Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας του Γέροντα Σωφρονίου!

 Όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

«Απόστρεψον οφθαλμόν από γυναικός ευμόρφου, και μη καταμάνθανε κάλλος αλλότριον· εν κάλλει γυναικός πολλοί επλανήθησαν» (Σειρ. θ:8).

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.                                                                            (ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). 

«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»                                                                                                                               (Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις 

.....

Ιδιαιτέρως ηνοχλείτο ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ από τας επισκέψεις γυναικών. Δια τούτο παρεκάλεσε τον Ηγούμενον Ησαϊαν να απαγορεύση να έρχονται γυναίκες εις τον λόφον του, τον οποίον είχεν ονομάσει Άθω. (ιδ: 485).

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Misha:

Φίλε Κοσμά είναι απλά τα πράγματα....
την δεκαετία του 1990 οι Ρώσοι της Διασποράς συλλειτουργούσαν με Σέρβους και Ιεροσολυμίτες δημοσίως.....και όχι εν κρυπτώ...
την ίδια περίοδο είχαν κοινωνία και με τις μεγάλες ζηλωτικές παρατάξεις...
για ποιο 1965 μας μιλάς;;;
ως εκ τούτου σύμφωνα με τα λεγόμενά σου και την ζηλωτική θεωρία "ο κοινωνών ακοινωνήτω καθίσταται ακοινώνητος" κατέστησαν ακοινώνητοι....
κάποιο σχόλιο επ αυτού;;;
τα ενδοζηλωτικά με αναγκάζεις να τα αναφέρω γιατί προσπαθείτε να παρουσιάσετε τα αναθέματα και τους αλληλοαφορισμούς ως ελάσσονος σημασίας ενώ γνωρίζεις καλά πως δεν σας επιτρέπουν να συμπροσευχηθείτε ούτε, πολύ περισσότερο, να συλλειτουργηθείτε με ζηλωτές άλλων παρατάξεων....
το γεγονός αυτό του ενδοζηλωτικού  αλληλοσπαραγμού δεν σας λέει κάτι;;;
και εν πάση περιπτώσει γιατί θέλετε να παραμένει εν "κρυπτώ και παραβύστω";;

ΥΓ.ο όσιος γέροντας του Έσσεξ ο πατήρ Σωφρόνιος, πνευματικό παιδί του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου έζησε οσιακώς και εκοιμήθη ομοίως. Κατά την κοίμησή του έγινε θαυματουργική θεραπεία παιδιού πάσχοντος από ανίατη νόσο. Το περιστατικό βεβαιώνει και ο επίσκοπος Ναυπάκτου Ιερόθεος, τον οποίο αρκετοί ζηλωταί ευλαβούνται. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 5 Ιανουαρίου 2017

Θεοπέμπτου, Θεωνά, Συγκλητικής οσίας.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόπεμπτος ἦταν Ἐπίσκοπος κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας κίνησε διωγμὸ ἐναντίων τῶν Χριστιανῶν, ὁ Θεόπεμπτος, ἀφοῦ ὁμολόγησε μὲ παρρησία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός, ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ Μαρτυρίου. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα. Ὁ Ἅγιος δεν δείλιασε καθόλου καὶ στηλίτευσε τὴν πλάνη τοῦ αὐτοκράτορα. Ἔτσι ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (1955-2009) -- Ὑπὸ τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

«καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινὴν»

Γεννήθηκε στὸν Πειραιὰ καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ βιογράφος του (βλ. blogspot «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ» καὶ apandaorthdoxias.blogspot com/2009/12) ἠράσθη τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ νεαρῆς ἡλικίας. Δὲν τὸν γνώριζα. Τὴ σχετικὰ σύντομη ἀλλὰ μεγαλειώδη πορεία του στις τάξεις τῶν Μοναχῶν τὴν πληροφορήθηκα ἀπὸ τὰ ἱστολόγια, ποὺ ἀναφέρω καὶ συνιστῶ στὸν ἀναγνώστη νὰ τὰ διαβάσει. Ἡ αἰτία ποὺ μὲ παρακινεῖ νὰ τοῦ ἀφιερώσω τὸν ἀτελῆ δικό μου λόγο, εἶναι διότι θέλω νὰ κρατήσω τὴ μνήμη του καὶ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του, ζωντανὸ παράδειγμα μίμησης: Στὴν πίστη καὶ στὴν ἁγιότητα. Στὴν ἐποχὴ μας σπανίζει ἡ ἔμπρακτη φανέρωση τοῦ φρονήματος αὐτοῦ. Τὸ ὑποκαθιστοῦν ἄλλα καὶ τὸ διαφθείρουν. Βίος θλίψεων καὶ ὀδύνης ἦταν ἡ ζωή του. Ἔχασε τὸν ἀδελφό του καὶ σύντομα τὸν πατέρα του. Ἔμεινε μόνη ἡ μητέρα του. Κι αὐτὴ ἄρρωστη. Χρειάστηκε νὰ ἀφήσει τὸν τόπο τῆς μοναστικῆς ἄσκησης γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴν μητέρα του. Ὅταν ἐκείνη πέθανε, ἦρθε μετὰ καὶ ἡ δική του δοκιμασία. Καρδιακὴ ἀνεπάρκεια βαρειᾶς μορφῆς.

Η άγία Τράπεζα στις φλόγες

Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος άλλ' αφανής λευίτης, ο π. 'Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. 
Τις καθημερινές εργαζόταν στά χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. 
Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. 
Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «σε υμνούμε...» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. 'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. 

