ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ -- Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, όμοτίμου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Θεωρώ ιδιαίτερα τιμητική την συμμετοχή μου στην παρούσα σύναξη προς τιμήν του μακαριστού Γέροντος π. Φιλοθέου Ζερβάκου. Ή όσιακή μορφή του και οι υπέρ της Ορθοδοξίας αγώνες του είναι ή αφορμή της επιλογής του θέματός μου.

 Οι έννοιες ΑΓΙΟΣ και ΑΓΙΟΤΗΤΑ στην εποχή μας διέρχονται κρίση: ή αποκρούονται, ή χλευάζονται, ή παραποιούνται. Και μάλιστα όχι μόνο σέ κοινωνικές ομάδες, πού έχουν προσωρινά ή μόνιμα διακόψει κάθε σχέση και σύνδεσμο με το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά και μεταξύ τών λεγομένων χριστιανών και μάλιστα τών «Ορθοδόξων». Ιδανικό στον κόσμο μας είναι οι οικονομικές άξιες, ή ευζωία, ή υλική ευημερία. Πόσοι, ακόμη και χριστιανοί, έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να γίνουν άγιοι; Ποιός ενδιαφερόμενος και μόχθων για την σταδιοδρομία του παιδιού του, δίνει προτεραιότητα στην αγιότητα του; Και όμως αυτός (πρέπει να) είναι ό κύριος σκοπός τού ορθοδόξου πιστού. 'Ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας στον κόσμο, ως σώματος Χριστού και Ορθοδοξίας είναι ή θέωση του ανθρώπου, δηλαδή ή αναγέννηση του μέσα στην άκτιστη θεϊκή Χάρη, ό αγιασμός του. Ή παλαιοδιαθηκική προτροπή: «Άγιοι έσεσθέ μοι, ότι εγώ άγιός ειμί» (Λευϊτ. 20,26), είναι αντίστοιχο με τον λόγο της Καινής Διαθήκης: «’Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ό Πατήρ ύμών ό ούράνιος τέλειός εστίν» (Ματθ. 5,48).

The Crucifixion

Δ Kanon Anastaseos - Greek Orthodox Byzantine Chant

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 4 Μαΐου 2016

Πελαγίας μάρτυρος, Ιλαρίου του θαυματουργού, Αθανασίου Κορίνθου.

Ἡ Ἁγία Πελαγία γεννήθηκε στὴν πόλη Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Μεγάλωσε σὲ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον. Ὅμως, σὲ νεαρὴ ἡλικία, εἶδε σέ ὅραμα τὸν Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως Λίνο, ὁ ὁποῖος βάπτιζε καὶ ἐπέστρεφε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἐθνικοὺς στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἐπιθύμησε νὰ τὸν δεῖ καὶ ἀφοῦ ζήτησε ἄδεια ἀπὸ τὴν μητέρα της μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι θὰ μεταβεῖ στὴν τροφό της, ποὺ ζοῦσε σὲ ἄλλη πόλη, προσῆλθε στὸν Ἐπίσκοπο καὶ βαπτίσθηκε. Ἀφοῦ παρέδωσε τὰ πολυτελὴ  ἐνδύματά της, ντύθηκε μὲ φτωχικὰ ροῦχα καὶ παρουσιάσθηκε στὴν μητέρα της. Ὃταν ἡ μητέρα της ἀντίκρισε τὴν θυγατέρα της μὲ αὐτὴ τὴν ἐνδυμασία καὶ ἄκουσε γιὰ τὴν μεταστροφή της στὸν Χριστό, τὴν κατήγγειλε στὸν υἱὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ στὴν συνέχεια στὸν ἴδιο τὸν Διοκλητιανό. Ὁ αὐτοκράτορας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ πυρώσουν ἕνα χάλκινο βόδι μέσα στὸ ὁποῖο ἔριξαν τὴν Ἁγία, ἡ ὁποία βρῆκε ἔτσι μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἡ Σύναξη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριον αὐτῆς κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κόνωνος.

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου : το «κοινόν Ποτήριον» γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν

...Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει!

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : Ο Παπισμός ἀποτελεῖ ἀπολυταρχικό σύστημα μυστικιστικῆς κοσμοθεωρίας καί διαστροφῆς τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας, πού διέστρεψε τήν Ἐκκλησιολογία Της

…ἐνῶ οἱ Σταυροφόροι πού ἀνεφέρθησαν ὄντως διαστρέβλωσαν τό Εὐαγγέλιο σάν γνήσια τέκνα τοῦ Παπισμοῦ, πού ἀποτελεῖ ἀπολυταρχικό σύστημα μυστικιστικῆς κοσμοθεωρίας καί διαστροφῆς τῆς ἐννοίας τῆς Ἐκκλησίας, πού διέστρεψε τήν Ἐκκλησιολογία Της καί ἀπεδείχθη νέος ρωμαϊκός ἐθνισμός (paganismus) ὑπό πνευματική μεταμφίεσι πού δηλητηρίασε τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας καί ἀφήρεσε τήν μυστική ἐλευθερία ἐν Χριστῷ κάθε ἀνθρώπου καί ἀπέβη τό ἀναπόφευκτο αἴτιο τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τοῦ μηδενισμοῦ. Ἄλλωστε μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἀληθής πτῶσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἔγινε τό 1453 ἀλλά τό 1204 ἀπό τήν Δ΄ Σταυροφορία.

Του θεολόγου Δημήτριου Ἰ. Κάτσουρα:

Δυστυχῶς, θέλοντας νά εἶμαι εἰλικρινής καί δίκαιος καί αὐτοκριτικός, πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι σ' αὐτή τήν ἰδιαίτερα κρίσιμη περίοδο οἱ "Γ.Ο.Χ." τῶν παρατάξεων ἀδικαιολογήτως καί ἐγκληματικῶς δέν ἀγωνίζονται! Τολμῶ νά πῶ ὅτι ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα καί τή μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶναι τραγική αὐτή ἡ διαπίστωση. Καί τό λέω μετά λόγου γνώσεως γιά ὅσους μέ γνωρίζουν. Ὁ ἀγώνας τῶν ὀρθοδόξων τοῦ 1924 φαίνεται προδομένος καί ἀποπροσανατολισμένος ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους. Δέν σχολιάζω γιά νά χαϊδέψω κανενός τ' αὐτιά. Αὐτή τήν περίοδο προβληματίζομαι ἰδιαιτέρως κατά πόσον γιά μιά σειρά λόγους τό ἅλας τῶν Γ.Ο.Χ. φαίνεται νά ἔχει μωρανθεῖ! Πέραν τῶν ἀναμνήσεων καί ἀναφορῶν στούς ἀγώνες τῶν Πατέρων μας τοῦ 1924, ὄντως θαυμαστούς καί θεαρέστους, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως τῶν 90 ἐτῶν ἀπό τήν ἐπιβολή τῆς ἑορτολογικῆς Καινοτομίας, ὀφείλουμε ἐκ λόγων δικαιοσύνης νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ ἄκρατος μιμητισμός τῶν τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας ἀναίρεσε τόν ὁμολογιακό χαρακτήρα τῆς μαρτυρίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἐκκοσμίκευσε τόν κολλυβαδικό τους χαρακτήρα. Θά ἦταν ἰδιαίτερα χρήσιμο γιά καλό προβληματισμό καί ἐποικοδομητική αὐτοκριτική ἡ πραγματοποίηση ἀνοικτῶν συζητήσεων καί τοποθετήσεων ἐπ' αὐτῶν τῶν ζητημάτων μεταξύ ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων "πλευρῶν" μέ τή συμμετοχή κλήρου καί λαοῦ. Ἡ συνέχιση τῆς σημερινῆς καταστάσεως ἀπειλεῖ μέ μετάλλαξη ἐπ' ὠφελεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό κατά τήν ἔκφραση τῶν καινοτόμων παλαιοημερολογιτικό κίνημα ἤ τήν μαρτυρία τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας.

Αλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως

H πανηγυρική διακήρυξις ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία Χριστού αλλά κακοδοξία και αίρεσις αποτελεί παγία θέσι της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και μάλιστα αλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως, ως οι Οσίαθλοι Πατέρες οι επί Βέκκου εν Αγίω Όρει μαρτυρήσαντες, οι εν τη Μονή Καντάρας εν Κύπρω αναιρεθέντες, οι 800.000 των Αγίων ενδόξων Νεομαρτύρων οι υπό του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Στέπινατς και των φασιστών Ουστάσι δια πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες, οι άγιοι ένδοξοι ιερομάρτυρες Μάξιμος ο Καρπαθορώσσος ο υπό των Ουνιτών δια τυφεκισμού τελειωθείς και Αθανάσιος ο Λιθουανός ο υπό των Ουνιτών δια πελέκεως αποκεφαλισθείς και εις βόρθον ριφθείς και μετά δέκα επτά έτη ανασυρθείς έχων αδιαλώβητο, ευωδιάζον και θαυματουργούν το σκήνωμά του.

