Ὁ κ α τ ή φ ο ρο ς -- Τοῦ κ. Δηµητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτίµου Ἐπόπτου Δηµοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως

«Ὅσο νὰ σὲ λυπηθεῖ τῆς ἀγάπης ὁ Θεὸς καὶ νὰ ξηµερώσει µίαν αὐγὴ καὶ νὰ σὲ καλέσει ὁ λυτρωµός, ὦ ψυχὴ παραδαρµένη ἀπὸ τὸ κρῖµα!...» Κωστῆς Παλαµᾶς.

Τρικυµισµένοι καὶ καταλυτικοί, χαλεποὶ καὶ ταραγµένοι, δύσκολοι καὶ κρίσιµοι εἶναι οἱ καιροί µας. Οἱ ἐποχὲς µας συρρικνώνονται ἠθικὰ καὶ χανόµαστε, µέσα στὴ µηδαµινότητα καὶ σµικρότητα τῆς ζωῆς µας, ὥστε νὰ ἀναγκαζόµαστε νὰ ἐπαναλάβουµε τὴ σπαρακτικὴ ἱκεσία τοῦ Schiller, µὲ τὸ στόµα τῆς Κασσάνδρας του: «Δός µου πίσω τὴν τύφλωσή µου». Τὸ πνεῦµα ἀργοπεθαίνει, ὑπὸ τὶς λοιδωρίες τῶν ἀµαθῶν καὶ τῶν ἀναξίων, τῶν ἐπιτηδείων καὶ τῶν καιροσκόπων καὶ µέσα στὸ πανδαιµόνιο τῶν κορυβατιώντων στοιχείων τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀρνήσεως, τῆς πλάνης καὶ τῆς καταπτώσεως. Ἕνας ἐπαίσχυντος καὶ ἀπαίσιος Μιθριδατισµὸς ἀποκοιµίζει τὴν πορεία τῆς ζωῆς µας.

Εἶναι ἐπίκαιρη ἡ φωνὴ τοῦ Ἀπολλώνιου, κατὰ τὸν 11ο µ.Χ. αἰώνα: «Ἐβαρβαρώθην οὐ χρόνιος ὡς ἀφ᾽ Ἑλλάδος, ἀλλὰ χρόνιος ἐν Ἑλλάδι». «Ἡ Δηµοκρατία µας αὐτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη τὸ δικαίωµα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητας, διότι ἔµαθε τούς πολίτες νὰ θεωροῦν τὴν αὐθάδεια ὡς δικαίωµα, τὴν παρανοµία ὡς ἐλευθερία, τὴν ἀναίδεια τοῦ λόγου ὡς ἰσότητα καὶ τὴν ἀναρχία ὡς εὐδαιµονία». (ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, 436 - 338 π.Χ.). «Οἱ µέρες µας - γράφει ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος - εἶναι δύσκολες. Ἡ Ἱστορία φυλλορροεί. Ποτέ δὲν εἶχαν τόσο γυµνωθεῖ τὰ δέντρα της. Κάποια, πολὺ µεγάλα, γεγονότα σηµειώνονται ἢ πλησιάζουν. Γεγονότα τέτοια, πού, γιὰ τὴν ὑποδοχή τους, πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι πολὺ προετοιµασµένοι. Καὶ φοβοῦµαι ὅτι ποτὲ δὲν ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τόσο ἀπροετοίµαστη, ὅσο εἶναι στὶς µέρες µας. Στὴν ἐποχὴ µας κλονίστηκαν ὅλα. Ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων ἔχει πολὺ ἀδειάσει. Οἱ πιστοί εἶναι λίγοι. Καὶ αὐτὴ ἡ πίστη τῶν πιστῶν εἶναι, ἐπίσης, λίγη. Καὶ τὸ µεταφυσικὸ κενὸ ἐκτείνεται καὶ ἐντείνεται στὴ στιγµή, ποὺ προµηνύονται οἱ πιὸ µεγάλες ἐξελίξεις, ἴσως, καὶ οἱ πιὸ µεγάλες ἀνθρώπινες δοκιµασίες στὴν ἱστορία τοῦ κόσµου. Τὰ προµηνύµατα εἶναι, πραγµατικά, πολὺ σοβαρά. Δὲν ὑπάρχουν µόνο προµηνύµατα. Ἔχουν ἀρχίσει τὰ µεγάλα γεγονότα. Καὶ ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀπροετοίµαστη. Εἶναι ἀδειανή». Τὴ γενικὴ νοσηρὴ αὐτὴ κατάσταση, ἀκολουθεῖ, δυστυχῶς, ὡς εὐπαθὴς κοινωνικὴ λειτουργία καὶ ἡ Παιδεία. «Πολιτεία ποὺ δὲν ἔχει ὡς βάση τὴν Παιδεία, εἶναι σὰν οἰκοδοµή, χτισµένη στὴν ἄµµο», ἔγραφε ὁ Διδάσκαλος τοῦ Γένους Ἀδαµάντιος Κοραῆς. «Μέσα µας, µέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο - ὑπογραµµίζει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος - ἀκόµη καὶ στὸν πιὸ δυστυχισµένο, ὑπάρχει µία µικρὴ ἑστία ἀναλαµπῆς, τὸ φῶς, ποὺ ὕµνησε ὁ Σολωµός, «ὀλίγο φῶς καὶ µακρινὸ σὲ µέγα σκότος κι ἔρµο», µιά ἐλπίδα καὶ µιά ἀπαντοχή, ποὺ σιγοκαίει στὰ ἔγκατα καὶ ποὺ ὁδηγεῖ στὶς γόνιµες ἀποδράσεις. Αὐτές, ἀκριβῶς, τὶς ἀποδράσεις ἀναζητάει ὁ ἀληθινά πνευµατικὸς ἄνθρωπος, ὁ προικισµένος, µὲ ἀρετὴ καὶ τόλµη καὶ µὲ βαθὺ ἔρωτα τοῦ ἀπόλυτου - ἔστω καὶ ἂν κινδυνεύει κάποτε νὰ καταντήσει µιά σπάνια περίπτωση, ἕνα κατάλοιπο, ἄξιο νὰ διαφυλαχθεῖ στὴν προθήκη ἑνὸς µουσείου».

«Χρόνους μᾶς ταξιδεύει, δὲ βουλιάξαμε. Χίλιους καπεταναίους τοὺς ἀλλάξαμε. Κι ἔχουμε στὸ κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινὸ τὸν Ἥλιο τὸν Ἠλιάτορα». (ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ)

Ἑνώνουµε τὴν προσευχή µας στὸ Δηµιουργό τοῦ κόσµου µὲ τὰ λόγια τοῦ Μακρυγιάννη, ὅταν ὕψωνε τὰ χέρια του στὸν οὐρανό: «Κύριε Παντοδύναµε, Ἐσύ, Κύριε, θὰ σώσεις αὐτὸ τὸ ἀθῷο Ἔθνος. Εἴµαστε ἁµαρτωλοί, εἶσαι Θεός. Ἐλέησέ µας, φώτισέ µας, ἕνωσέ µας καὶ κίνησέ µας ἐναντίον τοῦ δόλου καὶ τῆς ἀπάτης, τῆς συστηµατικῆς τυρανίας τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Θρησκείας».