Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: 04/02/16

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Μαρτυρικός θάνατος - Αγ. ιερομάρτυς Ζαχαρίας [ΒΙΝΤΕΟ 2016].

Αν δεν αντιδράσεις θα φταις ΕΣΥ !!!

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.

Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΥΜΝΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΣ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 3 Απριλίου 2016

ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ. Νικήτα, ηγουμένου της μονής Μηδικίου, Ιωσήφ του υμνογράφου, Παύλου νεομάρτυρος του Ρώσου (1683).

Ὁ Ὅσιος Νικήτας καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε τὸν 8^ο αἰῶνα μ.Χ. Σὲ βρεφικὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ μητέρα καὶ τὴν ἀνατροφή του τὴν ἀνέλαβαν ἡ ἐνάρετη γιαγιά του καὶ ὁ εὐσεβὴς Φιλάρετος, ὁ πατέρας του, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσε ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὴν ἐκπαίδευσή του σὲ κάποιο κληρικὸ φημισμένο γιὰ τὶς παιδαγωγικὲς καὶ πνευματικές του ἀρετές. Ἔτσι ὁ νεαρὸς Νικήτας ἀπόκτησε ἀξιόλογη κοσμικὴ καὶ πνευματικὴ παιδεία.

Ἀφοῦ ἐγκατέλειψε πατέρα, μητέρα, ἀδελφούς, ἀδελφές, συγγενεῖς, σπίτι, πατρίδα, πλούτη καὶ σήκωσε τὸν σταυρό του μὲ προθυμία, ἀκολούθησε τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε ἄξιος μαθητὴς αὐτοῦ.

Ἀλλʼ ἐξ ὅλων τῶν εἰδήσεων μία εἴδησις ἀναστάτωσε κυριολεκτικῶς τὴν συνείδησιν τῶν ἀπανταχοῦ πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ποία ἡ εἴδησις; Τὴν ἀντιγράφομεν ὡς ἔχει ἐκ τῆς ἐπικεφαλίδος, ἡ ὁποία ἐτέθη ὑπεράνω μακρᾶς περιγραφῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμ. Πατριάρχου εἰς Ἱερουσαλήμ˙ «Ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης εἰσῆλθε γυμνόπους εἰς τὸ τέμενος Ὀμὰρ καὶ ἐκεῖ προσηυχήθη ὑπὲρ τοῦ Χουσεΐν».
Εἰς τὸ τζαμὶ λοιπὸν τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ Πατριάρχης προσευχόμενος; Κύριε ἐλέησον! Ἀλλὰ πρέπει νὰ καῆ τὸ Πηδάλιον, πρέπει νὰ ποδοπατηθοῦν οἱ Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν ἐπὶ ἀπειλῆ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν καὶ καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν τὴν εἴσοδον καὶ τὴν προσευχὴν εἰς κέντρα λατρείας ἀλλοπίστων καὶ αἱρετικῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία μετʼ ἀγανακτήσεως καὶ βδελυγμίας ἀποστρέφει τὸ πρόσωπόν της καὶ ἐκ τῆς φανταστικῆς ἀκόμη εἰκόνος κληρικοῦ, ὅστις μὲ γυμνοὺς τοὺς πόδας εἰσέρχεται καὶ προσεύχεται εἰς τζαμὶ τοῦ ψευδοπροφήτου. Τοιοῦτόν τι δὲν ἀναφέρει ἡ αἱματοπότιστος ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἀναφέρει ἀντιθέτως ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους καὶ πατριάρχας ἀλλὰ καὶ ἀπλοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἐπροτίμησαν μαρτυρικὸν θάνατον ἤ νὰ εἰσέλθουν καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦν μετὰ τῶν Τούρκων εἰς τζαμί.

(«Χριστιανική Σπίθα» αρ. φύλ. 223)

Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

….Διότι πράγματι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου;

Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;

Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;

Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;

Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Όταν η πίστης κινδυνεύει, είμαστε όλοι υπεύθυνοι, αν σιωπήσουμε και δειλιάσουμε, όπως έλεγε ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης.

Ιδιαίτερα O μοναχός δεν πρέπει να επιτρέπει την παραμικρή καινοτομία σε θέματα πίστεως, κατά τον αυτόν “Άγιο Πατέρα και μεγάλο μοναστικό ηγέτη, οργανωτή του μοναχικού βίου και Γέροντα όλων μας”. Δεν φοβήθηκε τις απειλές και τους διωγμούς των εικονομάχων αυτοκρατόρων και πατριαρχών αλλά μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στον περίβολο, της Μεγάλης Ιεράς Μονής Στουδίου, οργάνωσε λιτανεία με λαμπαδηφορία χιλίων μοναχών, που κρατούσαν τις απαγορευμένες άγιες εικόνες στα χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχούς της Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στα Ιεροσόλυμα οι Άγιοι Σάββας Ηγιασμένος και Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, και άλλοι μέγιστοι μοναχικοί ηγέτες, και έσωσαν την Ορθοδοξία από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;

O Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος για το Ισλάμ και το αντιρατσιστικό... ( Καλώς έγραψε ο Πλάτων "η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως" )

Ο Πανσεξουαλισμός αφηνίασε.

