«ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ, ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ»!

Ρατσισμός εις βάρος των Ορθοδόξων;
Του κ. Γεωργίου Φωτ. Παπαδοπούλου,
ιεροκήρυκος – Μεταπτυχ. Φοιτ. Ορθοδόξου Θεολογίας- Πτυχ. Ανθρωπιστικών Σπουδών
 Την τελευταία περίοδο ήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της διδασκαλίας στο μάθημα των Θρησκευτικών (ιδιαίτερα στο Δημοτικό Σχολείο), αλλά –κυρίως – η συγγραφή του περιεχομένου των βιβλίων που διδάσκονται στα σχολεία.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπήρχε μία πολυάριθμη Επιτροπή αξιολόγησης κειμένων, την οποία απάρτιζαν θεολόγοι, φιλόλογοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, Παν­επιστημιακοί Ιερείς και Αρχιερείς, παιδαγωγοί. Όλοι τούτοι μαζί κατέληγαν σε μία κοινή συν­ισταμένη για το τι πρέπει να γραφτεί, πως να γραφτεί και πως να διδαχθεί στα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την εξειδίκευση των γνώσεων που μπορούν να έχουν.
Πριν από λίγα χρόνια, όσα κάποτε θεωρούντο ως «θέσφατον» άρχισαν να αλλάζουν. Από το Υπουργείο καταργήθηκε η πατροπαράδοτη «Εθνική» Παιδεία και έμεινε μόνο η «Παιδεία»

π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.

«Δέν είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε με καλέσει ο Θεός καί εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους, στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε. Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...                                                                                                                                                                     
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!                                                                                                                                                                 
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η άγνοια...                                                                                                                                                                                   
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοικαί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε:  “Φεύγουμε εμείς”.

O Συναξαριστής της ημέρας.

 Πέμπτη, 7 Δεκεμβρίου 2017


Αμβροσίου Μεδιολάνων, Γερασίμου Ευβοίας.

Αμβρόσιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το έτος τμ΄ (340) εις Μεδιόλανα της Ιταλίας, όπου και δια τας πολλάς του αρετάς κατέστη Επίσκοπος και από των οποίων ως αστήρ φωτεινότατος κατηύγασεν άπασαν την οικουμένην με το φως της διδασκαλίας του εκπληρώσας εις εαυτόν την εντολήν του Κυρίου την λέγουσαν· «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε: 16). Τούτο δε δεν είπε μόνον προς τους Αποστόλους ο Κύριος, αλλά και προς πάντας τους διαδόχους αυτών Αρχιερείς, οι οποίοι πρέπει να λάμπωσιν ως το φως κατά τας αρετάς, ίνα βλέποντες οι άνθρωποι την χριστομίμητον αυτών πολιτείαν δοξάζωσι τον Θεόν. Όσοι δε Αρχιερείς δεν φυλάττουσι τας εντολάς του Κυρίου, καν εγγράμματοι και διδάσκαλοι είναι, αλλοίμονον εις αυτούς! Διότι δεν είναι Ποιμένες, αλλά λύκοι άρπαγες προβατόσχημοι και θέλουν καταπατηθή ως άλας άχρηστον και ανωφελές·

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας.

Ἀπόδειξη τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν αἱρέσεων καί τοῦ ναυαγίου-ἀδιεξόδου τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων εἶναι ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ δαιμονιώδους Ἰσλάμ, μέ τό φρικιαστικό ἰδεολόγημά του περί ὑποταγῆς τῶν πάντων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα συμπίλημα τῶν χριστολογικῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Ἀπολλυναρισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού ἀρνήθηκαν τήν κατ’οὐσίαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἀνεκήρυξαν πανηγυρικά τόν Θεό ἀπρόσιτο καί ἀμέθεκτο ἀπό τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἑπομένως ἡ ὑποταγή (Ἰσλάμ) πρέπει νά εἶναι ἡ μόνη πνευματική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Οἱ χριστιανικοί πληθυσμοί τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀβυσσηνῶν τῆς Αἰθιοπίας, τῶν Νεστοριανῶν Ἀσσυρίων καί τῶν Ἰακωβιτῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Συρίας σφαγιάζονται ἀπό τό πνευματικό τους ἔκγονο, τό Ἰσλάμ, πού οἱ πατέρες τους ἀφρόνως δημιούργησαν μέ τήν σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας.

