Oι επίσημοι κρατικοί φορείς και οι προοδευτικοί, που προβάλλουν ως αυθεντίες
για την καθοδήγηση των παιδιών μας, έχουν ως σύνθημα: Ναι στον έρωτα,
Όχι στο AIDS, και εξηγούν
ποιος κινδυνεύει από το AIDS.
Εμείς με τη σειρά μας θα εξηγήσουμε ποιος δεν κινδυνεύει από το AIDS. Δεν κινδυνεύει από το AIDS αυτός που έχει μια σταθερή σχέση. Αλλά
ποιος μπορεί να έχει μια σταθερή σχέση; Αυτός ο οποίος αγαπά. Όποιος
αγαπά μπορεί να μείνει σταθερός σε μια σχέση. Δεν εννοούμε βέβαια μια σχέση
πρίν από το γάμο. Αλλά μια σχέση που τελικά, με απόλυτο σεβασμό του ενός στο
πρόσωπο του άλλου, με μια πορεία άσκησης στην αγάπη, οδηγεί στην κοινωνία της
αγάπης. Ναι στον έρωτα σημαίνει ναι στις πολλές σχέσεις. Το όχι στο AIDS σημαίνει, προσέχετε μόνο μη κολλήσετε.
Αλλά έχετε διερωτηθεί, τι θα πη, ναι στις πολλές σχέσεις; Ναι στις
πολλές σχέσεις θα πη , όχι στην αγάπη και τελικά κανείς δεν μπορεί να προφυλάξη
τους νέους μας από τον κίνδυνο του AIDS, ούτε ακόμα και από τα μέσα προφύλαξης που συνιστούν στους νέους μας. Έτσι
λοιπόν, το AIDS είναι καρπός
μιας αυτονομημένης από την αγάπη σεξουαλικότητας. Ο άνθρωπος στρέφεται γύρω από
τον εαυτόν του και αντιμετωπίζει το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο σαν αντικείμενο
χρήσης και όχι σαν πρόσωπο αγάπης, και τελικά το αποτέλεσμα είναι η καταστροφή
της ανθρώπινης προσωπικότητας. Έτσι λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό να μπορεί
κανείς να μιλήση στους νέους τη γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης. Μην
φαντάζεσθε ότι οι νέοι δεν καταλαβαίνουν αυτή τη γλώσσα. Ότι το ναι στον
έρωτα σημαίνει όχι στην αγάπη, ότι το ναι στις πολλές σχέσεις οδηγεί τον
άνθρωπο στην συναισθηματική αναπηρία, το ξέρουν οι νέοι μας όχι μόνο καλά, αλλά
και το ζουν οδυνηρά, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Το ζουν από γονείς που είναι
ανάπηροι να αγαπήσουν, γιατί αλλοτριώθηκαν και έμαθαν να βλέπουν ο ένας γονιός τον άλλο, όχι σαν
πρόσωπο αγάπης, αλλά σαν αντικείμενο χρήσης.
Είναι σημαντικό να δούμε τρεις πραγματικότητες που δεν ταυτίζονται: Έρωτας, σεξ, και αγάπη. Είναι τρεις πραγματικότητες που δεν σημαίνουν το ίδιο. Όταν αυτές εξισωθούν τότε καταστρέφονται. Είναι διαφορετικές αλλά αλληλοπεριχωρούνται. Και οι τρεις μαζί οδηγούν τον άνθρωπο σε μια άνθηση της προσωπικότητάς του, σε μια αληθινή συνάντηση με το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο, η οποία συνάντηση τελειώνεται μέσα στο μυστήριο της αγάπης, μέσα στο ευλογημένο Μυστήριο του Γάμου. Η Εκκλησία μας κατηχεί τον άνθρωπο να μάθη να αγαπά. Η αγωγή της Εκκλησίας είναι η άσκηση στην αγάπη. Είναι εύκολο να λέμε ότι αγαπάμε αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι πολύ λίγο βιώνουμε την αγάπη σαν πλήρωμα ζωής. Η αγάπη όντως προϋποθέτει άσκηση και είναι μια άσκηση υπέρβασης απέναντι στον εγωισμό ο οποίος τρέφεται από τη φιληδονία, ενώ η αγάπη δεν υποτάσσει το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο στην επιθυμία μας. Η Εκκλησία μιλάει στους νέους για τον σεβασμό απέναντι στη σεξουαλικότητα και την ανάγκη να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν αυτή τη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Η ετερότητα των φύλων δείχνει σαφέστατα ότι η βασική της αποστολή είναι να γίνει πηγή ζωής και να θεμελιώσει μια καινούργια ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στο χώρο της αγάπης, της ευθύνης, του αληθινού έρωτα που δεν είναι απλή χρήση σωμάτων αλλά αγαπητική κοινωνία προσώπων. Οι εναλλαγές των συνοπτικών συντρόφων ουσιαστικά υπονομεύουν την ενώτητα των προσώπων. Η Εκκλησία διδάσκει την εγκράτεια γιατί εγκράτεια σημαίνει πιστότητα στην αγάπη, σημαίνει σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπο του άλλου. Θα ερωτήσουμε: μπορεί να ζήσει κανείς σήμερα με εγκράτεια; Στην ουσία ερωτούμε, αν μπορεί κανείς να ζήσει σήμερα με ευθύνη και με αγάπη. Αν όχι, αποδεχόμαστε λοιπόν ότι σήμερα οι δύο αυτές αξίες δηλαδή η ευθύνη και η αγάπη είναι πλέον αξίες ανύπαρκτες; Ιδού λοιπόν η κοινωνική κρίση η οποία εκτός του AIDS συμπαρασύρει και τον Γάμο. Όλο το πρόβλημα είναι κρίση αγάπης, είναι δηλαδή η αδυναμία και η αναπηρία να αγαπήσει κανείς αφού αλλοτριώθηκε αντιμετωπίζοντας το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο σαν αντικείμενο χρήσης και όχι σαν εικόνα Θεού. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος εμμένει στο πείσμα του, στο πείσμα της άρνησης της αληθείας στο πείσμα να λανσάρει τη δική του αποτυχία σαν τρόπο ζωής. Αλλά και η Ορθόδοξος Εκκλησία θα συνεχίζει να επιμένει στην αξία του ανθρώπινου προσώπου. Θα επιμένει να τονίζει την μοναδικότητα της αληθινής αγάπης ως μοναδικού τρόπου ζωής εν Χριστώ.
