Τη ΙΔ΄ (14η) του αυτού μηνός, ο Άγιος ΙΩΣΗΦ ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ομολογητής, ο και αδελφός του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωσήφ ο μακάριος Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος Ε΄ του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ΄ -- ωκ΄ (813 – 820) υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, Φωτεινού και Θεοκτίστης ονομαζομένων, αδελφός δε του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Ούτος δια την αξιέπαινον αυτού πολιτείαν, κοινή ψήφω έγινεν Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης· διατρίψας δε εκεί πολύν χρόνον, επανήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν κατά βασιλικήν προσταγήν. Παρασταθείς δε μετά του αδελφού του Αγίου Θεοδώρου ενώπιον του βασιλέως, και μη φοβηθείς αυτόν μηδέ πεισθείς να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων, του αυταδέλφου του Αγίου Θεοδώρου εξορισθέντος δια τρίτην φοράν εις την λίμνην της εν Βιθυνία Απολλωνιάδος,

ο μακάριος ούτος Ιωσήφ πρώτον μεν εδοκίμασε διαφόρους φυλακίσεις και κακοπαθείας, είτα εξορίσθη εις τινα νήσον. Έπειτα πάλιν αναγκασθείς υπό του μετά ταύτα βασιλεύσαντος δυσσεβούς Θεοφίλου να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων, επειδή και πάλιν τα αυτά απελογήθη ως και πρότερον, δια τούτο εδοκίμασε μεγαλυτέρας και δεινοτέρας ή πρότερον κακοπαθείας, και εκλείσθη εις φυλακάς σκοτεινοτέρας των πρώτων, εις τας οποίας πολλάς και ανυποφόρους βασάνους υπέμεινεν ο μακάριος, όστις και την προτέραν ζωήν του είχε διέλθει χωρίς την ελαχίστην άνεσιν. Όθεν ταλαιπωρηθείς με πείναν και δίψαν και πάσαν άλλην θλίψιν, απήλθε προς την αιωνίαν ζωήν και ανάπαυσιν.