Ανάγκη πανεθνικής εγρήγορσης και συσπείρωσης -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

«Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες» ευφρανθήκαμε λίγο πολύ οι πάντες, «εγκρατείς και ράθυμοι» κατά το επιεικές των εκκλησιαστικών υμνογράφων. Ας ευχηθούμε τώρα εις εαυτούς και αλλήλους το χαριτωμένο παπαδιαμαντικόν: «παν καταθύμιον» (Ο Επιτάφιος και η Ανάστασις εις τα χωρία, Άπαντα Βημ. 15, σ. 92).

   Ας προσγειωθούμε τώρα στην εγχώρια πραγματικότητα. Αμείλικτοι οι αριθμοί. Με δεδομένη την καταβαράθρωση των εισοδημάτων (συντάξεις, μεροκάματα, όπου ακόμη υφίστανται) είναι ζοφερός ο κατάλογος ανατιμήσεων από 3/2016-3/2017:

   Ελαιόλαδο 9,2%, φρούτα, 14,9%, λαχανικά 31,2%, πατάτες 7,1%, πετρέλαιο θέρμανσης 32,9%, φυσικό αέριο 23,7%, βενζίνη 14,9%, αεροπορικά εισιτήρια 23,8%. Ταυτόχρονα η νομοθετημένη ελάχιστη ημερήσια αμοιβή κατρακύλησε στα 26,18€.

   Οι αρμόδιοι πάσης προελεύσεως εξακολουθούν να παρουσιάζουν ρόδινα τα πράγματα ωσάν να ζουν σε άλλη χώρα. Όμως «όποιος τα ψόματα λαλεί, δίχως αντρειά λογάται» (Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος Β΄888). Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι ενός εστί υπέρτατη χρεία: εθνικής συνεννόησης!

   Να συναχθούν επί το αυτό οι αρχηγοί των κομμάτων και με εντιμότητα και καλή πίστη να συζητήσουν και να εκπονήσουν ένα Σχέδιο Εξόδου, το οποίο να το στηρίξουν όλοι! Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί και οι αδελφοί μας Κύπριοι μπήκαν σχεδόν ταυτόχρονα με μας στην κρίση, αλλά βγήκαν γρήγορα απ’ αυτήν και επέτυχαν μια δυναμική επανεκκίνηση των οικονομιών τους. Εμείς παλινδρομούμε και πελαγοδρομούμε. Και μοιραία βουλιάζουμε …

   Η πύρρειος νίκη στο δημοψήφισμα «που ισοδυναμεί με ήττα» (Die Welt, 10/4/17) αφήρεσε από τον εγωπαθή νεοοθωμανό την ευχέρεια να τελέσει ρωμαϊκό θρίαμβο. Του παρέχει εν τούτοις τη δυνατότητα να κάνει το τουρκικό σύνταγμα κατ’ εικόνα και ομοίωσή του: προσωποπαγές, αυταρχικό, απολυταρχικό, καταδυναστευτικό, σατραπικό.

   Η κατά Ελλάδος και Κύπρου στρατιωτικοί εκβιασμοί δεν πρόκειται να ανασταλούν. Δείγμα λάβαμε ήδη στην Κυπριακή ΑΟΖ.

   Το δημοψήφισμα διχάζει, ή σωστότερα, τριχοτομεί την Τουρκία. Η ευημερούσα και μορφωμένη Δύση ψήφισε «όχι». Η φτωχή και αναλφάβητη ενδοχώρα όπου αναβιώνει ένα πρωτόγονο Ισλάμ ψήφισε «ναι». Και οι Κούρδοι το άλλο 1/3 της χώρας είπαν, όπως ήταν φυσικό, «όχι» στεντορεία τη φωνή.

   Η γείτων βιώνει ήδη μία τριχοτόμηση απειλητική για την ενότητά της και πρόξενο πρόσθετης σύγχυσης στη διαταραγμένη συμπεριφορά του μονοκράτορά της.

   Ο τυφλός μισελληνισμός του νεοσουλτάνου σίγουρα δεν του επιτρέπει να εγκύψει στη σοφία του Σόλωνος: «καλόν μεν χωρίον η τυραννίς, ουκ έχει δ’ απόβασιν» (Πλουτάρχου Σόλων 14). Είναι δηλαδή καλό χωριό η τυραννία αλλά δεν έχει από πού να βγει κανείς. Συντρίβεται εγκλωβισμένος!

