Του Οσίου Παπουλάκου:

Εγώ είμαι γέροντας κι αργά ή γρήγορα θα φύγω για να δώσω λόγο στον πλάστη μου και κριτή μου για τα κρίματά μου, ώστε τίποτα δε θα κερδίσουνε φιμώνοντας το δικό μου το στόμα. Αυτοί όμως, όπως και νάρθουν τα πράγματα, θα πάνε κατά διαβόλου και το πιο φριχτό είναι ότι σέρνουνε στις αμαρτωλές καρότσες τους ολάκαιρο το έθνος, εσάς τον τίμιο και δουλευτή λαό. Σας ξεγελούνε με ταξίματα που δεν τάχετε χρεία, γιατί είν΄ ανήμποροι να σας μιλήσουνε τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν έχουνε τη δύναμη να σας φρονηματίσουνε, γιατί η ζωή η δικιά τους είναι βουτηγμένη στην κοπριά. Είν΄ ανήμποροι να γειάνουν τις πληγές σας, γιατί οι πληγές ενού λαού δε γιατρεύουνται αν όλοι οι πολίτες, που είναι το αρρωστημένο κορμί, δε θελήσουν και δε βοηθήσουν για την γιατρειά. Όλοι σας είστε βουτημένοι στην αμαρτία, όλοι σας έχετε κλέψει, όλοι σας έχετε ψευτίσει, όλοι σας έχετε πιθυμήσει τη γυναίκα του γείτονα ή του ξένου, όλοι σας έχετε μοιχέψει με το νου και με την πράξη, όλοι σας έχετε αδικήσει κι όλοι σας έχετε κλείσει σατανικά τα μάτια στις πληγές του αδελφού σας και τ΄ αυτιά σας στο βόγγο των αρρώστων και του κυνηγημένου.

Κοντολογίς, όλοι σας είστε φονιάδες, γιατί ούλα τούτα τα κρίματα είναι μιλιούνια καρφιά που μπήγετε καθημερινά στο πανάχραντο κορμί του Χριστού και Σωτήρα μας. Συνηθίσαμε να φορτώνουμε στη ράχη των οβρηών και του Πιλάτου το σταύρωμα του Σωτήρα, όταν εμείς, που καμωνόμαστε τους Χριστιανούς, ανοίγουμε καθημερινά πληγές στο κορμί Του. Ποιος όμως απ΄ τους αρχόντους που μας κυβερνάνε έχει τη δύναμη να σηκώσει το ρούχο σας και να φανερώσει στα ίδια σας τα μάτια τις πληγές σας; Κανένας. Γιατί είναι οι ίδιοι βρώμικοι και λωβιασμένοι, αισχροί και άτιμοι και γιομάτοι τόσο έμπυο, που ο καθένας θα τους έλεγε κατάμουτρα γιατρούς ανήμπορους να γιατρέψουν τις ξένες πληγές, αφού δεν μπορούν να γιατρέψουν τις δικές τους. Ζυμωμένοι στην ψευτιά, λαχανιάζουνε αναμεταξύ τους, πως θα ξεπεράσει ο ένας τον άλλον στο κρίμα. Κι όντας τέτοιοι, ορμηνεύουνε το λαό και κανονίζουνε με νόμους πώς να κυβερνηθεί το μυαλό και η ψυχή των παιδιών μας. Αυτοί που προδίνουνε ολημερίς το στεφάνι τους και ξαδιάντροπα γυρίζουν με παλακίδες, αυτοί που έχουνε κάνει νόμο και κανόνα την πουτανιά, μιλάνε για νόμο και γι΄ αλήθεια. Αντίς να καθαριστούνε οι ίδιοι και σιγά-σιγά και φρόνιμα, με το παράδειγμα της καθαρής ζωής τους και με τα λόγια του Χριστού, να πασχίσουν να γιατρέψουν τις πληγές σας, επιχειρούν να σας ξιπάσουν με πλουμίδια που ξεγελούν αλλά δεν καλυτερεύουν τη ζωή σας.....