ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΑΙΡΕΤΙΚΩΤΑΤΟΝ ΑΚΡΟΝ ΤΟΥ «ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ» ΔΙΑ ΓΡΑΦΙΔΟΣ ΤΟΥ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ -- Του Παναγιώτη Π. Νούνη

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΑΚΡΩΝ

Δεν μπορώ να αντιληφθώ την πεπλανημένη νοοτροπεία μερικών αδελφών και πατέρων, που αντί, φυσιολογικώς, να δέρνωσι τον απείθαρχο και εγωϊστή γάδαρον δέρνωσι συνήθως το σαμάρι. Το σαμάρι, όσο και να το δέρνετε, δεν χαμπαριάζει αδελφοί και πατέρες, διότι είναι άψυχον και αναίσθητον αντικείμενον, άνευ Νευροβιολογικού Συστήματος και άρα δίχως βιολογική έστω ζωή. Μη φοβάστε δε να δέρετε τον γάδαρον του ψευδοπροφήτου και μάγου Βαρλαάμ, διότι ο γαΐδαρος απεδείχθην Χάριτι Κυρίου… καλικέλαδος και καλόδοξος «Προφητάναξ».

Πέραν τούτου, ίσως να ήτο καλύτερος ο Χριστιανικός κόσμος της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, αν μερικοί ψευδοπροφήτες «Ζηλωτές» αυτομαστιγώνοντο με το φραγκέλιον της αυτομεμψίας. Όταν όμως δειλιάζωσι να εφαρμώσωσι την ακρίβειαν της αυτομεμψίας, μη διστάζετε αδελφοί και πατέρες, αναντίρρητα θα εκτελείτε υψηλωτάτη Εκκλησιαστική υπηρεσία, όπου τους εντοπίζετε, να τους μαστιγώνετε αποτόμως και να τους σφαγιάζετε με την κοφτερή μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος και με το τσεκούρι της Αποδεικτικής Θεο-λογικής μεθοδολογίας.

Μιάς και εμίλησα περί ιατρικών ζητημάτων, όπερ και παντελώς τα αγνοώ, δικαιολογημένα, διότι δεν ειμαι Ιατρός αλλά ασθενής, ας δούμε την προσωπική «θεολογική» άποψη του «Ζηλωτού» ιατρού της Παθολογίας περί των ασυνάρτητων ζητημάτων όπου θίγει ο ίδιος από περίσσια προφανώς ημιμάθεια και αμάθεια στα ΟΡΘΟΔΟΞΑ θεολογικά πράγματα, αλλά κυρίως, από οργανωμένη συστράτευση του υπέρ της φαντασιόπληκτης «Θεωρίας των Ακύρων Μυστηρίων» και της «Θεωρίας της πονηράς Οικονομίας» όπου την αντιπαραβάλωσι συστηματικά τινές σύγχρονοι και παλαιοί ανιέρως Αποτειχισθέντες (Αγιορείτες και μη) και άλλοι θρησκόληπτοι ιδεολόγοι του Κινήματος του «νεοΖηλωτισμού».

Να επισημανθεί το επόμενο ως πάγια κατηχητική και ποιμαντική δήλωσις μας: ότι βδελυσσώμεθα και μισούμε θανάσιμα τον αιρετικώτατον «Ζηλωτισμό» με το ίδιον μαχητικώτατον πάθος καθώς μαχώμεθα σώμα με σώμα κατά των ληστοσυμμοριτών Αρχιοικουμενιστών και φιλοΟικουμενιστών.

Τους μέν σχισματικοαιρετικούς «Ζηλωτάς» και ανιέρως Αποτειχισθέντας τους αγαπούμε σε βάθος και τούτο αποδεικνύεται ότι επιθυμούμεν, διαχρονικώς, να διαλεγώμεθα μαζί τους ώστε να τους αποδεικνύουμε συστηματικώς το κακόδοξο φρόνημά τους ώστε να επανεύρωσι την Ορθόδοξη Πίστη αποβάλλοντας τα αιρετικά ιδεολογήματα και σχισματικά θεωρήματα.