ΠΟΤΕ ΗΛΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΔΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;-- του Πρωτοπρεσβύτερου π. Θεόδωρου Ζήση

ΣΤΟ ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀπό τήν «Πρός Γαλάτας» ἐπιστολή τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου ἐπισημαίνεται ὅτι, ὅταν ἦλθε ὁ κατάλληλος καιρός, ὅταν συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, ἔστειλε ὁ Θεός στή γῆ τόν Υἱόν Του, πού γεννήθηκε ἀπό γυναῖκα, τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, καί ἔζησε μέσα στίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, γιά νά ἐξαγοράσει ὅσους βρίσκονταν ὑπό τήν δουλεία τοῦ Νόμου καί γιά νά πάρουμε τήν θεία υἱοθεσία: «῞Οτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»1.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017, ώρα 12:00, στην Θεσσαλονίκη. ΟΧΙ στην λαθρομετανάστευση! ΟΧΙ στον εποικισμό της Πατρίδος μας!

Διαβάστε - προωθήστε το ΚΑΛΕΣΜΑ:

http://ierosloxos2012.blogspot.gr/2016/12/8-2017-1200.html

Τότε που δεν μνημόνευαν τους Λατινόφρονες τους έκαιγαν, τους έπνιγαν και τους απαγχόνιζαν, τώρα μνημονεύουν τους Λατινόφρονες τους εχθρούς της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της και φούρνος να μη καπνίσει...

Μνήμη του  Ὅσίου Εὐθυμίου ἡγούμενου Βατοπεδίου καὶ των Δώδεκα Μοναχών Βατοπεδινών

Ὁ ὁσιομάρτυρας Εὐθύμιος καὶ οἱ δώδεκα μοναχοὶ τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, μαρτύρησαν τὸ 1280 κατὰ τὸν διωγμὸ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ τοὺς φιλοπαπικούς, τὸν βασιλιὰ Μιχαὴλ Παλαιολόγο καὶ Πατριάρχη Ἰωάννη Βέκκο. Καταδίωξαν λοιπὸν τοὺς μοναχοὺς καὶ ἄλλους μὲν βασάνισαν, τὸν δὲ ἡγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπεδίου Εὐθύμιο, ποὺ εἶχε πρωτοστατήσει στὴ διαμαρτυρία κατὰ τῆς ἕνωσης μὲ τοὺς παπικούς, ἔπνιξαν στὴ θάλασσα. Ἐνῷ συγχρόνως δώδεκα ἄλλους ἀδελφούς τῆς ἰδίας Μονῆς ἀπαγχόνισαν.

***

Ο   ΣΤΑΥΡΟΣ  άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Τότε που δεν μνημόνευαν τους Λατινόφρονες τους έκα...":

Όπως  αντιλαμβάνεστε, από  τότε  έχουν  αλλάξει  πολλά.

***
Σ.σ.  Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. 
( Εβρ. 13,8 )           

Ενός κακού δοθέντος (με τη συμμετοχή μας στο ΠΣΕ ), μύρια έπονται:

Με το κείμενο του Porto Alegre Βραζιλίας, εκτός των άλλων, αναγνωρίσαμε εκκλησιαστική υπόσταση στις 340 προτεσταντικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. («Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» ) και αποδεχτήκαμε ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της «Ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Η δημοσίευση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας τότε συγκλόνισε τον πιστό λαό ανά την Ελλάδα. Τώρα με το 6^ο άρθρο, η ληστρική Σύνοδος της Κρήτης έδωσε εκκλησιαστική υπόσταση και στην Παπική παρασυναγωγή!!!

Tου Οσίου Μάρκου του Ασκητού

* Οι θλίψεις προξενούν στους ανθρώπους τα α­γαθά, ενώ με την κενοδοξία και τις ηδονές προξενούνται τα κακά.
* Οι κατηγορίες των ανθρώπων προξενούν λύπη στην καρδιά, γίνονται όμως αφορμή καθαρισμού σε αυτόν που υπομένει.
* Εάν τυχόν ζημιώθηκες, κατηγορήθηκες και καταδιώχθηκες από κάποιον, μη σκέπτεσαι το πα­ρόν, αλλά βλέπε στο μέλλον και τότε θα αντιληφθείς ότι αυτά σου έχουν προξενήσει πολλά καλά, όχι μόνο στην εδώ ζωή, αλλά και στην μέλλουσα και χωρίς τέλος...

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ο Μέγας Βασίλειος και οι σύγχρονοι Ιεράρχες

«ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ…ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ»

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί γης, υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Τα μεγάλα πράγματα τιμώνται με την σιωπήν. Η πτωχή ανθρωπίνη φύσις ούτε να τα συλλάβη νοερώς ημπορεί, ούτε να τα ανθέξη συναισθηματικώς, διότι και την νόησιν υπερβαίνουν, και ο συναισθηματικός χώρος της καρδίας είναι μικρός. Τα δεχόμεθα μόνον με θάμβος, με έκπληξιν, με θαυμασμόν, με αγάπην. Και μεγάλα πράγματα είναι όσα αναφέρονται εις τον Θεόν και προέρχονται από τον Θεόν. Τα θεία πράγματα έχουν διαστάσεις απείρους, όπως άπειρος είναι και ο δημιουργών αυτά Θεός.

Obey a non-conforming Spiritual Father?

MUST WE OBEY WHEN OUR SPIRITUAL FATHER DOES NOT UPHOLD THE ORTHODOX WAY OF LIFE?

        What does our ecclesiastical past teach us on the matter of obedience to our spiritual Father when dealing with a matter of Faith, whether of a dogmatic nature or related to the holy Canons? Do we owe our spiritual Father indiscriminate obedience when he opposes the Tradition of the Church or do we not?  Do we carry the stigma of "disobedience" before God, or are we ‘covered', by remaining obedient to Christ in accordance with the infallible Tradition of the Church? It is these questions that we shall attempt to answer in this article.