ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΔΙΧΩΣ ΙΕΡΟΤΗΤΑ - Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΠΡΟ ΕΤΩΝ βρέθηκα μιὰ Κυριακή σ᾽ ἕνα μεγάλο Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ὅπου λειτουργοῦσαν δύο μεσήλικες κληρικοί, καλλικέλαδοι καὶ μὲ περιποιημένη ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Λαμπρὰ ἦταν καὶ τὰ ἄμφιά τους. Ἱερέας ἐγὼ ἀπὸ τὴν ἐπαρχία, πρόσεχα νὰ βρῶ τὰ θετικὰ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν τῆς πόλης, μὲ τὸ μεγάλο ποίμνιο, τὶς πολλὲς δυνατότητες, τοὺς καλοὺς ἱεροψάλτες καὶ τὴ μεγάλη ἐμπειρία. Τελικὰ ἔφυγα σκανδαλισμένος. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἱεροῦ δὲν ἦταν καλή. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀδελφῶν ἀπαράδεκτη. Ἔνιωθαν ὅτι βρίσκονταν στὸ γραφεῖο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Μιλοῦσαν, γελοῦσαν, χειρονομοῦσαν. Τὸ ἱερὸ γι᾽ αὐτοὺς ἦταν τὰ παρασκήνια τοῦ θεάτρου. Βαρὺς ὁ λόγος μου, ἀλλὰ ἔτσι συμπεριφέρονταν οἱ ἀδελφοί. Ὅταν ὅμως ἐρχόταν ἡ ὥρα γιὰ τὰ «εἰρήνη πᾶσι» καὶ τὶς εὐλογίες, τί ἠθοποιΐα, τί εὐλάβεια, τί ὑποκρισία! Μάλιστα ὁ ἕνας ἱερέας ἀπὸ μιὰ γωνία ἔκανε νόημα στὸ δεξιὸ ψάλτη καὶ μὲ τὰ τρία πρῶτα δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ του, τὸ ὁποῖο ἀνεβοκατέβαζε, τοῦ ἔδινε συγχαρητήρια γιὰ τὴν ὡραία ἐκτέλεση τῶν διαφόρων ὕμνων! Μὲ τὸ «δι᾽ εὐχῶν» αἰσθανόμουν τὴν ἀνάγκη νὰ φύγω γρήγορα ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναό, γιατὶ δὲν εἶχα ἄλλη ὑπομονή. Εἶχα δεχτεῖ πολλὰ ἐρεθίσματα, τὰ ὁποῖα μὲ εἶχαν ἀπογοητεύσει. Ἔνιωθα ἐντελῶς ἄβολα, ἤμουν ἀνίκανος νὰ κάνω τὰ ἴδια, νὰ συμβιβαστῶ μὲ τὸν ἐπαγγελματισμὸ τῶν ἀδελφῶν μου καὶ νὰ νιώσω ἄνετα στὴν εὐρυχωρία τῆς κόλασης, ποὺ μόνοι τους καὶ ἐλεύθερα εἶχαν δημιουργήσει ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ!

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

1. Έχω την εντύπωση, ότι στενοχώρησα τον αδελφό Misha με τις απόψεις, που καταχώρησα στο Φόρουμ αυτό, για τις περίεργες «αγιοποιήσεις» μερικών «γεροντάδων» από ωρισμένα πρόσωπα. Αν αυτό είναι αλήθεια, αν δηλ. στενοχώρησα τον αδελφό μου, λυπάμαι ειλικρινά. Ποτέ δεν ήθελα να τον λυπήσω γιατί τον σέβομαι, αγαπώ και εκτιμώ βαθύτατα, μολονότι πολλές απόψεις του με βρίσκουν διαμετρικά αντίθετο. Αυτό, δεν είναι πάντοτε κακό. Σε μιά συζήτηση μπορεί να είναι και ωφέλιμο, γιατί μπορεί να προωθηθεί η συζήτηση. Από το άλλο όμως μέρος, επειδή οι διαφωνίες μας εστιάζονται σε θέματα πίστεως, και σε άλλα σημαντικά εκκλησιαστικά ζητήματα, πιστεύω ότι κάθε Ορθόδοξος πιστός έχει υποχρέωση να μη σιωπά, όταν κινδυνεύει η Πίστη. Και σ’ αυτό, θα μου επιτραπεί να επιστήσω την προσοχή όλων των αναγνωστών της ιστοσελίδας αυτής. 

