ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ --- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Γνώρισμα ζωής και πλούτος ακριβός του ανθρώπου η Ελπίδα. Ανάσα της ψυχής του όχι απλώς ισάξια, αλλά αναγκαιότερη από του σώματος την ανάσα. Την θαύμασαν όλοι από τα πανάρχαια χρόνια. Την απεικόνισαν με χρώματα εξαίσια οι ζωγράφοι. Της έπλεξαν εγκώμια και ύμνους οι ποιηταί. Εμβάθυναν στο νόημά της οι σοφοί. Μα και τους απλούς ανθρώπους συγκίνησε η παρουσία της. Την καμάρωσαν ως την πολυτιμότερη περιουσία τους εκείνοι, που αισθάνθηκαν να τους φουσκώνει τα στήθη το χαρούμενο φτερούγισμά της κι ένιωσαν διπλά έρημοι και δυστυχισμένοι εκείνοι, που στερήθηκαν τη συντροφιά της.

                                                                                       

Πεθαίνει η ζωή δίχως ελπίδα. Αδυνατεί να πορευθεί ο κάθε στρατοκόπος της γης, χωρίς αυτή την πολύτιμη βακτηρία. Κι ήταν γι΄ αυτό ένα βάσιμο κουράγιο, ένα στέρεο στήριγμα για τον άνθρωπο το γεγονός ότι από το ξεκίνημά της όλη η ανθρωπότητα, όλος ο κόσμος, ζούσε κι αναπτυσσόταν με την προσδοκία, ανάσαινε με την ελπίδα. Στο κύλισμα των χρόνων αυτή η ελπίδα έγινε το μέσο επικοινωνίας και συνεργασίας της γης με τη χάρη του ουρανού. Όχι ρομαντικά, φιλοσοφικά ή ποιητικά και αόριστα, αλλά συγκεκριμένα και απτά επί αιώνες αιώνων το ιστορικό γίγνεσθαι διαμορφώνεται στο πλαίσιο που ορίζει και υποδεικνύει η προσδοκία. Ευκρινέστερα οδηγητική η αγάπη του Θεού στην πορεία του περιουσίου λαού του, του Ισραήλ, στέλνει αλλεπάλληλα τα προφητικά μηνύματα, που δυναμώνουν την προσδοκία των εθνών και μορφοποιούν την ελπίδα του Ισραήλ στο αναμενόμενο «σωτήριον του Θεού». Ναι, η ελπίδα πως θα φανή στην ταλαίπωρη γη το «σωτήριον του Θεού» είναι το ζείδωρο οξυγόνο μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της άγνοιας, της αμαρτίας και της φθοράς του προχριστιανικού κόσμου. Αυτό το οξυγόνο ζωογονεί την ετοιμοθάνατη καρδιά του πρεσβύτη Συμεών, κρατά ανοιχτά τα γέρικα μάτια του και τα ετοιμάζει να αντικρύσουν και να αναγνωρίσουν την Ελπίδα ενσαρκωμένη, τον Λόγο που έγινε σάρξ και «εσκήνωσεν εν ημίν». Κοσμοϊστορική και μοναδική εκείνη η συνάντηση στο ναό του Σολομώντος κι ας έμοιαζε εξωτερικά με μυριάδες άλλες. Η Παναγία Μητέρα φέρνει στο ναό σαρανταήμερο βρέφος το Παιδί που συνέλαβε ασπόρως, κυοφόρησε αρρήτως, γέννησε και γαλακτοτρόφησε υπερλόγως. Θα το αφιερώσει στον Θεό, όπως ορίζει ο νόμος. Κι εκεί το θείο Παιδί από τη δική της αγκαλιά περνά στην αγκαλιά του δικαίου Συμεών, στου οποίου τα στήθη πάλλει η ελπίδα. Ο σεμνός γέροντας είναι ο μόνος άνθρωπος ο οποίος εκείνη την ώρα είχε συνείδηση ότι αντικρύζει και κρατά τον «Χριστόν Κυρίου», το φως του κόσμου, την ελπίδα και δόξα του Ισραήλ. Αυτό το γνώρισμα ανάγει τη μορφή του πρεσβύτη σε σύμβολο της ανθρωπότητος και προφητεία της ιστορίας της. Είναι ο λευκασμένος Συμεών ο εκπρόσωπος του πεσμένου ανθρώπου, που εναγώνια περίμενε τη λύτρωση, αλλά αναδεικνύεται και το σύμβολο της βεβαίας ελπίδος για τη λύτρωση, που επί τέλους ήλθε. Στο πρόσωπό του εκφράζονται όλες οι προφητείες του Ισραήλ, ενσαρκώνονται όλοι οι πόθοι του κόσμου και συνάμα απαντά εκπληρωμένη η επαγγελία, πραγματοποιημένη η επιθυμία, χειροπιαστό το «σωτήριον του Θεού». Γοργοκτυπά η ακάματη καρδιά του, καθώς εμπνευσμένη από το Πνεύμα το άγιο διακρίνει ότι ο Υιός της Παρθένου θα είναι το «σημείον αντιλεγόμενον», που «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Και ήδη ο ίδιος ο πρεσβύτης ζη την «ανάσταση». Κάτοχος της ζωντανής Ελπίδος ικετεύει ειρηνικά «νυν απολύεις τον δούλόν σου, Δέσποτα». Τώρα, Κύριε, που μ΄ αξίωσες να δω και να κρατήσω στα χέρια μου «το σωτήριόν σου», τώρα που μου χάρισες τη σωτηρία, ας τελειώσει η επίγεια ζωή μου. Έχει εκπληρώσει πλέον τον προορισμό της! Η γεροντική αγκαλιά του Συμεών, που κλείνει μέσα της την ενσαρκωμένη Ελπίδα γίνεται επίσης ο τύπος ο προφητικός, που προλέγει άφωνα και προδιαγράφει αλάνθαστα το μέλλον της ανθρωπότητος. Σε κάθε εποχή η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με τον Ιησού Χριστό. Ζυγίζεται και μετριέται από τη θέση της απέναντί του και ή εκτινάσσεται στα ύψη της πίστεως, όπου η ελπίδα και η αιώνια χαρά, ή κατακρημνίζεται στα βάραθρα της απιστίας, με αναπόφευκτο επακόλουθο την απελπισία. Και σήμερα, όπως σε κάθε εποχή, επίκαιρος ο προφητικός λόγος και η μορφή του αγίου Συμεών. Ο σημερινός κόσμος, αν και δρασκέλισε ήδη το κατώφλι του 21^ου αιώνα της μετά Χριστόν ζωής του, έχει έντονα τα σημάδια της ομοιότητος με τον προχριστιανικό κόσμο. Γηρασμένος επικίνδυνα από την αμαρτία έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Παραπαίει στην αβεβαιότητα, συνθλίβεται από το άγχος κι απεγνωσμένα κραυγάζει· «ζητείται ελπίς». Σ΄ αυτό τον κόσμο ο γέροντας Συμεών δίνει την απάντηση, μία απάντηση αυθεντική, κατοχυρωμένη από την ιστορία και επιβεβαιωμένη από την πραγματικότητα· Υπάρχει ελπίς· είναι ο Χριστός! Αν ο κόσμος θελήσει να εναγκαλισθεί και ενστερνισθεί τον Χριστό, θα ρεύσει η ζωή στις φλέβες του, θα θρονιασθεί η ελπίδα στην καρδιά του. Διότι ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ελπίδα. Αν επιστρέψει στον Χριστό ο κόσμος μας, δεν θα πεθάνει. Κι ας βρίσκεται – όπως το βεβαιώνουν ειδικοί και μη – εγγύς αφανισμού. Θα ζήσει. Όχι διότι θα εκλείψει το φαινόμενο του θανάτου, αλλά διότι θα γίνει ο άνθρωπος κοινωνός στην αληθινή, στην αιώνια Ζωή, στη βεβαία Ελπίδα. Μία υπαπαντή χρειάζεται σήμερα η ανθρωπότητα και η καρδιά μας. Να υπαντήσει τον Χριστό, που τον εναποθέτει η Εκκλησία όχι στην αγκαλιά, αλλά μες στην ίδια την καρδιά μας. Να τον δεχθεί και να τον κρατήσει. Θά ΄χει τότε δική της χειροπιαστή την Ελπίδα.