Τους δε αιρετικωτάτους «Οικουμενιστάς», και διγλώσσους ημιΟικουμενιστάς και φιλο-οικουμενιστάς, τους ερωτευώμεθα με σφοδρώτατον πάθος. Διότι συμβιώνουμε, συνεργαζώμεθα και συμπροσευχώμεθα μαζί τους, κυρίως συλλειτουργούμεθα αναμεταξύ μας, και επιθυμούμε να διαλεγώμεθα μαζί τους, ασχέτως, των όποιων οικογενειακών αψιμαχειών που διενεργούνται, ένθεν κακείθεν. Ελέω της πάγιας διαδεδομένης Φραγκολατινικής ή Πανθρησκειακής ή και Μοιχειανικής πολύ-Αιρέσεώς τους, όπου από νόρμαλ ζηλοτυπία, όσοι επιθυμούμε να είμεθα πιστοί σύντροφοι και εραστές της Ορθοδοξίας, προσπαθούμεν με νύχια και με δόντια να επαναφέρουμε αυτούς τους αδελφούς και πατέρες μας Οικουμενιστάς, με διαφόρους παιδαγωγικούς τρόπους εντός της ερασμίας Φίλης Ορθοδοξίας.

Τα ίδια ακριβώς, διενεργεί και διεπράττει, με δίκαιον και αγαπητικόν ιερόν ζήλον, μία σωφρονούσα Νύμφη όπου διεκδικεί τον αλλήθωρο Νυμφίον και εραστήν της, από τα γαμψά νύχια και τα αδηφάγα δίκτυα της ερωμένης Μοιχαλίδος.

ΣΗΜΑΙΝΟΥΣΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Μία θερμή παράκληση, να εντρυφήσωμε σε δύο θεολογικές και αναγκαίες διακρίσεις και σε ένα σημαντικώτατο αποσαφηνισμόν:

(1)    είναι ένα πράγμα η ιεροκανονική Αποτείχιση και η ιερά Διακοπή του Μνημοσύνου από αποδειδεγμένα αιρετίζοντα Μητροπολίτη ή Επίσκοπο ή και Πατριάρχη. Αυτά είναι πράγματα ιερά και ιεροκανονικά. Και ένα άλλο πράγμα, η διακοπή της Κοινωνίας, η διακοπή της συγκοινωνίας με Κληρικούς που ανέχονται τους αιρετίζοντες, ή ακόμη και διακοπή Κοινωνίας με την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Διότι, για το δεύτερον διακριτόν σημείον, απεφάσισες, αυτόγνωμα ή με φατρία, κυρίως αφ΄ εαυτού σου και δια του συσκοτισμένου και πεπλανημένου συλλογισμού και λογισμού σου, να αποκηρύξεις ή και αποκηρύξετε, ως μια αυτόκλητη και ατομική «Μείζωνα και Υπερτελή» εξάπαντος «διαΓιαλαξιακή Σύνοδος» τις Αυτοκέφαλες Κανονικές και Τοπικές Εκκλησίες ή τους ανώτερους Εκκλησιαστικούς άνδρες;

(2)    Η επόμενη διάκριση, αφορά την σοφή διαδικτυακή συμβουλή του πολύτιμου και αξιόλογου Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Βασίλειου Βολουδάκη, ότι: είναι ένα πράγμα κάποιος Κληρικός να διατυπώνει και να διακηρύττει, αφελώς, κακοδοξίες. Δεν είναι πράγματι, αιρετικός ή αιρεσιάρχης, όποιος διακηρύττει από αφελότητα και απλότητα καρδίας κακοδοξίες και ετεροδοξίες. Και είναι πράγματι ένα άλλο διαφορετικό πράγμα, να αποδεικνύεται, από τα ενεργοποιμένα μέλη (Κλήρο, Μοναχισμό και Λαϊκούς) της Εκκλησίας, εν αγία Συνόδω, ότι αυτός που κακοδοξεί το διεπράττει από μη αγνή αγνοία, και ότι είναι πράγματι αναμφίβολα κακόδοξος, αναντίρρητα και πέραν πάσης αμφιβολίας. Αυτός ειδικά ο τελευταίος, αποκαλείται με θεολογικούς όρους, κυρίως, ως Αιρεσιάρχης ή, αν είναι απλά οπαδός αυτού, ως Αιρετικός.