Θα ερωτηθώ, ίσως: Στην προκείμενη περίπτωση κινδύνευε η πίστη από τον αγαπητό φίλο Misha; Ασφαλώς, όχι! Δεν κινδυνεύει απ’ αυτόν, που φαίνεται ότι είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, με σπάνια ενδιαφέροντα και ζήλο, έστω καμιά φορά "ου κατ' επίγνωσιν"! 

Κινδυνεύει όμως από το παρατηρούμενο φαινόμενο των αθρόων αγιοποιήσεων προσώπων, τα οποία είναι πολύ αμφίβολο, αν ο Θεός φανέρωσε το θέλημά Του, οι πιστοί, που ζουν ακόμα στη γη, να τα τιμούν και δοξάζουν ως αγίους. Ο κίνδυνος συνίσταται στην αλλοίωση των κριτηρίων και προϋποθέσεων, που έχει η Εκκλησία για την παραδοχή κάποιου ως αγίου. Γι’ αυτό ακούμε να γίνεται λόγος για αγιοποίηση του Ευσεβίου Ματθοπούλου, του Αθηναγόρα, Παπαφλέσσα, του «θαυματουργού» ιατρού Δημητρίου Λέκκα κ.ά. 

Ο κίνδυνος αυτός επαυξάνεται, κατά τη ταπεινή γνώμη μου, ότι με τις αγιοποιήσεις αυτές οι Οικουμενιστές επιδιώκουν τη νοθεία του Ορθόδοξου αγιολογίου, με πρόσωπα αφερέγγυα από πλευράς Ορθοδόξου πίστεως, ώστε οι άγιοι να παύσουν να είναι οι απλανείς οδηγοί μας ως «κανόνες πίστεως» για μας. Και περαιτέρω, να βρεθούμε στην ανάγκη, κάποια στιγμή, όπως έκαμαν παληότερα οι παπικοί, να ξεκαθαρίσουμε το αγιολόγιό μας, από «ψεύτικους αγίους», αλλά και πραγματικούς αγίους. Λέγεται ότι ο Πάπας ζήτησε από τους Ορθόδοξους που θέλουν να ενωθούν μαζί του να βγάλουν από το αγιολόγιο, τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που τον αποκάλεσε «αντίχριστο» και ζήτησε να τον καταριώνται οι Ορθόδοξοι! 

Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν -- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου 2017

Πρώτη και δευτέρα εύρεσις της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.

 Ὅταν ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ τοποθετήθηκε μέσα σὲ ἀγγεῖο ἀπὸ ὄστρακο καὶ κρύφθηκε στὴν οἰκία τοῦ Ἡρώδη. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης φανερώθηκε στὸ ὄνειρο δύο μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀναχωρήσει γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο τοῦ Κυρίου, ἀγγέλλοντας σὲ αὐτούς, ποῦ βρίσκεται ἡ τίμια κεφαλή του. Καὶ ἐκεῖνοι, ἀφοῦ τὴν βρῆκαν, τὴν εἶχαν μὲ τιμές. Ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παρέλαβε κάποιος κεραμεὺς καὶ τὴν μετέφερε στὴν πόλη τῶν Ἐμεσηνῶν. Ὅταν ὅμως πέθανε, τὴν κληροδότησε στὴν ἀδελφή του. Καὶ ἀπὸ τότε διαδοχικὰ περιῆλθε σὲ πολλούς, γιὰ νὰ καταλήξει στὰ χέρια κάποιου ἱερομονάχου ἀρειανοῦ ποὺ ὀνομαζόταν Εὐστάθιος καὶ φύλαξε τὴν τίμια κάρα σὲ σπήλαιο. Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφέρθηκε, ἐπὶ Οὐάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στὸ Παντείχιον τῆς Βιθυνίας μέχρι ποὺ ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ἀνεκόμισε αὐτὴ στὸ Ἕβδομο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἀνήγειρε μέγα καὶ περικαλλέστατο ναό.