Είναι σημαντικό να δούμε τρεις πραγματικότητες που δεν ταυτίζονται: Έρωτας, σεξ, και αγάπη. Είναι τρεις πραγματικότητες που δεν σημαίνουν το ίδιο. Όταν αυτές εξισωθούν τότε καταστρέφονται. Είναι διαφορετικές αλλά αλληλοπεριχωρούνται. Και οι τρεις μαζί οδηγούν τον άνθρωπο σε μια άνθηση της προσωπικότητάς του, σε μια αληθινή συνάντηση με το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο, η οποία συνάντηση τελειώνεται μέσα στο μυστήριο της αγάπης, μέσα στο ευλογημένο Μυστήριο του Γάμου. Η Εκκλησία μας κατηχεί τον άνθρωπο να μάθη να αγαπά. Η αγωγή της Εκκλησίας είναι η άσκηση στην αγάπη. Είναι εύκολο να λέμε ότι αγαπάμε αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι πολύ λίγο βιώνουμε την αγάπη σαν πλήρωμα ζωής. Η αγάπη όντως προϋποθέτει άσκηση και είναι μια άσκηση υπέρβασης απέναντι στον εγωισμό ο οποίος τρέφεται από τη φιληδονία, ενώ η αγάπη δεν υποτάσσει το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο στην επιθυμία μας. Η Εκκλησία μιλάει στους νέους για τον σεβασμό απέναντι στη σεξουαλικότητα και την ανάγκη να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν αυτή τη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Η ετερότητα των φύλων δείχνει σαφέστατα ότι η βασική της αποστολή είναι να γίνει πηγή ζωής και να θεμελιώσει μια καινούργια ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στο χώρο της αγάπης, της ευθύνης, του αληθινού έρωτα που δεν είναι απλή χρήση σωμάτων αλλά αγαπητική κοινωνία προσώπων. Οι εναλλαγές των συνοπτικών συντρόφων ουσιαστικά υπονομεύουν την ενώτητα των προσώπων. Η Εκκλησία διδάσκει την εγκράτεια γιατί εγκράτεια σημαίνει πιστότητα στην αγάπη, σημαίνει σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπο του άλλου. Θα ερωτήσουμε: μπορεί να ζήσει κανείς σήμερα με εγκράτεια; Στην ουσία ερωτούμε, αν μπορεί κανείς να ζήσει σήμερα με ευθύνη και με αγάπη. Αν όχι, αποδεχόμαστε λοιπόν ότι σήμερα οι δύο αυτές αξίες δηλαδή η ευθύνη και η αγάπη είναι πλέον αξίες ανύπαρκτες; Ιδού λοιπόν η κοινωνική κρίση η οποία εκτός του AIDS συμπαρασύρει και τον Γάμο. Όλο το πρόβλημα είναι κρίση αγάπης, είναι δηλαδή η αδυναμία και η αναπηρία να αγαπήσει κανείς αφού αλλοτριώθηκε αντιμετωπίζοντας το άλλο ετερόφυλο πρόσωπο σαν αντικείμενο χρήσης και όχι σαν εικόνα Θεού. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος εμμένει στο πείσμα του, στο πείσμα της άρνησης της αληθείας στο πείσμα να λανσάρει τη δική του αποτυχία σαν τρόπο ζωής. Αλλά και η Ορθόδοξος Εκκλησία θα συνεχίζει να επιμένει στην αξία του ανθρώπινου προσώπου. Θα επιμένει να τονίζει την μοναδικότητα της αληθινής αγάπης ως μοναδικού τρόπου ζωής εν Χριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου