π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός : Η εθνική μας άμυνα εις την «Νέαν Εποχήν»

Στην μακρά ιστορική μας πορεία η άμυνα υπέρ Πατρίδος νοείται ως υπέρτατο καθήκον και θυσία για το Έθνος, για την υπεράσπιση της τιμής, της ανεξαρτησίας και της ιστορικής συνέχειάς του. Νοεί­ται παράλληλα ως εθνική αυτοπροστασία, με την διαφύλαξη των συνόρων της Πατρίδας υπό την διπλή έννοιά τους, την γεωγραφική και την συνειδησιακή-καρδιακή. Αυτό σημαίνει διάσωση των ορίων της εθνικής μας ύπαρξης και συνάμα δυνατότητα συνέχειας της ταυτότητάς μας με όλα τα συστατικά της, χωρίς τα οποία ούτε η διάσωση των γεωγραφικών μας συνόρων είναι δυνατή. Μόνο ο ψυχικά αλλοτριωμένος Ελληνισμός είναι ευάλωτος, και αυτό το έχουν κατανοήσει και οι διάφοροι εχθροί μας, παλαιότεροι και νεώτεροι, που μπορεί να εμφανίζονται συχνά ως φίλοι και σύμμαχοί μας. Γι’ αυτό η άλωση και διαστροφή του εθνικού μας φρονήματος είναι ο στόχος τους, γιατί είναι ο ευκολότερος τρόπος διαλύσεώς μας. Η άλωση του φρονήματος γεννά τους προδότες κάθε είδους, που συμβάλλουν στην πτώση της Πατρίδας, έχοντας χάσει κάθε καρδιακή σχέση μαζί της.

Στην εποχή μας, λόγω των διεθνών ανακατατάξεων και της πορείας του κόσμου μας, προέκυψαν πρωτόγνωρες και γι’ αυτό δυσ­κολα αντιμετωπίσιμες καταστάσεις. Έχουμε ενταχθεί σε μια νέα παγκόσμια συγκυρία, τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, μια νέα παγκόσμια κοινωνία, που διαμορφώνεται και κατευθύνεται από τις κυρίαρχες Δυνάμεις του κόσμου μας, φανερές και κρυφές. Σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα ανανοηματοδοτούνται όλοι οι άξονες της εθνικής μας λειτουργίας. Νέα Εποχή (New Age) σημαίνει μία νέα παγκόσμια πραγματικότητα, που υποκαθιστά σταδιακά την υπάρχουσα, πολιτικά, πολιτιστικά και πνευματικά. Οι διεθνείς εξελίξεις της δεκαετίας του 1990 οδήγησαν στη δόμηση μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής Υπερδύναμης, που επιβάλλει την ιδεολογία της, προωθώντας την κυριαρχία της σ’ όλο τον κόσμο. Ο «πολιτισμός», που γέννησε αυτή την Δύναμη, ο φραγκοτευτονισμός η «δυτικός», εξαπλώνεται σ’ όλο τον κόσμο και τον ενοποιεί. Αυτή είναι με απλά λόγια η διαβόητη «παγκοσμιοποίηση». Στο χώρο δε της θρησκευτικής Πίστης ο κόσμος οδηγείται στην πανθρησκεία-με εναλλακτική λύση την αθεΐα η την θρησκευτική αδιαφορία.
