Τό Παπικό Πρωτεῖο καί ἡ Ὀρθοδοξία --- του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ,

  

ΣΤΑ ΤΡΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ  ΜΗΝΙΑΤΗ

Τό Παπικό Πρωτεῖο καί ἡὈρθοδοξία

Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ,

Ὁμοτίμου ΚαθηγητοῦΠαν/μίου Ἀθηνῶν

Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης γεννήθηκε το 1669 στό Ληξούρι τῆς Κεφαλληνίας καί ἐκοιμήθη τήν 1η Αὐγούστου 1714, ὡς ἐπίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων. Ἀναγνωρίσθηκε ὡς ἓνας τῶν μεγαλυτέρων ἱεροκηρύκων τῆς δουλείας καί ἀγαπήθηκε ὡς «νέος Χρυσόστομος». Ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, το Ἐθναρχικό μας Κέντρο, το 1704 τόν ἀνεκήρυξε «ἱεροκήρυκα καί διδάσκαλόν» της. Στίς 2 Αὐγούστου τοῦ τρέχοντος ἒτους τό Ληξούρι, ὡς γενέτειρά του, τόν ἐτίμησε μέ εἰδική Θεία Λειτουργία καί Μνημόσυνα καί ἂλλες ἐκδηλώσεις, πού καταστέφθηκαν μέ Ἑσπερίδα προς τιμήν του, στήν ὁποία παρουσίασαν τόν Ἂνδρα

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (10) μέρος

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Κοσμάς
Αδελφέ μου, διαπιστώνω με έκπληξη, ότι μέχρι τώρα το πρόβλημά σου ήταν το πού ανήκω εκκλησιαστικά. Δεν με ρωτούσες τόσο καιρό, να σου πω, για να μη αγωνιάς. Βεβαίως, είμαι μέλος της Εκκλησίας, που συνεχίζει και μετά το 1924 να διατηρεί στη λειτουργική της ζωή το πατροπαράδοτο Ορθόδοξο Ημερολόγιο! 

Μετά από τις διευκρινίσεις αυτές, θα προχωρήσω, αν θέλει ο Θεός, στις επόμενες καταχωρήσεις μου στη συζήτηση για την «αγιοποίηση των νέων αγίων», για να συνεχιστεί ο ευλογημένος και πολύ ωφέλιμος αυτός Θεολογικός Διάλογος.

Δεν είχα σκοπό να επανέλθω με νέα καταχώρησή μου σε απάντηση σε τέτοια θέματα. Ήθελα να επικεντρωθώ στο κύριο θέμα της συζήτησής μας, που είναι η «αγιοποίηση των νέων αγίων». Ας ελπίσουμε, και εύχομαι να είναι τελευταία μια τέτοια παρέμβασή μου, σ’ αυτής της φύσεως ζητήματα. 

α. Γράφει ο αδελφός Misha: 
«Noμίζω πως ήμουν σαφέστατος στις απαντήσεις που έδωσα...». 
Πράγματι, φίλε μου, ήσουνα σαφέστατος στην... ασάφειά σου! Μέχρι του σημείου, που ούτε τώρα να τολμάς να χαρακτηρίσεις τους Πατριάρχες σου Αθηναγόρα και Βαρθολομαίο ως αιρετικούς! 

β. Στη συνέχεια γράφει ο αδελφός Misha: 
«Η στάση μου φίλε Κοσμά παραμένει αυτή που παρέλαβα από τους αγίους γεροντάδες...δλδ: “το έσχατον όριο είναι η διακοπή μνημοσύνου”, ούτε μνημόνευση άλλου επισκόπου, ούτε διακοπή κοινωνίας με όσους μνημονεύουν τον υπο κρίση επίσκοπο, ούτε (πολύ περισσοτερο0 δημιουργία παρασυναγωγής....» !! 
Ποιοί γεροντάδες σου, σου είπαν αυτά τα πράγματα; Αλλά, ξέχασα, σε τέτοια ερωτήματα δεν θα απαντήσεις, γιατί τα θεωρείς ανάκριση! 

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΣ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 3 Μαρτίου 2017

Α Χαιρετισμοί. Ευτροπίου, Κλεονίκου, Θεοδωρίτου και Βασιλίσκου μαρτύρων.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐτρόπιος, Βασιλίσκος, καὶ Κλεόνικος κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀμάσεια τοῦ Πόντου καὶ ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.).

