Γράφει ο Ιατρός κ. Σωτήριος Ζουρίδης

Αγιορείτες Πατέρες προς αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα . . . ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, κάν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».

Εάν «μολυσμόν έχει η κοινωνία (με τον Πατριάρχη Βέκκο), εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».
Μολυσμόν έχει η κοινωνία με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων.

Η απάντηση στο ερώτημα εδόθη θεωρητικά μα και ΠΡΑΚΤΙΚΑ όταν " Oι εικοσιέξ Oσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Mιχαήλ και Πατριάρχην Bέκκον, επάνωθεν του πύργου πυρί τελειούνται "

Εδόθη η απάντηση θεωρητικά και ΠΡΑΚΤΙΚΑ αλλά και με ΘΑΥΜΑ !

Έχεις ακούσει για την εικόνα της Παναγίας της Προαναγγελλόμενης ¨ ( ή του Ακάθιστου ή του Χάροβο ) της Μονής Ζωγράφου ?
Την εικόνα που αντιφώνησε και είπε : «Χαίρε και σύ, Γέρων του Θεού. Μη φοβού, αλλά απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω Καθηγουμένω, ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις ούν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθείν τον πειρασμόν. Οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή. Άπελθε ούν ταχέως...» ?

Όπως σήμερα έχουμε ένα παπικό πατριάρχη τον Βαρθολομαίο έτσι και τo 1274 μ. Χ. πατριάρχευε στην Κωνσταντινούπολη ο Βέκκος
Αν ίσχυε ότι «" δεν αμαρτάνεις, όταν τον μνημονεύεις ό,τι κι άν είπε ή έκανε ο Πατριάρχης, εφ' όσον δεν έχει καθαιρεθεί και υπάρχει το κοινό Ποτήριο."
ούτε η εικόνα θα αντιφωνούσα ούτε οι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες θα προτιμούσαν την φωτιά από το να μνημονεύσουν τον Βέκκο . Αλλά και ο Άγιος Ραφαήλ άλλα θα έκανε

Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2006 ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ !

« ….. .Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Άγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στο απαράδεκτο συλλείτουργο,
Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους! … ¨»
Ουκ έστι δε εν λόγοις ο αγών, αλλ εν πράγμασιν, ουδέ ρητών και αποδείξεων καιρός ... πώς γαρ εν ούτω διεφθαρμένοις κριταίς αλλά δει τους αγαπώντας τον Θεόν έργοις αυτοίς γενναίοις παρατετάχθαι και πάντα κίνδυνον ετοίμους είναι παθείν υπέρ τής ευσεβείας και του μη κοινωνία χρανθήναι των ασεβών.

Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών. Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται "ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα, Καρδινάλιου Ισιδώρου.

   Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ, αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου, αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και αρνείται να παραστεί!!! Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε το Έθνος. Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού, αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν. [σ.σ. Ο Αυτοκράτορας τις τελευταίες ημέρες της Πολιορκίας, λίγο πριν την άλωση, όταν δεν ήρθε η "δυτική βοήθεια", κατάλαβε το τραγικό του λάθος, και μέσα στην Αγία Σοφία, την τελευταία νύχτα, ζήτησε συγχώρεση από Θεό και ανθρώπους και ήσυχος την επομένη, έπεσε ως ήρως και εθνομάρτυς.]

   Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Άγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη σκηνή, στο απαράδεκτο συλλείτουργο, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως όχι, δεν τα παρέδωσε!

Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους!!! Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, οι Άγιοι δεν ήταν στην Πόλη. Το τρομερό νέο τους βρίσκει στη Μακεδονία, απ΄ όπου αργότερα με πλοίο, καταφεύγουν μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Λέσβο. Φτάνουν στις Καρυές, όπου και τους δέχονται πολύ φιλικά. Μάλιστα ο Προεστός του χωριού, τους οδηγεί στο Μοναστηράκι του Λόφου των Καρυών, όπου και μονάζουν επί εννέα έτη.

Τον Ηγούμενο Άγιο Ραφαήλ, αυτό το ασύγκριτο παλικάρι της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας, θα τον δέσουν σε ένα δέντρο και θα του πριονίσουν ζωντανό το σαγόνι, με το πριόνι μέσα στο στόμα, υποβάλλοντάς τον σε ένα από τα τρομακτικότερα μαρτύρια που έχουν καταγραφεί!!!

Ο Αρχιδιάκονος Άγιος Νικόλαος, πέθανε από τα μαρτυρικά βασανιστήρια των Τούρκων και το φρικτότατο μαρτύριο του Αγίου Ραφαήλ που έβλεπε!!!

Την δωδεκάχρονη μόλις Αγία Ειρήνη της έκοψαν το ένα χεράκι της, έριξαν ζεματιστό νερό μέσα στο στοματάκι της και στο τέλος τα θηρία την έκαψαν ζωντανή μέσα σε πιθάρι, μπροστά στα μάτια της μητέρας της Μαρίας, που δεν άντεξε και σταμάτησε η καρδιά της από το εφιαλτικό μαρτύριο του παιδιού της!!! Τον δε πατέρα της, τον Προεστό Βασίλειο, τον κατέσφαξαν, αφού πρώτα τον καταβασάνισαν με διαμελισμούς και απερίγραπτα μαρτύρια!!! Πριν όμως απ΄ όλα αυτά, είχαν αρπάξει το εντεκάμηνο βρέφος Ραφαήλ, το άλλο παιδί τους, αδελφό της Ειρήνης και βαφτιστήρι του Αγίου Ραφαήλ, και το ποδοπάτησαν συντρίβοντας το κεφαλάκι του!!