Στην λαίλαπα αυτής της διαδικασίας αποδυναμώνεται μέχρι την κατάργησή της, η ιστορική για μας έννοια του έθνους, με την έντεχνα επιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα μέσω της προωθούμενης άτακτης και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Με την ένταξή μας δε (όχι με την επιλογή μας, αλλά λόγω των «λαθών» της πολιτικής μας Ηγεσίας) στη νέα αυτή πραγματικότητα, έχουμε μετασχηματισθεί από προτεκτοράτο μέχρι σήμερα, σε επαρχία η ορθότερα νομαρχία των νέων αυτών οικουμενικών μετασχηματισμών, εξαρτώμενοι ως έθνος από τη βούληση ενός διεθνούς «Διευθυντηρίου», που ρυθμίζει την πορεία μας και προσδιορίζει τους ρυθμούς της. Η μακραίωνη Ελληνορθόδοξη Οικουμενικότητα στα όρια της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης (προ και μετά την άλωση), έχει υποκατασταθεί υπό την Παγκοσμιοποίηση, την αναγκαστική δηλαδή ένταξη των λαών της Γης στην κατασκευασμένη από τις Δυνάμεις, που αναδιαμορφώνουν και κυβερνούν τον κόσμο, νέα διεθνή πραγματικότητα.
Σ’ αυτή τη νέα συγκυρία της εξάρτησης των Εθνών από την κεντρική παγκυρίαρχη Δύναμη, ανανοηματοδοτούνται κατ’ ανάγκην οι έννοιες του Έθνους και των εθνικών αγώνων και η μέχρι τώρα γνωστή στο περιεχόμενό της «εθνική άμυνα», που μόνο εθνική δεν μπορεί σήμερα να χαρακτηρισθεί. Διότι δεν είναι άμυνα πια «υπέρ Πατρίδος» -έστω και αν ακόμη χαρακτηρίζεται έτσι-, αλλά αποδοχή ως ελληνικών στόχων εκείνων των Οικουμενικών Ηγεσιών, από τις οποίες εξαρτώμεθα και των οποίων τις εντολές υποχρεούμεθα να εκτελούμε.
Στο σημείο όμως αυτό ανακύπτουν κάποια κρίσιμα ερωτήματα. Μιλούμε συνήθως για σύμπτωση των εθνικών μας συμφερόντων με εκείνα της Παγκόσμιας Ηγεσίας, καλλιεργώντας έτσι την ψευδαίσθηση, ότι η «εθνική άμυνά» μας σ’ όλες τις διαστάσεις της δεν παύει να ισχύει. Το έρώτημα όμως είναι, αν με την «σύμπραξη» αυτή διασφαλίζεται η διάσωση του Έθνους μας με όλα τα συστατικά της ταυτότητάς του (ελληνική γλώσσα, Ορθοδοξία, Εθνική ιστορική συνείδηση) από κάθε επιβουλή. Πόσο μάλλον, που η «Δύση» πάντοτε, μετά τον Καρλομάγνο (+814), μόνο ως ουνίτες η ουνιτίζοντες μας αποδέχεται.
Χωρίς να θέλουν όσα λέγονται εδώ να κλονίσουν συνειδήσεις παρά μόνο να ενισχύσουν τον προβληματισμό μας, ίσως θα πρέπει να επαναπροσδιορισθούν στους καιρούς μας οι «έννοιες» Έθνος και Εθνική Άμυνα. Πόσο παραμένει ο άμεσος συσχετισμός τους με την εθνική μας ταυτότητα στην πληρότητά της. Για ποιό Έθνος αμυνόμεθα και για ποιά «ιερά και όσια»; Υπάρχει δυνατότητα εθνικού αυτοπροσδιορισμού και ελευθέρων αποφάσεων; Και αν ναι, ως ποιό σημείο; Και αν ο Λαός δεν συμφωνεί με τις αποφάσεις της ηγεσίας του, πως θα εξασφαλισθεί η αναγκαία εθνική ενότητα και ομοψυχία, που υπήρχε και θαυματούργησε το 1940; Μεγάλη όμως σημασία έχει, ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες, πέρα από τις εκούσιες η ακούσιες επιλογές της εκάστοτε πολιτικής μας Ηγεσίας, ευχόμεθα «υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους και του φιλοχρίστου ημών στρατού». Η ευχή αυτή, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ικανή να συντηρεί και να διαμορφώνει την παλλαϊκή συνείδησή μας ως παρατεινόμενη φιλοπατρία.