Στή σκηνή τῶν γεγονότων και προσώπων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας
ὁ Ἰησοῦς κατέχει ἐξέχουσα καί μοναδική θέση. Εἶναι ὁ πρωταγωνιστής καί
ρυθμιστής τῆς ἱστορίας. Εἶναι τό Α καί το Ω. «Ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ ἐρχόμενος, ὁ
παντοκράτωρ» (Ἀποκ. Α´ 8). «Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» τον εἶπε ὁ δίκαιος Συμεών. Ὅσοι
Τόν ἀναγνωρίσουν καί Τόν πιστέψουν θά Τόν μελετοῦν, θα μιλοῦν καί θά Τόν
κηρύττουν. Ὅσοι δέν Τόν ἀναγνωρίσουν, θα ἀντιλέγουν, θά διαφωνοῦν και θά Τόν
πολεμοῦν. Δυό τά στρατόπεδα γύρω ἀπό τόν Ἰησοῦν: Οἱ δικοί Του καί οἱ ξένοι. Οἱ
φίλοι Του καί οἱ ἐχθροί Του. Οἱ μαθητές καί οἱ ἀρνητές. Οἱ συνόμιλοι καί οἱ
φυγάδες. Οἱ συνοδοιπόροι καί οἱ λιποτάκτες. Ὁ ἴδιος τό εἶχε πεῖ: «Ὁ μένων ἐν ἐμοί
κἀγώ ἐν αὐτῷ». Ἀλλά καί «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ ἐστι καί ὁ μη συνάγων
μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. ΙΒ΄ 30). «Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό θαῦμα τῆς ἱστορίας», εἶπε
ὁ Ντοστογιέφσκυ. Ἀσφαλῶς εἶναι «τό θαῦμα τῆς ἱστορίας». Τό μοναδικό θαῦμα,
γιατί ὁ ἴδιος εἶναι θαῦμα. Καί εἶναι θαῦμα, γιατί ὡς Θεάνθρωπος, δέν κατανοεῖται.
Ἡ ἀνθρώπινη φύση Του, καί νοεῖται καί κατανοεῖται καί ὁρᾶται καί καθορᾶται καί
γράφεται καί περιγράφεται. Ὄχι ὅμως ἡ θεία φύση. Ὁ Θεάνθρωπος, λοιπόν, ὡς Θεός
οὔτε νοεῖται, οὔτε κατανοεῖται οὔτε ὁρᾶται, οὔτε καθορᾶται οὔτε γράφεται (ζωγραφίζεται),
οὔτε περιγράφεται.
Ὅλοι οἱ αἰῶνες γι’ Αὐτόν μιλᾶνε. Ὅλοι οἱ λαοί –προχριστιανικοί
καί μεταχριστιανικοί–σ’ Αὐτόν ἀναφέρονται. Γίνεται γνωστός πρίν ἀκόμα γεννηθεῖ.
Τόν περιγράφουν, πρίν ἀκόμα Τόν ἀντικρύσουν. Ἀναφέρονται στή διδασκαλία Του,
πρίν ἀκόμα Τόν ἀκούσουν. «Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν.ΜΘ΄ 10). Ἡ ἔλευση τοῦ
Μεσσία ὑπῆρξε ἡ πιό γλυκειά προσμονή ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Vittorio Messori γράφει
πώς ὁ ἀρχιραββῖνος τῆς Ρώμης Zolli, μετά
τήν ἐπιστροφή του στο Χριστιανισμό, ἔγραφε: «Ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη μοῦ φαίνεται
σάν ἕνα κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα, πού ἔστειλε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους. Ὅμως,
τό περιεχόμενό του μένει ἀκατάληπτο σέ ὅποιον δε γνωρίζει τόν κρυπτογραφικό πίνακα.
Καί ὁ κρυπτογραφικός κώδικας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος φωτίζει καί δίνει νόημα στό
μεσσιανικό αἴνιγμα, πού διεισδύει σέ ὅλα τά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης». «Ὁ
Χριστός εἶναι τό θαῦμα τῆς ἱστορίας» καί τῆς λογικῆς, γιατί, θαῦμα ὑπῆρξε ὅλη ἡ
ζωή Του. Θαῦμα, ἡ σάρκωσή Του. Θαῦμα ἡ διδασκαλία Του. Θαῦμα, τά θαύματά Του.
