Η ιδέα
της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική
βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή
του παπικού πρωτείου εξουσίας. Γιʼ αυτό δεν είναι περίεργη η διαπίστωση, ότι η
Ουνία, ως ιδέα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με την Ιερά Εξέταση (inquisitio). Ιερά Εξέταση και Ουνία αποδείχθηκαν αμφιθαλλείς καρποί του παποφραγκικού
πνεύματος. Και η μεν Ιερά Εξέταση ανέλαβε την επιβολή της παποφραγκικής
εξουσίας στα όρια της φραγκοκρατουμένης Δύσεως, η δε Ουνία επωμίσθηκε την
επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής παπικής εξουσίας στην Ανατολή. Με την Ιερά
Εξέταση επιδιωκόταν η εξουδετέρωση των ανυποτάκτων στην παποφραγική εξουσία΄ με
την Ουνία, ο εκλατινισμός, είτε ως κανονικός εκλατινισμός, είτε με τη μέθοδο
της Ουνίας, εκφραζόταν με το ρήμα: φραγκεύω (εφράγκευσε) ή περιφραστικά: έγινε
φράγκος. Η Ουνία θα συμβαδίζει ιστορικά με την Ιερά Εξέταση. Η μία λοιπόν,
φωτίζει το ρόλο της άλλης. Ήδη
καταγγέλλονται μυστικές διαβουλεύσεις, στα εκκλησιαστικά και πολιτικά παρασκήνια,
για εξομάλυνση των σχέσεων με το Βατικανό, που προσπαθεί να διασκεδάσει τις
αρνητικές εντυπώσεις. Η Ουνία όμως παραμένει, και η καταστροφή στην Ορθοδοξία
της Ανατολικής Ευρώπης έχει γίνει. Κάθε, λοιπόν, υποχώρηση των Ορθοδόξων θα
ισοδυναμεί με έγκλημα. Οι ενέργειές μας δεν καταγράφονται μόνο στις δέλτους της
Ιστορίας, αλλά και από τον Κύριο της Ιστορίας, που είναι συγχρόνως Σωτήρας και Κριτής της.
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι στη νότια Ιταλία από τα αρχαία χρόνια διαβιούσε πολυπληθής ελληνισμός. Αυτοί οι άνθρωποι δεν εξαυλώθηκαν, παρέμειναν εκεί. Από τα περίχωρα της Νάπολης ως τον Ακράγαντα οι άνθρωποι μιλούσαν και αισθάνονταν έλληνες. Από το 800 και μετά όμως σταδιακά επειδή συμβίωναν άμεσα ή έμμεσα με τη Παπική έδρα η οποία ως τότε ήταν ορθόδοξη. Είναι γνωστό επίσης ότι η ρωμαιίκη επικράτεια διατηρούσε ως κτήσεις της περιοχές της νότιας Ιταλίας όπως το Μπάρι η Βάρη των ανατολικορωμαίων η οποία ήταν ένα από τα δύο πολιτικά κέντρα της εποχής μαζί με τις Συρακούσες. Όλοι ήταν ορθόδοξοι, και μιλούσαν ελληνικά. Αυτό κράτησε ως την εποχή της εισβολής των Νορμανδών και Ισπανών κατακτητών οι οποίοι επέβαλαν μετά το σχίσμα του 1054 τις Παπικές δοξασίες στη περιοχή. Όλοι σχεδόν οι κάτοικοι εκλατινίστηκαν, ελάχιστα λείψανα της πρωτέρας κατάστασης διακρίνουμε μέσα από το περιθωρακό πλέον γκρικάνικο ιδίωμα των κατοίκων σε δυσπρόσιτες περιοχές όπως στη περιοχή του Οτράντο (Υδρούντα) καθώς και σε ορεινές περιοχές της Καλαβρίας. Ο γνωστός Καλαβρός Βαρλαάμ που ήρθε σε ρήξη με τον επίσκοπο της θεσσαλονίκης Παλαμά ήταν έλληνας της Μεγάλης Ελλάδας δεν ήταν Λατίνος. Πού είναι η ορθοδοξία της περιοχής? Πάπαλα! Την κατάπιε μεθοδικά η Παπική κακοδοξία, τότε δε χρειάστηκε ουνία, ή ακολουθείς τον επίσκοπο Ρώμης και Πάπα ή καταδιώκεσαι. Βέβαια, ως το 800 περίπου όλη η Ελλάδα βρισκόταν υπό την εξουσία εκκλησιαστικά του επισκόπου Ρώμης,τότε είπαμε ήταν ορθόδοξος, η ανατολική Εκκλησία όμως επειδή ήταν ισχυρή ως τότε υπό πολιτική εξουσία κατάφερε να ενσωματώσει εκκλησιαστικά την Ελλάδα στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αυτό ευνόητο ήταν να μην αρέσει φυσικά στο Πάπα, αλλά και δε μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα, ήταν αδύναμος πολιτικά. Διαφορές είχαν προκύψει αργότερα όταν η παπική έδρα προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Βούλγαρους κάτι που ενόχλησε το Πατριαρχείο, ήταν κι εδώ μια συνεχής κόντρα δικαιοδοσιών.. Με λίγα λόγια υπάρχει ιστορία πίσω από το σχίσμα και τα πολυποίκιλα διαφορών μεταξύ ανατολικών χριστιανών και δυτικών.
ΑπάντησηΔιαγραφή