Νά μὲ ἀκοῦτε ὅταν σᾶς λέω ὅτι σὲ λίγο δὲν θὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε δημόσια οὔτε τὸν σταυρό μας!

 Ὅπως θὰ διαβάσατε στὴν «κυριακάτικη δημοκρατία», ἀποσύρθηκε -μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση- ἡ φάτνη ἀπὸ τὴν πλατεῖα γαλλικῆς πόλεως, ἔπειτα ἀπὸ προσφυγὴ κάποιας ἀπὸ τὶς γνωστὲς (καὶ μυστηριωδῶς χρηματοδοτούμενες) «ὀργανώσεις ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Στὴν Ἀγγλία δὲν τολμοῦν πλέον νὰ ὑψώσουν στὰ σπίτια τους τὴν ἀγγλικὴ σημαία μὲ τὸν μεγάλο κόκκινο σταυρό, ἐνῶ ἀποφεύγουν νὰ στολίζουν τὰ σπίτια τους μὲ φωτάκια τὰ Χριστούγεννα. Ἡ ἐκφυλισμένη πλέον Εὐρώπη, ἡ ξεπουλημένη στὰ πετροδολλάρια «γηραιὰ ἤπειρος», ἀποκαθηλώνει τά σύμβολά της καὶ παραδέχεται τὴν ἧττα της ἀπὸ τὶς δυνάμεις ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες δολοφονοῦν παιδιά, σκοτώνουν ἐγκύους, ἐπειδὴ δὲν ὑπέκυψαν στὶς ἀνώμαλες ὀρέξεις τους! Αὐτὴ εἶναι ἡ Εὐρώπη! Τὴ στιγμὴ ποὺ στὶς πάμπλουτες μουσουλμανικὲς χῶρες, οἱ ὁποῖες ἀγοράζουν κάθε λίγο καὶ λιγάκι εὐρωπαϊκὰ ἐδάφη, ἀπαγορεύεται νὰ ψελλίσεις τὴ λέξη «χριστιανός», ἡ Εὐρώπη ἀνοίγει πόρτες, παράθυρα καὶ ἀγκάλες καὶ ξεγυμνώνεται ἀδιάντροπα, ἀρνούμενη τὰ ἰδανικὰ καί τά σύμβολα ποὺ τὴν κατέστησαν φάρο δημοκρατίας, προόδου καὶ ἐλευθερίας. Σήμερα ἀποσύρεται ἀπὸ τὴ γαλλικὴ πόλη ἡ φάτνη, αὔριο θὰ ζητηθεῖ νὰ μὴ ξαναστηθεῖ «χριστουγεννιάτικο χωριὸ» στὸ Γκάζι, νὰ σταματήσει ὁ χριστουγεννιάτικος στολισμὸς στὸ Σύνταγμα καὶ στὶς μεγάλες πόλεις τῆς πατρίδας μας. Σήμερα ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ἀγγλία, αὔριο ἡ Ἑλλάδα (γιὰ τὴν Ἰταλία δὲν εἶμαι βέβαιος, ἐπειδὴ ἐκεῖ ὁ καθολικισμὸς κρατάει γερά). Τὸ Ἰσλάμ, σὲ ὅλες τὶς μορφές του, εἰσβάλλει ἀπειλητικὰ στὰ δυτικὰ ἐδάφη. Ἔχοντας ἤδη ἐξαπλωθεῖ στὶς ΗΠΑ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Μαύρων Πανθήρων καὶ ἔχοντας ἀποκτήσει μετερίζια στὰ Κοινοβούλια ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, δίνει πλέον τὴ μεγάλη μάχη γιὰ τὴν ἀπόλυτη ἐπικράτηση. Δὲν εἶναι τυχαία ἡ εὐρωπαϊκὴ οἰκονομικὴ κρίση, δὲν εἶναι τυχαία ἡ ἀπόπειρα στραγγαλισμοῦ τῆς οἰκονομίας τῆς ὀρθοδόξου Ρωσίας. Δὲν ἦταν τυχαῖος ὁ σφαγιασμὸς τῶν Σέρβων, γιὰ τὴν ἀνάδειξη μουσουλμανικῶν κρατῶν στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης (Βοσνία, Κόσσοβο). Εἶναι φυσικὸ σὲ μία ἤπειρο ἡ ὁποία κυβερνᾶται ἀπὸ ἀπρόσωπα funds καὶ ἀνέκφραστους τραπεζίτες, ποὺ ἔχουν ἀπὸ χρόνια ἀσπαστεῖ τὸν βεσπασιανισμὸ («τὰ χρήματα δὲν μυρίζουν»), νὰ ἐκλείπει βαθμηδὸν ἡ ἔννοια τῆς ἀξιοπρέπειας καὶ νὰ ρίχνονται στὸν κάλαθο οἱ ἔννοιες «παράδοση», «θρησκεία», «οἰκογένεια». Ἐμεῖς, ὅμως, ἀσχολούμαστε μὲ τὸν Χαϊκάλη καὶ τὸν «Δευκαλίωνα». Καλὰ νὰ πάθουμε!.  

“O.T. 2054”