(3)    Βέβαια οι αιρετικοί είναι δύο λογιών καθώς μας διδάσκει η Πατερική Θεολογία: ένα είδος ο τελεσίδικα κατεδικασμένος από ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας, είτε Τοπική είτε Οικουμενική. Και το δεύτερο είδος οι μη κατεδικασμένοι ακόμη, αλλά και πανούργοι αιρετικοί Εκκλησιαστικοί άνδρες (Κληρικοί Μοναχοί και θεολόγοι) όπου δρούσι, εντός της Εκκλησίας, όπως δρούνε, οι πολυποίκιλες λοιμώξεις, οι ιώσεις, τα καρκινικά κύτταρα, κατά του Ανοσοποιητικού ανθρωπίνου σώματος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΕ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ;

Ωστόσον, υπάρχωσι αρκετοί άγιοι της Εκκλησίας, μάλιστα και μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας, όπου έχωσι συγγράψει του κόσμου τις φρικτές κακοδοξίες (π.χ. ο ιερός Αυγουστίνος κ.ά.) και έπεσαν σε αιρέσεις «εξ απλότητος» καθώς μας διδάσκει ο πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. (ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ, σελ. 93, σελ. 124). Αλλά επειδή ήτο αγαθή και αγία η προαίρεσις αυτών, μόλις το εσυνειδητοποίησαν, εμετανόησαν ειλικρινώς και λίαν εγκαίρως, προτού προλάβει κάν να γίνει ζήτημα Συνοδικόν.

Οι Άγιοι Φίλοι του Θεού, έπεσαν σε αιρέσεις και κακοδοξίες, ας παύσωμεν λοιπόν να κρυβώμεθα πίσω από το μικρώτερο δακτυλάκι μας. Ως γνωστόν οι αγιώτης δεν ταυτίζεται με κάποιο μαγικό αλάθητον. Αλλά όμως, ενίοτε άλλοι άγιοι, πιθανόν αγιώτεροι ή και ισότιμοι στην αγιώτητα μετ΄ αυτών τους ήλεγξαν (όπως ο Μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος, ήλεγξεν, τις Ωριγενιστικές κακοδοξίες και αιρέσεις του Μεγάλου Βασίλειου και του Γρηγορίου Νύσης, καθώς μας πληροφορεί, δικαίως, σε ειδικό σύγγραμμάν του ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ) αλλά επειδή ανεκηρύχθησαν κατά την ζωήν και μετά θάνατόν τους, από την Εκκλησία, ως Άγιοι και Φίλοι του Θεού, δεν μπορεί να είναι κακόδοξοι και δεν είναι αιρετικοί, ασχέτως, αν κανείς μελετητής των Πατέρων, ευρίσκει, ανάμεσα στα σωρηδόν θεοφόρα ορθόδοξα και καλόδοξα γραφθέντα τους, και ελάχιστα σπέρματα τινών κακοδοξιών. Οι κακόδοξες διατυπώσεις τους δεν είναι διόλου αποδείξεις μη αγιώτητος, διότι, η Εκκλησία (το Βασίλειον Ιεράτευμα) δύναται να προσπερνεί και να προφυλάγεται, από όπου πρέπει και από εκείνα που πρέπει διότι είναι Θεοφρούρητος Οργανισμός.

