Εισαγωγικό σημείωμα Στέλιου Παπαθεμελή στην Καντάτα του Δημήτρη Θέμελη με λιμπρέτο Αλέκου Δαφνομήλη «Η Κύπρος η αέρινη».

Η Κύπρος η αέρινη

            Για να τονώσει το αδούλωτο φρόνημα, την καρτερία και το σθένος του Κυπριακού Ελληνισμού θέλησε ο διακεκριμένος συνθέτης μακαριστός Δημήτρης Θέμελης με την καντάτα «Η Κύπρος η αέρινη». Συνέκδημός του με το λιμπρέτο ο Αλέκος Δαφνομήλης.

            Ο Γιώργος Σεφέρης απαθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή το 1950 σ’ ένα κυπριακό μαντρότοιχο την επιγραφή:  «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΟΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ». Οι Κύπριοι αδελφοί μας το απέδειξαν αυτό με τον ένοπλο αντιαποικιακό τους αγώνα 1955-1959 και τις θυσίες των γενναίων παλληκαριών. Όμως Ελλαδίτες (κυρίως εμείς) και Κύπριοι «κατάπιαμε» την ντροπή της τουρκικής εισβολής το 1974, αφού προηγουμένως της ανοίξαμε το δρόμο με την απόσυρση της Μεραρχίας και το προδοτικό πραξικόπημα…

            Ο κατευνασμός (από την πρόθεση κατά και το ρήμα ευνάζω και ευνάω-ώ = αποκοιμίζω, βάζω κάποιον στο κρεβάτι) ως άρχουσα ιδεολογία πέραν αριστεράς και δεξιάς, «ολούθε», κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, αρχής γενομένης από το εθνικό κέντρο με ακάθεκτη όμως εξάπλωση στην περιφέρεια. Οι  ελίτ του Ελληνισμού, πολιτικές, ακαδημαϊκές, επιχειρηματικές, κοινωνικές υπηρετούν και αναπαράγουν αυτή την πολιτική κουλτούρα.

            Το ψευδοδίλημμα που προβάλλουν οι κατευναστές εδώ και στη Μεγαλόνησο είναι το τετριμμένο: «διάλογος ή πόλεμος». Η εύκολη και σχεδόν αυτονόητη απάντηση είναι: διάλογος. Δεν είναι η απάντηση λάθος, η ερώτηση είναι λάθος διότι είναι παραπειστική. Το πραγματικό δίλημμα είναι αποτροπή ή πόλεμος. Και φυσικά η σωστή απάντηση αποτροπή!

            Για την Κύπρο οι ξένοι μάς σέρβιραν μιαν αλλόκοτη «λύση» η οποία δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των πολιτευμάτων. Εκμεταλλεύτηκαν το εντελώς ασύμβατο και αδικαιολόγητο σύνδρομο ήττας που κυριάρχησε στις ελληνικές άρχουσες ελίτ. Ποια ήττα, αφού δεν υπήρξε καμιά πολεμική ελληνοτουρκική αναμέτρηση; Υπήρξε μία ύπουλη, δόλια και βάρβαρη επίθεση και εισβολή εναντίον ενός υποχρεωτικά άοπλου και αναγκαστικά ανοχύρωτου κράτους από έναν εισβολέα, θεσμικό εγγυητή (!) της ανεξαρτησίας του. Κακούργημα στην νιοστή!

            Η κυοφορούμενη «λύση», διαρκώς επιδεινούμενη από τις ολοένα και καινούργιες υποχωρήσεις μας που κατοχυρώνονται υπέρ της Τουρκίας, έχουν οδηγήσει σ’ ένα απίθανο νεοανανικό τερατούργημα. Απέχουμε μόλις ένα βήμα  να το «φεσωθούμε»…

            Είναι γεγονός ότι «οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πολύ πιο δύσκολα» (Ελύτης, Μυρίσαι το άριστον ΧΙ, Ποίηση, σ. 513).

            Το αφυπνιστικό τράνταγμα του εγχειρήματος των Δημήτρη Θέμελη – Αλέκου Δαφνομήλη, πέρα από την αποδεδειγμένη αισθητική του αξία, ας λειτουργήσει ως κίνητρο επαναφοράς μας στο δρόμο της Αντίστασης.

            Ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας συνέλαβε κάποτε έναν ποντικό μέσα σ’ ένα καλάθι με σύκα και τον απελευθέρωσε αμέσως, επειδή ο ποντικός τον δάγκασε. Είπε τότε στον περίγυρό του: Τίποτε δεν είναι τόσο μικρό που να μη μπορεί να σωθεί, αν αντισταθεί στους εχθρούς του!  «Ουδέν ούτω μικρόν εστιν ο ου σώζεται, τολμών αμύνεσθαι τους επιχειρούντας» (Πλούταρχος, Αποφθέγματα Λακωνικά, Βρασίδας).

            Και μη ξεχνούμε ότι:

«Χρωστούμε σ’ αυτούς που ήρθαν, πέρασαν // θα’ ρθούνε, θα περάσουν, // κριτές θα μας δικάσουν // οι αγέννητοι και οι νεκροί» (Παλαμάς).

            Οι αγέννητοι και οι νεκροί, το ακούμε;

Στέλιος Παπαθεμελής