"ΕΛΕΝΗ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ -- Τα παιδιά μου !

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

misha έγραψε:

ο π.Παίσιος είχε διακόψει την μνημόνευση του Αθηναγόρα μαζί με όλο το Άγιον Όρος, νομίζω το ίδιο κι ο παπα- Εφραίμ, ο π.Ιάκωβος , ο π.Πορφύριος ανήκαν στην Εκκλησία της Ελλάδος και δεν ετέθη τέτοιο θέμα...

PATIENT:
Ο π. Παίσιος δεν ήταν ιερέας για να μνημονεύει τον Πατριάρχη.
Άρα δεν έχει νόημα αυτή η αναφορά.

Αδυνατώ να καταλάβω τη φράση «ανηκαν στην Εκκλησια της Ελλαδος και δεν ετεθη τετοιο θέμα».
Η Εκλλησία της Ελλάδας είναι γνωστό ότι συνέχισε την κοινωνία με το Πατριαρχείο δείχνοντας ότι δεν την πείραξε καθόλου η Οικουμενιστική του πορεία. Σήμερα μετά από τόσες δεκαετίες Οικουμενισμού το ίδιο δεν εξακολουθεί να συμβαίνει;
Πότε επιτέλους οι διάφοροι πνευματικοί γέροντες θα «ΘΕΣΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΜΑ»;
Πότε θα ταρακουνήσουν τον ράθυμο λαό και τους κληρικούς για αντιληφθούν ότι τίποτε δεν βαδίζει σωστά;
Kαι θυμάμαι πάλι τον γέροντα Παίσιο και εκείνη την περιβόητη δήλωσή – στήριξη του κ. Βαρθολομαίου. Όχι τόσο για να θυμήσω το περιεχόμενό της («ο πιο άξιος πατριάρχης για τις μέρες μας...») όσο για θίξω το χρονικό πλαίσιο στο οποίο έγινε εκείνη η δήλωση.
α) Ο γ. Παίσιος ήταν προς τη δύση του βίου του , έχοντας ήδη τη φήμη ενός εναρέτου μοναχού που η γνώμη του είχε ιδιαίτερη βαρύτητα μέσα και έξω από το Άγιον Όρος.
β) Οι αγιορείτες πατέρες είχαν την ακριβώς προηγούμενη περίοδο ασκήσει ιδιαίτερα σκληρή κριτική κατά του Πατριάρχη για τις οικουμενιστικές του ενέργειες , αποστέλλοντάς του μάλιστα και σχετική επιστολή.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που μετά την συγκεκριμένη δήλωση σίγησαν όλοι και ο Βαρθολομαίος άρχισε να καλπάζει ανενόχλητος... 

***

Του αδελφού μς Ιουστίνου:

Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε, πές στον Σακαρέλο ότι λίγη λογική δεν βλάπτει . Ποιός μας λέει ότι ο πονηρώτατος Βαρθολομαίος δεν διαβεβαίωσε και έπεισε  τον Άγιο Παϊσιο ότι θα ακολουθήσει δήθεν αντιπαπική πολιτική; Λίγους εξεγέλασε η "αλεπού του Βοσπόρου"; Μην ξεχνάς ότι τον κακόμοιρο τον Χριστόδουλο τον εδούλεψε λέγοντάς του ψέματα ότι "οι νέες χώρες μπορούν να υπαχθούν στην Εκκλησία της Ελλάδος". Και ο χαζούλης τον επίστεψε... Προχώρησε σε σύγκλειση ιεραρχίας, αποφάσισαν να ενσωματώσουν τις νέες χώρες στην Ελλαδική Εκκλησία και τότε...Ο Βοθρολυμαίος τον αφώρησε!  Με τέτοιο σατανικό μυαλό ποιός αγαθός και καλοπροαίρετος -ακόμη και άγιος- δεν θα ξεγελιόταν; Ο Άγιος Παϊσιος επίστεψε ότι "χείλη Αρχιερέως ου ψεύδονται"... Το ίδιο εξεγελάστηκε και ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Ο Βοθρολυμαίος εξωμολογήθηκε σε αυτόν παρακαλώ!  Λοιπόν λίγη λογική παρακαλώ. Ας σταματήσει το παραμύθι με τον Άγιον, ότι δήθεν ήταν οικουμενιστής. Ας μάθει επιτέλους ο Σακαρέλος ότι ο Θεός κρίνει τους αγίους και όχι οι "ιδεολόγοι της πίστεως". Η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία....

