Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ -- Αθωνικά άνθη

Θεία αρετή είναι η προαιρετική ενέργεια του ανθρώπου προς πραγμάτωσιν του ηθικού δέοντος. Είναι επίσης η βούλησις δια την ενέργειαν του καλού. Με το χάρισμα παρουσιάζεται η εξής σχέσις· κάθε χάρισμα που δίδεται εις τον άνθρωπον από τον Θεόν ως δώρημα τέλειον, έχει τα ιδιώματά του, τα οποία είναι αυταί αι αρεταί· με την σειράν της δε η αρετή αποσπά, όταν ευρεθή εις πληρότητα ιδανικήν, εκ του Θεού και ανάλογον χάρισμα κ.ο.κ. Αι αρεταί εννοούνται καθολικώς ως μία αρετή, ως στάσις δηλαδή του πνεύματος και δυναμισμός της ψυχής προς κτήσιν της τελειότητος. Ήδη και ο Πλάτων πρεσβεύει την ιδίαν άποψιν. «Η δικαιοσύνη και σωφροσύνη και οσιότης και πάντα ως εν τι είη συλλήβδην, αρετή» («Πρωταγόρας» 329. Βλ. και «Πολιτεία» 433 Α. κ.ε.). Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, χωρίς να απορρίπτουν την αρετήν, εις οποιονδήποτε φορέα την εύρουν –αποδέχονται και την τυχούσαν εις τους προ ή έξω της Εκκλησίας –, την θεωρούν ως ποιότητα της ψυχής, η οποία δεν ευρίσκεται βεβαίως ολοκληρωμένη. Αλλά εις ένα «τέλειον και ολόκληρον» (Ιακ. α: 4) Χριστιανόν η αρετή έχει πλήρη ενότητα. Η ενότης επιτυγχάνεται δια της τηρήσεως των εντολών· ούτω γράφει ο Νέος Θεολόγος θείος Συμεών (SC 113, 38) : « Δια γαρ της εκπληρώσεως των εντολών η εργασία των αρετών, δια δε της πράξεως των αρετών η πλήρωσις των εντολών γίνεται, και ούτω δια τούτων ανοίγεται ημίν η θύρα της γνώσεως».

***
Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ -- Αθωνικά...":


Από τη μια λέει ο Κύριος οφείλεις ψυχρός ή ζεστός, από την άλλη πολλοί άγιοι υποστήριξαν τη μέση οδό όπως αναγράφεται και στο κείμενο, μεγάλο πράγμα η διάκριση! Άραγε είναι θέμα ταπείνωσης; δωρεάς του Θεού;  ή έρχεται ως κατανόηση από προσωπικό αγώνα πχ. μελέτης, προσευχής κ.α;  ή και τα τρία;

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

6. Και καταλήγεις:

misha έγραψε:
στη σύνοδο που τους ανακήρυξε (= τους Ρομανώφ) ως αγίους υπήρξε τουλάχιστον ένας θεούμενος, ο μητρ. Φιλάρετος του οποίου τα λείψανα ευωδιάζουν


Κοσμάς:
Ομολογώ, ότι δεν ξέρω αν «ευωδιάζουν» τα οστά του! Πιστεύω όμως ότι "τρίζουν τα κόκκαλά» του, με αυτά που βλέπει από ψηλά να κάνουν οι διάδοχοί του, που ενώθηκαν με τους Οικουμενιστές Μοσχοβίτες, που είχε προηγουμένως αφορίσει!
 
Απο εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν μπορεί να είναι κάποιος θεούμενος και να ευωδιάζουν τα κόκκαλά του, όταν δεν θεωρεί το Φιλιόκβε, ως εμπόδιο σωτηρίας μας! Δεν είναι έτσι αδελφέ μου;
 

Και τώρα, τελειώνοντας, αν θέλεις μου απάντησέ μου, αν θεωρείς τον Ιουστινιανό, τη Θεοδώρα και το Θεοδόσιο, που επικρίνεις, αγίους; Εγώ, με την Εκκλησία, τους θεωρώ!
 

