Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Φίλε Misha, 
ευχαριστώ για την παρατήρησή σου για τον π. Ιωάννη Μάγιεντορφ, τον επίσκοπο Διοκλείας Κάλιστο κλπ, ότι πιθανόν να κινούνται από οικουμενιστικά κίνητρα και δεν δέχονται την αγιότητα του Ισαάκ Σύρου. 
Ναί, αλλά ούτε ο επίσκοπος Αθανάσιος Γέφτιτς, ούτε ακόμα ο καθηγητής Παν. Χρήστου, που έχουν ταχθεί υπέρ της άποψης, ότι ο Ισαάκ ήταν νεστοριανός, έχουν σχέση με τον Οικουμενισμό. 
Βέβαια, το θέμα, όπως βλέπω είναι πολύπλοκο. Αυτό, που με προβληματίζει πολύ είναι η γνώμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, που αναφέρει ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος, και τον αποκαλεί άγιο! Θέλει, λοιπόν, πολύ προσοχή και έρευνα το θέμα. Πάντως σε ευχαριστώ για τη συμβολή σου και τη βοήθειά σου. Πράγματι " το ορθοδοξείν εστίν το αεί σχοινοβατείν"! Ο Θεός να μας ελεήσει, να μη πλανηθούμε στις μέρες που ζούμε!

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 11 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ, Των Δέκα Παρθένων. Αντίπα, επισκόπου Περγάμου, οσίων Φαρμουθίου και Τρυφαίνης.

Κατά την Μ. Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση (α) της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, (β) φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. 

H Πίστις του λαού μας την Μεγάλην Εβδομάδα --- του Φώτη Κόντογλου

«Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που τη Σαρακοστή και τη Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλίμονο, οι σπουδαγμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουμε, αντί να διδαχθούνε απ΄ αυτούς. Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί Του βρίσκονται στο Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγια Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται. Τα μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ΄ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ω! Πόσο αληθινή πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!»

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ -- Ευχαριστούμε τον αδελφό μας Ιουστίνο για την αποστολή του κειμένου.

"ΠΑΣΗΣ ΓΑΡ ΨΥΧΗΣ ΖΩΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΝ ΟΦΕΛΟΣ ΖΗΝ ΕΝ ΤΩ ΒΙΩ ΤΟΥΤΩ ΤΙΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑΥΤΗΣ ΕΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥ, ΗΤΙΣ ΕΣΤΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΜΕΝ ΟΙ ΠΙΣΤΕΥΣΑΝΤΕΣ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΕΥΘΥΣ ΒΑΠΤΙΣΘΕΝΤΕΣ ΕΥΘΥΣ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΕΣ.

ΕΝΔΥΣΑΜΕΝΟΙ ΓΑΡ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΠΕΡΧΟΝΤΑΙ ΦΟΡΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗΝ ΠΟΡΦΥΡΑΝ ΤΗΣ ΑΕΙΖΩΟΥ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΩΤΕΡΟΙ ΔΕ ΟΙ ΤΩ ΒΙΩ ΜΕΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΕΝΕΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝΔΕΔΥΜΕΝΗΣ ΤΑΥΤΗΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ, Ως ΠΑΝΟΠΛΙΑΣ ΘΕΟΥ, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ ΕΝ ΠΑΣΑΙΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΑΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΟΛΑΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΤΩ ΜΕΤ'  ΑΥΤΩΝ ΟΝΤΙ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΑΝΤΙ ΧΡΙΣΤΩ ΘΥΣΑΝΤΕΣ ΠΡΟΤΕΡΟΝ, ΕΠΕΙΤΑ ΔΕ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΗΣ ΘΑΝΟΝΤΕΣ"

Να βιώσουμε την αναστάσιμη βεβαιότητα της Εκκλησίας μας -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

Μέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας πρέπει να βιώνουμε- όσο το καταφέρνουμε- την αναστάσιμη βεβαιότητα της Εκκλησίας μας. Η προσέγγιση αυτής της βεβαιότητας δεν επιτυγχάνεται με τη δύναμη του γινώσκειν, αλλά με τη δύναμη του πιστεύειν. Κατά τον Μέγα Βασίλειο «είδησις της θείας ουσίας η αίσθησις Αυτού της ακαταληψίας».

   Αστείρευτος ο λειτουργικός πλούτος της Ορθοδοξίας και ακριβέστατες οι ευαγγελικές αφηγήσεις, μας κάνουν κοινωνούς του Θείου Δράματος:

   «Ο πλείστος όχλος Κύριε εστρώνυον εν τη οδώ τα ιμάτια αυτών, άλλοι δε έκοπτον κλάδους και εβάσταζον, οι προάγοντες δε και ακολουθούντες έκραζον λέγοντες Ωσαννά, ευλογημένος ο ελθών και πάλιν ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου» (Αίνος της Κυριακής των Βαΐων).

   Αυτός ο αιωνίως ευμετάβλητος όχλος για πότε διολίσθησε στην αντίπερα όχθη ομαδόν και εκραύγαζε «σταυρωθήτω» δεν το περνάει νους.

Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με -- του αδελφού μας Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Στο ιστολόγιο "Αντέχουμε ..." διάβασα μια ανάλυση για το τροπάριο του Νυμφίου. Ειδικότερα, «Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με». Έγραψα ένα σχόλιο που δεν δημοσιεύθηκε, απόρησα και έγραψα ένα δεύτερο . Παραδόξως, η θρησκευτική ορθότης των νεοορθοδόξων δεν με συμπαθεί και δεν γνωρίζω τον ή τους λόγους. Το δεύτερο σχόλιο ήταν :

Μήπως μπορείτε να μου πείτε τί το ανάρμοστο ή έστω θεολογικά άτοπο βρήκατε στο σχόλιο του γράφοντος και δεν το δημοσιεύσατε ; Σας έγραψα ότι "η στολή της ψυχής", που ζητά ο ψαλμωδός ή υμνογράφος στο γνωστό τροπάριο : " ... Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με", είναι το χοϊκό (και έκπτωτο) σώμα μας με την χοϊκή ( και αμαυρωθείσα ) ψυχή. Αυτό ζητά να λαμπρυνθεί, να γίνει αγιοπνευματικό, να γίνει πνευματοφόρο, καθώς ήταν ψυχή τε και σώματι πρό της πτώσεως . Συνεπικουρεί προς τούτο και ο απ. Παύλος με το "καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσωμεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου." (1Κρ. ιε΄ 49).

Ποιο το άτοπο ή ασεβές ; Αν ο αρθρογράφος Θ. Ι. Ρηγινιώτης διαφωνεί, ας με διορθώσει ή ας μου δώσει να καταλάβω καλύτερα, εγώ και άλλοι, αυτό που εκείνος έγραψε : «Εδώ λοιπόν ο ποιητής του τροπαρίου παρακαλεί το Χριστό να τον βοηθήσει να γίνει λαμπερή η ψυχή του, να τη «φορέσει» (ως το καταλληλότερο ένδυμα) και να μπορέσει να μπει στο γλέντι του γάμου, δηλ. στον παράδεισο.».

Ποιο είναι αυτό το ένδυμα ψυχής, που καλούμαστε να φορέσουμε πάνω στην ψυχή που μας δόθηκε και όλοι έχουμε ; Δεν είναι το σώμα μας ; Δεν αφθαρτίζει η Ανάσταση του Κυρίου τα χοϊκά, θνητά και φθαρτά, σώματά μας ;

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

Παναγία η Εικοσιφοίνισσα

Το μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας με τη θαυματουργή και αχειροποίητη εικόνα της δεσπόζει σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Παγγαίου. Η ίδια η Θεοτόκος παρήγγειλε με άγγελο στον πρώτο κτίτορα άγιο Γερμανό ( 9ος αιώνας ), να αναγείρει τη Mονή. Κι από τότε δεν παύει με κάθε τρόπο να μεριμνά και να ενδιαφέρεται για αυτήν. 
Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε σε ένα νέο 18 χρονών, που όργωνε κοντά στο μοναστήρι και του είπε: 
- Να έρθεις , σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη στο μοναστήρι μου. Κι εκείνος σαν άλλος Ελισσαίος άφησε τα ζώα ζευγμένα και ξεκίνησε αμέσως για τη Mονή, όπου έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός ( Τσομπάξης ), και αργότερα ηγούμενος. Ο πατήρ Δαμασκηνός έβλεπε την Παναγία μέσα στην εκκλησία να επιστατεί. Κι όταν ανέβαινε τις σκάλες των κελλιών, την έβλεπε να κατεβαίνει, και αντιστρόφως. Το 1908 οι Τούρκοι ληστές πλησίασαν μια νύχτα το μοναστήρι. Η πύλη ήταν ασφαλισμένη με βαριά σίδερα. Άφησαν λοιπόν ένα σκοπό εκεί και οι υπόλοιποι κάρφωναν καρφιά για να ανεβούν στο τείχος. Ξαφνικά ακούνε τον σκοπό να φωνάζει: 
- Βοήθεια, σώστε με! Μια γυναίκα μαυροφόρα με έχει αρπάξει από τα μαλλιά. Βοήθεια! Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι πήδηξαν αμέσως από το τείχος και έφυγαν.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! --- Τοῦ αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Κοσμοϊστορικὸν γεγονός

Ἡ Καινή Διαθήκη καί γενικώτερα ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει τήν σπουδαιότητα καί την ἀξία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας, τό περιεχόμενο τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος καί ἡ πηγή τῶν μυστηρίων, ἡ ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐγκαινίασε. Ὁποιαδήποτε θρησκεία ἤ φιλοσοφικό σύστημα μπορεῖ νά σταθεῖ καί νά ἰσχύει ἀνεξάρτητα ἀπό τό πρόσωπο καί τή ζωή τοῦ ἱδρυτοῦ του, καθ᾽ ὅσον ἀποτελεῖ μία θεωρία. Π.χ. τό ἄν ὑπῆρξε Μωάμεθ ἤ ὄχι, ἄν ἦταν ἕνας προφήτης ἤ ψευδοπροφήτης καί δικτάτωρ δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά τό μωαμεθανισμό. Αὐτό, πού ἐνδιαφέρει, εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς θρησκείας του. Ὁ χριστιανισμός ὅμως δέν μπορεῖ νά σταθεῖ, ἄν δέν ὑπῆρξε ἀληθινός ὁ Χριστός, δηλαδή ἄν δέν ἦταν Θεάνθρωπος καί ἄν δέν Ἀναστήθηκε. «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται», κατά τόν συλλογισμό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α´ Κορ. 15, 14). Καί τοῦτο, διότι βάση τῆς χριστιανικῆς πίστεως δέν εἶναι ἁπλῶς μία διδασκαλία, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἕνα πρόσωπο καί ἕνα γεγονός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ Ἀνάστασή Του. Τό γεγονός ὅμως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικό καί γιά τήν παγκόσμια ἱστορία, διότι ἡ Ἀνάσταση ἀνταποκρίνεται σέ δύο ἐσώτατες ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου· νά νικήσει τόν θάνατο καί τήν φθορά καί νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἐνοχή καί τό ἄγχος, πού τοῦ προξενεῖ ἡ ἁμαρτία. Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του σώζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ θανάτου καί τόν λυτρώνει ἀπό τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας.