Το Ευαγγέλιο μιλά για δύο σταυρούς· το σταυρό του Χριστού και το σταυρό το
δικό μας. Ο σταυρός του Χριστού είναι εκείνος, που καταδέχθηκε ο Κύριος να τον
σηκώση στον ώμο Του και ύστερα να σταυρώση πάνω σ΄ αυτόν τη σάρκα Του και να
παραδώση το πνεύμά Του, να δοκιμάση με αυτόν τον θάνατο. Είναι εκείνος, που
μπήχτηκε στο Γολγοθά και έμπηξε καρφί μεγάλο μέσ΄ την καρδιά του άδη, διέρρηξε
την κοιλιά του και τον ανάγκασε να ξεράση τους νεκρούς του. Ο σταυρός του
Χριστού είνε το ξύλο, με το οποίο συνέτριψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς το κεφάλι του
διαβόλου και το οποίο χαρίζει στους πιστούς τη λύτρωσι. Ποιος είνε, όμως, ο
δικός μας σταυρός; Από τότε, που ο Χριστός έπαθε και υπέφερε όσα κανένας άλλος
άδικα και βαθειά, σταυρό οι άνθρωποι λέμε τα παθήματα και τις θλίψεις μας.
Σταυρός είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η αδικία· σταυρός είναι η ξενιτειά, ο
καημός, η ταλαιπωρία· σταυρός είνε η εγκατάλειψι, η δυστυχία, ο χαροκαμός. Κι
είνε αλήθεια ότι όλα τούτα σταυρώνουν τον άνθρωπο, τον κάνουν μιμητή του πάθους
του Χριστού, ιδίως όταν τα υφίσταται άδικα, και προ πάντων όταν τα υπομένη με
τη συνείδησι ότι υπάρχει Θεός που δεν θα τον αφήση να χαθή.
Οι απόστρατοι αξιωματικοί δίνουν ζωή στα εκκλησάκια στα Πομακοχώρια
O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2016
Αυτονόμου, Δανιήλ, Θασίου.
Ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος
ἦταν ἐπίσκοπος στὴν Ἰταλία καὶ εἶχε στὴν ἐπισκοπὴ του πλούσια χριστιανικὴ δράση. Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐγκατέλειψε τὴν
θέση του, καὶ πῆγε στοὺς Σώρεους τῆς Μ. Ἀσίας. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸ σπίτι
ἐνὸς χριστιανοῦ, τοῦ Κορνηλίου καὶ συνέχιζε νὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο. Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Λυκαονία καὶ στὴν Ἰσαυρία γιὰ
νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο του. Πρὶν ξεκινήσει τὸ ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τὸν
Κορνήλιο. Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ
ὅταν ἐπέστρεψε στοὺς Σωρεούς καὶ εἶδε τὸ πολὺ καλὸ ἔργο ποὺ εἶχε κάνει νὰ
ἀσπαστοῦν τὸν χριστιανισμὸ πολλοὶ ἄνθρωποι, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Ἀφοῦ ἐπισκέπτεται
πολλὲς περιοχὲς στὸν Εὔξεινο Πόντο ἐπιστρέφει πάλι κοντὰ στὸν Κορνήλιο καὶ τὸν
χειροτονεῖ ἐπίσκοπο. Τὸ θεάρεστο ἔργο ποὺ ἔχει κάνει ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ἐνοχλεῖ
τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὸν σκοτώνουν μὲ λιθοβολισμὸ τὴν ὥρα ποὺ λειτουργοῦσε
μέσα στὸ ναό.
Άγιον Όρος, διχασμός εν όψει.-- Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομ. Καθηγητού του Πνεπιστιμίου Αθηνών
...Τέλος,
οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην
Εκκλησία, «...φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο
Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της
ενότητας στην πίστη, επιτυγχάνουν αφ' ενός...και αφ' ετέρου να αμβλύνουν το
δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων˙ επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από
τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους, που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά
τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή τους από το σώμα της Εκκλησίας και την
δημιουργία νέων σχισμάτων»!
Το
ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο αυτό μέρος του κειμένου των
ηγουμένων είναι:
-
Ποιος φωτισμός τους πληροφορεί ότι «οι μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς
Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων και της πατερικής παραδόσεως, στην
περίπτωση, που, ό μη γένοιτο, δημιουργηθεί σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν
από το σώμα της Εκκλησίας;
-
Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και Ορθόδοξους, αλλά έξω από το σώμα της
Εκκλησίας; Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι
Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον
Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία;
-Πως
εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ. Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος
πρέπει να αποκοπεί; από ποιόν;
Σήμερα 11 Σεπτεμβρίου μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ του μαγείρου.
Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ του μαγείρου.
Ευφρόσυνος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη από αγροίκους γονείς και επομένως ανατραφείς με ιδιωτικήν και απαίδευτον ανατροφήν, ύστερον εισήλθεν εις Μοναστήριον και ενδυθείς το άγιον Σχήμα έγινεν υπηρέτης των Μοναχών. Επειδή δε κατεγίνετο πάντοτε εις το ναγειρείον ως αγροίκος, κατεφρονείτο από όλους τους Μοναχούς και περιεπαίζετο· πλην υπέφερεν ο μακάριος όλας τας καταφρονήσεις με γενναιότητα καρδίας και σύνεσιν και ησυχίαν του λογισμού, χωρίς να ταράττεται δι’ όλου. Διότι, αν και ήτο ιδιώτης κατά τον λόγον, όμως δεν ήτο ιδιώτης κατά την γνώσιν, καθώς τούτο θα αποδείξη καθαρώτατα αυτό το οποίον θέλομεν τώρα αμέσως αναφέρει εν συνεχεία. Εις το Μοναστήριον εκείνο, όπου ευρίσκετο ο αοίδιμος ούτος Ευφρόσυνος, ήτο και εις Ιερεύς φίλος του Θεού, όστις παρεκάλει προθύμως να φανερώση εις αυτόν ο Θεός τα αγαθά, τα οποία μέλλουν να απολαύσουν οι αγαπώντες αυτόν. Μίαν νύκτα λοιπόν, κοιμωμένου του Ιερέως, εφάνη εις τον ύπνον του,
Ο Αλεξανδρείας και οι Μονοφυσίται
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, θερμή υποδοχή επιφύλαξε την 18η Φεβρουαρίου ε. έ. Στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο τον Β΄ ο Μακ. Πατριάρχης της Αιθιοπικής Εκκλησίας κ.κ. Παύλος, στην Αντίς Αμπέμπα. Ο Μακαριώτατος τίμησε τον Πατριάρχη της Αιθιοπίας, απονέμοντάς του τον Μεγαλόσταυρο του Αποστόλου Μάρκου. Επιπλέον, το Αθηναϊκόν Πρακτορείο Ειδήσεων μάς πληροφορεί ότι: κατά τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας στην Αντίς Αμπέμπα, παρουσία του Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου «παρέστησαν, μεταξύ άλλων, εκπρόσωποι του Πατριάρχη της Αιθιοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Παύλου… Ευχαριστώντας την Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία και τον Πατριάρχη της Παύλο, για την καλή συνεργασία, που έχουν με τον Μητροπολίτη Αξώμης Πέτρο, ο κ. Θεόδωρος προσέφερε από ένα εγκόλπιο στους δύο Αιθίοπες Ιεράρχες, που παρέστησαν στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία».
Τη ΙΑ΄ (11η) Σεπτεμβρίου μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Αλεξανδρεία.
Θεοδώρα η όντως μακαρία και τρισόλβιος και της θείας δωρεάς τε και
χάριτος επώνυμος το της μοναχικής πολιτείας και οσιότητος διήνυε στάδιον κατά
τους χρόνους του βασιλέως Ζήνωνος εν έτει υοδ΄ (474). Αύτη εγεννήθη και
ανετράφη εις την μεγαλόπολιν Αλεξάνδρειαν· η οποία πόλις, ούσα τότε στολισμένη
με διαφόρους καλλωπισμούς, περισσότερον εκαλλωπίζετο με τας αρετάς ταύτης της
Οσίας και επηνείτο. Εις ταύτην την πόλιν λοιπόν οι γονείς αυτής την υπάνδρευσαν
με ένα νέον ευγενή και σώφρονα εις τα ήθη, προς τον οποίον εφύλαττεν η κόρη
πάσαν υποταγήν, και όσα άλλα είναι επιβεβλημένα εις τας σώφρονας γυναίκας να
φυλάττουν εις τους οικείους άνδρας νομίμως και καθαρώς. Όθεν ο ανήρ αυτής, ως
φρόνιμος εκ φύσεως, βλέπων την πολιτείαν και ενάρετον διαγωγήν της συζύγου,
εμιμείτο όσον ηδύνατο την χρηστοήθειαν εκείνης, ούτως ώστε και οι δύο
επολιτεύοντο θεαρέστως, με πάσαν κοσμιότητα χριστιανικήν.
Δεν θα ξεχάσω μία Βάπτιση στον Ιερό Βυζαντινό Ναό του Προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης.
Ένα ζευγάρι από τη Γερμανία ήρθε να βαπτίσει το παιδί τους. Η περίπτωση είχε ποικιλία ζητημάτων: Ο σύζυγος Προτεστάντης Πεντηκοστιανός, παντρεμένος στη Γερμανία σε Ορθόδοξο ναό, από Ορθόδοξο (;) ιερέα. Η κοπέλα Θεσσαλονικιά, αγάπησε το παλληκάρι, παντρεύτηκαν και γέννησαν. Η κοπέλα με πολλή προσευχή διαφύλαξε αυτά που της ζήτησαν να προσέξει, δεσμεύτηκε δηλαδή προγαμιαία, τα παιδιά να βαπτισθούν Ορθόδοξα.
Ήρθαν λοιπόν το καλοκαίρι και πέσανε
πάνω στον παπά Νικόλα Μανώλη. Φέρανε όλα τους τα χαρτιά έτοιμα,
τακτοποιημένα, με την ανάλογη τρομοκρατία ότι θα γίνει φασαρία αν δεν συμμορφωθεί ο πάτερ. Η θέση
του βλέπετε ήταν γνωστή : Ο αβάπτιστος πατέρας και όλοι οι
αβάπτιστοι-αιρετικοί ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΟ κατά την ώρα του μυστηρίου. Ο παππούς, γονιός του Πεντηκοστιανού
πατέρα, ήταν πάστορας στην «εκκλησία» της Πεντηκοστής και απειλούσε να βαπτίσει αυτός το παιδί στην
«εκκλησία» τους.
Ήρθε ο πατήρ Νικόλαος
και στο γραφείο λέει στον πατέρα: «Αφού σέβεσαι την Ορθόδοξη Πίστη μας και
το σπλάχνο σου δέχεσαι να βαπτισθεί Ορθόδοξα, να ξέρεις τούτο, η Πίστη μας
αγόρι μου θέλει να είσαι έξω από το Ναό στη βάπτιση του παιδιού σου γιατί
ανήκεις σε αίρεση και δεν σου επιτρέπεται από τους κανόνες της Εκκλησίας ως
αιρετικός να είσαι μέσα στο Ναό εν ώρα ακολουθίας».
Επικράτησε για λίγες
στιγμές βουβαμάρα. Ο πατέρας με θάρρος και αποφασιστικότητα απάντησε: «ΜΑΛΙΣΤΑ
ΠΑΤΕΡ, ΟΤΙ ΠΕΙΤΕ, ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΕΞΩ»…
Ήδη όσοι αντιδρούσαν,
ακούγονταν τώρα σαν αδύναμες φωνούλες μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής εκείνου
του πατέρα. Η κατήχηση ξεκίνησε. Ο παπά Νικόλας τράβηξε την ανάδοχο δίπλα του
που έτρεμε σαν το ψάρι, την κοίταξε με αγάπη και γαλήνεψε η ψυχή της. Περίμενε
όμως το εκκλησίασμα και άλλη μια δυνατή στιγμή.
Πριν αρχίσει το
μυστήριο στρέφεται ο παπά Νικόλας στη μάνα του παιδιού που στεκότανε σαν ορφανή
λίγο πιο πίσω. Σκύβει στο αυτί και της λέει ήρεμα: «Εσύ παιδί μου, αν αγαπάς
το παιδί σου, θα πας να σταθείς δίπλα στο γενναίο άντρα σου να του κρατάς το
χέρι…Εγώ και η ανάδοχος θα το βαπτίσουμε το μωρό».
Η κοπέλα έσκυψε, πήρε
την ευχή του και βγήκε έξω δίπλα στον άντρα της. Τι να σας διηγηθώ αδερφοί
μου…Ήταν η πιο δακρύβρεχτη Βάπτιση που έζησα… Μόνο το μικρό γελούσε με φωνή,
όλοι οι άλλοι κλαίγαμε με αναστάσιμα δάκρυα…
Το επόμενο καλοκαίρι
ήρθανε πάλι τα παιδιά, η ευλογημένη οικογένεια και βάπτισε ο παπά Νικόλας
τον μπαμπά! Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού ΦΩΤΙΟΣ εις το όνομα Του Πατρός και Του Υιού
και Του Αγίου Πνεύματος ΑΜΗΝ…!
Δι᾿ ευχών του παπά
Νικόλα, Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με…
Ε.Κ.
***
Ο Ανώνυμος άφησε
ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Δεν θα ξεχάσω μία Βάπτιση στον Ιερό
Βυζαντινό Ναό ...":
+I.Γ.Ζ.
Συγχαρητήρια στον Παπά για την ορθόδοξη γραμμή, αλλά είμαι υποχρεωμένος να ρωτήσω:
Τους λαικούς αιρετικούς τους έβγαλες έξω απο τον Ναό. Εύγε.
Τον πανχάλεπο αιρετικό Πατριάρχη, επίσκοπο και αρχιεπίσκοπο που τους βγάζεις μερίδα, συλλειτουργείς και μνημονεύεις... αυτούς γιατί δεν τους βγάζεις έξω απο την Εκκλησία;
Αυτό είναι το πολυθρύλητο ερώτημα.
+I.Γ.Ζ.
Συγχαρητήρια στον Παπά για την ορθόδοξη γραμμή, αλλά είμαι υποχρεωμένος να ρωτήσω:
Τους λαικούς αιρετικούς τους έβγαλες έξω απο τον Ναό. Εύγε.
Τον πανχάλεπο αιρετικό Πατριάρχη, επίσκοπο και αρχιεπίσκοπο που τους βγάζεις μερίδα, συλλειτουργείς και μνημονεύεις... αυτούς γιατί δεν τους βγάζεις έξω απο την Εκκλησία;
Αυτό είναι το πολυθρύλητο ερώτημα.
***
Ο Γεώργιος Κουντούρης άφησε ένα σχόλιο
για την ανάρτησή σας "Δεν θα ξεχάσω μία Βάπτιση στον Ιερό
Βυζαντινό Ναό ...":
Η ίδια απορία δημιουργήθηκε και σε εμένα!
Η ίδια απορία δημιουργήθηκε και σε εμένα!