Η προσφορά της Πεντηκοστής -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Αποκλειστικό δώρο του Θεού στον άνθρωπο ο λόγος, που τον κατέστησε κυβερνήτη και άρχοντα του σύμπαντος, υπέστη και αυτός τις συνέπειες της πτώσεως. Μαζί με τα άλλα θεϊκά στοιχεία της προσωπικότητος φθείρεται και η λειτουργία του λόγου· η σκέψη του ανθρώπου, οδηγός για την γνώση και την αλήθεια, εκτρέπεται σε δρόμους απωλείας και η γλώσσα του, μέσο συνεννοήσεως και συνδέσμου, γίνεται όργανο διασπάσεως και συγχύσεως. Καταντά άλογος και άλαλος ο πεσμένος άνθρωπος και η Βαβέλ περνά στην ιστορία ως σύμβολο της αποτυχίας και της διαιρέσεως της ανθρώπινης κοινωνίας. Αιώνες πολλούς αργότερα, όταν η εξαχρείωση και εξαθλίωση έχουν φθάσει σε οριακά επίπεδα, έρχεται ο Μονογενής Υιός και Λόγος –σημειώστε το όνομα –του Θεού, για να ενώσει τα διεστώτα, να αποκαταστήσει τη σαλευμένη ειρήνη και να ανασυγκροτήσει τη διαλυμένη κοινωνία.

Με το ζωογόνο λόγο του ανασταίνει τη συνείδηση του πεσμένου ανθρώπου. Με το θάνατο και την ανάστασή Του αφθαρτίζει την ανθρώπινη φύση, την καθιστά καινή κτίση μέσα στην Εκκλησία Του, όπου ο Ίδιος προσφέρεται ακατάπαυστα είτε ως άσαρκος λόγος (Αγία Γραφή) είτε ως ένσαρκος λόγος (μυστήριο Θείας Κοινωνίας). Αλλά με μορφή, που σχετίζεται άμεσα με το λόγο εμφανίζεται και το τρίτο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, το άγιο Πνεύμα και το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία. Κατά την Πεντηκοστή, τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, η οποία επίσης ονομάζεται λόγος (βλ. Πράξ. 6: 7. 12: 24), οι πύρινες γλώσσες αισθητοποιούν την ορατή παρουσία του αγίου Πνεύματος. Επιφοιτά στους αγίους αποστόλους, τους πρώτους συνεργάτες του Θεού, για την επανασύνδεση της ανθρωπότητος με το Λόγο, για την αναδόμηση και ανασύσταση της κοινωνίας. Τους φωτίζει και τους καθιστά, αυτούς τους ταπεινούς αλιείς, κήρυκες, που καλούν τα έθνη στην ενότητα. Κι ενώ η σύγχυση των γλωσσών στη Βαβέλ κατεργάσθηκε την αφωνία, «προς τιμωρίαν των ανθρώπων», ο διαμερισμός των πυρίνων γλωσσών φέρνει τη συμφωνία «προς σωτηρίαν των ψυχών». Αυτό το μήνυμα της συμφωνίας, ομονοίας και ενότητος, που δωρίζει στον κόσμο ο λόγος του Θεού και η χάρη του αγίου Πνεύματος είναι το πιο ποθητό και το πιο αναγκαίο για την εποχή μας. Για το σημερινό άνθρωπο, που μιλά πολλές γλώσσες, αλλά καμμία δεν αγγίζει την καρδιά του, διότι αγνοεί τη γλώσσα της αγάπης, που λέγει πολλά αλλά είναι ανίκανος να διαλέγεται, διότι καταφρονεί την αυθεντία του Λόγου, που χειρίζεται με άνεση τα πλήκτρα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, αλλά αδυνατεί να νιώσει τη ζεστασιά της ανθρώπινης επικοινωνίας, διότι ξέχασε την ανθρωπιά του. Για τον άνθρωπο, που γέμισε το μυαλό του με απίθανες γνώσεις, αλλά τρομάζει μπρος στην άδεια καρδιά του και πισωγυρίζει σπασμωδικά στα είδωλα, που κομπάζει για τις απίθανες επιδόσεις του στα πεδία της επιστήμης, αλλά και τρομάζει για τα καταπληκτικά επιτεύγματα των παρεμβάσεών του στη βιογενετική και σπαρταρά κάτω από το βραχνά της μοναξιάς και της ανασφάλειάς του, επιτακτική είναι η ανάγκη της επανασύνδεσής του με το λόγο του Θεού και το πυρ του αγίου Πνεύματος. Αυτό καλείται να προσφέρει σήμερα η Εκκλησία στην ανθρωπότητα. Να ευαγγελισθεί και να δώσει τον λόγον της στον κόσμο. Να επανευαγγελισθεί και να ανανεώσει τη χάρη του αγίου Πνεύματος στα μέλη της. Διότι η Πεντηκοστή δεν είναι μία ετήσια γιορτή. Είναι η καθημερινή ζωή και πράξη της Εκκλησίας, η απαραίτητη και αναντικατάστατη προσφορά της στον κόσμο, για να μπορούμε «αεί Πεντηκοστήν επιτελείν», όπως θα έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.