Θλίψις και σιωπή του Αγίου Μάρκου δια την γενικήν των Ανατολικών κατάπτωσιν. -- από τα πρακτικά της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας

Αγανακτήσας ο θείος Μάρκος δια την αναίδειαν και το θράσος αυτών και βλέπων ότι πάντες σχεδόν ήσαν έτοιμοι να παραδοθώσιν εις τον λατινισμόν εσιώπησε και εις καμμίαν από τας μετέπειτα συνελεύσεις δεν έλαβε πλέον τον λόγον. Αλλ’ αν και εσίγησε το θείον εκείνο στόμα, το τέλος θα δείξη εις ημάς τον Άγιον νικητήν και τροπαιούχον. Αφού έπαυσεν ο Άγιος Μάρκος, εις άλλην συνέλευσιν ο Νικαίας ανέγνωσε τα υπό του Βέκκου συντεθέντα διεφθαρμένα ρητά των Αγίων, τα οποία αμέσως ο Πατριάρχης Ιωσήφ εδέχθη ως γνήσια και εδέχθη και το «και εκ του Υιού» με άλλους δέκα Αρχιερείς. Εις τούτο αντετάχθησαν ο Ηρακλείας Αντώνιος, ο Μονεμβασίας Δοσίθεος και ο Αγχιάλου Σωφρόνιος. Αλλ’ ο βασιλεύς επέμενεν εις την ένωσιν, προβάλλων τον κίνδυνον της πατρίδος και εις το τέλος πάντες εκρημνίσθησαν εις το βάραθρον του λατινισμού, άλλοι με απειλάς, άλλοι με κολακείας και ελπίδας, και άλλοι με τραπέζας αβράς. Ο δε κακομήχανος Πατριάρχης, προσκαλεσάμενος τους αντιλέγοντας ακόμη, κατώρθωσε να τους παρασύρη με την γνώμην του. Τέλος προσεκάλεσε και τον Άγιον Μάρκον και ήρχισε να τον παρακαλή να συμφωνήση και αυτός εις την ένωσιν, δια την ωφέλειαν του Γένους ημών. Πλην δεν εύρε κάλαμον υπό του ανέμου σαλευόμενον, αλλά μάλλον ψυχήν αδαμαντίνην και ανένδοτον.

Συνεχίζεται