Είναι η Ελλάδα εις θέσιν να μετανοήσει;

Ο μακρόθυμος Θεός μας, περιμένει την μετατροπή, την αλλαγή της καρδιάς μας, την μετάνοιά μας. Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική κοινωνία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων(Οικουμενισμός), και ο ανήθικος τρόπος ζωής. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχόμενη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινευίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου ανεβλήθη. Αλλά η Ελλάδα;  Είναι η Ελλάδα  εις θέσιν να μετανοήσει; Η Ελλάδα  στην  οποία δεν υπάρχει καν συναίσθηση ανάγκης για μετάνοια;

Στο πυρ παραδίδονται η μία μετά την άλλη "Εκκλησίες" των Οικουμενιστών Ορθοδόξων

Πυρκαγιά ξέσπασε στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, την παλαιότερη ορθόδοξη εκκλησία στη Βικτώρια της Αυστραλίας, με αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρές υλικές ζημιές.
Οι άνδρες της πυροσβεστικής έσπευσαν στο σημείο με 15 οχήματα, δίνοντας μάχη με τις φλόγες, τη στιγμή που τα αίτια της φωτιάς ακόμα δεν έχουν αποσαφηνιστεί.
Έπειτα από ώρες προσπαθειών τέθηκε υπό έλεγχο η πυρκαγιά στο ιστορικότερο μνημείο της ελληνικής κοινότητας στη Μελβούρνη.
Ο εκκλησιαστικός επίτροπος Κώστας Παπακωνσταντίνου, ο οποίος διαθέτει και παρακείμενο κατάστημα, ειδοποίησε τις τοπικές αρχές πρώτος για το περιστατικό, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα Neos Kosmos που καλύπτει τις ειδήσεις για την ελληνική ομογένεια.
«Η παλαιότερη ελληνική εκκλησία στη Μελβούρνη καταστράφηκε», δήλωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η φωτιά ξέσπασε από το εσωτερικό της εκκλησίας και συγκεκριμένα από τον γυναικωνίτη.
Ο εφημέριος Κοσμάς Δαμιανίδης μιλώντας στην ίδια ιστοσελίδα δήλωσε πως στο τέλος της λειτουργίας ενορίτες διαμαρτυρήθηκαν για «οσμή καμένου», ωστόσο δεν υπήρχαν ενδείξεις φωτιάς.
Επισημαίνεται πως η εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι η δεύτερη ελληνορθόδοξη εκκλησία που ανεγέρθηκε το 1901 μετά την εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο Σίδνεϊ.
Πυρκαγιά σημειώθηκε, όμως, και στη σέρβικη ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα στο Μανχάταν το απόγευμα της Πρωτομαγιάς, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς.

Η άλλη διάστασις --- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Από την αρχή του Χριστιανισμού, όπως το δείχνει η Καινή Διαθήκη και μάλιστα οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, η θεολογία αποτελεί τη ρίζα και το θεμέλιο της πράξεως. Διαφορετικά, η θεολογία εκφυλίζεται σ΄ ένα στεγνό και άχρηστο σύστημα ιδεών, ενώ η πράξη χάνει το βάθος και την ουσία της, καταντά τύπος και, όχι σπάνια, αιρετικός ακτιβισμός. Μ΄ αυτή την προοπτική είναι χρήσιμο και αναγκαίο τις μέρες αυτές, που γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να σκύψουμε στη θεολογία αυτής της κατεξοχήν θεολογικής γιορτής. Το «θαυμαστόν και μέγα» τούτο γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας δράσεως του Ιησού και συγχρόνως συνοψίζει τη θεολογία όλων των γεγονότων της θείας οικονομίας.                                                                                                               

Επιβεβαιώνει τον Ευαγγελισμό και την ενανθρώπηση του Κυρίου: Το ανθρώπινο σώμα, το οποίο τότε ενωμένο με τη θεία φύση συνελήφθη εν Πνεύματι αγίω στη μήτρα της Παναγίας μας και γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ, αυτό το ίδιο αναλαμβάνεται τώρα στους ουρανούς.                                                                                                                 

Διευρύνει τη Μεταμόρφωση: Τη θεϊκή δόξα του Θεανθρώπου, που αξιώθηκαν να δουν οι τρεις μαθητές στο όρος της Μεταμορφώσεως, την ατενίζουν στο όρος των Ελαιών όλοι οι μαθητές.  Μπαίνουν στη διάσταση της πνευματικής συχνότητας και βλέπουν τον Θεό με τα μάτια τους!                                                                                     

Επιμαρτυρεί την Ανάσταση: Είναι μια επίσημη – η τελευταία στη διάρκεια των σαράντα ημερών – εμφάνιση του αναστημένου Ιησού.