ΕΝΩ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ -- Αθωνικά άνθη

Εάν ήρχετο ο άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος 1968;…  Θα ήτο ικανοποιημένος από την ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;…  Θα έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως; Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;…  Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου θα εύρισκε την πίστιν»;

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, υπομονή "άχρι καιρού" καλή ...Χρονιά

Ευχαριστούμε τον αδελφό μας telemaxos doumanis για το βίντεο.



«Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω» (Ματθ. κδ: 15)

Με ανέκφραστη οδύνη διαβάσαμε στο επίσημο όργανο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας «Ορθόδοξος Κήρυξ» κείμενο με τίτλο «Προσλαλιά γενομένη υπό του Πρωτοσυγκελλεύοντος Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Τροπαίου κ. Αθανασίου», στο οποίο περιέχονται και τα εξής απίστευτα:

«Εν τω οίκω των Θυατείρων επραγματώθησαν ευάριθμοι τιμητικαί εκδηλώσεις, περιλαμβάνουσαι δεξιώσεις και φιλοξενίας. Εν τοις πλουσίοις τούτοις η Ιερά Αρχιεπισκοπή προσέφερε φιλοξενίαν τη Αυτού Χάριτι τω Αγγλικανώ Κυρίω Rowan Williams μετά της συμβίας αυτού, έτι δε και τω Αγγλικανώ Επισκόπω Dover  Κυρίω Stephen Venner μετά της ανδρίδος αυτού, αμφοτέρας τας φιλοξενίας ταύτας κατά μήνα Απρίλιον».

Διερωτώμεθα:
1. Κατ΄ αρχήν, πόσο συνάδει με την Ορθόδοξη Παράδοση και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων η φιλοξενία «Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου μετά της συμβίας αυτού». Αμνηστεύονται οι αιρετικοί; Τι είδους «συμβία επισκόπου» είναι η φιλοξενηθείσα;


2. Το τραγικότατον, όμως, είναι η φιλοξενία ετέρου «αγγλικανού επισκόπου» μετά της ( άκουσον, άκουσον!!!) ανδρίδος αυτού. Ακούγαμε κατά καιρούς το απερίγραπτο κατάντημα των αιρετικών, έως και αντιχρίστων, «χριστιανικών παραφυάδων», ότι μαζί με το υπόλοιπον πλήθος των αιρετικών τοποθετήσεών τους, αμνηστεύουν προσέτι και τη σοδομία, «παντρεύοντας» μάλιστα σοδομίτας και γομορίτας. Μήπως αγνοούν ότι ο Θεός μετά βδελυγμίας ετιμώρησε την «παρά φύσιν πράξιν» των Σοδομιτών με την «παρά φύσιν βροχήν» φωτιάς και θείου; Όμως, το να αμνηστεύωνται και να επιβραβεύωνται οι επαίσχυντες αυτές συμπεριφορές από ορθοδόξους Επισκόπους, ώστε να παρέχεται στους σοδομίτας και φιλοξενία εις τας Αρχιεπισκοπάς των και η συγκεκριμένη μάλιστα φιλοξενία να προβάλλεται με καμάρι μέσα από τις σελίδες του επισήμου εντύπου εκφραστικού οργάνου της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων, αυτό ούτε στο εφιαλτικότερο όνειρό μας δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε!....  (Ο.Τ.  1599)

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 1 Ιανουαρίου 2017

ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ. Περιτομή Ι. Χριστού, Βασιλείου του μεγάλου.


Ὁ Μέγας Βασίλειος, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας, γεννήθηκε περὶ τὸ 330 μ.Χ. στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατέρας του Βασίλειος ἦταν ρήτορας, ἐγκατεστημένος στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ ἦταν υἱὸς τῆς Μακρίνης, ἡ ὁποία ὑπέστει πολλὰ μετὰ τοῦ συζύγου της κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Μαξιμίνου γιὰ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό.
Ἡ Μακρίνα ἦταν μαθήτρια τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ καὶ διετέλεσε ἡ πρώτη στὴν πίστη διδάσκαλος τοῦ ἐγγονοῦ της Βασιλείου.
Ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὀνομαζόταν Ἐμμέλεια, καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία,

Τη αυτή ημέρα 31η Δεκεμβρίου ο Όσιος Γελάσιος εν ειρήνη τελειούται.

Καταχωρίζομεν ενταύθα το κατόρθωμα, το οποίον εποίησεν ο Αββάς ούτος Γελάσιος, ως δηλωτικόν της άκρας προσπαθείας του και το οποίον αναφέρει ο «Ευεργετινός» (ημετέρα έκδοσις Ε΄, Τόμ. Β΄ υπόθ. ΛΗ΄, σελ. 346, Διδ. 10). Είναι δε τούτο το εξής: Ο Όσιος ούτος είχεν εν βιβλίον περιέχον την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην, το οποίον είχεν εναποθέσει εις την Εκκλησίαν δια να το αναγινώσκουν οι αδελφοί, είχε δε τούτο αξίαν 18 νομισμάτων. Τούτο αδελφός τις ξένος έκλεψεν, ο δε Όσιος Γελάσιος, αν και ηννόησε τον κλέπτην, δεν τον εκυνήγησεν. Ο δε κλέψας επήγεν εις την πόλιν και εζήτει να το πωλήση 16 νομίσματα. Εκείνος όμως ο οποίος ήθελε να το αγοράση, το επήρε δια να το εξετάση, κατά συγκυρίαν δε επήγε και το έδειξεν εις τον ίδιον Αββάν Γελάσιον ζητών να τον πληροφορήση περί της αξίας αυτού. Ο Αββάς Γελάσιος, ιδών τούτο, προσεποιήθη ότι δεν εγνώριζε τίποτε, και είπεν εις τον άνθρωπον· «Καλόν είναι και αγόρασον αυτό εις την τιμήν την οποίαν ζητεί». Επιστρέψας δε εκείνος προς τον κλέψαντα είπεν· «Έδειξα το βιβλίον εις τον Αββάν Γελάσιον και μοι είπεν ότι δεν είναι άξιον τόσης τιμής, όσην ζητείς». Ο δε κλέψας είπε· «Δεν σοι είπεν άλλο τίποτε ο Γέρων»; Απεκρίθη ο άνθρωπος· «Όχι». Όθεν ο κλέψας κατανυχθείς από την ανεξικακίαν του Γέροντος, είπε· «Δεν θέλω πλέον να το πωλήσω». Όθεν λαβών αυτό επήγε προς τον Όσιον Γελάσιον και παρεκάλει αυτόν να το δεχθή, ο Όσιος όμως δεν ήθελεν· ο δε κλέψας είπεν· «Εάν δεν το πάρης, εγώ δεν έχω ανάπαυσιν». Τότε λέγει προς αυτόν ο Όσιος· «Εάν δεν αναπαύεσαι, ιδού το λαμβάνω». Όθεν από το έργον τούτο του Γέροντος ωφελήθη ο κλέψας αυτός αδελφός έως τέλους της ζωής του.   

Βοτανικός-Στέγη Αστέγων

Σήμερα Σάββατο 31/12/2016 και ώρα 11:00, βρισκόμαστε όλοι και πάλι στην Ιερά Οδό 114, για την καθιερωμένη λειτουργία του Ιερού Ναού Παναγίας Ελευθερώτριας-Αγίας Τριάδος.
Η εκκλησία είναι σε δημόσια λατρεία και αυτό δεν θα αλλάξει.
Όποιος πειράξει τον ναό για να γίνει ισλαμικό Τέμενος, πειράζει τον Λαό και την ορθόδοξη θρησκεία του.
Δεν γκρεμίζουμε τους ναούς μας για να γίνουν Τζαμιά !
Η λειτουργία-παράκληση στην Παναγία μας θα γίνει εκεί μπροστά στην πύλη του οχυρού του Ναυτικού και των Αθηνών.




Κάθε Πρωτοχρονιά είναι συμβατική αφετηρία μιας νέας προσπάθειας.

Κανείς ασφαλώς δεν θέλει να ζη σ' ένα κόσμο παρακμής, αντιφάσεων, αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων, αδικίας και αμοραλισμού. Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις Ορθόδοξες παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας.

Την απάντηση τη δίδει μόνο η χριστιανική πίστη.

Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασσεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου. Το σήμερα γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού, και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμεθα προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθούντες τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας, χωρίς αναστρέψιμη ελπίδα. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών. Κι αλλοίμονο σ' εκείνους που δεν έχουν ακόμη βρη την απάντηση στο πρόβλημα του θανάτου. Την απάντηση τη δίδει μόνο η χριστιανική πίστη.

Τα Χριστούγεννα πρωτίστως απευθύνονται στις ψυχές μας.

Η πίστη στον Σωτήρα μας Χριστό, σώζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Οδηγεί στην εμπειρική ψηλάφηση της ερμηνείας του γεγονότος. Με ταπείνωση αλλά και ελευθερία. Οι συνέπειες ακολουθούν. Η ελπίδα, το φως, ο αγώνας, η ανθρωπιά. Ο Σωτήρας Χριστός μας προκαλεί και μας εμπνέει να γίνουμε άνθρωποι και να απελευθερωθούμε από τις δεσμεύσεις του ενδοκοσμικισμού και της αλλοτρίωσης.
Κατέβηκε ο Θεός στη γη παίρνοντας την ανθρώπινη φύση. Αν βιώναμε το μυστήριο της Ενανθρωπίσεως πρόβλημα τρομοκρατίας δεν θα υπήρχε, η αγάπη θα βασίλευε. Αγωνία για πολέμους δεν θα είχαμε, η ειρήνη θα επικρατούσε. Καταλήψεις και καταστροφές δεν θα γίνονταν, για μια κατάληψη θα αγωνίζονταν τα νιάτα, για την κατάληψη της αρετής και της αγιότητας. Οικονομικό πρόβλημα δεν θα υπήρχε, η αγάπη και η αδελφοσύνη θα αποτελούσαν την εγγύηση για ισοδύναμη απόλαυση των υλικών αγαθών. Θα υπήρχε σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο, στο περιβάλλον, στην άλογη φύση.

… τούτο μου το Βρέφος, όπου το σφάζουσιν εκουσίως και δεν νεκρούται, αλλά ζωοποιεί τους θυσιάζοντας αυτό.

 Τούτο μου το Βρέφος, όπου το κόπτουσι και μένει αχώριστον, όπου το σφάζουσι και μένει αθάνατον, όπου το μερίζουσι και δεν διαιρείται, όπου το τρώγουσι και ουδέποτε δαπανάται, όπου κάθεται εις τας αγκάλας μου και είναι εις τους κόλπους του ουρανίου Πατρός, όπου χωρείται εις τας αγκάλας μου και είναι αχώρητον εις όλον τον κόσμον, όπου θεωρείτε αυτό και είναι αόρατον, όπου πιάνετε αυτό και είναι άϋλον, τούτο μου το Βρέφος όπου αγιάζει και θεοποιεί τους τρώγοντας αυτό…


(Ορθόδοξος Συναξ. Τόμος Β:87 ).

Τη αυτή ημέρα 31η Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου ΖΩΤΙΚΟΥ του Ορφανοτρόφου.

Ζωτικός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του μεγάλου Κωνσταντίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τστ΄- τλζ΄ (306-337), καταγόμενος από την παλαιάν Ρώμην, γεννηθείς από γένος έντιμον και λαμπρόν και παιδευθείς με πάσαν σοφίαν εκ νεαράς ηλικίας του. Επειδή δε ήτο αγχίνους και φρόνιμος, κληθείς υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου του βασιλέως ήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν και ετιμήθη παρ’ εκείνου με την αξίαν του μαγιστριανού. Κατά την εποχήν εκείνην ομού με τον Άγιον τούτον Ζωτικόν ήλθον από την Ρώμην εις την Κωνσταντινούπολιν και άλλοι τινές άρχοντες κληθέντες υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεταξύ δε τούτων ήσαν ο λεγόμενος

Φώτης Κόντογλου - Γιάννης ὁ Εὐλογημένος!

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.
Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κ᾿ ἐγγόνια νὰ μᾶς ἀνάβουνε κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε πίσω μας κανέναν». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ χωριάτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, οὔτε σὲ πεθαμένον», καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.