Συνεπώς αν άγιοι του Θεού, αποδεδειγμένα, εκακοδόξησαν, από απλότητα και αφελώτητα καρδίας, τι θα πούμε εμείς, την σήμερον, που ασχολούμαστε είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά με τα Θεολογικά και Εκκλησιαστικά Γράμματα;

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ: ΕΝΕΡΓΩΝ/ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Επίσης, ουδέποτε, για την Εκκλησία μας, επιτρέπεται να ταυτίζεται, ο ενεργών άνθρωπος με την άστοχη και αμαρτωλή ή κακόδοξη του ενέργεια. Υφίστατο διάσπαρτη μέσα στην Πατερική Θεολογία, η αγία διάκριση, των ενεργειών από τον ενεργούντα. Άλλο ο αμαρτάνων, και άλλο η αμαρτία. Άλλο ο ενεργών, και άλλο πράγμα το ενεργούμενον και η ενέργεια. Όπως ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν ταυτίζεται με την αμαρτία, έτσι και ο κακόδοξος άνθρωπος δεν ταυτίζεται με την κακοδοξία. Η αμαρτία και η κακοδοξία είναι ενά απλό επεισόδιον το οποίον, ο ενεργών, αν ζεί με εν Χριστώ μετάνοια μόλις έλθει εις εαυτόν και συναίσθηση αμέσως να μετανοήσει και να την μισήσει. Να μισήσει δηλαδή την ενέργεια της αμαρτίας ή και την ενέργεια της κακοδοξίας.

Διαφορετικά αν κανείς μας, επιμένει, είτε στην αμαρτία είτε στην κακοδοξία του, υφίστατο οντολογική και υπαρξιακή, εξάπαντος διαβολική, αλλοτρίωσις, από την εωσφορική αλαζωνία. Όλους μας ανεξαιρέτως, Κληρικούς και Λαϊκούς, μας κρατεί και συγκρατεί, σώζει και διαφυλάττει η Χάρις του Θεού. Δεν δυνάμεθα αφ εαυτού μας, με ιδική μας δύναμη, να παραμείνουμε είτε αναμάρτητοι είτε α-κακόδοξοι.

Είναι σημαίνον και διακριτόν σημείον, να πείς π.χ. ότι ο π. Βασίλειος ή ο π. Θεόδωρος, είναι ένας κακόδοξος Κληρικός, και ένα άλλο πράγμα, απείρως διαφορετικώτατον, να αναφερθείς, και δή αποδεικτικώς, ότι ο π. Βασίλειος ή ο π. Θεόδωρος, εξέφρασε, είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία του, κακοδοξίες ολκής.

Η ΑΠΟΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Εξάπαντος, λ.χ. οι ανιστόρητες, οι άτοπες και οι κακόδοξες διατυπώσεις του πατρός Βασιλείου Βολουδάκη, που εξέφρασε μόλις πρόσφατα (Δείτε εδώ: ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ, http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2017/06/blog-post_7.html ) επειδή πρόκειται για αμοιγώς Εκκλησιαστική Ιστορία, και όχι για απλή Ιστορία, αλλά για αμοιγώς Ιστορία των Δογμάτων, δηλ. για ζητήματα καθαρά Θεολογικά, δεν είναι απλοϊκώς ή εξαπλουστευμένα, καθώς ο ίδιος νομίζει, ότι είναι δήθεν ένας ανιστόρητος ανήρ ή, ότι δήθεν εδιετύπωσε τινές αμυδρές ανιστόρητες και άστοχες ιστορικές διακηρύξεις, αλλά επειδή πρόκειται επαναλαμβάνω, για Εκκλησιαστική και Θεολογική Ιστορία, εδιετύπωσε Εκκλησιαστικές ετεροδιδασκαλίες και θεολογικές κακοδοξίες.

Ο γράφων δεν προσπαθεί καθόλου να παρουσιάσει, ως κακόδοξον τον πατέρα Βασίλειον, αλλά τα αντικειμενικά και οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, τα αποδεικτικά στοιχεία από μόνα τους μας αποδεικνύωσι, ότι ο π. Βασίλειος διετύπωσε προφορικές κακοδοξίες.