http://orthodox-voice.blogspot.gr/2017/01/blog-post_705.html

ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ... ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 15 Ιανουαρίου 2017

ΙΒ ΛΟΥΚΑ. Παύλου του Θηβαίου, Ιωάννου Καλυβίτου.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Θηβαῖος, ἤκμασε στὰ χρόνια του Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) καὶ τοῦ Βαλεριανοῦ (254 – 259 μ.Χ.). Σύμφωνα μὲ τὴν βιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, τῆς ὁποίας πρόσφατα ἀποδείχθηκε ἡ ἱστορικότητα, μὲ βάση μία πολὺ ἀρχαιότερη ἑλληνικὴ πηγή, τὰ ὅρια τῆς ζωῆς του μποροῦν νὰ τοποθετηθοῦν μεταξὺ τῶν ἐτῶν 233 καὶ 346 μ.Χ. Ἀνῆκε σὲ πλούσια οἰκογένεια τῆς κάτω Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε κατὰ τῶν Χριστιανῶν τὸν τρομερὸ διωγμό του, ὁ Ὅσιος σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔχασε τοὺς γονεῖς του.

ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΚΟΜΗ -- του αειμνήστου Σεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Πανηγυρισμοί, φωτοβολίδες, φωταψίες και ξεφαντώματα συνόδευσαν τα πρώτα λεπτά του 2017, όπως και κάθε καινούργιου χρόνου. Γιορτάζει ο θνητός άνθρωπος τη συνέχιση της ζωής, και συνάμα σημειώνει το γρήγορο πέρασμά του από τούτη τη γη, το πλησίασμά του προς το τέλος. Ο χρόνος, φιλοσοφεί ο Μέγας Βασίλειος, έχει το εξής παράδοξο· «Το παρελθόν εξαφανίσθηκε, το μέλλον δεν εμφανίσθηκε ακόμη, ενώ το παρόν διαφεύγει τις αισθήσεις μας πριν ακόμη το γνωρίσουμε». Εύκολα, λοιπόν, σ΄ έναν γιορταστικό σταθμό, όπως η Πρωτοχρονιά συνυπάρχουν στις καρδιές χαρά και μελαγχολία, προβληματισμός και ορμή για δράση.   Ωστόσο, στο χώρο της πίστεως ο χρόνος δεν είναι απλή διαδοχή στιγμών σε παράταξη. Ως έργο του Θεού είναι όχι μόνο το μέτρο της επίγειας διάρκειας, αλλά και το εξαιρετικό δώρο του Θεού προς τον καθένα ξεχωριστά, ουρανόσταλτη προσφορά του αιωνίου Δημιουργού σε μας τους πρόσκαιρους της γης.  

ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

1. Δὲν ἀνησυχοῦν οἱ φιλοπαπικοί. Τὸ σχέδιο ἐφαρμόζεται.

῞Οσοι ἐσχεδίασαν καί πραγματοποιοῦν τήν ὑποδούλωση τῶν ᾿Ορθοδόξων στόν πάπα εἶχαν μέχρι τώρα κάθε λόγο νά εἶναι εὐχαριστημένοι, διότι ἔβλεπαν ὅτι, παρά τήν ὕπαρξη κάποιων ἀντιδράσεων, τό σχέδιο προχωροῦσε καί ἤλπιζαν ὅτι σέ μία νέα Φερράρα–Φλωρεντία θά ἐπετύγχαναν τήν ἀποδοχή καί