Συγχώρεσέ με, αν σε λυπώ. Και τις ο ευφραίνων σε, ο λέγων όχι την αλήθεια;

***
Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου...":


ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΛΟΠΡΟΕΡΑΙΤΗ: ΕΧΕΤΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΑΚΑΡΕΛΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΖΕΤΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ; ΚΑΙ ΕΚΤΩΣ ΑΥΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΗ ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΙΟΤΙ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΥΡΙΣΕ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Απάντηση: 
Αγαπητέ Ανώνυμε και εγώ με την σειρά μου μία ερώτηση: Χρειάζεται άδεια  για ένα κείμενο που υπάρχει δημοσιευμένο;

Γνωρίζω ότι χρειάζεται άδεια από τον εκδότη ενός βιβλίου. Είχα ανεβάσει "Τις περιπέτειες ενός προσκυνητού" και με παρεκάλεσε ο εκδότης να το κατεβάσω. Αυτό και έκανα. Επίσης δεν χρειάζεται άδεια από τον εκδότη εάν δημοσιεύσεις το 10% του βιβλίου.

Νάσαι πάντα καλά!
Εν Χριστώ,
Κωνσταντίνος Αργυρακόπουλος



O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 28 Μαρτίου 2017

Ιλαρίωνος οσίου, του νέου, Ηρωδίωνος εκ των 70 αποστόλων.


Ὁ Ὅσιος Ἰλαρίων διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς Πελεκητῆς στὴν Τριγλὶα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὸ ἀσκητικό του ἦθος, τὸ φιλόθεο ζῆλο του, τὸ χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἅγιος Θεὸς τὸν προίκισε μὲ τὸ προορατικὸ χάρισμα. Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 754 μ.Χ.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Είναι ανάγκη να επικρατήση το πνεῦμα τῆς ενότητος όλων τῶν ορθοδόξων (τῶν αντιοικουμενιστῶν λαϊκῶν και κληρικῶν, όλων τῶν βαθμίδων και όπου κι’ αν ανήκουν), προκειμένου να πολεμηθῆ η παναίρεση τοῦ Οικουμενισμοῦ. Κοινός μας στόχος είναι η πλήρη εκρίζωση αυτῆς τῆς παναιρέσεως, η επιστροφή τῆς αμόλυντης Ορθοδοξίας (που οι οικουμενισταί «επίσκοποι» τόσο πολύ μισοῦν), και η αποκατάσταση τῆς κοινωνίας όλων τῶν ορθοδόξων.

Γι’ αυτό είναι μεγάλη ευλογία η Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης τῆς 4ης Απριλίου με θέμα ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Ομοίως αναμένουμε να γίνει μία Ημερίδα Ορθοδόξων (αντιοικουμενιστῶν) Επισκόπων η οποία θα έχει ως στόχο την καταδίκη τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, όπως αναφέρει ο π. Παύλος Δημητρακόπουλος κατά την διάρκεια τῆς Ενημερώσεως με θέμα Οι καταστροφικές συνέπειες για την ορθοδοξία της «Αγίας και μεγάλης συνόδου» https://www.youtube.com/watch?v=9QrbgUZ1E_o  (στο 1:51:45).
Επειδή η ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης έχει ως αποτέλεσμα να εφαρμόζονται οι αποφάσεις της στην Εκκλησία τῆς Ελλάδος, χρειάζεται μεγάλος αγώνας όπως έκαναν οι Άγιοι Πατέρες σε τέτοιες περιπτώσεις.
Παραθέτω το πρόγραμμα τῆς Ημερίδος τῆς Θεσσαλονίκης.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
θεολόγος

Καταδίκη Οικουμενισμού


***
Ο telemaxos doumanis άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ Κ...":


Aμήν!! Εάν δεν καταδικαστούν όμως ονομαστικά και οι οικουμενιστές , και δεν υπάρξει επιστροφή στην προ του 1924 κατάσταση , θα είναι πάλι μια τρύπα στο νερό !! Πάντως συν Θεό θα είμαστε εκεί!  Ελπίζω οι προθέσεις των διοργανωτών να είναι αγνές ορθόδοξες, και σύμφωνες με την παράδοση της Εκκλησίας !
***

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ 1821!

Οι επτά πυλώνες που κράτησαν το Γένος ζωντανό και είναι επίκαιροι
Πώς επιβίωσε το έθνος μας έπειτα από αιώνες Τουρκοκρατίας και Ενετοκρατίας; Ποια είναι τα πνευματικά εφόδια που οδήγησαν τον Ελληνισμό στην Επανάσταση του 1821; Οι απαντήσεις περιέχουν χρήσιμα μηνύματα και για τους σημερινούς Ελληνες.

. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, που διαφύλαξε την πίστη, την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε αγωνιστικό πνεύμα. Επί Τουρκοκρατίας όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Οι εξισλαμισμένοι τούρκευαν και μετατρέπονταν σε διώκτες του έθνους μας. Η Εκκλησία με τους ιεροκήρυκες, τους μοναχούς των Κρυφών Σχολειών και, κυρίως, με τους νεομάρτυρες διέσωσε τη σπίθα που άναψε τη φλόγα της ελευθερίας.

Βερσαλλίες και Ρώμη επεκύρωσαν την Ευρώπη της παρακμής -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θεμελιώθηκε από τους πατέρες της Ευρώπης πάνω  στην ισοτιμία και την κοινοτική αλληλεγγύη. Οι αρχές αυτές δυστυχώς προδόθηκαν, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση, σε σημείο που το σημερινό μόρφωμα να είναι αγνώριστο.
          Ένωση + Ζώνη κλυδωνίζονται και χειμάζονται από δομική κρίση, αποτέλεσμα της προκλητικής μετάλλαξής τους, αφού η Ευρώπη των λαών, των εθνών και των πολιτών, μετασχηματίσθηκε σε παγκοσμιοκρατική και καθαρά γερμανική.
          Στις Βερσαλλίες συνήλθε, προεξαρχούσης της Άγγελας Μέρκελ, σε «Παρασυναγωγή» η τετράδα Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και έλαβε καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον της Ένωσης, που συνιστούν ευθεία άρνηση και απεμπόληση της ιδρυτικής της Συνθήκης.
          Οι «4» δρομολόγησαν την «Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων». Εντελώς αδύναμος ο οικοδεσπότης Φρανσουά Ολλάντ (ψάχνει για δουλειά και λέγεται ότι μερίμνη της Μέρκελ τακτοποιείται σε… καλό πόστο). Ραχόι και Τζεντιλόνι ηγούνται χωρών με σοβούσα κρίση. Εξ άλλου η πρόσφατη Λευκή Βίβλος του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ με το «σενάριο 3» για «Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων» τούς ήρθε στα μέτρα τους.

Κυριακή Δ Νηστειών: Τα προοίμια της νίκης

Σήμερα, τέταρτη Κυριακή των Νηστειών, ο πολύς και δοξαστικός ευαγγελιστής Μάρκος μας παραθέτει ένα επεισόδιο θεραπείας ενός νέου, πού μας εισάγει στην ατμόσφαιρα της νίκης του Χριστού πάνω στον διάβολο.

Είναι τα προοίμια του Σταυρού και της Ανάστασης.Προϊούσης της μεγάλης τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας εισάγει στην μεγάλη αλήθεια της κατάλυσης του Θανάτου.Όλη η σαρακοστή με τα χαρακτηριστικά ευαγγελικά αναγνώσματα από το δεύτερο ευαγγέλιο, μας προδιαθέτει και μας μυεί στο μυστήριο της εξουσίας του Σταυρού και της Ανάστασης. Έχουμε μια πρώτη αναμέτρηση εδώ. Ο Χριστός ενώπιον του δαιμονιζομένου νέου, αναμετράται με τον σατανά, όχι ως ίσος προς ίσον, αλλά ως παντοδύναμος Θεός προς πνεύμα ακάθαρτον και δουλικόν , πού πιστεύει και φρίσσει.