Το ανιστόρητον, ισούτε με την απόκλιση από την ιστορική αλήθεια, ή, ανιστόρητος είναι αυτός που αντιβαίνει την αλήθεια της ιστορίας. Το ανιστόρητον στην Εκκλησιαστική Ιστορία ή στην Ιστορία των Δογμάτων, δεν είναι απλώς μία απόκλιση από την ιστορική αλήθεια, αλλά όστις είναι θεολογικά και εκκλησιαστικά ανιστόρητος, αντιβαίνει, ενίοτε την αλήθεια της Εκκλησίας και συνεπώς έτσι κακοδοξεί ή αιρετίζει.

Άπαντες λ.χ. οι Αιρεσιάρχες και Αιρετικοί ήτο σημείον αναφοράς τους, ότι εδιέστρεφαν από πανουργία την Ιστορική Αλήθεια της Εκκλησίας, αντίβαιναν στην Ευαγγελική ή Θεολογική Ιστορία, είτε περί του Θεανδρικού Προσώπου του Χριστού, είτε περί της εκπορεύσεως ή μη του Αγίου Πνεύματος είτε… είτε.

Όταν η Εκκλησία εκαθαίρεσεν αφόρισεν και εκατεδίασεν τον Πρεσβύτερον Άρειον, ως αιρεσιάρχη του Αρειανισμού, δεν υφίστατο και είναι σαφώς ανυπόστατη, η πεπλανημένη διάκριση του πατρός Βασιλείου, ότι η Εκκλησία εκαταδίκασεν μεν τον Αρειανισμό, χωρίς να καθαιρέσει, χωρίς να αφορίσει και χωρίς να καταδικάσει δε τον Αιρεσιάρχην.

Ο π.Βασίλειος πρέπει να εμπεδώσει, ότι Άρειος, δεν είχεν και απώλεσεν την ιερωσύνη πολύ πρό της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Ή έστω, να παραδεχθεί τουλάχιστον ότι στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, ο Άρειος εκαθαιρέθην, αφορίσθην, εκαταδικάσθην και έτσι έγινε εν Συνόδω η άρσις της ιερωσύνης του. Το παράδειγμα του για να δώσει απάντηση στα περι των σχισματικοαιρετικών «νεοΖηλωτών» ήτο σχεδόν, παντελώς άστοχο και κακόδοξον. Διότι τα λογικοφανή επιχειρήματά του π. Βασίλειου, εκπηγάζωσι, από τις κακόδοξες και κακόβουλες αποφάσεις της Ληστρικής Συνόδου της Τύρου.

Η Εκκλησία εκεταδίκασεν και εκαθαίρεσεν τον Χριστομάχον Άρειον, δύο φορές σε Τοπικό Συνοδικό επίπεδο, προτού κάν συγκληθεί η μείζονα Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Ενώ ο π. Βασίλειος, εκατήχησεν, ετεροδιδασκαλίαν στο λαό του Θεού, ότι Άρειος, ήτο δήθεν ιεροκανονικώς Πρεσβύτερος της Εκκλησίας μέχρι του αιφνιδίου θανάτου του. Αυτή η κακόδοξη διακήρυξις, αντιβαίνει, την αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Αυτό είναι το κυρίως κακόδοξο ολίσθημα, και όχι μία απλή ιστορική απόκλιση από κάποιαν κοσμική ιστορική αλήθεια. Αλλά ακόμη, και η απόκλιση από την Εκκλησιαστική ιστορική αλήθεια, πατέρα Βασίλειε, είναι κακοδοξία και ετεροδιδασκαλία και γι΄αυτό ας μη σας κακοφαίνεται.

Ακολουθεί ο ένας από τους «ψυχοπαθολογικούς» λόγους της προαναφερόμενης «Ψυχιατρικής» εμπνεύσεως-συγγραφής του άνωθεν αντιρρητικού δοκιμίου μας. Τα υπόλοιπα έπονται προσεχώς.

