ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ - Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημοτ. Ἐκπαιδεύσεως

«Νά σπουδάζετε τά παιδιά σας να μαθαίνουν ἑλληνικά, διότι καί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικήν και τό Γένος μας εἶναι Ἑλληνικόν»

Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός

Σέ βαρειά σκλαβιά ἔπεσε το Ἔθνος μας τό 1453. Οἱ πνευματικοί ἡγέτες του ἔφυγαν πρός τή Δύση, γιά νά σωθοῦν ἀπ᾽ τίς ὀρδές τοῦ Πορθητῆ. Ἕνα βαθύ πνευματικό σκοτάδι σκέπασε τήν Ἑλλάδα τῶν Θερμοπυλῶν καί τοῦ Μαραθώνα, τῶν Ἀθηνῶν καί τῆς Σαλαμίνας, τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου και τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων. Ἡ Πατρίδα τῶν Πατρίδων και τῆς Ἐλευθερίας, ἡ Μάνα τῶν φώτων καί τοῦ πολιτισμοῦ, χωρίς Πατρίδα καί Ἐλευθερία, πνιγμένη στήν ἄβυσσο! Ἡ γεννήτρα Παρθενώνων, βρισκόταν ρακένδυτη και ματωμένη, δούλη καί ταπεινωμένη, μέ ἀκάνθινο στεφάνι στό κεφάλι! Ὁλόκληροι αἰῶνες, νύχτες ἀξημέρωτες σκέπαζαν, μέ τά βαρειά δεσμά τους, τή μαρτυρική Γῆ. Γενεές σκλάβων Ἑλλήνων εἶχαν την καρδιά τους πνιγμένη ἀπ᾽ τό ἀσήκωτο βάρος τῆς τυραννίας, μέ το βλέμμα στραμμένο νοσταλγικά, πρός τή λύτρωση καί τή νίκη. Καταραμένη σκλαβιά!

Σέρνεις πίσω σου μονάχα δάκρυα καί αἵματα, φρίκη καί πόνους, κλάματα και στεναγμούς! Τό ἑλληνικό ὅμως πνεῦμα, «ἀκούραστο καί οἰστρήλατο κι ὡραῖο», κατά τόν ποιητή μας, πού συντηρεῖ ἀγέραστη, αἰώνια και ἀκατάλυτη ἀπ᾽ τή φθορά τοῦ χρόνου, τήν ἀθάνατη Ἑλλάδα μας, δεν ὑπέκυψε καί δέν ὑποδουλώθηκε στή βία καί στήν τυραννία. Ὑπῆρξε ὁ πρωτεργάτης τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως. Κάτω ἀπ᾽ τό θόλο τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στά Κρυφά Σχολειά καί μέσα στά ἐρημοκκλήσια, σέ σπηλιές καί σέ κρησφύγετα θηρίων, ἑτοιμάστηκαν οἱ ψυχές τῶν Ἑλλήνων, μέ τήν εὐλογία καί την καθοδήγηση τοῦ Σταυροῦ.

* * *

Οἱ Δάσκαλοι τῆς ἱστορικῆς ὥρας συνέχισαν τό ἔργο τῶν κλειστῶν Σχολείων, θερμαίνοντας τίς καρδιές τῶν ραγιάδων, γαλουχώντας τήν νέα γενεά καί ἑτοιμάζοντας τήν Ἐθνεγερσία. Οἱ θρῆνοι καί οἱ οἰμωγές, ἡ ὀδύνη καί ἡ καρτερία χαλύβδωναν τό Γένος. Προφητεῖες καί ὁράματα ἔδιναν παρηγοριά καί ἐλπίδες γιά τό μέλλον: «… Κι ἄν ἀνατείλεις, ἥλιε μου, να γοργοβασιλέψεις, γιατ᾽ ἔχουν σκλάβους ἔμορφους, πολλά παραπονιάρους καί θά γραθοῦν οἱ γι᾽ ἀχτίδες σου, πού τῶν σκλάβων τά δάκρυα!», διηγεῖται, μέ τραγική λιτότητα, τό δημοτικό τραγούδι. Καί ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός θρηνεῖ:

«Ἀλί ἐμᾶς καί βάϊ ἐμᾶς, πάρθεν ἠ Ρωμανία, μοιρολογοῦν τά Ἐκκλησιᾶς, κλαῖγνε τά μοναστήρια κι Ἅϊ-Γιάννες ὁ Χρυσόστομος κλαίει, δερνοκοπιέται.