Επίλογος. -- (από τα πρακτικά της ψευδοσυνόδου της Φερράρας- Φλωρεντίας)

Αυτοί είναι, αδελφοί, οι υπέρ της Ορθοδοξίας αγώνες του ιερού Μάρκου, όστις απεδείχθη θεόσοφος κήρυξ και κρατερά μάστιξ του Παπισμού, λαμπρός ποιμήν της Εφέσου και φωστήρ του Ορθοδόξου πληρώματος. Τούτον και αυτός ο αγέρωχος Πάπας Ευγένιος εφοβήθη, αλλά και πολύ υπελόγιζεν, ως μαρτυρεί η αναφώνησις αυτού: «Λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν». Μόνος αυτός εις την ψευδοσύνοδον της Φερράρας και Φλωρεντίας απεδείχθη ακλόνητος υπερασπιστής των θείων δογμάτων, ως δίστομος μάχαιρα εκκόπτουσα τα νόθα και μοχθηρά ζιζάνια του Παπισμού και ως καπνόν διαλύσας τας περί Πουργατορίου καινοδοξίας, την τολμηθείσαν εις το Άγιον Σύμβολον προσθήκην και τας άλλας κακοδοξίας των Λατίνων. Αλλ’ ω Πατέρες θείον εγκαλλώπισμα, τέμενος των θείων Χαρίτων, στόμα των ιερών θεολόγων, πρόμαχε της Ορθοδόξου Πίστεως, υπέρμαχε της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας, ζηλωτά θερμότατε της πατροπαραδότου ομολογίας του Αγίου Συμβόλου, καθαιρέτα του παπικού φρυάγματος και ανορθωτά του Ανατολικού φρονήματος, δόξα, καύχημα και στύλε και εδραίωμα της Ανατολικής Εκκλησίας, ίλεως έπιδε εις την εμήν αναξιότητα και δέξαι μου τον ταπεινόν και ευτελή τούτον κόπον και αντάμειψον την προαίρεσιν της αμαρτωλής μου ψυχής με τας πνευματικάς και ουρανίους ευλογίας· διότι γνωρίζεις τον ζήλον και τον πόθον και την ευλάβειαν οπού έχω εις την σην αγιότητα, δια τους μεγίστους και μυρίους και υπερβολικούς σου αγώνας υπέρ της Εκκλησίας του Χριστού. Όχι δε μόνον τον ταπεινόν εμέ, αλλά και πάντα ευλαβή Χριστιανόν και άπαντας τους αναγινώσκοντας την ιεράν σου ταύτην Βίβλον αντάμειβε δια των πλουσίων σου δωρεών και χαρισμάτων· και επί πάσιν αξίωσον ημάς ίνα ευαρεστήσωμεν δια μετανοίας τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ. Ω η δόξα και το κράτος συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Τέλος

Τέρμα τα λόγια, έργα!

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Τη 6η του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του Καραμάνου, του εν Σμύρνη μαρτυρήσαντος κατά το αχνζ΄(1657) έτος.

Νικόλαος ο ευλογημένος ούτος Νεομάρτυς ο Καραμάνος πεσών ποτε ηγέρθη και ενίκησε το πολυκέφαλον θηρίον του κακού. Η αιτία δε της πτώσεώς του έγινεν ούτως: εις την Σμύρνην συνέβη κάποτε να γίνη κάποιο σκάνδαλον, δια το οποίον αυτός, ευρισκόμενος εις τον θυμόν του, είπε να γίνη Τούρκος. Ήσαν δε εκεί Τούρκοι τινες και ως ήκουσαν τον λόγον του, τον ήρπασαν πάραυτα και τον ήγαγον εις τον κριτήν και εμαρτύρησαν, ότι είπε να γίνη Τούρκος· ηρώτησε τότε αυτόν ο κριτής αν ούτως έχη η αλήθεια και ο Νικόλαος λαμπρά τη φωνή εβόησε· «Μη γένοιτο ποτέ εγώ ν΄ αρνηθώ τον Ποιητήν και Σωτήρα μου, τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, τον αληθινόν Θεόν, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς και να αποδώση εκάστω κατά τα έργα του». Ταύτα ακούσας ο κριτής προσέταξε και τον έδειραν κατά πολλά, λέγων προς αυτόν να αρνηθή τον Χριστόν·