   Ερώτημα: τι τέξεται η επιούσα στα ελληνοτουρκικά; Είναι βέβαιο ότι το διεθνές κλίμα δεν θα ευνοούσε οπωσδήποτε ένα σουλτανικό στρατιωτικό εγχείρημα κατά Ελλάδος και Κύπρου, αλλά δεν θα κινούσε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να το αποτρέψει. Παλαιά τους τέχνη. Τουρκική βία και λατινικός δόλος συμπορεύονταν κατά του Ελληνισμού. Μας είχε προειδοποιήσει από τότε (1821) ο λόρδος Βύρων:

«Μην περιμένετε ελευθερίαν από τους Φράγκους.

Έχουν βασιλέα όπου πωλεί και αγοράζει.

Εις τα εντόπια ξίφη, εις τας εντοπίους φάλαγγας

είναι η μόνη ελπίς της ανδρείας.»

   Κατά τα άλλα ο απρόβλεπτος και σε κλιμακούμενη νευρική κρίση ισλαμιστής παραμένει οίος είναι. Αλλά εδώ ούτε πανικός, ούτε εφησυχασμός αρμόζουν. Επιβάλλεται εγρήγορση, πανεθνική εγρήγορση και συσπείρωση! «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε» (Ματθ. 26,41).

    Το ζητούμενο είναι να προχωρήσουμε στις δικές μας στρατηγικές συμμαχίες, στρατιωτικές και ενεργειακές.

   Είναι γνωστό ότι το αμερικανικό σύστημα εξουσίας είναι πολυκεντρικό, αλλά ο κυρίαρχος παράγων που ενοποιεί, ή τροποποιεί τις προτάσεις των διαφόρων κέντρων είναι πάντοτε ο Πρόεδρος. Η αποφασιστικότητα και το ξεκαθάρισμα ότι αυτός έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο επαληθεύονται ή διαψεύδονται κάθε φορά στην πράξη. Ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε αντισυμβατικά και δυναμικά ξεκαθαρίζοντας ότι τάσσεται κατά της παγκοσμιοκρατίας και υπέρ του εθνικού κράτους και στην εξωτερική πολιτική θα αναζητούσε ένα modus operandi με τη Ρωσία.

   Πεντάγωνο, CIA, γραφειοκρατικός αντιρωσισμός ως ανίατη συνέχεια του αντισοβιετισμού ανέδυσαν εκ της αναμονής του το βαθύ αμερικανικό κράτος, στο οποίο προφανώς υπέκυψε ο Τραμπ για να βομβαρδίσει τον Άσσαντ με την κατασκευασμένη εύκολη δικαιολογία περί δήθεν χημικών.

   Με τα αρχικώς λεγόμενα του Τραμπ ο κόσμος πίστεψε ότι επίκειται η πλήρης εξομάλυνση των αμερικανορωσικών σχέσεων και κατ’ ακολουθίαν και των αμερικανοκινεζικών. Όσα μεσολάβησαν δείχνουν μια επικίνδυνη παλινδρόμηση κα εδραιώνουν την αίσθηση ότι χάριν των εμπόρων όπλων βαίνουμε όπισθεν ολοταχώς σε μια νεκρανάσταση του Ψυχρού Πολέμου. Προκαλεί πάντως την κοινή λογική ότι οι Αμερικανοί προειδοποίησαν τους Ρώσους για τους Τόμαχοκ, οι Ρώσοι δεν  ενοχλήθηκαν από την επίθεση και επισημαίνεται ότι ρωσική κίνηση αναχαίτισης των επερχομένων αμερικανικών πυραύλων δεν πραγματοποιήθηκε. Οι μεγάλοι «κάπου κάπως» τα βρίσκουν με θυσία των μικρών!

  Στα καθ’ ημάς μετά τους «απασχολήσιμους» του πρώην πρωθυπουργού έχουμε την «υπερασπίσιμη» βάναυση συμφωνία του νυν πρωθυπουργού με τους «θεσμούς». Η «υπερασπίσιμη» για την ιστορία κατακρεουργεί τις συντάξεις, ανασκολοπίζει το αφορολόγητο κα ταχιδρομεί στις ελληνικές καλένδες το χρέος.

   Η μελαγχολία εισβάλλει στα σπιτικά των Ελλήνων, αλλά «θαρσείν χρη ταχ’ αύριον έσετ’ άμεινον».

   Κλείνουμε με το έξοχο ad hoc ποίημα του Κώστα Μόντη:

«Για τη

Μελαγχολία

Μη φοβόσαστε όταν σας χτυπήσει την πόρτα και δεν ανοίξετε,

θα φύγει. Είν’ εύθικτη ευτυχώς,

είν’ ευτυχώς ασυνήθιστη στα «όχι».

*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης

***

Σ. σ. Το ad hoc (προφέρεται αντ χοκ) σημαίνει επί τούτω (επί+δοτ.),