Ἦταν στρατιῶτες καὶ συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος. Ὡς Χριστιανοὶ διαβλήθηκαν στὸν ἡγεμόνα Ἀσκληπιόδοτο, ὁ ὁποῖος τοὺς συνέλαβε καὶ τοὺς βασάνισε σκληρά. Ὅμως οἱ Μάρτυρες, ἀφοῦ παρουσιάσθηκε σὲ αὐτοὺς ὁ Κύριος καὶ ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος, ἔγιναν ὑγιεῖς.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ εὐσεβοφανεῖς ἐπικρίνουν ἐκείνους πού διαφωνοῦν μέ τούς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστές,γιατί, λένε, δέν ταιριάζει οἱ μικροί καί ἀμαθεῖς νά μή δείχνουν τόν προσήκοντα σεβασμό σέ ἐξέχοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ἀσέβεια ἕνας ἁπλός ἱερέας, ἕνας μοναχός ἤ ἕνας θεολόγος νά κρίνει τις πράξεις τῶν Μητροπολιτῶν, τῶν Ἀρχιεπισκόπων καί τῶν Πατριαρχῶν. Μόνο νά ἐπαινεῖ ἐπιτρέπεται. Ποτέ νά διαφωνεῖ καί μάλιστα δημοσίως. Οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί πρέπει νά εἶναι πειθήνια ὄργανα τῶν προϊσταμένων τους, τῶν «ἡγουμένων» τους. Νά καθησυχάζουν τή συνείδησή τους ἀποδεχόμενοι τό «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες» καί ἄς ἀποδεικνύουν τά γεγονότα τό ἀντίθετο. Συνηθίζουν ἐπίσης οἱ ἀδελφοί αὐτοί νά χαρακτηρίζουν τούς ζηλωτές ὡς φανατικούς, στενόμυαλους, ἀδιάκριτους, ἀδιάλλακτους καί προβληματικούς. Γιά τούς πρωτεργάτες ὅμως κι ἔνοχους καμιά λέξη. Δέν θέλουν νά δυσαρεστήσουν τούς μεγάλους καί να χάσουν τήν εὔνοιά τους.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.

«Δέν είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε με καλέσει ο Θεός καί εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους, στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε. Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...                                                             

Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!                                 

Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η άγνοια...                                                             

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοικαί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε:  “Φεύγουμε εμείς”.

Ομιλία3.9.2016 Επιτρέπεται το διαζύγιο; Η Ζευξομοιχεία

ΠΡΑΣΙΝΗ ΦΡΕΝΙΤΙΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ἄνθρωποι ζοῦν σὲ μιὰ διαρκῆ ἀνησυχία καὶ ἀναστάτωση. Τὰ μέσα ἐνημέρωσης μεταδίδουν συνεχῶς εἰδήσεις. Δυσάρεστες οἱ περισσότερες. Σχεδὸν καταστρέφεται ὁ κόσμος καὶ ἔρχεται τὸ τέλος.Οἱ προφῆτες, φορώντας συχνὰ ἐπιστημονικοὺς μανδύες, διατυπώνουν τὶς θεωρίες τους καὶ πανικοβάλλουν τὸ λαό.

Ἀρέσκονται στὸ νὰ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις καὶ νὰ προβάλονται οἱ ἴδιοι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ συχνὰ ὑπηρετοῦν διάφορα συμφέροντα. Ὁ λαὸς συνήθως ἀγνοεῖ ὅτι τὰ ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα διαρκῶς ἀναθεωροῦνται καὶ ὄχι σπάνια ἀλληλοαναιροῦνται. Γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὰ δέχεται μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.Ἂς ἔχει πάντα περιθώρια ἀμφισβήτησης. Καὶ οἱ διάφοροι ἐπιστήμονες εἶναι ἄνθρωποι, μὲ περιορισμένες δυνατότητες καὶ ὄχι ἀλάθητοι. Οἱ τίτλοι σπουδῶν, ποὺ ἔχουν, δὲν πρέπει νὰ ὑπερεκτιμῶνται. Οἱ ἐπιστήμονες, χωρὶς νὰ ἀμφισβητῶ τὴν προσφορά τους σὲ πολλοὺς τομεῖς, δὲν κάνουν θαύματα οὔτε καὶ ἀνατρέπουν τὴν τάξη τῆς φύσεως. Δὲν δίνουν ἀκόμα καὶ ἀπάντηση στὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ συμπεράσματά τους δὲν εἶναι πάντα σύμφωνα μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἐξέλιξη τῶν φαινομένων. Σημειώνω δύο παραδείγματα. Πολὺς θόρυβος γίνεται γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ τοῦ πλανήτη μας. Σχεδὸν ὅλοι βλέπουν τὴν καταστροφὴ καὶ τὴ δυστυχία. Ὅλοι ἀνησυχοῦν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι συμβάλλουν στὴν ἀλλαγὴ αὐτή. Ἔγινε πιὰ καθημερινὸ θέμα συζήτησης. Μιλοῦν οἱ εἰδικοί, μιλοῦν καὶ οἱ ἄσχετοι. Ἔχουν πληθυνθεῖ πιὰ οἱ ποικίλοι οἰκολόγοι, οἱ ὀργανώσεις προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, τὰ πράσινα κόμματα, οἱ πράσινες οἰκονομίες, οἱ πράσινες κυβερνήσεις.Ἐμφανίστηκε καὶ πράσινη θεολογία καὶ πράσινοςΠατριάρχης!

