ο και μαθητής χρηματίσας του Αγίου Νήφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ξίφει
τελειούται.
Μακάριος ο αοίδιμος Οσιομάρτυς
ποίαν μεν είχε πατρίδα, και ποίων γονέων ήτο υιός, δεν εφανέρωσεν ιστορία
ιδιαιτέρα· ότι δε υπήρξε μαθητής του αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
κυρίου Νήφωνος, ωραίος μεν το σώμα, ωραιότερος δε την ψυχήν, και ότι μαρτυρικόν
τέλος έλαβε, το ευρίσκομεν γεγραμμένον εις τον Βίον τού αυτού Αγίου Νήφωνος.
Ούτος λοιπόν ο τη αληθεία μακάριος υπήρξεν εις από τους μεγάλους αγωνιστάς της
εν Χριστώ ασκήσεως και της ακριβείας του μοναδικού βίου φύλαξ, και ζηλωτής εν
πάσι των αρετών του διδασκάλου του Αγίου Νήφωνος· φθάσαντος δε εις το άκρον και
τέλειον της θείας αγάπης, εφλέγετο καθ’ εκάστην η καρδία του και επόθει όπως
αξιωθή και τελειώση την ζωήν του δια μαρτυρικού θανάτου. Εφανέρωσε όθεν τον
πόθον και τον ένθεον τούτον σκοπόν του εις τον Άγιον Νήφωνα, ευρισκόμενον τότε
εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου, κατά την δευτέραν φοράν της εις το Άγιον Όρος
ελεύσεώς του. Ο δε, ακούσας τον σκοπόν του, και γνωρίσας ότι είναι κατά θείαν
βούλησιν, είπεν εις αυτόν· «Άπελθε, τέκνον, εις την οδόν του Μαρτυρίου, ότι
κατά την προθυμίαν σου θεόθεν θ’ αξιωθής να λάβης τον στέφανον της αθλήσεως και
θα αγάλλεσαι αιωνίως μετά των Μαρτύρων και των Οσίων». Και ποιήσας ευχήν, και
σφραγίσας αυτόν δια του σημείου του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και
καταφιλήσας, απέλυσεν αυτόν εν ειρήνη. Ο δε ευλογημένος Μακάριος, οπλισθείς δια
των ευχών του Αγίου, εξήλθε χαίρων από το Όρος και έτρεχεν ίνα φθάση εις τον
ποθούμενον αγώνα· κατευοδωθείς δε εις την Θεσσαλονίκην, βλέπει εκεί συνηγμένον
πλήθος πολύ Οθωμανών και αρχίζει ευθύς να διδάσκη παρρησία, ότι ο Χριστός είναι
Υιός του Θεού, όστις κατήλθεν από τους κόλπους του Πατρός, και έγινε δι’ ημάς
άνθρωπος και ούτω καθεξής εκήρυττε λεπτομερέστατα όλα τα της ενσάρκου
οικονομίας του Χριστού. Ακούσαντες δε οι Οθωμανοί ταύτα, ώρμησαν κατ’ αυτού
μετά μαχαιρών και ξύλων και κτυπώντες αυτόν κατεπλήγωσαν όλον του το σώμα, ώστε
έτρεχε το αίμα ποταμηδόν από τας πληγάς· έπειτα έβαλον αυτόν εις την φυλακήν.
Το δε πρωϊ συναχθέντες έφερον τον Μάρτυρα εις το κριτήριόν των, και κατ’ αρχάς
μεν τον εκολάκευον, υποσχόμενοι πλούσια δώρα δια να τον μεταστρέψωσιν από την
πίστιν του Χριστού εις την θρησκείαν των. Αλλ’ ο Μάρτυς του Χριστού μετά
παρρησίας απεκρίνετο· «Είθε και σεις να γνωρίσητε την αληθινήν και ακατηγόρητον
πίστιν ημών των Χριστιανών, και να βαπτισθήτε εις το όνομα του Πατρός, και του
Υιού, και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος και να
ελευθερωθήτε από την πεπλανημένην θρησκείαν σας». Καθώς ήκουσαν ταύτα οι
Τούρκοι, ήρπασαν παρευθύς τον Μάρτυρα και κτυπώντες αυτόν, και δια μαχαιρών
κεντώντες το σώμα του και καταπληγώνοντες αυτό, τέλος απέκοψαν και την τιμίαν
αυτού κεφαλήν, κατά την ιδ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου του έτους αφκζ΄
(1527) και τοιουτοτρόπως έλαβεν ο Οσιος τον αδαμάντινον στέφανον του Μαρτυρίου.
Ο δε Άγιος Νήφων, ευρισκόμενος εις το Βατοπαίδιον, επληροφορήθη εκ Πνεύματος
Αγίου το μαρτυρικόν τέλος του Μακαρίου και είπε προς τον άλλον του μαθητήν
Ιωάσαφ· «Γίνωσκε, τέκνον μου, ότι ο συνάδελφός σου Μακάριος ετελεύτησε σήμερον
μαρτυρικώς, και υπάγει ήδη εις τους ουρανούς, ίνα συγχαίρη εκεί εις τους
ενδόξους χορούς των Οσίων και των Μαρτύρων»· ων ταις πρεσβείαις αξιωθείημεν και
ημείς της ουρανίου μακαριότητος. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου