληνες δὲν μποροῦν νὰ σώσουν τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Ναί, καθ᾽ ὑπερβολὴν τὸ ὁμολογῶ: Προτιμῶ νὰ γεμίσει ἡ Χώρα μας ἀπὸ ἀφρικανοὺς ἢ ἀσιάτες, μὲ ἑλληνορθόδοξο φρόνημα, παρὰ νὰ κατοικεῖται ἀπὸ «Ἕλληνες» ἐντὸς εἰσαγωγικῶν. Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ Πατροκοσμᾶς, ὅταν ἔλεγε στὸ κήρυγμά του:«Ψυχή καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται…». Τὸ ἀπόλυτο κριτήριο τῆς ἑλληνικότητας εἶναι ἡ ἐσωτερική, καρδιακή, σχέση μὲ τοὺς Πατέρες καὶ Προγόνους μας…Νὰ βλέπουμε τὰ μνημεῖα καὶ τὰ δημιουργήματά τους, ὅπως ἔβλεπε ὁ Μακρυγιάννης τὸ ἄγαλμα, ποὺ ἤθελαν νὰ πουλήσουν οἱ στρατιῶτες: «Γι᾽ αὐτὰ πολεμήσαμε», τοὺς εἶπε… Ὁ συνειδησιακὸς ἀφελληνισμὸς εἶναι ἡ πνευματικὴ ὑπογεννητικότητα καὶ ὁ καλπάζων θάνατος, ποὺ κυοφορεῖται μέσα στὴν ψυχή μας. Σὲ λίγο θὰ πνέουμε τὰ λοίσθια ὄχι λόγω τῆς αὐξήσεως τῶν μεταναστῶν, ἀλλὰ λόγω τῆς ὀλιγαριθμίας τῶν ἀληθινὰ Ἑλλήνων. Οἱ λίγοι Ἕλληνες ἦταν πάντοτε φοβεροὶ στοὺς ἐχθρούς, καὶ ἂν ἀκόμη ὑποδουλώνονταν, δὲν ἔχαναν τὴν ἑλληνικότητά τους. Μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη ψυχὴ τους νικοῦσαν τὴν δουλεία. Αὐτὸ συνέβη ἐπανειλημμένως στὴν ἱστορία μας. Τὸ φάρμακο ποὺ νικᾶ τὸν πνευματικὸ θάνατό μας, εἶναι ἡ μετάγγιση στὰ παιδιὰ μας τοῦ πνεύματος τῶν Ἁγίων μας. Ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς πρέπει νὰ ἐπιζήσει καὶ ἀριθμητικά, ἀλλὰ καὶ συνειδησιακά. Ὄχι «γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ὁ φυλετικὸς μας σπόρος», ἀλλὰ κυρίως διότι εἶναι ἀκόμη ἡ καθαρότερη φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν σημερινὸ κόσμο. Γιὰ νὰ συνεχίσει ὅμως τὴν φωτιστικὴ ἀποστολή του, πρέπει νὰ γνωρίζει καὶ νὰ ἐνσαρκώνει συνεχῶς τὶς ἑλληνορθόδοξες καταβολές του.