Ἡ εὐεργετικὴ ἐπίδρασις τῆς Ὀρθοδοξίας -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οι κοσμικοί ἄνθρωποι ἀγνοοῦν ἀκόµη καί τά βασικά στοιχεῖα τῆς θρησκείας. Ὅ,τι γνωρίζουν εἶναι ἀπό τόν καιρό πού φοιτοῦσαν στό σχολεῖο. Συνήθως µένουν στά ἐξωτερικά, στά σκάνδαλα καί τίς ἀπαράδεκτες συµπεριφορές µερικῶν κληρικῶν, ἐνῶ ἀµφισβητοῦν τούς ἐνάρετους καί γενικά τούς χριστιανούς, πού ἔχουν συνέπεια στή ζωή τους καί τηροῦν τίς ἐντολές. Ζοῦν µακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀνεπηρέαστοι ἀπό τή διδασκαλία της καί χωρίς τήν εὐεργετική ἐπίδραση πού ἀσκεῖ. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὑστεροῦν πνευµατικά καί χαµοσέρνονται χωρίς ἰδανικά καί ὁράµατα. Ζοῦν γιά νά τρῶν καί νά διασκεδάζουν, ἱκανοποιώντας ὅλα τά ἁµαρτωλά τους πάθη. Τίποτα πιό πέρα καί πιό πάνω. Ἔτσι αὐτοκαταδικάζονται καί τελειώνει ἡ ζωή τους, ἀδόξως θά ἔλεγα, χωρίς τήν προσδοκία τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τήν πνευµατική ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας στή ζωή τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου πρέπει ἰδιαίτερα νά τονίζουν οἱ κληρικοί καί οἱ θεολόγοι, γιατί παίζει σηµαντικό ρόλο στήν ὅλη ἐξέλιξή του καί τόν προφυλάσσει ἀπό πολλούς πειρασµούς.

Ἕνας θεολόγος, ἀναφερόµενος, στό θέµα αὐτό, ἐπισηµαίνει τά ἑξῆς: «Ἡ Ὀρθοδοξία στή γενικώτερη θεώρησή της, ἐκτός ἀπό τό δόγµα, τήν ὀρθή πίστη καί τό σωστό βίωµα, εἶναι µιά συνεχής καί ἀκοίµητη φροντίδα νά παραµείνει τό πνεῦµα τοῦ ἀνθρώπου νηφάλιο καί ἀνεπηρέαστο ἀπό τίς δυνάµεις ἐκεῖνες τοῦ κακοῦ, οἱ ὁποῖες συσκοτίζουν τή σκέψη, θολώνουν τό νοῦ, διαταράσσουν τήν πνευµατική καί συναισθηµατική ἰσορροπία τοῦ ἀτόµου καί τό ὁδηγοῦν στήν ἄρνηση αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεώς του, στήν ἀµαύρωση τῆς “εἰκόνος τοῦ Θεοῦ”» (Ἀθανασίου Ἰ. Δεληκοστοπούλου, Ὀρθοδοξία. Ἡ σύγχρονη πρόκληση. Ἀθήνα 1986, σελ. 17- 18). Εἶναι µακάριοι ὅσοι ἐπιλέγουν τήν πνευµατική ζωή, γιατί ἐξασφαλίζουν ἰσορροπία σέ κάθε τους βῆµα, ἀλλά καί τήν αἰώνια ζωή. Ἔχουν προσανατολισµό, γεύονται γλυκεῖς καρπούς, βιώνουν συγκλονιστικές ἐµπειρίες στήν προσευχή καί τή µετάνοια, ἀλλά καί τήν ἔµπρακτη ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς. Ὅλα αὐτά ὅµως δέν τά κατανοοῦν οἱ κοσµικοί καί ἄσχετοι περί τήν πίστη ἄνθρωποι. Τά θεωροῦν θεωρίες, πού δέν ἔχουν καµιά πνευµατική ἀξία, γι᾿ αὐτό καί δέν κάνουν τήν παραµικρή προσπάθεια νά τά ἀποκτήσουν. Μόνο ἐάν συναντήσουν κάποιον ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού τά ζεῖ µπορεῖ νά πεισθοῦν καί νά ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς. Αὐτό ὅµως εἶναι σπάνιο, ἀφοῦ οἱ ἀληθινοί χριστιανοί εἶναι λίγοι καί δυσεύρετοι. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει ἰδιαίτερα νά ἀσχοληθεῖ µέ τούς κληρικούς, µέ τήν πνευµατική τους ἀναβάθµιση καί τό ἦθος τους, γιά νά ἀποφεύγονται τά σκάνδαλα, τά ὁποῖα ἀποµακρύνουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό, ἀλλά ἀποτελοῦν καί ἐπιχειρήµατα ἐκείνων πού πολεµοῦν τὴ χριστιανική διδασκαλία. Μόνο µέ ἄξιους κληρικούς θά µπορέσει νά ἐπηρεάσει οὐσιαστικά τό λαό καί νά τόν ὁδηγήσει στή σωτηρία.