Η Ανώτατη Εκπαίδευση θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν οι βάσεις και οι επιτυχόντες σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Το υπουργείο ανακοίνωσε ότι οκτώ στους 10 μαθητές των Γενικών Λυκείων περνούν σε κάποια σχολή. Κρίνοντας από τις «βάσεις» του τρία και του τέσσερα σε πληθώρα «ανώτατων» εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, να υποθέσω ότι οι δύο που δεν πέρασαν ή δεν συμπλήρωσαν μηχανογραφικό ή επέλεξαν σχολές με μεγαλύτερη βάση. Διαφορετικά, επιτυχόντες θα μπορούσαν να είναι όλοι οι απόφοιτοι λυκείου.
Το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε λύκειο, όλοι πρέπει να έχουν τελειώσει ένα και κάθε γειτονιά πρέπει να έχει ένα. Το πτυχίο έχει γίνει απολυτήριο, όλοι πρέπει να έχουν ένα. Η επιστήμη είναι σχολικό μάθημα, όλοι μπορούν να το μάθουν απέξω και να το περάσουν. Ο πτυχιούχος, αν τελικά τα καταφέρει, είναι πλέον σαν απόφοιτος λυκείου, με ένα πληθωρισμένο χαρτί σε μια χαοτική αγορά εργασίας.
Με θλίψη σκέφτομαι ότι σε αυτήν τη χώρα, όπου όλες οι έννοιες και οι αξίες κακοποιήθηκαν όσο δεν παίρνει, έχει έρθει η στιγμή να ορίσουμε ξανά τι σημαίνουν πανεπιστήμιο, επιστήμη και επιστήμονας. Κάτι που ξεχάσαμε τις χρυσές δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, όταν η χώρα γνώριζε την (υπ)ανάπτυξη.
Το κακό στην Ανώτατη Εκπαίδευση άρχισε με τη μετατροπή των ΚΑΤΕΕ διετούς φοίτησης σε ΤΕΙ. Συνεχίστηκε με την ανεξέλεγκτη αύξηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ, που είχε ως αποτέλεσμα και την αύξηση των θέσεων των φοιτητών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος, περάσαμε στην αναβάθμιση των ΤΕΙ, με τις καθαρά τεχνικές ειδικότητες, σε πανεπιστήμια, όπου εν μια νυκτί διάφορα τεχνικά επαγγέλματα έγιναν επιστήμες. Στο μεταξύ, καταργήθηκε η βάση του 10 και μπορούσε να γίνει φοιτητής μαθητής που σε άλλες εποχές δεν θα τελείωνε ούτε το λύκειο. Οι δε «πανεπιστημιακοί» προσλαμβάνονταν με βάση την κομματική τους ταυτότητα και ουχί την επιστημονική τους κατάρτιση και διάκριση.
Ολα αυτά έγιναν με τεράστιο κόστος για την ελληνική οικονομία, η οποία εδώ και δεκαετίες συντηρεί ένα σωρό άχρηστες σχολές, που αντί να καταργεί πολλαπλασιάζει. Ενας εκ των σκοπών ήταν η ικανοποίηση μιας μάζας ψηφοφόρων που ήθελε να δει τον γόνο δημόσιο υπάλληλο και όχι άξιο εργαζόμενο στη γη ή σε μια τέχνη. Τελικά τον βλέπει άνεργο, απογοητευμένο με τα χρόνια του χαμένα.
Η πολιτική θέση ότι το πανεπιστήμιο ενισχύει την τοπική οικονομία και όχι την επιστήμη και μαζεύει ψήφους κατέστρεψε και το πανεπιστήμιο και τη νέα γενιά. Η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Η χώρα δεν αντέχει ούτε άλλα πεταμένα λεφτά ούτε άλλες χαμένες γενιές.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν οι βάσεις και οι επιτυχόντες σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Το υπουργείο ανακοίνωσε ότι οκτώ στους 10 μαθητές των Γενικών Λυκείων περνούν σε κάποια σχολή. Κρίνοντας από τις «βάσεις» του τρία και του τέσσερα σε πληθώρα «ανώτατων» εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, να υποθέσω ότι οι δύο που δεν πέρασαν ή δεν συμπλήρωσαν μηχανογραφικό ή επέλεξαν σχολές με μεγαλύτερη βάση. Διαφορετικά, επιτυχόντες θα μπορούσαν να είναι όλοι οι απόφοιτοι λυκείου.
Το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί σε λύκειο, όλοι πρέπει να έχουν τελειώσει ένα και κάθε γειτονιά πρέπει να έχει ένα. Το πτυχίο έχει γίνει απολυτήριο, όλοι πρέπει να έχουν ένα. Η επιστήμη είναι σχολικό μάθημα, όλοι μπορούν να το μάθουν απέξω και να το περάσουν. Ο πτυχιούχος, αν τελικά τα καταφέρει, είναι πλέον σαν απόφοιτος λυκείου, με ένα πληθωρισμένο χαρτί σε μια χαοτική αγορά εργασίας.
Με θλίψη σκέφτομαι ότι σε αυτήν τη χώρα, όπου όλες οι έννοιες και οι αξίες κακοποιήθηκαν όσο δεν παίρνει, έχει έρθει η στιγμή να ορίσουμε ξανά τι σημαίνουν πανεπιστήμιο, επιστήμη και επιστήμονας. Κάτι που ξεχάσαμε τις χρυσές δεκαετίες του ‘80 και του ‘90, όταν η χώρα γνώριζε την (υπ)ανάπτυξη.
Το κακό στην Ανώτατη Εκπαίδευση άρχισε με τη μετατροπή των ΚΑΤΕΕ διετούς φοίτησης σε ΤΕΙ. Συνεχίστηκε με την ανεξέλεγκτη αύξηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ, που είχε ως αποτέλεσμα και την αύξηση των θέσεων των φοιτητών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος, περάσαμε στην αναβάθμιση των ΤΕΙ, με τις καθαρά τεχνικές ειδικότητες, σε πανεπιστήμια, όπου εν μια νυκτί διάφορα τεχνικά επαγγέλματα έγιναν επιστήμες. Στο μεταξύ, καταργήθηκε η βάση του 10 και μπορούσε να γίνει φοιτητής μαθητής που σε άλλες εποχές δεν θα τελείωνε ούτε το λύκειο. Οι δε «πανεπιστημιακοί» προσλαμβάνονταν με βάση την κομματική τους ταυτότητα και ουχί την επιστημονική τους κατάρτιση και διάκριση.
Ολα αυτά έγιναν με τεράστιο κόστος για την ελληνική οικονομία, η οποία εδώ και δεκαετίες συντηρεί ένα σωρό άχρηστες σχολές, που αντί να καταργεί πολλαπλασιάζει. Ενας εκ των σκοπών ήταν η ικανοποίηση μιας μάζας ψηφοφόρων που ήθελε να δει τον γόνο δημόσιο υπάλληλο και όχι άξιο εργαζόμενο στη γη ή σε μια τέχνη. Τελικά τον βλέπει άνεργο, απογοητευμένο με τα χρόνια του χαμένα.
Η πολιτική θέση ότι το πανεπιστήμιο ενισχύει την τοπική οικονομία και όχι την επιστήμη και μαζεύει ψήφους κατέστρεψε και το πανεπιστήμιο και τη νέα γενιά. Η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Η χώρα δεν αντέχει ούτε άλλα πεταμένα λεφτά ούτε άλλες χαμένες γενιές.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου