Ένα από τα πιο φυσιολογικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι
το ενδιαφέρον του για την ζωή και την υγεία του. Όλοι προσέχουμε τον εαυτό μας·
αγωνιζόμαστε για τη συντήρησή του, αγωνιούμε για τη διατήρησή του, φροντίζουμε
για την καλύτερη κατάστασή του. Οι προσπάθειές μας οι καθημερινές – από την πιο
απλή ασχολία ως και την ίδια μας την εργασία – οι επιστήμες όλες – από την
ιατρική ως και την αστρονομία – ο πολιτισμός που καλλιεργούμε, με μια λέξη τα
πάντα αποβλέπουν στον
έλεγχο και στην φροντίδα της φυσικής μας ζωής. Και είναι πράγματι σωστό αυτό το
ενδιαφέρον, αφού ο ίδιος ο Πλάστης μας φύτεψε μέσα μας ισχυρό το ένστικτο της
αυτοσυντηρήσεως και είναι ευλογημένο, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και δεν
καταντά θεότητα για τον άνθρωπο.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Σάββατο, 14 Οκτωβρίου 2017
Ναζαρίου, Γερβασίου, Προτασίου, Κελσίου, Κοσμά του μελωδού.
Οἱ γονεῖς τοῦ Ναζαρίου (Ἀφρικανὸς καὶ Περπετούα) λέγεται ὅτι ὑπῆρξαν
μαθητὲς τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ὁ ὁποῖος τοὺς εἵλκυσε στὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ τοὺς
βάπτισε. Ὁ γιὸς τους ἔμεινε ὀρφανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία, μέσα σὲ μία διεφθαρμένη
κοινωνία. Ἀλλὰ ὁ Ναζάριος εἶχε κληρονομήσει τὶς ἀρετὲς τῶν γονέων του. Ἔμεινε
ἁγνὸς καὶ ἄμεμπτος, σύμφωνα μὲ τὴν συμβουλὴ τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα Ἀπ.
Πέτρου, ποὺ λέει: «Τᾶς ψυχᾶς ὑμῶν ἠγνικότες ἐν τῇ ὑπακοῇ τῆς ἀληθείας».
Ὀφείλετε, λέει ὁ Ἀπ. Πέτρος, νὰ κάνετε ἁγνὲς καὶ καθαρὲς τὶς ψυχές σας ἀπὸ κάθε
ἀκάθαρτο πάθος καὶ ἐπιθυμία καὶ κλίση, μὲ τὴν ὑπακοή σας στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.
«Δέν
είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε
με καλέσει ο Θεός καί
εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους,
στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία
κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση
ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι
όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς
κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε.
Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...
Αφού
οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν
κανόνα: “ο
κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο
οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί
έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ
αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού
αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει
σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από
τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι
περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού
τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι
εσύ! Δέν
δικαιολογείται η άγνοια...
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι
μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος
σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε
υπεύθυνοικαί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί
μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς
λέτε: “Φεύγουμε
εμείς”.
Διακοπή μνημοσύνου
«Καιρός
τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και
νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται»
(1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω
συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων
αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και
οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι
δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και
ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας.
Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική
παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄
Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι. Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο
ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος
Επισκόπου.
«Σώζων
σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον
(Γεν. 19:17).
Τα προοίμνια του σχίσματος
Ίνα γίνωσιν εις τους αναγνώστας
σαφέστερα τα εν συνεχεία εκτιθέμενα, νομίζομεν ότι καλόν είναι να ανατρέξωμεν
ολίγους αιώνας προηγουμένως. Το έθνος των Λατίνων, ήτοι οι κοινώς λεγόμενοι
Φράγκοι, δεν ήτο χωρισμένον ανέκαθεν αφ’ ημών ουδέ υπήρχον δύο Εκκλησίαι
αντιστρατευόμεναι, η Ανατολική και η Δυτική, όπως μετά το σχίσμα. Μία Εκκλησία
υπήρχε, περιλαμβάνουσα εις τους κόλπους της όλας τας εν τη Ανατολή και Δύσει
τοπικάς Εκκλησίας, ως μία νύμφη εκλεκτή, έχουσα νυμφίον ουράνιον και κεφαλήν
αθάνατον τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Η ενότης δε αύτη της Εκκλησίας
διετηρήθη μέχρι του έτους οκτακόσια από Χριστού και πέραν αυτού. Επί των
αυτοκρατόρων όμως Μιχαήλ και Θεοδώρας, οι Πάπαι της Ρώμης κινούμενοι από
φιλαρχίαν, αφώρισαν τους ημετέρους Ανατολικούς και προέβησαν εις καθαιρέσεις
Πατριαρχών.