ὑπογραφή ἑνός νέου ἑνωτικοῦ ὅρου, μιᾶς νέας Οὐνίας. Σέ σχέση μέ τήν παλαιά σύνοδο Φερράρας–Φλωρεντίας (1438–1439) οἱ ὅροι τώρα εἶναι πιό εὐνοϊκοί· ὁ πολύς κόσμος, ἀκατήχητος καί ἀπληροφόρητος σέ θέματα πίστεως, ἔχει ναρκωθῆ ἀπό τήν ὑποκριτική καί ψεύτικη ἀγαπολογία, ἡ ὁποία ταιριάζει στό πνεῦμα τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς ἐξαλείψεως τῶν διαφορῶν καί ἰδιαιτεροτήτων. Στούς ναούς τά κηρύγματα ἐξαντλοῦνται σέ κοινωνικές ἀναλύσεις καί πατριωτικές κορόνες ἤ σέ ρηχούς καί ὑποκριτικούς εὐσεβισμούς. Σπανίως ἀναπτύσσονται θέματα πίστεως μέ ἀναφορά στίς αἱρέσεις καί στούς αἱρετικούς, ἰδιαίτερα στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

H AIΡΕΣΙ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΣΜΟΥ του Αποτειχισμενου Θεολογου Νικολαου ΠΑΝΤΑΖΗ

Eυχαριστούμε τον ανώνυμο αδελφός μας για την αποστολή του άρθρου!

Ο παρακάτω παράλογος παραλληλισμός και πλήρης θεολογικής ασυναρτησίας συμπερασματικός συνειρμός, στάθηκε απρόσμενη απαρχή μιας πλάνης η οποία κυοφορούσε μακροχρόνια υπερηφάνεια κρυφή και έτεκεν επωδύνως την δεινοτάτη αίρεση του “Επιφανισμού”.
«Άρα κατεποντίσθη εις τα πελάγη της αιρέσεως η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, καίτοι Ούτος είπεν ότι “καὶ πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. 16:18); Μη γένοιτο, αδελφέ μου, να αποδεχθώμεν τοιαύτην βλασφημίαν» (Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος).
Άσχετοι σήμερα και απληροφόρητοι πολλοί, πιπιλίζουν ανεπιφύλακτα την πλάνη αυτή, διακυματίζοντας διάσπαρτα και αδιάκριτα την φτηνή δικαιολογία των “Δύο Άκρων”.
Απ’ άκρων γης μνημονεύεται το βοθρολυματικό όνομα του δεινοτέρου αιρεσιάρχου πατριάρχου και κάποιοι ακόμη κάθονται σα δράστες που φοράνε μπεμπιλίνο στ’ ανήμπορα παιδικά καθισματάκια φορώντας τη σαλιάρα του συμβιβασμού και με θεολογική πιπίλα μπαμπαλίζουν το “αγκού” της “μέσης βασιλικής οδού” που λέγεται συνύπαρξη “άχρι καιρού”.
Ο π. Επιφάνιος σε σκόπιμο μας οδηγεί συμπέρασμα και ρητορικώς ρωτά:

ΤΟ ΜΥΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ -- Αλέξ. Παπαδιαμάντη

Κάτω ἀπὸ τὸν κρημνόν, ὁποὺ βρέχουν τὰ κύματα, ὅπου κατέρχεται τὸ μονοπάτι, τὸ ἀρχίζον ἀπὸ τὸν ἀνεμόμυλον τοῦ Μαμογιάννη, ὁποὺ ἀντικρύζει τὰ Μνημούρια, καὶ δυτικῶς, δίπλα εἰς τὴν χαμηλὴν προεξοχὴν τοῦ γιαλοῦ, τὴν ὁποίαν τὰ μαγκόπαιδα τοῦ χωρίου, ὁποὺ δὲν παύουν ἀπὸ πρωίας μέχρις ἑσπέρας, ὅλον τὸ θέρος, νὰ κολυμβοῦν ἐκεῖ τριγύρω, ὀνομάζουν τὸ Κοχύλι ―φαίνεται νὰ ἔχῃ τοιοῦτον σχῆμα― κατέβαινε τὸ βράδυ-βράδυ ἡ γρια-Λούκαινα, μία χαροκαμένη πτωχὴ γραῖα, κρατοῦσα ὑπὸ τὴν μασχάλην μίαν ἀβασταγήν, διὰ νὰ πλύνῃ τὰ μάλλινα σινδόνια της εἰς τὸ κῦμα τὸ ἁλμυρόν, εἶτα νὰ τὰ ξεγλυκάνῃ εἰς τὴν μικρὰν βρύσιν, τὸ Γλυφονέρι, ὁποὺ δακρύζει ἀπὸ τὸν βράχον τοῦ σχιστολίθου, καὶ χύνεται ἠρέμα εἰς τὰ κύματα.

Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Π.Α :
...Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού: 
«την διδάσκουν “γυμνή τη κεφαλή”, την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»! 

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. 
Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ! 

Sunday after Theophany 2017

Fr. Josiah Trenham - I Feel Judged: Living with St. John the Baptist–Sunday after Theophany 2017 (mp3)

http://impantokratoros.gr/http://impantokratoros.gr/E89ACEF8.en.aspx

«Ακρισία και ταραχή έτι πλείων ή πρόσθεν» -- του Στ. Παπαθεμελή*

Φοβούμεθα ότι με το αναπόφευκτο ναυάγιο της Γενεύης, στην Κύπρο και πιθανότατα και εδώ θα  επικρατήσει όπως τότε με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου που περιγράφει ο Ξενοφών  στα «Ελληνικά» του (7-5, 26-27): «ακρισία και ταραχή έτι πλείων ή πρόσθεν»(=Σύγχυση και  ταραχή μεγαλύτερη απ΄ ό,τι νωρίτερα). [Οι γραμμές αυτές γράφονται πριν αποσαφηνιστεί η τύχη της Γενεύης]
Πάντως η ακόρεστη βουλιμία και η άτεγκτη και ολοκληρωτική αδιαλλαξία κυρίως αυτή των 
νεοοθωμανών μας προφύλαξε από τις κύριες τουλάχιστον παγίδες της Γενεύης.
Επίκαιροι οι στίχοι του Σεφέρη:
«Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε / πώς έγινε τούτο το φονικό, 
την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια / το στέγνωμα της αγάπης
Κύριε βόηθα να τα ξεριζώσουμε».
                                                                (Σαλαμίνα της Κύπρος)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Το περιεχόμενο της γιορτής                                                                                                                       

Οκτώ μέρες μετά την γέννηση του Χριστού, την πρώτη του πρώτου μηνός, η Εκκλησία μας γιορτάζει την περιτομή του Χριστού. Μία εβραϊκή τελετουργική διάταξη, την οποία εκπλήρωσε ο Ιησούς, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, αλλά η οποία καταργήθηκε με το κήρυγμα του ευαγγελίου, τι νόημα έχει πράγματι να την γιορτάζει η ορθόδοξη καθολική Εκκλησία; Είναι ένα ερώτημα, που αυθόρμητα γεννιέται λίγο-πολύ σε όλους μας – όσοι δεν έχουμε τη βαθειά γνώση των ιερών πραγμάτων. Βέβαια, υπάρχει η απλή απάντηση, που μπορούμε αμέσως να σκεφθούμε. Με τη γιορτή τιμούμε ένα γεγονός της ζωής του Χριστού, σημαντικό κατά το ότι ανήκει στη θρησκευτική του πολιτεία και κατά το ότι σημαίνει την ώρα της ονομασίας του· τότε πήρε το όνομα Ιησούς και επαληθεύθηκε η προφητεία του αγγέλου ότι ο γιός, που θα γεννήση η Μαρία θα ονομαστεί έτσι. Όταν αγαπούμε ένα πρόσωπο – πολύ περισσότερο – όταν λατρεύουμε τον Θεό, η κάθε στιγμή της ιστορίας του εύλογα γίνεται αντικείμενο προσοχής και αφορμή ευφροσύνης. Στην Εκκλησία μας, όμως, το κάθε γεγονός του Θεού μεταποιείται σε γεγονός του ανθρώπου κι η κάθε γιορταστική πράξη μεταφέρει τον άνθρωπο στη θεϊκή πράξη. Στη γιορτή της Περιτομής πως μπορεί να νοηθεί αυτό;