Πέλαγος ἀνεξάντλητον τῶν θείων καὶ ἀπορρήτων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν

Ἀκατανόητον θαῦμα, ἀνερμήνευτον ἄκουσμα, μυστηρίου θείου ἀποκεκρυμμένου φανέρωσις, ἀκαταμάχητος προστασία, ἀντίληψις κραταιά, ζωοδόχε πηγή, πέλαγος ἀνεξάντλητον τῶν θείων καὶ ἀπορρήτων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν, ὕψος τῶν ἐπουρανίων καὶ ἀσωμάτων Δυνάμεων καὶ τῶν Σεραφεὶμ ὑψηλοτέρα, βάθος τῶν ἀποκρύφων νοημάτων τὸ ἀνεξερεύνητον, ἡ κοινὴ φιλοτιμία τῆς φύσεως, ἁπάντων τῶν καλῶν χορηγία, ἡ μετὰ τὴν Τριάδα πάντων τῶν ποιημάτων Δέσποινα, ἡ μετὰ τὸν Παράκλητον ἄλλος Παράκλητος, καὶ μετὰ τὸν μεσίτην Χριστὸν μεσίτρια τοῦ κόσμου παντός, τὸ ὄχημα ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τὸ δοχεῖον τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ τοῦ φωτίζοντος πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, ἡ φέρουσα ἐν ἀγκάλαις τὸν τῷ ῥήματι τὰ πάντα φέροντα·

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - 5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017 -- Το μεγαλείο της Ορθοδοξίας

«Την άχραντον εικόνα σου»

Όπως γνωρίζουμε, κάθε Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ανοίγει μπροστά μας δύο θέματα στα οποία ο πιστός καλείται να εντρυφήσει και να αντλήσει πλούσια πνευματικά εφόδια. Έτσι και την πρώτη Κυριακή των νηστειών η Εκκλησία μας πανηγυρίζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

Θυμόμαστε την μέρα αυτή τη νίκη εναντίον των εικονομάχων, μιας αίρεσης με πολύ επικίνδυνες πλάνες οι οποίες ουσιαστικά συνίστανται στην αμφισβήτηση της Ενανθρώπησης του Κυρίου μας. Αυτό σήμαινε ότι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να σωθεί και να εγκολπωθεί τα αιώνια μηνύματα της αιώνιας αλήθειας που απορρέουν από την Ενανθρώπηση.

Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

Η νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας σηματοδοτείται με την οριστική αναστήλωση και την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων με την Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 843 μ.Χ. Πληροφοριακά σημειώνεται ότι η σχέση της γιορτής αυτής με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι από μια άποψη Ιστορική: Ο πρώτος θρίαμβος της Ορθοδοξίας έγινε ειδικά αυτή την Κυριακή.

ΕΞ ΟΙΚΕΙΩΝ ΤΑ ΒΕΛΗ - Αναδημοσίευση σχολίου

Αδελφοί, μια και μιλάμε για τρόπους έκφρασης απόψεων ιερωμένων, θυμήθηκα 3 περιπτώσεις, όλες με αφορμή το θρησκευτικό νομοσχέδιο. Η μία είναι όταν αρχιερέας αποκάλεσε "ανόητους" από άμβωνος όσους αντιδρούσαν στην συλλογή υπογραφών. Η άλλη είναι όταν έτερος αρχιερέας, σε βίντεο κηρύγματός του για το ίδιο θέμα, αποκάλεσε τους διαφωνούντες "διαβόλους".  Και τέλος, πολύ γνωστός αρχιμανδρίτης σε δικό του βίντεο αποκαλεί "νεοταξίτες" και "συνεργάτες" του Βαρθολομαίου, λόγω επιλογής του δικηγόρου Κτιστάκη, την Εκκλησία που ο ίδιος υπηρετεί.
Καλή Σαρακοστή σε όλους.
Κ. Μ.

Σταυρώσιμον και Αναστάσιμον Πάσχα διαλεκτική ζωής και θανάτου -- του π. Γ. Μεταλληνού

1. Το ερώτημα που αναδύεται την Μεγάλη Παρασκευή, εἶναι: Γιατὶ ἔπαθε ὁ Θεάνθρωπος καὶ ἔφθασε μέχρι θανάτου, «θανάτου δὲ Σταυροῦ» —δηλαδὴ σταυρικοῦ— ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «…Τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὅς διὰ Πνεύματος Ἁγίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι». (Ἑβρ. 9,14). Τίποτε τὸ ἀκάθαρτο πνευματικὰ δὲν μπορεῖ νὰ πλησιάσει τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ». Ἐν ταῖς λαπρότησι τῶν Ἁγίων Σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;… Καθάρισον, Κύριε, τὸν ρύπον τῆς ψυχῆς μου καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας. Δὲν ὑπάρχει, ἐξ ἄλλου, κανεὶς καθαρὸς ἀπὸ ἁμαρτία, «ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» (Ἰώβ 14, 45). Αὐτὴ εἶναι ἡ συνείδηση ὅλων τῶν Ἁγίων μας. Ὅλη ἡ ἁγιότητά μας δὲν εἶναι παρὰ «ράκος ἀποκαθημένης» (Ἡσ. 64, 6) ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅλη ἡ ἀρετή μας δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει οὔτε μία ἁμαρτία μας. Τὸ ἐρώτημα —ἀδυσώπητο, ὁπωσδήποτε— εἶναι: Τί μᾶς σώζει; Τί μᾶς καθαρίζει; Τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.