–Μή κλαῖς, Ἅϊ-Γιάννε μου, καί μη δερνοκοπιέσαι.

– Ἡ Ρωμανία πέρασεν, ἡ Ρωμανία ἐπάρθεν.

– Ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασεν, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο…!».

* * *

Ἡ Ἑλληνική Παιδεία, ἀργά και ἀθόρυβα, μέ τό ζωοποιό πνεῦμα της, ἔκανε βίωμα στήν ἑλληνική ψυχή «τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει», ἐχάλκευσε τήν ἐθνική συνείδηση καί ἑτοίμασε τήν ἀπολύτρωση τοῦ Γένους. Τά τετρακόσια σήμαντρα καί οἱ ἑξήντα δυό καμπάνες τοῦ Μεγάλου Μοναστηριοῦ δέν σώπασαν. Ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, μέσα στόν ἐθνικό κατακλυσμό, ἔγινε ἡ πνευματική κιβωτός, πού ἀναρρίπιζε καί συντηροῦσε τό πολύτιμο αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς, τό πνευματικό καί ἐθνικό κέντρο, ἡ πραγματική πηδαλιοῦχος τῶν ἐθνικῶν προσδοκιῶν καί τό φωτεινό σημεῖο συνεχίσεως τῆς αἰωνόβιας ἐθνικῆς παραδόσεως. Ἐξέχουσες φυσιογνωμίες πέρασαν ἀπ᾽ τή «γεραράν καί πολυχεύμονα» αὐτή Σχολή: μεγάλοι ρήτορες τῆς Ὀρθοδοξίας, δεινοί Θεολόγοι, κορυφαῖοι φιλόσοφοι καί σπουδαῖοι συγγραφεῖς, ἀντάξιοι τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, πού σκόρπισαν φῶς καί ἐλπίδα στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό. Ἀργότερα, ἄρχισαν νά ἀχνοφέγγουν τά πρῶτα Ἑλληνικά Σχολεῖα, μικρά καί ταπεινά στήν ἀρχή, νά πολλαπλασιάζωνται, σιγά-σιγά, σέ ὅλα τά μέρη, νά γίνωνται ἀληθινές πνευματικές ἑστίες, μεταδίδοντας παντοῦ τήν ἱερή πνευματική φλόγα. Καί τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἦρθε. Ἀπ᾽ τίς ρίζες τοῦ μεγάλου δέντρου ἀνεβαίνουν ζωογόνοι οἱ χυμοί. Οἱ κλάδοι ἔχουν ἑτοιμάσει πλούσια τήν ἀνθοφορία τους. Ἐπάνω στά ἀπάτητα ἑλληνικά βουνά, πού ἔλαμπαν ἐλεύθερα, κάτω ἀπ᾽ τόν ἑλληνικό ἥλιο, στούς βράχους καί στά φαράγγια, μέ τούς ἀετούς μαζί καί ἐπάνω στ᾽ ἀφρισμένα κύματα, σ᾽ Ἀνατολή καί Δύση, ἑτοιμάσθηκαν οἱ ἀγωνιστές.

* * *

Γιορτάζοντας καί ἐφέτος τό θρίαμβο τῆς ἑλληνικῆς παλληκαριᾶς, κρατοῦμε βαθειά στή μνήμη μας τό μεγάλο καί ἱστορικό ὁρόσημο τῆς Φυλῆς μας καί τόν ἀπέραντο ὕμνο μας ἀναπέμπουμε. Ἀκοῦμε τό σάλπισμα τοῦ ποιητῆ: «Μή λησμονεῖς, πώς Ἕλληνα σ᾽ ἔχει γεννήσει ἡ μοίρα κι ἐντός σου λάμπει ἀδάμαστη τοῦ Γένους σου ἡ ψυχή».