Του Παναγιώτη Π. Νούνη

Ορθόδοξος Θεολογών

Η «ΖΗΛΩΤΙΚΗ» ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΠΑΘΟΛΟΓΟΥ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»

Κύριε Νούνη γράψατε,

«Πόση Εκκλησιολογική και Κανονολογική, βάση ή θεμελίωση, έχει η νεοΕκκλησιολογική σχισματικοαιρετική Κίνηση τινών «νεοΖηλωτών» Αποτειχισμένων (π.χ. θεολόγος κ. Παναγιώτης Σημάτης, κ. Οδυσσέας Τσολογιάνης και ο Αγιορείτης Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός κ.ά.) όπου καλλιεργώσι, ανιεροκρυφίως, την κακόδοξη θεωρία περί των «Ακύρων Μυστηρίων» ή και την κακοδαίμονα θεωρία της «Πονηράς Οικονομίας»;

Όπου, εμμέσως πλήν σαφώς φλυαρώσι ακατάσχετα, αναπόδεικτα και αθεολόγητα, υπέρ της Διακοπής της Κοινωνίας (αντί υπέρ της διακοπής του Μνημοσύνου και υπέρ της ιεράς Αποτειχίσεως κατά τινών αιρετιζόντων) μετά της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας αντί, ειδικώς και εξειδικευμένως, να διακηρύττωσι όπως διενεργηθεί ΜΟΝΟΝ η Κανονική διακοπή του Μνημοσύνου ή και η διακοπή συγκοινωνίας ή και διακοπή επικοινωνίας κατά τινών ασύδοτων και ορκισμένων-αιρετιζόντων Αρχιοικουμενιστών Μητροπολιτών ή Αρχιεπισκόπων ή και Πατριαρχών.»

Αν λοιπόν σάς καταλαβαίνω καλά, διακρίνετε δυό τύπους Αποτείχισης : α) τήν διακοπή Μνημόνευσης καί β) τήν διακοπή Κοινωνίας. Η διακοπή Μνημόνευσης έγκειται στήν μή αναφορά τού ονόματος αιρετίζοντος ή αιρετικού επισκόπου, ο οποίος με γυμνή κεφαλή κηρύσσει αιρετικά δόγματα. Η διακοπή Κοινωνίας έγκειται στήν οριστική αποφυγή πάσης επαφής μέ μνημονευτές αιρετικού ή αιρετίζοντος επισκόπου.

Επιτρέψτε μου όμως νά σας πώ, ότι ο διαχωρισμός που κάνετε καί επιθυμείτε, με αιτιολογικό ότι η Κοινωνία εν Μυστηρίοις δέν παραβλάπτεται, ακόμη καί όταν ο ιερεύς συλλειτουργεί καί συμπροσεύχεται μέ αμνημόνευτους επισκόπους, είναι άκρως παραπλανητική καί εφησυχαστική τού λαϊκού σώματος τής Εκκλησίας. Ο ίδιος ιερεύς, κατά τη γνώμη σας, μπορεί στόν δικό του ναό, απλώς, νά μή μνημονεύει τήν Μνήμη τών αλλοτριωμένων τής πίστεως καί τών θείων Δογμάτων. Όταν όμως βρίσκεται μαζί τους, τότε καί μνημονεύει, αλλά καί κοινωνεί τής αλλοτρίωσης !

Αν τούτο δέν συνιστά απερίφραστα κατάσταση σχιζοφρενική, δέν γνωρίζω τί άλλο θα μπορούσε να μάς δώσει εποπτικά τόν λεγόμενο «διχασμό προσωπικότητας», που λεπτομερώς αναλύουν καί τεκμηριώνουν τά ιατρικά βιβλία τής Ψυχιατρικής. Όπου, η μέν ψυχή ζητά πνευματική τροφή, τό δέ σώμα νά τρέφεται με βελανίδια καί χαρούπια.

Συμφωνείτε, δέ, διαφωνώντας μερικώς μέ τόν π. Β. Βολουδάκη, σημειώνοντας μάλιστα τήν "πνευματικώτατη ποιμαντική απάντηση" αυτού, γράφοντας τά υπ΄ αυτού ρηθέντα :

«Υπάρχει μεγάλη άγνοια [στη «νεοΖηλωτική» Κίνηση των ανίερων Αποτειχισμένων] για το ζήτημα [και το καλιεργώσι ελάχιστοι] εκείνοι όπου νοσούν στη ψυχή και στο φρόνημα, (αλλά) και στο πνεύμα».