Πολλά θηρία λυσσομανούν, δια να κατασπαράξουν τους Ορθοδόξους Έλληνας. Να εξαφανίσουν τον Ορθόδοξον Ελληνισμόν. Το πιο επικίνδυνον από αυτά, ο Πανσεξουαλισμός. Αποκτηνώνει τον άνθρωπον. Δολοφονεί την ψυχήν και θεοποιεί την σάρκα. Καταβιβάζει το κέντρον της σκέψεως του ανθρώπου από τον Θεοδρόμον νουν εις το υπογάστριον. Ανέκαθεν βεβαίως υπήρχεν ο «νόμος της σαρκός», που αντεστρατεύετο εις τον «νόμον της διανοίας». Σήμερα, όμως, προσέλαβε τας διαστάσεις συστηματικής κινήσεως. Σήμερα διαθέτει άφθονα και πλούσια μέσα: α) Τον ημερήσιον και περιοδικόν Τύπον. Αι φωτογραφίαι, που δημοσιεύονται, τροφοδοτούν τας κατωτέρας ορμάς· αφυπνίζουν την γενετήσιον βουλιμίαν· κατασπιλώνουν τον παρθενικόν θάλαμον της ψυχής με εικόνας και παραστάσεις αισχρότητος. β) Τας διαφημίσεις. Αι παραστάσεις ημιγύμνων γυναικών, με πορνικήν διάθεσιν, καταστρέφουν την εντροπήν, χαλαρώνουν την ηθικήν αυστηρότητα και αιχμαλωτίζουν με τα δεσμά του φιληδόνου θεάματος την διάνοιαν. γ) Τον κινηματογράφον. Αποκορύφωσις του εγκλήματος. Σκηναί βρωμεραί, υπενθυμίζουσαι Σόδομα και Γόμορρα. Τίτλοι και υπότιτλοι, διαφλέγοντες, με την φωτιά της εφαμάρτου ηδονής, την φαντασίαν. Προβολή έργων γενετησίου διαστροφής και ολογύμνων οργίων ναρκώνουν, μέχρις απονεκρώσεως την ηθικήν συνείδησιν και μεταμορφώνουν τους θεατάς εις «αγέλην χοίρων πολλών βοσκομένην». δ) Την τηλεόρασιν. Δεν υστερεί εις καταστρεπτικήν επίδρασιν από τον Κινηματογράφον. ε) Τα ραδιοφωνικά προγράμματα. Το ελαφρό τραγούδι, που από απόψεως μουσικής τέχνης, αποτελεί εξάμβλωμα, επιδρά επί των δυστυχών ακροατών, όπως η μαριχουάνα και, τουλάχιστον, τους αποβλακώνει. στ) Τα ναϊτ κλάμπς και τα καμπαρέ. Αποτελούν πλέον τους «φυσιολογικούς» χώρους εκτονώσεως της διαφθοράς της ψυχής. Τα ημίφωτα αι αναθυμιάσεις των σιγαρέττων και των ναρκωτικών, αι χειρονομίαι, η βορβορώδης φρασεολογία και τα οινοπνευματώδη ποτά καταστρέφουν και τα πλέον πενιχρά «λείψανα» της δολοφονημένης ψυχής. Ο πανσεξουαλισμός ευρίσκεται εις επικίνδυνον έξαρσιν. Εις αποκορύφωσιν! Αυτό το παρετήρησαν και κοσμικαί εφημερίδες. Και … ανησυχούν, όσοι βεβαίως ημπορούν να ανησυχήσουν συνωμόται! Και τα αποτελέσματα αυτού του πανσεξουαλισμού; Τραγικά. Καταστρεπτικά. Υποβιβάζουν την γυναίκα εις εταίραν, προωρισμένην να τροφοδοτή, με τα σαρκικά καρυκεύματά της, την ασέλγειαν και την γενετήσιον λαιμαργίαν του ανδρός. (Τι έχουν να είπουν αι αφελείς φεμινίστριαι δι΄ αυτό το κατάντημα της γυναικός;). Καταστρέφουν το αρρενωπόν φρόνημα του ανδρός και τον μεταβάλλουν εις αηδή «ντιντή». Τορπιλλίζουν τον οικογενειακόν βίον. Προετοιμάζουν μίαν γενεάν Ελλήνων, που θα έχουν αποβλακωθή θα πάσχουν από αθεράπευτα αφροδίσια νοσήματα· θα έχουν υποστή μαλάκυνσιν εγκεφάλου. Θα έχουν αποκτηνωθή! Θα έχουν χάσει το νόημα του ανθρωπίνου προορισμού. Μια τέτοια γενεά πώς να στοχασθή; Πώς να αγωνισθή δι΄ ιδανικά, αφού δεν θα έχη ιδανικά; Πώς να περιφρουρήση την Πατρίδα, αφού δεν θα αισθάνεται την ομορφιά της Πατρίδος; Και τότε δεν θα χρειασθή πόλεμος των Τούρκων και των Εβραίων, δια να κατακτήσουν την Ελλάδα, αφού ο Πανσεξουαλισμός θα την έχη εξαφανίσει από τον χάρτην της Ευρώπης! Τι πρέπει λοιπόν να γίνη; Μα … θέλει ερώτημα; Η Ελλάς, η χώρα των Μαρτύρων και των Ηρώων της Ορθοδοξίας, δεν είναι Στοκχόλμη, Αμβούργον, Πλας Πιγκάλ. Οι Ορθόδοξοι Έλληνες, όσοι αισθάνονται το «αίμα να βράζη» μέσα των δεν πρέπει να αδιαφορήσουν. Η αδιαφορία ευνοεί την διαφθοράν. Χρειάζεται αντίστασις, έστω και αν αυτό σημαίνει αγών, θυσία, πάλη!