Η αγία Πεντηκοστή είναι η κατ’ εξοχήν εορτή της ενότητος. Διότι εν τη ημέρα
της καθόδου του Αγίου Πνεύματος ιδρύεται η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι Μία.
Είναι ενότης των πολλών εις εν. Είναι συνάντησις εις το εν. Είναι κατάφασις
καρδιών και διανοιών εις το εν. Μία πίστις, εν βάπτισμα, μία ομολογία, εν
φρόνημα, εις Θεός…
Δια τούτο, εις όλην την πνευματέμφορον υμνογραφίαν της αγίας
Πεντηκοστής, εξαίρεται η ενότης, η συμφωνία, η αρμονία, το εν… Το πνεύμα τούτο
της ενότητος διήκει δι’ όλης της αγίας
Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν
ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την
Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται
και εις πυρ βάλλεται»…
Αλλ’ αυτή η αγία ενότης εις την
εποχήν μας υπόκειται εις πολλάς ερμηνείας. Και επιδιώκεται άνευ όρων.
Επιζητείται ως αγάπη, εν ονόματι της αγάπης. Και φθάνει να προβάλλεται, ως
ελατήριον και ως σκοπός, η αγάπη, δια να θεωρήται η ενότης ως το ύψιστον των
αγαθών. Εν τούτοις η αγιωτάτη Εκκλησία μας την ενότητα ουδέποτε εννόησεν άνευ
όρων. Η ζωή της Εκκλησίας, η Παράδοσις, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, οι άγιοι
Πατέρες εδίδαξαν την ενότητα όχι άνευ όρων, όχι υπό όρους, αλλ’ υπό τον ένα απαράβατον όρον: της αληθείας…
Δια την Εκκλησίαν, απούσης της αληθείας, ενότης δεν υπάρχει. Καμμία ετέρα
πνευματική αξία, ούτε αυτή η «καθ’ υπερβολήν οδός», η αγάπη, δύναται να
υποκαταστήση την αλήθειαν. Αυτό το Πνεύμα το Άγιον, το συγκροτούν και οδηγούν
την Εκκλησίαν, δεν ονομάζεται πνεύμα αγάπης, αλλά «πνεύμα αληθείας»..