ΑΘΕΪΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ -- Τοῦ αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σʼ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς. Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τους «ἁπλούς χριστιανούς». Τήν θεμελιακή σημασία τοῦ δόγματος καί τήν στενή σχέση του με τήν καθημερινή μας ζωή ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας ποικιλοτρόπως, ἀκόμη καί μέ τήν διάταξη τῶν πέντε πρώτων Κυριακῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, τήν ὁποία ἤδη διανύουμε.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου 2016

ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ. Τιμοθέου του εν Συμβόλοις, Ευσταθίου επισκόπου Αντιοχείας, Ιωάννου Κωνσταντινουπόλεως και Ζαχαρίου Ιεροσολύμων.

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την έπαρση.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής:

Προσευχή προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, συ που γέννησες κατά σάρκα το Θεό Λόγο, κάμε δεκτή την εξαγόρευση των πολλών μου αμαρτιών και φέρε τη μετάνοιά μου στο Μονογενή Υιό σου και Θεό μας, για να λυπηθεί την ταλαίπωρη ψυχή μου. Δέσποινα Θεοτόκε ελέησε την πολύπαθη ψυχή μου. Δέσποινα Θεοτόκε, ελέησέ μου την ταπείνωση. Λυπήσου την ασθένειά μου, συ που έχεις μεγάλη παρρησία προς τον Γεννηθέντα από σένα. Μη παραβλέψεις λοιπόν τα δάκρυα της μετανοίας μου. Μη αποδιώξεις τον πόνο της καρδιάς μου. Αλλά με τις μητρικές σου παρακλήσεις απόσπασε για μένα την ευσπλαγχνία του Θεού και αξίωσέ με να ξαναβρώ το αρχαίο προπτωτικό κάλλος.                                                                                                                                          
Στον παρόντα βίο συνοδοιπόρησε και σύμπλευσε μαζί μου. Ενίσχυσέ με στις αγρυπνίες. Παρηγόρησέ με στις θλίψεις. Δώρισέ μου  την θεραπεία των ασθενειών. Σώσε με από τις αδικίες. Αθώωσέ με από τις συκοφαντίες. Ανάδειξέ με ισχυρό απέναντι στους αοράτους εχθρούς μου. Ναι υπεράγαθε, Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσε τη δέησή μου. Κατάσβεσε τις εναντίον μου επαναστάσεις. Καταπράϋνε τον πικρό θυμό μου. Διαπαιδαγώγησε τη γλώσσα μου, για να λέγω πάντα όσα συμφέρουν στην ψυχή μου. Δίδαξε τα μάτια μου να βλέπουν σωστά την αρετή. Τα χέρια μου να κάνουν το καλό, για να τα ανυψώνω επάξια σε στάση προσευχής. Καθάρισε το στόμα μου, για να επικαλούμαι το Πανάγιο όνομα του Θεού. Άνοιξε τα αυτιά μου, για να ακούω, να καταλαβαίνω και να εφαρμόζω τα λόγια των Αγίων Γραφών, που είναι πιο γλυκά κι από το μέλι.   

To ραβδί της προσευχής

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει στην «Κλίμακά» του (Λόγος ΚΗ/ περί προσευχής)

τα ακόλουθα:

«Όποιος κρατά στα χέρια του το ραβδί της προσευχής δεν πρόκειται να σκοντάψη. Αλλά και αν ακόμη σκοντάψη, δεν θα πέση εντελώς. Διότι η προσευχή είναι ένας ευσεβής τύραννος του Θεού. Την ωφέλειαν εκ της προσευχής μπορούμε να την καταλάβουμε από τα εμπόδια, που μας φέρνουν οι δαίμονες κατά τις ώρες των Ακολουθιών. Τον δε καρπόν της προσευχής, από την ήττα του εχθρού καθώς το λέγει και ο Ψαλμωδός: “Εν τούτω έγνων ότι τεθέληκάς με, ότι ου μη επιχαρή ο εχθρός μου επ᾽ εμέ” (Ψαλμ. Μ/ 12) τον καιρόν του πολέμου. Λέγει δε επίσης: “Εκέκραξα εν όλη καρδία μου” (Ψαλμ. ΡΙΗ/ 145), δηλαδή και με το στόμα μου και με την ψυχή μου και το πνεύμα μου, διότι ευρίσκονται συγκεντρωμένοι οι δύο τελευταίοι (ψυχή και πνεύμα), εκεί ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Θεός” (Ματθ. ΙΗ/ 20)».

Father Athanasios Mitilinaios of blessed memory -- Introduction of Apocalypse

Chapter 1	Chapter 4
Chapter 2	Chapter 5
Chapter 3	Chapter 6

Introduction of Apocalypse

By the grace of our Triune God, we have made it once again to the month of October, the month when most of us get busy. We prepare for winter and our farmers prepare the fields to plant. As our farmers go out to their fields to plant their wheat, in the same manner it is necessary for the word of God to come forth and be planted. According to the Gospel of St. Luke: A sower went out to sow his seed. (Mat.13:3) The word of God comes forth not to till or cultivate, but only to sow. The preparation of the field is the responsibility of man. Now if we come to hear the word of God, how we hear it and perceive it, and how it affects out personal life, is something totally dependent on us. However, the Sower comes and sows constantly. This is the exodus of God, which is an exodus of God’s love towards His creation. God wanted to walk with His people. He did so through His incarnation, and He continues to come to sow the word of His Divine Truth. However, as I told you, how we hear the word of God depends on us. During this series of homilies we will come to hear the word of God. We have an entire year in front of us, and we will come to hear the word of God.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

***

Ο Ανώνυμος άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Μνημονεύοντας...":

Ιεομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος

Το ανά τους αιώνες μυστικό της εξουσίας
Στο Σαραντάριο όρος ο διάβολος είπε στον Χριστόν:
Εάν με προσκυνήσεις θα σου χαρίσω όλα τα βασίλεια.

Σʼ αυτήν την πρόταση του διαβόλου κρύβεται το μυστικό της ΕΞΟΥΣΙΑΣ σε όλους τους αιώνες και τις εποχές. Προσκυνώντας τον διάβολο, σου δίνει την Εξουσία της γης. Η Μασονία λοιπόν είναι ακραιφνώς, η εκκλησία του Σατανά στην γη.
Εκεί μέσα μοιράζεται η εξουσία και η δόξα της γης, πουλώντας την ψυχή τους στον διάβολο. Γιʼ αυτό και βλέπουμε διεφθαρμένους πολιτικούς και δαιμονισμένους επισκόπους στην Εξουσία, διότι ο Διάβολος μόνο με τέτοιους ανθρώπους μπορεί να συνεργαστεί.

Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύµων

Ὅπως ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται τὸ 2005 προκειμένου νὰ ἐκλεγῆ ὁ νῦν Πατρίαρχης Θεόφιλος εἰς τὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ ὥς τότε Ἐπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Νικηφόρος ἀνέλαβε πρωτοβουλίας διὰ τὴν ὑποστήριξιν τῆς ὑποψηφιότητος τοῦ κ. Θεοφίλου. Ἐκινήθη πρὸς δύο κατευθύνσεις. Ἡ μία ἦτο νὰ πείση τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν ὅτι ἦτο ὁ κατάλληλος καὶ ἡ δευτέρα ἦτο νὰ δώση ἐχέγγυα εἰς τὴν Ἀμερικανικὴν Κυβέρνησιν διὰ τὸ ἀξιόπιστον τοῦ ὑποψηφίου Πατριάρχου, πρᾶγμα εἰς τὸ ὁποῖον ἐβοήθησαν ὁ Πὼλ Σαμπάνης καὶ ὁ Τόνυ Μαρούδας. Δὲν εἶναι βέβαιον κατὰ πόσον ἐπετεύχθη τὸ ἐγχείρημα, ἀλλὰ ἂν κρίνη κανεὶς ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα, δηλ. τὴν ἀνάρρησιν τοῦ κ. Θεοφίλου εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θῶκον, τότε μᾶλλον ἡ ὑποστήριξις ἀπεδείχθη καρποφόρος.

Aπο τον σημερινό "Ορθ. Τύπο"

***

σ.σ.   Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος,  ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών;