Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Το θέμα της «αγιοποίησης» συνδέεται άμεσα με το περί του ποίοι θα κληρονομήσουν τον Παράδεισο.

Ως προς το τελευταίο αυτό ζήτημα, είπαμε και άλλη φορά, ότι αυτό είναι θέμα Θεού, που δεν δεσμεύεται από κανένα νόμο. Ο Θεός θα χαρίσει τη βασιλεία Του σε όποιον θέλει. Εμείς ευχόμαστε να βάλει στον Παράδεισο όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι αυτόν, που θα ζήσει τελευταίος πάνω στη γη. Ο Θεός φανέρωσε το θέλημά Του σε μας τους ανθρώπους, οι οποίοι αν θέλουμε να σωθούμε πρέπει απαραίτητα να συμμορφωθούμε με αυτό. Το θέλημα του Θεού είναι για μας νόμος. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, προορισμός μας εδώ στη γη είναι να αποκτήσουμε την «ομοίωσή» μας με το Θεό. Να γίνουμε δηλ. «κατά χάριν» θεοί! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θεωθούμε. Και αυτό συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος αξιώνεται να φτάσει στη «θέωση», ή τουλάχιστον στο «φωτισμό», στη «θεωρία του Θεού».
Τότε ο άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει τα «μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». Γνωρίζει όλη τη θεολογία από τη θεία εμπειρία του, όπως τη γνώρισαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι άγιοι, χωρίς ποτέ τα πρόσωπα αυτά να τη σπουδάσουν σε Θεολογικές Σχολές Πανεπιστημίων. Όλοι οι θεούμενοι, επειδή έχουν την ίδια εμπειρία, λένε τα ίδια πράγματα στα θέματα της πίστης μας. ΄Εχουν καταστήσει βίωμά τους την πίστη. Και όσοι από το βίωμά τους λέγουν τα ίδια πράγματα, αυτό σημαίνει ότι έχουν αποκτήσει την εμπειρία της «θεωρίας του Θεού», δηλ. της «θέωσης», ή του «φωτισμού».
Κληρονόμοι του Παραδείσου είναι οι θεούμενοι. Από τώρα, μέχρι τη μέλλουσα Κρίση, τον προγεύονται. Μετά την Κρίση θα τον γεύονται αιώνια. Αυτοί είναι οι άγιοι! Αυτοί αποτελούν την «άκτιστη Εκκλησία». Είναι η «κοινωνία αγίων», μέλη της οποίας πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε όλοι μας. 

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 4 Μαΐου 2017

Πελαγίας μάρτυρος, Ιλαρίου του θαυματουργού, Αθανασίου Κορίνθου.


Ἡ Ἁγία Πελαγία γεννήθηκε στὴν πόλη Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Μεγάλωσε σὲ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον. Ὅμως, σὲ νεαρὴ ἡλικία, εἶδε σέ ὅραμα τὸν Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως Λίνο, ὁ ὁποῖος βάπτιζε καὶ ἐπέστρεφε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἐπιθύμησε νὰ τὸν δεῖ καὶ ἀφοῦ ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὴν μητέρα της μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι θὰ μεταβεῖ στὴν τροφό της, ποὺ ζοῦσε σὲ ἄλλη πόλη, προσῆλθε στὸν Ἐπίσκοπο καὶ βαπτίσθηκε. Ἀφοῦ παρέδωσε τὰ πολυτελὴ  ἐνδύματά της, ντύθηκε μὲ φτωχικὰ ροῦχα καὶ παρουσιάσθηκε στὴν μητέρα της. Ὃταν ἡ μητέρα της ἀντίκρισε τὴν θυγατέρα της μὲ αὐτὴ τὴν ἐνδυμασία καὶ ἄκουσε γιὰ τὴν μεταστροφή της στὸν Χριστό, τὴν κατήγγειλε στὸν υἱὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ στὴν συνέχεια στὸν ἴδιο τὸν Διοκλητιανό. Ὁ αὐτοκράτορας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ πυρώσουν ἕνα χάλκινο βόδι μέσα στὸ ὁποῖο ἔριξαν τὴν Ἁγία, ἡ ὁποία βρῆκε ἔτσι μαρτυρικὸ θάνατο. Ἡ Σύναξη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριον αὐτῆς κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κόνωνος.

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αποφαίνεται: «Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει (τοις αιρετικοίς) ανάθεμα» ( P.G. .13, 128)

Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας ομόφωνα παραγγέλλουν, λέγοντας «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160, 105C). 
 

Ἀκατανόητον θαῦμα, ἀνερμήνευτον ἄκουσμα

Mυστηρίου θείου ἀποκεκρυμμένου φανέρωσις, ἀκαταμάχητος προστασία, ἀντίληψις κραταιά, ζωοδόχε πηγή, πέλαγος ἀνεξάντλητον τῶν θείων καὶ ἀπορρήτων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν, ὕψος τῶν ἐπουρανίων καὶ ἀσωμάτων Δυνάμεων καὶ τῶν Σεραφεὶμ ὑψηλοτέρα, βάθος τῶν ἀποκρύφων νοημάτων τὸ ἀνεξερεύνητον, κοινὴ φιλοτιμία τῆς φύσεως, ἁπάντων τῶν καλῶν χορηγία, μετὰ τὴν Τριάδα πάντων τῶν ποιημάτων Δέσποινα, μετὰ τὸν Παράκλητον ἄλλος Παράκλητος, καὶ μετὰ τὸν μεσίτην Χριστὸν μεσίτρια τοῦ κόσμου παντός, τὸ ὄχημα ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τὸ δοχεῖον τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ τοῦ φωτίζοντος πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, φέρουσα ἐν ἀγκάλαις τὸν τῷ ῥήματι τὰ πάντα φέροντα·

Η αποτείχιση είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών με την αποτείχιση εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Συνοπτική διδασκαλία του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου δια το Σχίσμα.

1. Η Εκκλησία είναι μία και δεν σχίζεται. 
2. Όσοι έχουν διεστραμμένη πίστι και ζωή αποκόπτονται και απομακρύνονται αυτομάτως από την Εκκλησία, όπως από τον παράλιο βράχο τα αφρίζοντα κύματα.
3. Αποκόπτονται από την Εκκλησία και όσοι ακολουθούν τους ποιμένας και επισκόπους, οι οποῖοι έχουν αιρετικά φρονήματα. 
4. Η αποκήρυξις όλων των αιρέσεων και η πλήρης αποδοχή των όρων και κανόνων των εγκεκριμένων οικουμενικών και τοπικών συνόδων, αποτελεί απόδειξι του ότι κάποιος ανήκει στην Εκκλησία.
5. Η ένστασις και αποτείχισις από τους κακώς φρονούντας επισκόπους δεν είναι σχίσμα από την Εκκλησία, αλλά αποφυγή σχισμάτων και επικράτησις της αληθείας. 
6. Οι έχοντες διεστραμμένη και αιρετική πίστι δεν αποτελούν μέλη της Εκκλησίας, έστω και αν είναι επίσκοποι και σύνοδοι.

7. Όποιος υποπέση σε σχίσμα, υπό την έννοια που προαναφέρθηκε, και παρασύρη και άλλους σ' αυτό, δεν σώζεται έστω και αν έχει επιτελέσει το έργο του Προδρόμου Ιωάννου, αν δεν διορθωθή.