Όπως φαίνεται, οι γνώσεις Ψυχιατρικής απουσιάζουν τόσο από τόν π. Βολουδάκη, όσο καί από εσάς, ενώ ανοικτό παραμένει τό αχανές πεδίο τής Ψυχολογίας, από τό οποίο αντλείται τίς ψυχοθεραπευτικές διχαστικές προτάσεις σας.

Του ιατρού Παθολόγου Κυπριανού Χριστοδουλίδη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ «ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟ» ΑΛΛΑ ΟΜΩΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΝ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ

Τα περί της Πατερικής Θεολογίας της ορθοδόξου Ποιμαντικής, επιτρέψτε μου πολυσέβαστε ιατρέ κύριε Κυπριανέ μου, ότι είναι αρχή απαράβατη, ότι δεν τα εξετάζουμεν από το ανθρωπολογικό πρίσμα της «κοινής λογικής», της Αριστοτελικής Λογικής, της Νεοπλατωνικής Λογικής, ή της Προτασιακής Μαθηματικοποιημένης Λογικής του Φρέγκε, του Ράσσελ, και του Χιούμ,  ή του Κάντ, ή του Βίτγκενστάϊν όπου ανέπτυξαν την Φιλοσοφική Λογική σε μέγιστο βαθμό. Και βάσει όλων αυτών και άλλων τόσων, εξελίχθησαν και επροόδευσαν οι Θετικές Επιστήμες, μαζί και η Επιστήμη της Ψυχολογίας, αλλά και της Ψυχιατρικής.

Τα περί της Πατερικής Θεολογίας και της ορθοδόξου Ποιμαντικής, επιτρέψτε μου αγαπητέ μου ιατρέ, να σας πληροφορήσω, ότι οι θεολογικές και εκκλησιαστικές ενέργειες κρίνονται κατά βάση της Θεανθρωπολογικής και Ευαγγελικής θείας Λογικής. Κρίνονται βάση συγκεκριμένων Πατρολογικών και Δογματολογικών προϋποθέσεων και κριτηρίων όπου υποστηρίζονται στη Θεανθρώπινη Λογική του ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν και ποιμαίνει και επισκοπείν τον Λαόν του Θεού.

Συνεπώς, οι φλυαρίες σας είναι λογικοφανείς, και επιχειρηματολογικά διάτρητες, και τις εκλαμβάνω ως αλυσιτελή ά-θεολογήματα.

Να σας παραπέμψω σε ακαδημαϊκόν εγχειρίδιον (δείτε το εδώ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΟΥ, Προϋποθέσεις και Κριτήρια του Ορθοδόξως και Απλανώς Θεολογείν, http://www.pournarasbooks.gr/frontend/book.php?bookid=539 ) του Καθηγητού μου ώστε να εννοήσετε καλώς την Ορθόδοξη Πατερική και Δογματική Θεολογία και να αφήσετε στις καλλένδες τις γνωστές τραγελαφικές ασυναρτησίες και παπαγαλίες των «Λογικιστών» πεπλανημένων «Ζηλωτών».

Καλή ανάγνωση και καλύτερον προβληματισμό

Του Παναγιώτου Π. Νούνη

Υγ. Εκτενέστερη δε απάντηση στα «Ζηλωτικά» ερωτήματα του ιατρού δίδω επίσης εδώ σε μόλις προσφατο άρθρο μου:

ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟ ΚΑΙ «ΖΗΛΩΤΙΚΟ» ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΗΜΑΤΗ,  http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2017/05/blog-post_54.html .

Και αν κανείς ενδιαφέρετε για περισσότερη πληροφόρηση, ας δει και αυτό: 

Η ΝΕΑ «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ» ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤ΄ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΜΑΝΙΟΔΕΣΤΕΡΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ , http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2017/05/blog-post_40.html .