Θαῦμα, ἡ σταύρωσή Του. Θαῦμα, ἡ ταφή Του. Θαῦμα θαυμάτων, προπάντων, ἡ Ἀνάστασή
Του, μέχρι την Ἀνάληψή Του. Καί τό θαῦμα, Ἰησοῦς, χρωματίζει καί φωτίζει ὅλη την
ἱστορία. Τό βασίλειο, πού διάλεξε, εἶναι τό μόνο, πού χαράσσει αἰώνια τήν
κυριαρχία Του στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου»,
καί ἀμέσως τό θαῦμα φωτίζει τήν καρδιά μας. «Ἰδού, βαδίζω πρός θείαν Κοινωνίαν»,
λέμε, προχωροῦντες γιά τή θεία Μετάληψη, καί το μέγα μυστικό θαῦμα τῆς ἀλληλοπεριχώρησης
Θεοῦ και ἀνθρώπου ἔχει συντελεστεῖ στήν ψυχή μας: «Μείνατε ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν»
(Ἰω. ΙΕ΄ 4). «Ἡ ὕπαρξη καί μόνο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀποτελεῖ τήν πιό μεγάλη ἐπανάσταση
στήν ἀνθρωπότητα», εἶπε ὁ ἰταλός φιλόσοφος Βενέδικτος Croce. Ὁ δέ Paul Couchoud, ὁ «προκλητικός ἄπιστος», ὅπως τόν ἀποκαλεῖ
ὁ Vittorio Messori, ὁμολογεῖ ὅτι, «ὁ Ἰησοῦς ξεπερνᾶ ὅλα
τά μέτρα. Οἱ ἀναλογίες Του βρίσκονται ἔξω ἀπό κάθε σύγκριση». Ἡ θεανθρωπότητα
τοῦ Ἰησοῦ θά παραμένει γιά πάντα «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καί «πέτρα σκανδάλου».
Ἕνας βράχος στόν ὁποῖο θά συντρίβονται οἱ ἐχθροί καί πολέμιοι. «Ὁ πεσών ἐπί τόν
λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται ἐφ’ ὅν δ’ ἄν πέση λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. ΚΑ΄ 44). Ὅποιος
πέσει ἐπάνω Του μ’ ἐχθρικές διαθέσεις, θά τσακιστεῖ ὁ ἴδιος. Ἀλοίμονο δέ σ’ ἐκεῖνον
πού θά δεχτεῖ τό χτύπημα τῆς πέτρας! Θά γίνει σκόνη. Θ’ ἀφανιστεῖ. Οἱ σύγχρονοι
ἀρνητές μέ το ἀντίχριστο μῖσος, τά βάζουν με τό Σταυρό καί τίς ἱερές εἰκόνες, νομίζοντες
πώς πολεμᾶνε να καταργήσουν τήν παρουσία και τή δύναμη τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ! Ἀλλ’
«ἀπό αἰῶνες τώρα, ἡ γιγαντιαία σκιά τοῦ Σταυροῦ καλύπτει τό χῶρο τῆς Δύσης», προσθέτει
ὁ Couchoud. Οἱ δε Ὀρθόδοξοι,
θριαμβευτικά ψάλλουν: «Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης. Σταυρός, ἡ ὡραιότης
τῆς Ἐκκλησίας. Σταυρός, βασιλέων τό κραταίωμα. Σταυρός, πιστῶν τό στήριγμα. Σταυρός,
ἀγγέλων ἡ δόξα και τῶν δαιμόνων τό τραῦμα». Ὡραία ἡ σκέψη τοῦ Vittorio Messori, ὅτι «ὁ
δύσκολος τοκετός μέ τόν ὁποῖο γεννιέται ὁ κόσμος μας, ἔχει γιά μαιευτῆρα το Εὐαγγέλιο».
Ἀλλά τό Εὐαγγέλιο εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως, ἡ πνευματική καί ἠθική ἀναγέννηση
τοῦ κόσμου ὀφείλεται σ’ αὐτόν, πού εἶναι «τό θαῦμα τῆς ἱστορίας» ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι Δημιουργός καί Ἀναδημιουργός. Εἶναι «θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός».Μόνο
λερωμένες καρδιές ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ. Κάθε σχέση μέ τόν Ἰησοῦ, σημαίνει ἄρνηση
τῆς ἁμαρτίας. «Ὁ ἔχων καθαρόν τόν νοῦν καί αὐτόν τόν Θεόν ἐν τοῖς ἔνδον ὀφθαλμοῖς
καθορᾶ», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἀντίθετα,στους ὑπερήφανους καί ἀκάθαρτους εἶναι
ἀπρόσιτος. Ὁ Χριστός εἶναι τό θαῦμα τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν και τόν ἀτενίζουν
καί τόν πιστεύουν τά καθαρά μάτια. «Προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός».
Ἡ θέαση τοῦ Ἰησοῦ εἶναι θέαση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Τί ὑπάρχει ἀπό
τοῦτο, μεγαλύτερο θαῦμα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου