ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΣΩΤΗΡΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ -- Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Συχνά ὁ χριστιανός, κουρασμένος ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες και ἀπογοητευμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους πού συναναστρέφεται, ζητάει νά μάθει ἁπλά πράγματα γιά τήν πνευματική ζωή ἤ καλύτερα νά τοῦ ὑπενθυμίσει κάποιος μερικά βασικά καθήκοντα. Ἐπιθυμεῖ μιά ἐσωτερική ἀνασυγκρότηση, πού συνοψίζεται στό ἐρώτημα: «Τί πρέπει νά κάνω; Ποῦ νά στρέψω τήν προσοχή μου;». Τήν ἀπάντηση εὔκολα μπορεῖ νά τήν βρεῖ στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ και εἰδικότερα στούς μακαρισμούς. Ζητάει λοιπόν ὁ Χριστός νά εἶναι ὁ χριστιανός «πτωχός τῷ πνεύματι», πενθῶν καί «καθαρός τῇ καρδίᾳ». Αὐτές εἶναι οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, προκειμένου ἡ ζωή του να εἶναι ὄντως χριστιανική. Ἄς τίς δοῦμε ἀναλυτικότερα. Ὁ πτωχός τῷ πνεύματι συναισθάνεται ὅτι ὑστερεῖ στά πνευματικά, ὅτι δεν ἔχει καμιά οὐσιαστική πρόοδο και ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά ἀπό το Θεό. Συγχρόνως πενθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί τίς καθημερινές του πτώσεις, ἀλλά καί γιά τό κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο καί γίνεται πηγή μεγάλης δυστυχίας στους ἀνθρώπους.

Μέ τό πένθος του αὐτό ὁδηγεῖται πιό κοντά στό Θεό, ἀποκτᾶ τήν ὑψοποιό ταπείνωση καί καθαρίζεται ἡ καρδιά του. Συγχρόνως σταθεροποιεῖται στην πνευματική ζωή καί τά κριτήριά του εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά ἀπό ἐκεῖνα τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Θά ἦταν λάθος, ἄν κάποιος ἰσχυριζόταν ὅτι ὁ κατά Θεόν ἄνθρωπος εἶναι ἐσωστρεφής και ἀδιάφορος γιά τό τί συμβαίνει στήν κοινωνία. Θά ἔλεγα ὅτι συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Εἶναι εὐαίσθητος ἀπέναντι στούς συνανθρώπους του, πονάει γιά τά προβλήματά τους καί προσπαθεῖ, τό κατά δύναμη, νά συμβάλει στη λύση τους. Δέν ἡσυχάζει μέ τή δική του μακαριότητα. Θέλει καί οἱ ἄλλοι νά συνδεθοῦν οὐσιαστικά με τό Θεό. Γι᾽ αὐτό εἶναι ἐλεήμων, εἰρηνοποιός ἀλλά καί διαφωτιστικός. Προσφέρει ὅ,τι μπορεῖ στους φτωχούς καί ἀναξιοπαθοῦντες, ἐκδηλώνοντας τήν ἀγάπη του προς αὐτούς. Μεταδίδει τή δική του ἐσωτερική εἰρήνη καί στους ἄλλους, ἐπιλύοντας τίς ὅποιες διαφορές ἔχουν μεταξύ τους. Τό ἔργο αὐτό δέν εἶναι εὔκολο, γιατί οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν διαφορές εἶναι ἄκαμπτοι καί ἐπίμονοι και συχνά ἐπιτίθενται στούς διαμεσολαβητές, στούς ὁποίους δέν ἀναγνωρίζουν τέτοια ἁρμοδιότητα. Ὁ ἀληθινός χριστιανός δέν περνάει τήν παροῦσα ζωή χωρίς πονό καί θλίψη. Δέχεται κατηγορίες, ἐπιθέσεις καί διωγμούς, γιά τον ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἀκολουθεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί γίνεται, χωρίς ὁ ἴδιος νά τό ἐπιδιώκει, ἐλεγκτής τῶν ἁμαρτωλῶν και ἀντίχριστων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν τήν σύγκριση μαζί του καί φυσικά οὔτε τήν ἀποκάλυψη τῶν σκοτεινῶν πτυχῶν τῆς ζωῆς τους. Ὁ Χριστός ἔχει προειδοποιήσει ὅτι οἱ ἄνθρωποι, πού θά πιστέψουν στή διδασκαλία του, θά ἀντιμετωπίσουν δυσκολίες καί διωγμούς, ἀλλά ἡ ἀνταμοιβή τους θα εἶναι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτό στήν παροῦσα ζωή πρέπει να χαίρονται, καί ὅταν οἱ ἄλλοι τούς καταδιώκουν. Εἶναι χαρακτηριστικά καί ἀξιομνημόνευτα τά λόγια του: «Μακάριοι ὅσοι διώκονται γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ θελήματος τοῦΘεοῦ, γιατί σ᾽ αὐτούς ἀνήκει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι εἶστε, ὅταν σᾶς χλευάσουν και σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς κακολογήσουν μέ κάθε ψεύτικη κατηγορία ἐξαιτίας μου. Νά αἰσθάνεστε χαρά καί ἀγαλλίαση, γιατί θ᾽ ἀνταμειφθεῖτε μέ τό παραπάνω. Ἔτσι καταδίωξαν καί τούς προφῆτες πρίν ἀπό σᾶς». Στήν ἐποχή μας οἱ χριστιανοί δέν διώκονται φανερά. Δέν ἐκδίδονται διατάγματα ἐναντίον τῆς ᾽Εκκλησίας. Ὡστόσο, ἔμμεσα περιθωριοποιοῦνται. Οἱ κοσμικοί δεν τούς θέλουν ἀνάμεσά τους. Ἡ παρουσία τους τούς ἐνοχλεῖ. Τό ἦθος τους τούς ἐλέγχει. Ὁ λόγος τους τούς ἐρεθίζει, γιατί διαπιστώνουν ὅτι τά δικά τους λόγια καί τά ὅποια ἐπιχειρήματά τους δέν ἔχουν καμιά σοβαρότητα καί δέν εἶναι ἀξιόπιστα. Οἱ ἀντιδράσεις αὐτές τῶν κοσμικῶν ἐπιβεβαιώνουν τό ἀνώτερο ἦθος τῶν χριστιανῶν. Και αὐτό εἶναι καλό καί ὠφέλιμο για τήν κοινωνία μας.