Μέγας Αθανάσιος; χρή αυτούς εκβάλλεσθαι

''Βαδίζοντες τήν απλανή καί ζωηφόρον  οδόν, οφθαλμόν μέν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μή τόν αισθητόν, αλλά τόν νοητόν. Οίον, εάν   ο επίσκοπος ή ο Πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ εστίν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ήμετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα καί Καϊάφα εις τήν γέενναν του πυρός.''

Mὴ παρίδῃς με τὸν ἀνάξιον

Μὴ δὴ μακρύνῃς ἀπ’ ἐμοῦ τὴν σὴν προστασίαν, ἀλλ’ ἐπικούρει, καὶ σκέπε, καὶ περίσῳζε διὰ παντός· τέρπεται γὰρ ταῖς αἰτήσεσί σου ὁ μονογενής σου Υἱός· ὑπόχρεων ἔχεις αὐτὸν εἰπόντα· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου· καὶ πολλῷ μᾶλλον αὐτὸς ἐν δούλοις ἐξετάζεσθαι ἑλόμενος, φυλάξει τὴν χάριν, κατὰ τὸ ἴδιον δόγμα, σοὶ τῇ διακονησαμένῃ τούτῳ τὴν ἀπόρρητον γέννησιν. Ὅθεν καὶ χαίρει ταῖς παρακλήσεσί σου, οἰκείαν τὴν σὴν ἡγούμενος δόξαν, καὶ χρεωστικῶς ἐκπληροῖ τὰς αἰτήσεις σου. Μόνον μὴ παρίδῃς με τὸν ἀνάξιον· μηδὲ αἱ τῶν πράξεών μου ἀτοπίαι τὸ σὸν ἀμέτρητον ἀνακόψωσιν ἔλεος.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ: Προσπαθούν να εμποδίσουν τον π.Νικόλαο Μανώλη να λειτουργήσει κατά την εφημερία του

Όλα τα πνευματικά του παιδιά και πάρα πολλοί ενορίτες του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας είμαστε έτοιμοι να αποτρέψουμε κάθε μητροπολιτική ενέργεια που αποβλέπει στην παρεμπόδιση και απαγόρευση του π.Νικολάου Μανώλη, κατά την εφημερία του, αύριο Παρασκευή 24/2 και Σάββατο 25/2 από τις 7:00-9:00 το πρωί, να λειτουργήσει στον Ιερό Ναό Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας που έχει οργανική θέση.

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ --ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ-- «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σής και βρώσις αφανίζει».

Ο ευπρόσδεκτος καιρός                                                                                             
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή που είναι η κατανυκτικότερη περίοδος του εκκλησιαστικού έτους και της οποίας το κατώφλι δρασκελίζουμε, συνιστά μοναδική ευκαιρία την οποία καλείται ο κάθε πιστός να αδράξει σε μια πρόκληση πνευματικών αναβάσεων. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ο Παύλος κάνει λόγο για «καιρό ευπρόσδεκτο, καιρό μετανοίας», στον οποίο μας προτρέπει: «αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…». Ευπρόσδεκτος καιρός σημαίνει τον καιρό της χάριτος. Είναι ο χρόνος κατά τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει αντοχές για να διεξάγει τον αγώνα τον καλό. Αν ολόκληρο το χρόνο οι πιστοί  προσβλέπουν στον αγώνα της πίστεως, πολύ περισσότερο οφείλουν να εντείνουν την προσπάθεια τους αυτή την ευλογημένη περίοδο. Αν πάντοτε έχουν χρέος να εργάζονται τη σωτηρία τους, ακόμη περισσότερο και με πολύ μεγαλύτερο ζήλο επιβάλλεται να το πράττουν τώρα κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία εισερχόμαστε. Αυτό ακριβώς μάς συμβουλεύει και η μητέρα μας Εκκλησία, όταν μας λέει: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται…».

ΗΤΟ Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗΣ; -- του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

1. ᾿Από τήν Κ. Διαθήκη στόν Μ. Φώτιο

῾Ο Μ. Φώτιος (820-891) ἀνήκει στίς πιό μεγάλες μορφές τῆς μεσαιωνικῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου. Εἶναι ὁ τελευταῖος μεγάλος ἀνάμεσα στούς ὀλίγους ἱεράρχες πού ἀξιώθηκαν νά λάβουν τόν τίτλο τοῦ μεγάλου, μολονότι τήν ὀνομασία αὐτή θά τήν ἐδικαιοῦτο καί ὁ πέντε αἰῶνες βραδύτερον ἀκμάσας ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Πάντως καί οἱ δύο προηγούμενοι μεγάλοι, ὁ Μ. ᾿Αθανάσιος καί ὁ Μ. Βασίλειος, καθόρισαν ἀποφασιστικά τήν πνευματική πορεία τῆς νέας ἑλληνοχριστιανικῆς οἰκουμένης τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς οἰκουμένης τοῦ Μ. ᾿Αλεξάνδρου.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ

Η επιθετικότητα της Τουρκίας βαίνει και θα βαίνει συνεχώς αυξανόμενη. Θεωρεί ότι βρισκόμαστε σε ηθική σήψη, οικονομική κατάρρευση και συνακόλουθα σε εθνική κατάθλιψη, ενώ οι κινήσεις της δείχνουν ότι μας θεωρεί περίπου ως καρπαζοεισπράχτορες. Σίγουρα κάποιοι από τους υψηλά ιστάμενους στην καθ’ ημάς κρατική και ευρύτερη κοινωνική ιεραρχία (στην τελευταία διαπρέπουν οι πάσης φύσεως και παραφύσεως σκωληκοειδείς αποφύσεις της δημοσιογραφίας αλλά και τα θρασύτατα λόγω βλακείας θηλυκά βλαχαντερά των πρωϊνάδικων) είναι καταφανώς ζαλισμένοι από το ύψος της εξουσίας (πέραν της μέθης τους από τα όσα μπεκροπίνουν ή ρουφούν), κάτι που αναμένεται όταν η χώρα παραδίδει τις τύχες της σε «τσογλάνια» (γκραικομασκαράδες με ή χωρίς γραβάτα, νεαρούς ή υπέργηρους σε ηλικία ή νοητική συγκρότηση).

Όμως, σε κρίσιμες καταστάσεις το έθνος δεν ταυτίζεται με τα περιτρίμματά του, αλλά με την βαθύτερη εσωτερική δυναμική του η οποία εν καιρώ πραγματικού κινδύνου έχει ιστορικά αποδείξει ότι είναι ικανό να αναδείξει τις πρέπουσες ηγεσίες που θα μπορέσουν να σπάσουν τα μούτρα του κάθε μογγόλου που νομίζει ότι δεν πάσχει από μογγολοειδή ιδιωτία. Με άλλα λόγια, ας ετοιμασθούν εκείνοι που πρέπει να ετοιμασθούν, για να σπάσουμε τα μούτρα (και όχι μόνον τον τσαμπουκά) των όποιων   τούρκων (στη γλώσσα ή στην ψυχή) που απειλούν την πεμπτουσία μιας Ελλάδας που δομήθηκε μέσα από πράξεις ανδρείας, αυτοθυσίας και βαθύτερης αίσθησης της προέλευσής της, του πεπρωμένου της και του καθήκοντός μας να το υπηρετήσουμε. Και ας κλείσουν τα αυτιά τους, ως άλλοι Οδυσσείς, στις υστερικές αντιδράσεις που θα προκαλέσει μια τέτοια προοπτική δράσης στους εθνομηδενιστές, στους λαθρολάγνους, στις τηλεκοκότες και στις ασαφούς φύλου υπάρξεις που έχουν εμφυλο-χωρήσει γυαλίζοντας τα πόμολα και χτενίζοντας καταΐφια στους διαδρόμους και τους υπονόμους της χάρτινης κρατικής και της ιλουστρασιόν μιντιακής εξουσίας («εκάς οι βέβηλοι»).
Στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε, η ώρα αυτών που αναμφισβήτητα υπάρχουν και αγρυπνούν για το μέλλον της πατρίδας, πλησιάζει. Και κανείς δεν είναι δυνατόν να ανατρέψει τις επιταγές του χρόνου, όταν το διακύβευμα είναι το μέλλον του ίδιου του έθνους των Ελλήνων.

Χρίστος Γούδης, δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων